[Bijgewerkt: 21:00 uur]
@all
Over
"gemakshalve" gesproken... Wat ieder voor zichzelf natuurlijk moet aanleren, is het sorteren van overweldigende hoeveelheden informatie. Tijdens één van mijn eerste autorijlessen moest ik in een woonwijk de auto stilzetten langs de kant van de weg. Verderop was er een kruising met een vierbaans ringweg en een dubbele parallelweg. Uit alle richtingen naderden auto's, veel vrachtverkeer ook, fietsers en voetgangers. Nogal een complexe situatie, dus - want: hoe kom je daar heelhuids doorheen? Gelukkig stonden er verkeersborden en gelden verkeersregels. Niet alles wat ik zag, was direct of evenveel van belang. Ik leerde hoe de ontelbare details alsnog te behappen zijn en de wirwar te doorzien. Bij autorijlessen gaat het er niet om hoe je van A naar B komt. Later kan bij zo'n kruising vanzelf de vraag opkomen: wil ik daar langs of rijd ik om?
Ook op de geloofsweg valt er te navigeren! Echter; "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" worden routes én omleidingsroutes naar het hemelse vaderland aangegeven door "de dienaren", waardoor in beginsel
"op de weg ten leven, die een school der vorming is" nóóit iemand voor zichzelf een traject hoeft uit te stippelen. Wie onderweg het spoor bijster raakt, laadt spijtig genoeg steevast de verdenking op zich dit aan zichzelf te wijten te hebben. Waarom bleef tussen jou en onder de ambtsdragers jouw "directe zegenaar", in wiens voetstappen jij toch navolgt, de verbinding niet in stand, zodat je nu meent "eigen wegen" te moeten bewandelen? Waarom hield jij kennelijk anderen op, terwijl er geen tijd te verliezen was? Nu heb je de pech dat je aan je lot bent overgelaten en valt hooguit te bidden en te hopen dat God een wonder laat gebeuren.
Redactie schreef: ↑do 22 mar 2012, 20:52(...)
Een kind van God was "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" een twijgje aan "de boom des levens", waarvan de stamapostel de stam was en de districtsapostelen de dikste takken. Wie er niet voor ijverde langs "de geordende weg" verbonden te zijn met de stam "waaruit alle levenssappen ons rijkelijk toevloeien", zou daarmee het verderf over zichzelf afroepen. Aan deze zienswijze begon ik te twijfelen toen er telkens hele takkenbossen naar beneden vielen door dienaren die er de brui aan hadden gegeven. Troosteloos bleven de dientengevolge normaalgesproken ten dode opgeschreven twijgjes verweesd én
besodemieterd achter.
Hierna werd er niet meer zo over gesproken; alsof de stamapostel de stam zou zijn, enzovoort. God dacht er blijkbaar intussen anders over. Wel moesten wij gehoorzaam blijven navolgen, zonder vragen en zonder te klagen. Later kwam daar o.a. nog het door stamapostel Leber gepredikte vereiste
onbegrensde vertrouwen bij. Alweer begon ik te twijfelen. Ook hier had deze wel van terug: wie twijfelt, zou "naar de geest"
ziek zijn!
Aldus moesten wij eraan geloven, de twijgjes; de kinderen met
"hun tienduizend vragen" die werden overgeslagen.
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "
22 mar 2012, 20:52", in de thread "Uitgaan van wat het kind nodig heeft, kan niet meer"
Getergd drukte ik mij
eerder daaromtrent als volgt uit...
- Voor: Jou
Ze zeiden
wij hebben een levend geloof
want bij ons
blijven de wegwijzers
niet staan
waar ze staan
die gaan met je mee
nee
niet tot je er bent
maar gewoon
tot ze genoeg
van je hebben
fijn, he
vind ik ook niet
Van: Mij
Met andere woorden: wie op enig moment, in gewetensnood wellicht, zijn of haar onze eigen verantwoordelijkheid nam, lag eruit in mijn kerk! De bedoeling was namelijk
dat je gehoorzaam navolgde; niet meer en niet minder. Het zou de wil van God zijn dit te allen tijde te eerbiedigen... Wie in de Nieuw-Apostolische Kerk, hoe onverhoopt ook, ideologisch uit de pas loopt, krijgt van doen met een geheel andere gelaatsexpressie bij "de dienaren" dan men misschien al wel een leven lang gewend was. Opeens zullen dezen een andere houding aannemen. Meewarig zal men je aankijken want blijkbaar is het door jouw afwijkende gedrag nog maar de vraag of je überhaupt nog geholpen kunt worden. Laat je je door de "helpers aan Christus' plaats" nog iets gezeggen, óf zwelg je misschien al in "de ingebeelde overtuiging" dat je door overmacht niet verder kon?
