In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Alles wat rond het thema van dit Forum extra aandacht verdient
Plaats reactie
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 657
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door zefyr »

@allen,

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~b9351b97/

De apostolischen (in de breedste zin van het woord: van katholiek-apostolisch tot en met het Apostolisch Genootschap) hebben - vermoed ik - in de afgelopen vijf jaar minstens één of twee dozijn kerken respectievelijk plaatsen van samenkomst onttrokken aan de eredienst. Kortom, voor een relatief kleine geestelijke stroming (waarschijnlijk hooguit 20.000 leden, vrienden en ander 'loslopend wild' niet meegerekend) blazen de apostolischen hun partijtje (ik kies de metafoor van de piccolo in het symfonieorkest) mee in het afbraakproces.
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

@zefyr

In mijn vroegere woonplaats vielen door de verzuiling katholieken, protestanten, gereformeerden en "andersdenkenden" te onderscheiden. Wij als nieuw-apostolischen schaarden ons onder die laatsten, ook omdat wij geen zelfstandig onderkomen hadden. Op twee zondagochtenden in de maand kwam onze gemeenschap samen in een schamele ruimte op een gehuurde locatie. Mijn vader en ik waren er gewoonlijk als eersten. Dan werd de vloer met aandacht geveegd, o.a. het altaar verzorgd en de stoelen werden netjes in rijen neergezet - want vaak was er tot laat in de vorige avond bijvoorbeeld nog uitbundig gefeest. Dan rook je er al meteen iets van alcohol en je zag het door achtergebleven glasscherven.

Als dat bijna allemaal in orde was gekomen, zei mijn vader steevast "Ga nu maar!", en dan liep ik naar het treinstation of naar de bushalte in het centrum om uit een naburige gemeente de priester af te halen die was ingedeeld. Vanaf mijn vijfde of zo heb ik dit echt jarenlang zo gedaan. Hierdoor leerde ik als het ware al van kindsbeen af in ons geloof "vrienden van de jeugd" kennen. Dit blijven voor mij dierbare herinneringen. Net als de vele keren dat er "in de arbeid" werd aangehaald dat Hij in hun midden zou zijn waar twee of drie in Zijn naam "vergaderd" waren. Sindsdien stond dat dus voor mij vast. Ik zag ook hoe onze broeders en zusters de opgegeven liederen uit het hart zongen. Dat deed mij wat! Daarom staat het in mijn ziel gegraveerd: "Mijn hart aan liefde rijker, een plaatse U ter woon!" Ook ik wilde heel graag zo'n "open brief" worden:


Afbeelding



Laten wij nu even stilstaan. Wij hadden geen kerk of eigen gebouw, geen koor; de gemeenschap was maar klein én wij hadden geen aanzien. Toch kwam er zó veel olie in mijn lamp dat ik nog altijd geen dag om olie verlegen ben geweest. Dankjewel, lieve God! Ik blijf maar onderweg!

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

[Bijgewerkt: 21:00 uur]
TjerkB schreef: za 24 dec 2022, 15:35(...)
In mijn vroegere woonplaats vielen door de verzuiling katholieken, protestanten, gereformeerden en "andersdenkenden" te onderscheiden. Wij als nieuw-apostolischen schaarden ons onder die laatsten, ook omdat wij geen zelfstandig onderkomen hadden. Op twee zondagochtenden in de maand kwam onze gemeenschap samen in een schamele ruimte op een gehuurde locatie.

(...)

@all

Hoe overzichtelijk de samenleving er destijds voor mij als kind, met mijn onbevangen blik, ook uitzag; jaarlijks was er tussen de lagere scholen een voetbaltoernooi. Meestal ontstond er dan ook een zekere vijandschap. Ikzelf had graag op atletiek gewild, maar ja, ik zat al op pianoles. Wel was ik blij dat ik geen leerling was van de CNS, de Christelijke Nationale School. Van mijn neven en nichtje wist ik namelijk dat je daar elke week een Psalm of zo uit je hoofd moest leren. Dat leek mij overdreven. Verder had ik geen benul. Vanuit mijn slaapkamerraam had ik trouwens nog gezien hoe de rooms-katholieke kerktoren met dynamiet werd opgeblazen. Spectaculair! De nieuwbouw ervan bezochten wij geregeld voor concerten. Op Malta vernam ik later dat in mijn kerk de oudste van een naburig district van mening was dat je beter naar een grammofoonplaat kunt luisteren, zodat je in de gemeenschap geen enkele activiteit hoeft over te slaan want: wij willen toch "de genadetijd" uitkopen? Dat viel toch niet te ontkennen? (...) Mijn horizon verbreedde zich en tegelijk begon mijn geloof in "de dienaren die ons voorgaan" haar­scheur­tjes te ver­to­nen.

Terwijl ons in de gemeenschap soms indringend werd voorgehouden dat eigen meningen en inzichten ondergeschikt moesten worden gemaakt aan de wil van God, vroeg ik mij af of er dan geen grensgevallen waren. En: was het kennen van Zijn wil voorbehouden aan "de hoogste in rang"?

Wie er een indruk van wil krijgen in wat voor een Geest-dodend ideologisch strijdgewoel je op zo'n manier gaandeweg onverhoopt verzeild kunt raken, verwijs ik kortheidshalve naar mijn forumbijdrage op "wo 20 jan 2016, 19:46", in de thread "Overeenstemming van denken en handelen". Nooit overigens hebben "de dienaren die ons voorgaan" in mijn situatie daar enig begrip voor willen hebben. In allerijl op weg naar "het heerlijke einddoel" kan men zich vanzelf níet laten ophouden. Voor mijn eigen bestwil had ik dezen zonder vragen en te klagen moeten blijven navolgen, doch in die kille ambtelijke ongenaakbaarheid in plaats van bekommernis over iemands zielenheil viel voor mij geen greintje goudeerlijke liefde meer te ontdekken. Wel werden en passant ter rechtvaardiging van het kerkelijk leergezag de gelovigen nog opgeknoopt aan een catechismus. Elke kerk waarin het klimaat door toedoen van bazige heersers verandert in een geestelijk concentratiekamp mag van mij dus worden gesloten! Wie aan haar woorden twijfelt, is ziek (!), zo wilde de "geestelijke elite" het laten geloven. Zeg dan toch eerlijk dat je een totalitaire staat vestigt!

Mag ik daarom herinneren aan het volgende?

  • Het ware evangelie
    [6] Het verbaast me dat u zich zo snel hebt afgewend van Hem die u door de genade van Christus heeft geroepen en dat u zich tot een ander evangelie hebt gekeerd.[7] Er is geen ander evangelie. Er zijn alleen maar mensen die u in verwarring brengen en het evangelie van Christus willen verdraaien. [8] Wanneer iemand, al was ik het zelf of al was het een engel uit de hemel, u een evangelie verkondigt dat in strijd is met wat ik u eerder verkondigd heb – vervloekt is hij!

    Uit: Galaten 1 (NBV21)

  • [1] Galaten, u hebt uw verstand verloren! Wie heeft u in zijn ban gekregen? Ik heb u Jezus Christus toch openlijk en duidelijk als de gekruisigde bekendgemaakt? [2] Ik wil maar één ding van u weten: hebt u de Geest ontvangen door de wet na te leven of door te geloven wat u hebt gehoord? [3] Bent u werkelijk zo dwaas dat u, terwijl u met de Geest begon, nu weer uitkomt bij het aardse? [4] Is alles wat u hebt meegemaakt dan voor niets geweest? Dat kan toch niet! [5] Geeft God u de Geest en laat Hij zijn kracht in u werkzaam zijn omdat u de wet naleeft, of omdat u gelooft wat u hebt gehoord?

    Uit: Galaten 3 (NBV21)


Een grotere deceptie dan wat uiteindelijk ook voor mij het leergeld werd voor de nieuw-apostolische fa­çade­po­li­tiek die ons op een dwaalspoor bracht, kan ik mij nauwelijks indenken. Bij nader inzien werd ons een rigide denksysteem opgedrongen en daarbij ging menige "zegenaar" niet zachtzinnig te werk. Voor hunzelf moet alles wijken, maar voor anderen kennen ze geen genade. Ik ben een er­va­ring rij­ker en een il­lu­sie ar­mer. Zie ook daaromtrent mijn forumbijdrage op "ma 12 okt 2020, 16:21", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)".

  • Beter te schuilen bij de HEER dan te vertrouwen op mensen.

    Uit: Psalm 118: 8 (NBV21)

  • Vertrouw niet op mensen met macht, op een sterveling, bij wie geen redding is.

    Uit: Psalm 146: 3 (NBV21)

Groet,
TjerkB


P.S.
TjerkB schreef: ma 15 sep 2014, 20:05(...)

  • HEER, het huis waar u woont heb ik lief,
    de plaats waar uw glorie verblijft.

    Uit: Psalm 26: 8 (NBV)

    Ga binnen, laten wij buigen in aanbidding,
    knielen voor de HEER, onze maker.

    Uit: Psalm 95: 6 (NBV)
  • Heer, hoe mint ons hart
    de plaatsen Uwer woning
    en het oord
    waar men U eer betoont.

    Kom, laat ons aanbidden
    en knielen
    en nederdalen voor de Heer,
    voor de Heer,
    die ons gemaakt heeft.


    Bron: Lied 32, koorboek NAK
  • Jezus antwoordde: ‘Wanneer iemand mij liefheeft zal hij zich houden aan wat ik zeg, mijn Vader zal hem liefhebben en mijn Vader en ik zullen bij hem komen en bij hem wonen.

    Uit: Johannes 14: 23 (NBV)

(...)
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: di 27 dec 2022, 15:01(...)
Een grotere deceptie dan wat uiteindelijk ook voor mij het leergeld werd voor de nieuw-apostolische fa­çade­po­li­tiek die ons op een dwaalspoor bracht, kan ik mij nauwelijks indenken. Bij nader inzien werd ons een rigide denksysteem opgedrongen en daarbij ging menige "zegenaar" niet zachtzinnig te werk. Voor hunzelf moet alles wijken, maar voor anderen kennen ze geen genade.

(...)

@all

Ten onrechte nam ik aan dat wij in het Vaderhuis bij Vader (!) thuis zouden zijn, maar wij waren te gast bij een kerkbestuur, en wel onder háár (aanvullende) voorwaarden. "Dienaren" bestempelden zichzelf als zaakgelastigden van de Allerhoogste en maakten onverbiddelijk de dienst uit.

Wat een deceptie! Nochtans:


AfbeeldingAfbeelding


In wellicht aansprekende bewoordingen: er is géén zegen aan verbonden als machtslieden (...) "de gouden zon der liefde" voor ons verduisteren.

Groet,
TjerkB


N.B.
TjerkB schreef: di 08 feb 2022, 17:15(...)
Al in 1933 vond er een verontrustend changement plaats doordat "de leerling" boven zijn meester ging staan (vgl. Mat. 10: 24, Joh. 13: 16):




(...)
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: wo 28 dec 2022, 11:05(...)
Ten onrechte nam ik aan dat wij in het Vaderhuis bij Vader (!) thuis zouden zijn, maar wij waren te gast bij een kerkbestuur, en wel onder háár (aanvullende) voorwaarden. "Dienaren" bestempelden zichzelf als zaakgelastigden van de Allerhoogste en maakten onverbiddelijk de dienst uit.