Achteraf wilde bij de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland het bestuur hier nog wel het onderstaande over kwijt - maar ook
niet méér dan dat:
(...)
De afgelopen tijd zijn er individuele gesprekken gevoerd met leden en voormalige leden van de Nieuw-Apostolische Kerk over hun ervaringen met de kerk, met name
in de jaren zeventig en tachtig. Terugkijkend blijkt dat deze periode soms gekenmerkt werd door een autoritaire manier van leidinggeven.
Normen waren soms belangrijker dan de waarden die in het evangelie van Jezus Christus tot uitdrukking komen.
(...)
Bron:
https://www.nak-nl.org/db/7883895/Eerde ... -Nederland
Wie in de Nieuw-Apostolische Kerk op de geordende weg de hand van leiding niet vasthield, moest snappen: zo mis je je hemelse bestemming! Het behoeft geen betoog, denk ik, dat, voordat je dat onheil waagde te riskeren, er zich op de kerkvloer véél misère moest hebben aangediend. Door hierbij achteraf speciaal te spreken van misstanden in de jaren zeventig en tachtig wordt de waarheid helaas nogal wat geweld aangedaan. Wie niet alleen oppervlakkig bekend is met de geschiedenis van de Nieuw-Apostolische Kerk en met haar geloofscultuur, wéét toch hoezeer de interne organisatie geschoeid is op statusverschillen en uitnodigt tot het verwerven van aanzien en macht binnen een kromme sociale rangorde? Juist deze systeemfout en de onderdrukking die ervan uitgaat waren telkens opnieuw de oorzaak ervan dat zielen het in de kerk niet uithielden!!
Schijnbaar stelt de nieuw-apostolische kerkleiding zich op het standpunt: als de kerk van Rome zich dit kan permitteren, doen wij het óók maar.
Het zou dus niet moeten gaan om de vraag of er voor zo'n kerk plaats is in de samenleving doch: is er voor zo'n kerk plaats in het rijk van God!
Zie evt. tevens de thread "
Recht van overpad" op het voormalige Forum van Bauke Moesker. Ook daar lichtte ik al toe waar i.c. de schoen wringt.
Het venijn van de nieuw-apostolische geloofspraktijk blíjft in mijn ogen vooral dat men aan evidente misstanden telkens een andere draai geeft. Egoistisch kijkt men daarmee weg van de gevolgen van emotionele verwaarlozing; nazorg voor slachtoffers blijft uit en het komt dus ook zelden tot een welgemeend excuus. Terwijl men er bijvoorbeeld sluw op wijst dat ervoor moet worden gewaakt voorvallen in het -betrekkelijk recente- verleden te bezien met de kennis van nú, schroomt men nota bene allerminst om met de kennis van nú allerhande gebeurtenissen te duiden van tweeduizend jaar of zelfs langer geleden. Door op zo'n manier de bestuurlijke verantwoordelijkheid voor een bagatel te houden, drukt alles wat er misgaat als een loden last op de schouders van weerloze zielen over wier hoofden er feitelijk constant
schaamteloos heen wordt geregeerd...
Groet,
TjerkB
N.B.
TjerkB schreef: ↑za 13 apr 2019, 15:59
(...)