(...)
In wellicht aansprekende bewoordingen: er is géén zegen aan verbonden als machtslieden (...) "de gouden zon der liefde" voor ons verduisteren.

(...)


@all

Zojuist heb ik het bedoelde mannenkoorlied er toch maar even bij gezocht:

Afbeelding


Ik voel grote dankbaarheid tegenover de broeders die dit altijd vol overgave zongen want als kind werd ik daar namelijk écht heel blij van. Hun getuigenis is voor mij dan ook véél meer van betekenis dan de kennelijk uit wantrouwen bij de kerkleiding opgekomen eigenzinnige theorieën. Moesten er dan geen regels zijn? Natuurlijk wel! Maar niet op basis van de superioriteit die uitgaat van een militaristische kleinmenselijke geest.

Zoiets heeft niets, maar dan ook werkelijk he-le-maal níets van doen met de liefde van God. Geleidelijk aan viel het mij écht op dat zielen, die spontaan vragen stelden of iets opmerkten, wanneer ze zich oprecht zorgen maakten, sluw door de machthebbers (!) werden tegengewerkt of genegeerd. Achterdochtig zagen de kerkvorsten, terwijl de gelovigen bij monde van stamapostel Leber zelfs waren opgeroepen tot nota bene "een onbegrensd vertrouwen", bijna overal "oppositie" in.

Een veelzeggend voorbeeld hiervan lijkt mij de brief van 20 februari 2011 bij Glaubenskultur Magazine van de districtsoudste in ruste Frank Preusse in Hannover, de ambtsvoorganger van Thomas Feil die, zoals bekend, later ongenadig werd afgerekend op de nieuw-apostolische kadaverdiscipline. In samenspraak met Bauke Moesker deed ik destijds mijn best om de bewuste brief vlot zo correct mogelijk te vertalen want het was ons duidelijk: dit is gewoon heel serieus bedoeld en het is niet goed dat de kerkleiding daar geen oog voor heeft. Wij publiceerden de vertaling op dinsdag 22 februari 2011, doch één dag later, op woensdag 23 februari 2011, reageert districtsapostel De Bruijn vanuit Veendam. Zie onder!

  1. Redactie schreef: di 22 feb 2011, 10:40 @all

    Bij Glaubenskultur werd er afgelopen zondag een heel bijzonder Premium-Artikel geplaatst (om deze te lezen moet men geabonneerd zijn). Het betrof namelijk een ingezonden stuk van de districtsoudste in ruste Frank Preusse, de ambtsvoorganger van Thomas Feil in het district Hannover-Nord. Frank Preusse zet opvallend helder uiteen wat er op het ogenblik misgaat in de Nieuw-Apostolische Kerk. In feite steekt hij met zijn scherpe analyse van de noodtoestand (!), die hij in dit ingezonden stuk onder de loep neemt, een vuurpijl af voor allen die nog de moed willen opbrengen om zich juist nú niet van de realiteit af te wenden. Lees het met volle aandacht...

    Het WebTeam

    • Zwijgen heeft zo zijn tijd – spreken evenzeer!

      Eigentijdse gedachten bij Prediker 3: 7 - Door Frank Preusse.


      Laat ik het vooraf maar zeggen: dat de districtsoudste Thomas Feil goed zit met zijn opvattingen over het nieuwe “kerkbegrip”, is voor mij buiten kijf. Ik deel zijn inzichten en ik ben bijzonder blij met de communicatieve directheid van mijn ambtsopvolger.

      Maar heeft hij correct gehandeld, nu hij zijn standpunt ten aanzien van het nieuwe kerkbegrip en zijn persoonlijke lessen daaruit uitvoerig heeft toegelicht in een brief aan de medewerkers in het district waarvan hij de voorganger is, en hij daarmee het risico nam dat zijn mening -die afwijkt van de officiële leeropvattingen van de kerkleiding- in het Duitse taalgebied bekend zou worden en onrust kon veroorzaken?
      Had hij niet zoals voorheen -en zoals andere districtsdienaren het nog steeds doen- stil en eenvoudig, met gedoogsteun van zijn apostelen, op gepaste wijze moeten doorgaan met zijn arbeid en dan wat duidelijk niet klopt gewoon niet te prediken om zo voor ambtsdragers en broeders en zusters in alle rust tot een voorbeeld te zijn? Verdient het niet de voorkeur om onrust te mijden teneinde het "kerkelijke schip" niet nog meer aan het zwenken te brengen?

      Het antwoord op deze vraag is niet zo gemakkelijk te geven als sommigen die aan de discussie deelnemen momenteel wel denken. Eigenlijk is het een vrij complex probleem en vele leidinggevende ambtsdragers van de NAK werden er in het verleden al herhaaldelijk mee geconfronteerd. Zelf heb ik in de ruim 20 jaar van mijn tijd als districtsvoorganger hoogst zelden een ogenschijnlijk zo verregaande stap moeten zetten als nu Thomas Feil; vergelijkbare problemen lieten zich aanpakken en oplossen zonder dat het zozeer de openbare aandacht trok en zonder de geringste afbreuk te hoeven doen aan de zaak zelf. Maar: het was ook een andere tijd.

      Onder de stamapostelen Urwyler en Fehr ontwikkelde de kerk zich in een richting die ons telkens opnieuw enthousiasmeerde. Gemeenschappen ontwikkelden zich naar het christelijke voorbeeld, de geloofsleer ontwikkelde zich in de richting van de oorspronkelijke inhoud van het Evangelie. Opvattingen neergelegd in "Richtlijnen voor dienaren" en "Vragen en antwoorden" die niet strookten met de christelijke leer werden verwijderd of genuanceerd. Voor situaties waarin er serieus een zwijgplicht te vervullen viel, werden er maatstaven aangelegd. Stamapostel Fehr en apostel Kainz riepen op tot een zogenaamde renaissance van de NAK, met name op het gebied van zielzorg. Met "Dienen en leiding geven" werd op zijn minst nagestreefd dat er een richtsnoer zou zijn tot eigentijds en christelijk leiderschap. Oecumenische betrekkingen op plaatselijk niveau verrijkten het gemeenteleven en het begrip voor andere godsdiensten. We hebben de ambtsdragers bijgestaan door ze vertrouwd te maken met de inhoud en context van het Evangelie en van de geschiedenis van het rijk Gods. De richting klopte!

      Voor mij persoonlijk was het hoogtepunt van deze positieve ontwikkeling het besluit van de vergadering van Districtsapostelen in Nice (2004) dat de Bijbel als religieuze grondslag van de leer van de Nieuw-Apostolische Kerk erkend en beschouwd wordt. Groot was onze vreugde en de motivatie die uitging van deze veelzeggende beslissing.

      Natuurlijk ging het ons allemaal veel te traag. Hoe vaak hebben we onze apostel en de districtsapostel niet in het oor gefluisterd en bij hen aangedrongen op snellere veranderingen. Natuurlijk zagen wij ook dat vele baanbrekende initiatieven van de kerkleiding op sommige terreinen eenvoudig verzandden. Maar dat hadden niet wij te verantwoorden. Hoofdzaak: de richting klopte!

      In een tijd waarin de richting van de kerk niet constant werd bijgesteld, waarbij men vol van verwachting naar de toekomst keek; waarin de ontwikkeling van kerk en gemeenschap en niet de sluiting van gemeenten de opgave was van gemeente- en districtsvoorgangers; in zo’n tijd was het misschien ook het verstandigst om specifieke problemen met zo weinig mogelijk ophef tot een oplossing te brengen. Ondertussen deden wij ons best ervoor dat de uitgezette koers en de algehele ontwikkeling niet werden verstoord door te veel beroering over soms iets nieuws. De eerste oecumenische trouwplechtigheid, die een Lutherse dominee en ik vele jaren geleden gezamenlijk leidden (met medeweten en toestemming van de verantwoordelijke apostel), had eenvoudig plaats en dan werd er geen commentaar gegeven. Het scheelde vanzelf ook dat de communicatiemogelijkheden van tegenwoordig nog niet bestonden en het dus lastiger was om snel een groot publiek te bereiken.

      Ik denk dat het tot ongeveer 2006 een tijd was om te kunnen zwijgen - om terug te komen op de aangehaalde Bijbelpassage.

      Maar toen veranderde bij de kerkleiding de richting dramatisch.

      Hoewel men “Uster” -met enig voorbehoud- nog kon zien als een stap vooruit, was het gebeuren rond de geschiedenis van de vijftiger jaren van de vorige eeuw, in december 2007, een absolute ramp, een ongelofelijke terugval naar tijden waarin men de leden van de NAK voor onmondig hield en manipuleerbaar. Afzwakking van het besluit van Nice werd in de “Unsere Familie”, verspreid over een periode van vele maanden, ingeleid met theologisch dubieuze verklaringen, psychologisch niet ondoordacht en grotendeels onopgemerkt.

      Instructies voor "Het pastorale bezoek" ademden weer de geest van het verleden. De catechismus werd voorafgegaan door een subtiele grotere nadruk op het belang van de apostelen van de NAK. Er waren weer vingerwijzingen om meer over de apostelen (en soms daardoor zelfs minder zeker over Jezus) te prediken. In de oecumenische betrekkingen is ijverig een zigzag-koers gevaren. De Kerngedachten werden anders van opzet, maar het viel steeds meer op dat ondertussen bij de broeders en zusters een merkwaardige theologische oppervlakkigheid werd verondersteld en hun schuldbewustzijn werd aangewakkerd, terwijl zulke ideeën toch al achterhaald leken. De eigen verantwoordelijkheid van de gelovige (denk aan stamapostel Urwyler!) werd misschien nog gepredikt, maar dat de kerk daardoor moet ophouden met bevoogden, wordt over het hoofd wordt gezien.

      In 2010 verscheen de herziene nieuw-apostolische geloofsbelijdenis met de bijbehorende (doch!) verbindende toelichtingen en thans het gewijzigde kerkbegrip van de Nieuw-Apostolische Kerk. Deze hoofdonderdelen van een catechismus werden op onaanvaardbare wijze gecommuniceerd. Inhoudelijk werden ze niet echt Bijbels verankerd; het besluit van Nice werd genegeerd. Ik zal niet ingaan op details. Er zijn hierop al veel serieus te nemen commentaren gegeven en meerdere zullen volgen. De NAK heeft daarmee misschien wel hét doorslaggevende uitgangspunt van haar leer prijsgegeven: de enige basis is het evangelie; de missie van de Kerk is de "Grote Opdracht" van Jezus. In plaats daarvan is het zonneklaar dat het voortbestaan van de instelling NAK op de voorgrond staat en de rechtvaardiging voor de noodzaak van nieuw-apostolische apostelen. Dit blijkt bij alle beraadslagingen de uitgangsgedachte te zijn geweest.

      "Voor ons is er geen kerk zonder apostelen ..." (Pr. Kiefer op de tweede “Ökumenischer Kirchentag” in 2010). Dit kenmerkt de primaire uitgangsgedachte die alle kernuitspraken verklaart met betrekking tot kerk, sacramenten, de vergeving van zonden en eschatologie. Een kerk moet haar grondbeginselen en leerstellingen echter blijven toetsen aan het Evangelie. Wie de kerk niet ervaart als te zijn voortgekomen uit het Evangelie, wie niet bereid is ook fundamentele standpunten aan de kant te zetten, als ze niet zijn gedekt door het Evangelie, is op weg zich in God te vergissen.