Al in 2007 vroeg ik om aandacht voor zielen die in de Nieuw-Apostolische Kerk door macht en manipulatie ernstig worden beschadigd:
Onrust
« Antwoord #7 Gepost op: 28-08-2007, 19:52:48 »
@all
Er is onrust ontstaan in de Nieuw-Apostolische Kerk. De opkomst van het Internet heeft daarbij een katalyserende werking gehad. Wat is er gebeurd? In het ontdekkend licht van Zijn genade werd de geloofsbeweging aan een nadere beschouwing onderworpen. De uitkomsten zijn totaal ontnuchterend. Enkele punten:
- alleen personen die via een aantal opvolgende geestelijke bedieningen in de organisatie zijn opgeklommen, krijgen tevens zeggenschap over geldzaken
- door de aandacht die nodig is voor de behartiging van organisatorische en bedrijfseconomische aangelegenheden houden leidinggevenden te weinig tijd over voor de geestelijke verzorging van naasten
- deze “ondergeschikten” hebben op dat punt niets in te brengen
- er is geen enkele uitwerking voorhanden over wat aangesloten leden onder zielzorg mogen verstaan
- de kerkleiding duldt geen machtskritiek en een degelijke klachtenregeling ontbreekt
- t.a.v. de macht die men uitoefent op grond van bestuursfuncties zijn er bijna geen procedures en regels
- leden kunnen nergens enig recht aan laten toetsen
- er bestaat geen enkele waarborg voor (de kwaliteit en de continuïteit van) zielzorg
- niemand vanuit de organisatie neemt het gegarandeerd voor je op wanneer je met zinloos geestelijk geweld onheus wordt bejegend
- bij de leden vindt men geen krachtig correctief vermogen om zaken te verbeteren
In zo’n chaotische situatie is er vanzelf nog maar heel weinig plaats voor saamhorigheid. Veiligheid en geborgenheid voor gelovigen zijn doorgaans ver te zoeken. Vertrouwelijke informatie blijft vaak niet vertrouwelijk. Wie geestelijk beschadigd wordt door macht en manipulatie wordt vooral aan diens lot overgelaten. Zang, muziek en allerhande evenementen moeten de bovenbeschreven omstandigheden camoufleren. Ondertussen gaat deze kerk ten onder.
(...)
(...)
Uit: Bericht op "
za 13 apr 2019, 15:59" in de thread "... und vor allem: Was erwartet Gott von uns?"
P.S.
Waar ál het voorgaande op neerkomt, is: cognitieve dissonantie - door brainwashing. Velen zijn namelijk niet meer in staat coherent te denken. Hierdoor laat men het voorkomen alsof er hooguit sprake kan zijn van een aantal op zichzelf staande incidenten. De structurele context ervan blijft pijnlijk onbelicht. Men redeneert vanuit ivoren torens. Een gesprek op ooghoogte zit er niet meer in. Wat krom is wordt recht gepraat, doch in het hoogste echelon van de organisatie trekt men wel degelijk aan de touwtjes. Het werd mij steeds beter duidelijk hoezeer de betrokkenen daar geen middel onbenut laten om zelf in de gekoesterde topposities buiten schot te blijven en ambtsvoorgangers te vrijwaren van elke blaam. Op dit niveau is men zich er daarom van bewust hoe manipulatief (en destructief voor anderen) er dan willens en wetens te werk wordt gegaan:
TjerkB schreef:(...)
Omdat ik wéét hoe ongelofelijk lastig het is om bij de Nieuw-Apostolische Kerk de vinger ergens achter te krijgen, heb ik de laatste jaren ruim de tijd genomen om allerhande achtergronden op te helderen.
Begin februari 2010 schreef ik voor de website van broeder Bauke Moesker een soort van drieluik waarin ik met name heb geprobeerd uit de doeken te doen hoe deze kerk bestaat uit meerdere min of meer strikt van elkaar gescheiden realiteiten onder de aangesloten leden. Grofweg bestaan er drie lagen van de bevolking: zij die van niets weten, zij die iets weten en zij die alles weten (van hoe achter de schermen de vork in de steel zit). Telkens opnieuw heb ik er op gewezen dat de districtsvoorgangers in het geheel de zwakste schakel vormen. "De landelijke vergadering" waarin zij allen een persoonlijke bestuurlijke verantwoordelijkheid hebben waar te maken fungeert abusievelijk niet als een onafhankelijke Raad van Toezicht. Maar dit gebeurt zo geraffineerd dat de buitenwacht er geen vat op krijgt. Immers, van alle kanten ontbreekt het bij dit kerkgenootschap aan transparantie, eerst en vooral bij de ambtelijke top.
(...)
Uit: Mijn bericht op "
ma 12 mei 2014, 09:47" in de thread "Der Fall Rohn"