      Het verloop van de ledenaantallen in Europa is alarmerend. Een aanzienlijk deel van de jongere broeders en zusters voelt zich niet meer met de kerk verbonden. De potentiële toekomstige geestelijk leiders en gemeentevoorgangers en met hen het merendeel van een generatie, zijn de kerk ontvallen. Zelfs de volgens eigen berekeningen meest optimistische prognoses van de “Arbeitsgruppe Demographie” houden tot het jaar 2020 rekening met een dramatische teruggang in de aantallen van actief meewerkende gemeenteleden, vooral bij jongeren.

      Aan de kern van het probleem, namelijk de aantrekkingskracht die uitgaat van de diensten, en daaronder in het bijzonder te verstaan de vorm en inhoud van de prediking, wordt niet gewerkt - misschien is het ook te laat. Evenementen en extra aandacht voor “Wohlfühlgemeinden” kunnen deze tekortkomingen niet goedmaken. "De spiritualiteit staat tegenwoordig niet meer zo sterk voorop; het beleven van saamhorigheid in de gemeenten heeft meer betekenis gekregen", zo stelt stamapostel Leber het (Westfalenblatt 6.7. November 2010). Waar spiritualiteit, de persoonlijke relatie met Jezus en de geestelijke verbinding met het Evangelie hun centrale plaats moeten prijsgeven voor sociale activiteiten die het gemeenteleven moeten bevorderen, verliest de kerk haar essentie en wordt zij nonchalant.

      Of iemand een ambt kan krijgen (steekwoord "concubinaat") wordt nu gekoppeld aan algemeen aanvaarde normen in de samenleving, terwijl dat enkele jaren geleden nog afhankelijk was van ethische waarden. Brengen de uitspraken van de kerkleiding broeders en zusters hierbij niet in verwarring?

      De richting van de kerk is veranderd! Tegen deze achtergrond moet de vraag "Spreken of zwijgen?" heel anders worden opgevat.

      Elke gemeentevoorganger en districtsvoorganger heeft een verantwoordelijkheid aanvaard en wel een verantwoordelijkheid jegens God en ten opzichte van het Evangelie. Deze verantwoordelijkheid kan niet worden gedelegeerd aan “de top”.

      Hij, de voorganger, moet weten dat zijn geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van elementair belang zijn en daarmee als boeien dienen, waaraan de hun toevertrouwde broeders en zusters en ambtsdragers zich stevig moeten kunnen vastklampen. Als de geloofwaardigheid van de kerkleiding beschadigd is, moet ten minste die van de voorganger nog intact blijven.

      In een tijd waarin er voor de broeders en zusters geen koers bij de kerkleiding meer te onderscheiden valt, waarin opeens een al lang overwonnen exclusiviteit opnieuw in geschriften naar voren komt (die overigens in mijn omgeving door een meerderheid onder de ambtsdragers resoluut van de hand wordt gewezen), en waarin de kerkleiding haar eigen pretentie, namelijk om leerstellingen vanuit de Bijbel te rechtvaardigen, niet waarmaakt: in deze tijd misstaat het een voorganger niet de aan hem toevertrouwde zielen duidelijk en ondubbelzinnig te informeren over zijn standpunt ten aanzien van belangrijke leerstellige verklaringen, waaronder verklaringen die liggen op het vlak van de ethiek. Het risico dat zijn uitspraken dan in de hele wereld bekend worden, moet daarbij op de koop toe worden genomen.

      Dat apostelen die taak niet kunnen waarnemen, ligt voor de hand. Zij zijn door hun ambtseed gebonden aan de kerkleiding; ze zijn ook (op enkele uitzonderingen na) in sociaal opzicht van de kerk afhankelijk omdat die hun werkgever is. Maar voor de gelovigen begint de verwarring als men zich moet realiseren dat een apostel hooguit denken mag wat hun voorganger zegt!

      In een tijd waarin de gelovigen zich steeds meer afkeren van de kerk waarin de ontwikkeling naar het beeld van één christelijke kerk voor hen niet meer zichtbaar is en waarin de apostelen zwijgen, is het voor zielen die daardoor in vertwijfeling zijn geraakt goed en opbeurend als zij in hun gemeentevoorganger en districtsvoorganger oprechtheid, moed en openheid ervaren. Als een voorganger zich niet met de leerstellingen van de kerk kan verenigen, moet hij zelfs dát mogen zeggen. Dat hij dan misschien zijn ambt verliest, weegt minder zwaar dan het verlies van zijn geloofwaardigheid.

      Een opgelegd spreekverbod en ook een eventuele “muilkorfconsensus” zijn naar mijn mening onder de huidige verontrustende omstandigheden geen passende oplossingen meer. Elke verantwoordelijke moet zijn eigen afwegingen maken. Dit is niet gemakkelijk, zo weet ik uit persoonlijke ondervinding. Maar je groeit, ook door fouten te maken.

      Thomas Feil heeft in deze zaak niet alleen gelijk, maar hij heeft ook verantwoordingsvol gehandeld tegenover de hem toevertrouwde zielen.

      2011: Ook spreken heeft zo zijn tijd!

      f. preusse / aihfx, 2011-02-20


      © Glaubenskultur Verlag 1996-2011
      Bron: http://www.glaubenskultur.de/premium-1411.html

    Bron: Bericht -op het Forum van Bauke Moesker- op "22 feb 2011, 10:40", in de thread "Zwijgen heeft zo zijn tijd - spreken evenzeer!"
  2. zefyr schreef: do 24 feb 2011, 02:44 Woensdagavond 23 februari 2011 leidde districtsapostel De Bruijn in Veendam de kerkdienst. Deze dienst werd bijgewoond door ongeveer 115 nieuw-apostolischen uit Veendam, Stadskanaal, Winschoten, Assen en Tweede Exloermond. De Bruijn merkte in zijn prediking op, dat men twijfel geen kans moet geven. Mocht er toch twijfel bestaan, dan moet dit besproken worden met de zegendrager, zodat er hulp kan worden geboden... Monddood maken via indoctrinatie is blijkbaar nog steeds 'core business' in de NAK.

    Een andere curieuze opvatting van De Bruijn is, dat hij van mening is dat moderne en sociale media zoals internet (ook Facebook & Hyves) en ipod gevaarlijk is voor het zielenheil. Via internet wordt de NAK tegenwoordig fel aangevallen, aldus De Bruijn.

    (...)


    Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "24 feb 2011, 02:44", in de thread "Districtsapostel De Bruijn: geef twijfel geen kans"

Zo werd uit naam van God (!) de gelovigen dus zand in de ogen gestrooid. Wie "in de geloofsgehoorzaamheid" staat, heeft dan uiteraard aan een half woord genoeg. Tóch had Frank Preusse volkomen terecht en vanuit het hart de aandacht gevraagd voor een serieuze aangelegenheid! Nee, niet volgens het geijkte protocol "langs de geordende weg" (een overtreding ervan levert doorgaans al automatisch een diskwalificatie op), maar vanwege de urgentie (!) eenvoudig tegenover allen die het aanging. Maar tegen die kennelijk ongeoorloofde vrijmoedigheid werd dus prompt actie ondernomen. Nooit echter zal een dienstdoende kerkvorst er eerlijk bij vertellen dat voorafgaande inkomende correspondentie opzettelijk onbeantwoord was gebleven en dat men vraagstellers op die manier in feite zelf ertoe aanzette om klokkenluiders te worden. Vreselijk is dat.

Wat mij in zo'n situatie aangrijpt en mij als naaste (!) te denken geeft, is, dat de kerkleiding zelfs geen compassie toont met zielen die hun hele leven dienstbaar waren geweest in hun gemeente of in een hele regio en die, zoals hier, feitelijk alleen maar hun verantwoordelijkheid nemen! De tragiek is namelijk dat de nieuw-apostolische geloofspraktijk uitwijst dat "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" je óók laten vallen als je níets deed terwijl het achteraf beslissende momenten waren om juist níet het initiatief over te laten aan hen. De betrokkenen willen allemaal wel "hoger" zijn, "verantwoordelijk" en "leiding geven" én dienovereenkomstig maandelijks vorstelijk worden beloond, maar wie mag er op hun doen en laten ooit toezien? Spijtig genoeg is het zo, dat wie eenmaal bij de kerk op de loonlijst staat, het machtsspel (...) zal moeten meespelen.

Welbeschouwd kwam tijdens de (tweede) Europese Informatieavond van 4 december 2007 (naderhand beter bekend als de Desinformatieavond) bij het internationale kerkbestuur de spreekwoordelijke geest uit de fles: als iedereen altijd gewoon "trouw" was gebleven, was niemand ooit iets overkomen. Met die hardvochtige boodschap moesten allen toen genoegen nemen; zelfs zielen, die onterecht en meedogenloos in de jaren '50 waren geëxcommuniceerd. "Laat Liefde lichten, bij werk en plichten" - nooit van gehoord. Gewetensnood over geloofsgehoorzaamheid telt niet. Kortom, dit was hun uitspraak en daar moesten de ondergeschikten het mee doen. "Dienen en leiding geven" werd definitief: de dienst uitmaken en lijden geven. In 2011 was daar dus nog niets van teruggedraaid. Helaas heeft zich op dit punt sindsdien nog steeds níets ten goede gekeerd.

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

@all

In mijn vorige bericht haalde ik de ingezonden brief aan van de districtsoudste in ruste, Frank Preusse, in 2011 bij Glaubenskultur Magazine.

Afgezien van de informatie die met ons werd gedeeld over de uitlatingen van districtsapostel De Bruijn tijdens de weekdienst op 23 februari 2011 in Veendam, vernam ik door de jaren heen dat ook elders van hogerhand steevast opvallend ontwijkend was gereageerd op kwesties of ontwikkelingen. Nimmer empathisch en inhoudelijk. Impliciet hadden toehoorders te begrijpen dat het aankwam op biddende handen voor: het bestuur. Zo bleef alles onveranderd vertrouwelijk "een zaak voor de dienaren" en uiteraard wegen dezulken altijd alle aspecten zorgvuldig af... Anders gezegd: dit gaat u dus verder niets aan, maar u twijfelt toch niet aan onze integriteit en u eerbiedigt toch wel onze goddelijke roeping?

De gezindheid van Christus viel in geen velden of wegen te bekennen. Het mag duidelijk zijn dat als het ondertussen óók ontbreekt aan solide controlemechanismen, aan toezicht en voor de aangesloten leden aan een vertrouwenwekkende klachtenregeling, er hier alle reden is tot zorg.

(...)

Van kindsbeen af was ik nieuw-apostolisch want ik was een baby toen mijn ouders tot de kerk toetraden door gesprekken met een familielid dat eerder al met de kerk in aanraking was gekomen. Mijn familie was hervormd, baptist, gereformeerd, dan wel vrijblijvend zelfstandig gehuisvest.

Zo'n vijftig jaar lang was ik actief betrokken bij het gemeenteleven. Net als in binnen- en buitenland talloze anderen, heb ik echter ongewild moeten constateren dat het op het hoogste niveau in de organisatie geregeld te veel gevraagd kan zijn om liefdevol en oprecht te handelen. Op mooie woorden volgen niet de bijbehorende mooie daden. Wie dan aandringt of ergens op doorvraagt, stuit veelal op onwil en desinteresse.

De algemene teneur in de prediking is constant dat "alles dient tot onze vorming", maar zelfs als zielen kenbaar maken dat ze zich overvraagd weten door wat er op die manier "in de gemeenschap" van ze wordt gevergd, wordt bij hen de (geestes)nood door de "dienaren" niet gelenigd. Uit angst om bij hun "zegenaars" in ongenade te vallen, schromen "lagere dienaren" nogal eens om ongerechtigheden met dezen te bespreken.

De onderlinge verhoudingen staan hierdoor nodeloos onder druk. Emotionele ballast waarvoor er geen aandacht schijnt te mogen zijn, straalt natuurlijk ook af op gezinnen en maakt dan extra slachtoffers. Halsstarrig kijkt de oppermachtige en bulldozerende kerkleiding hiervan weg. Het is in de (internationale) Nieuw-Apostolische Kerk exact déze mensonterende ernstige misstand, waar óók ik al jarenlang vergeefs op wijs.

Ik heb heel vaak mijn best gedaan om tekst en uitleg te geven, maar het enige wat ik zie zijn verontwaardigde gezichten en versteende harten. Zelf nam ik met de bedoelde onhebbelijkheden en de daarmee aangerichte ravage in mijn omgeving geen genoegen - en ik vertrok. Voorgoed. Het kan zijn dat ik via dit Forum nog wel eens iets te melden heb, maar het ligt niet in mijn voornemen om water naar de zee te blíjven dragen.

Groet,
TjerkB


N.B.
BakEenEi schreef: di 25 jan 2011, 15:33 @all

De wederwaardigheden van de laatste maanden op dit forum over organisatorische ballast waarmee broeders met bestuurlijke ambities in de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland het zichzelf en vele anderen enorm moeilijk hebben gemaakt hielden voor mij opnieuw een pijnlijke confrontatie in met de omstandigheden waaronder ik enkele jaren geleden de kerk "ontvluchtte". Ook toen wilde bij de kerkleiding niemand iets weten van een beklemmende situatie, terwijl ik daar vanuit mijn geloof (!) juist zeer vaak aandacht voor had gevraagd. Ik begreep niet waarom het in de praktijk van het nieuw-apostolische geloof anders moest zijn dan zoals het in de Bijbel naar voren komt in bijvoorbeeld de volgende zinsneden:
  • Matteüs 11,29
    Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden,

    Matteüs 11,30
    want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

    Handelingen 15,10
    Waarom wilt u God dan trotseren door op de schouders van deze leerlingen een juk te leggen dat onze voorouders noch wijzelf konden dragen?
Nadat ik noodgedwongen (!) mijn lidmaatschap had opgezegd, schreef ik aan één van de bestuursleden die ik persoonlijk goed ken nog het volgende:
  • Ten afscheid

    Door middel van dit schrijven wil ik verduidelijken hoe het komt dat er voor mij geen andere keuze overbleef dan het lidmaatschap van onze kerk op te zeggen. Onze D.Ap. gaf in diens reactie op mijn laatste e-mail aan jou (02/05/2007 11:46) aan mijn verzoek te eerbiedigen.

    Van een aantal zaken in onze kerk heb ik door de jaren heen een enorme afkeer gekregen. Wat daarbij de kroon spant is nonchalance van ambtsdragers die zichzelf hogere dienaren noemen. Nonchalance met name welke zich uit in het weglopen voor verantwoordelijkheden.

    Ik ben ervan overtuigd geraakt dat de Stamapostel en de gezamenlijke Districtsapostelen handelen in strijd met het Tweede Gebod door in Vragen en Antwoorden te stellen dat de Nieuw-Apostolische Kerk dient te worden beschouwd als het opnieuw opgerichte verlossingswerk van de Heer, en dat diezelfde kerk wordt geregeerd door de Heilige Geest. Zie vraag 167 van de Nederlandse uitgave 1993.
    Met dit uitgangspunt is er boven Gods akkerwerk een kunsthemel met kunstlicht aangebracht.

    Op deze wijze is de nieuw-apostolische geloofsleer tot een nieuw “gouden kalf” gemaakt. Gelovigen wordt voorgehouden dat de Heilige Geest een religieuze organisatie zou kunnen bezielen, terwijl ambtsdragers worden geacht, zulks op straffe van uitsluiting, zich geheel en al aan zgn. Lehraussagen te conformeren. Hiermee worden schapen Zijner weide te grazen genomen. Bestuurders wijzen de verantwoordelijkheid af voor hun aandeel in de gestichte verwarring en zij laten slachtoffers met (blijvend) geestelijk letsel goeddeels aan hun lot over.

    Dit is de kern van mijn bezwaar tegen de handelwijze van verantwoordelijken in onze kerk. Het valt mij op dat hogere dienaren, wanneer het er soms om spant, geregeld ervoor kiezen de verantwoordelijkheid voor hun handelen af te wentelen op onschuldige (goed)gelovigen. Hierbij valt bijvoorbeeld te denken aan de verklaring t.a.v. de Boodschap van St.Ap. Bischoff, of recentelijk aan de verklaring van Ap. Krause in de kwestie Hamburg-Blankenese. Zie mijn e-mail 01/05/2007 22:13.

    Het valt mij steeds meer op hoezeer er zich in onze kerk omstandigheden aftekenen van polarisatie, disharmonie en desintegratie. Anders gezegd, er ontstaat verdeeldheid doordat de overigens gedurig veranderende geloofsleer steeds meer dwingend wordt opgelegd; er ontstaat ongenoegen doordat er steeds minder ruimte is voor ieders spontane inbreng; en er ontstaat ontevredenheid doordat de kerkleiding zich het lot van “zwerfkinderen” niet aantrekt. Met zwerfkinderen bedoel ik kinderen Gods die het aldus aangemeten keurslijf niet paste...

    Bij de aankondiging van de Leidraad Dienen en leiding geven raakte ik, zoals je weet, destijds volkomen in de war. Ik zag er geen waarborg in voor betere zielzorg, doch veeleer een poging van het internationale kerkbestuur om af te komen van het imago van een sekte. Toen die Leidraad later verscheen, bleek er niets in te staan over wat zielzorg feitelijk omvat. In datzelfde licht zie ik de op handen zijnde catechismus. Niet dat er iets tegen zou zijn op het afwerpen van dat vervelende imago, doch moet de theorie prevaleren boven de praktijk?

    Ergens schreef ik: “Men heeft niet in de gaten dat wie met Zijn woord aan de haal gaat, terstond wordt verblind voor Zijn waarheid.” (...) Zie evt. http://www.nakobserver.nl/phpbb2/viewto ... ight=#8703. Ik zou willen dat hogere dienaren zich rekenschap geven van de nagalm die hun handelen meebrengt, en dan speciaal voor hen die -tegen de geloofsleer in- niet anders kunnen dan afzien van een “onbegrensd vertrouwen” in ambtsdragers van de Nieuw-Apostolische Kerk.

    Amersfoort, 4 mei 2007
Op het bovenstaande schrijven kreeg ik geen antwoord. De karavaan trok verder. Zonder mij. Ik was nog wel in leven, maar nu had ik mij "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" afgewend van "het levende altaar". Ik wilde de dingen zeker beter weten dan mijn "zegenaars". Wie zich zo weerbarstig opstelt, kan niet worden geholpen... Ik had tot het einde moeten volharden - maar waarin eigenlijk?

Volgens mijn moeder merkte ik als kind al eens op: "Dat is toch een kwestie van logisch nadenken!" Inmiddels was het 40 jaar later. Ik had me suf gepiekerd over wat er in de Nieuw-Apostolische Kerk achter de schermen gaande moest zijn. Niemand vertelde je daar ooit wat over. Niemand wist immers iets! En degenen die wél wat wisten, maakten anderen niet wijzer dan het wenselijk werd geoordeeld. Het zal rond 2002 zijn geweest dat ik in een gesprek bij ons thuis tegen een priester zei: "De hele Nieuw-Apostolische Kerk staat in de steigers. Zonder dat het is aangekondigd heeft er een enorme verbouwing plaats. Het verontrust mij." Betrokkene hoorde het "in Keulen donderen" en wist ook niet wat hij ervan moest zeggen. Echter, wat het geloof betrof, heb ik graag altijd alles willen weten en ik deed ook moeite om veel aan de weet te komen. Zodoende was mijn informatie toereikend om te weten wat ik toen vertelde. Mijn interesse had (heeft) maar één enkele reden, en die komt erop neer dat ik wil(de) zijn "in de dingen mijns Vaders". Antwoorden bleven dus uit. Mijn vragen namen alleen maar toe, tot ik in 2007 het eenrichtingverkeer in de communicatie niet langer kon verdragen. Het had zelfs niet uitgemaakt toen ik "die statische toestand" eens vergeleek met kinderen die opgroeien in een gezin, terwijl de ouders telkens alleen maar zeggen dat vragen die bij deze kinderen opkomen er (nog) niet toe doen.

Het was in de Nieuw-Apostolische Kerk (in Nederland) dus een kwestie van zwieg'n en ja-knikk'n. Daar had ik na 50 jaar apostolisch-zijn genoeg van want het maakte mij doodongelukkig. Ook dat was voor de "zegenaars" nog geen reden om de nood te lenigen. Telkens opnieuw had ik mij erover uitgesproken. Jaar-in, jaar-uit. Ik voelde als het ware een steek in het hart, steeds wanneer tijdens een openbare eredienst "de zorg van de districtsapostel" in de gemeente werd neergelegd: er zouden te weinig dienaren zijn. Dan sprak ik hierover bij een gezinsbezoek en stelde ik de vraag of de districtsapostel niet velen over het hoofd had gezien. Waren niet allen (!) een radertje in Zijn werk? Er was een afgebakende (exclusieve) "kring der dienaren", maar daar begreep ik na 50 jaar nog altijd niets van! Achteraf bezien denk ik dat als ik eens iets opmerkte het als een soort van humor, of zo, is opgevat. Het werd in elk geval níet serieus genomen. Nimmer!

Het wegwuiven, bagatelliseren van vragen en opmerkingen zoals ik er nu enkele voorbeelden van gaf, werkte bij mij als zand in de raderen. In feite kwam ik op de nieuw-apostolische geloofsweg er amper nog door vooruit. Altijd had ik het fijn gevonden om ingedeeld te zijn als organist, maar de laatste keer (het was eind april 2007) wist ik dat ik het daarna niet meer zou kunnen. Ik maakte dat nog wel kenbaar, maar tegelijkertijd wilde ik mijn vrijheid terug! Niet langer wilde ik ingekapseld zijn in een beklemmend menselijk denksysteem met per saldo alleen maar eenrichtingverkeer in de communicatie.

Van wie de Nieuw-Apostolische Kerk verlaat wordt doorgaans aangenomen dat het dan met iemands geloof nog slechts bergafwaarts kan gaan. Men zou "de Bron van het Leven" hebben verlaten, men zou de genade niet meer deelachtig zijn, enzovoort. Welnu, zo is het werkelijk niet!! Het omgekeerde bleek het geval te zijn!! Wie namelijk ontsnapt aan een soort van gevangenschap waarbij de liefde Gods wordt onderdrukt, kan daarna (eindelijk) opgelucht ademhalen!! Nu het in de tussentijd duidelijk is geworden wat er achter de schermen bij het internationale kerkbestuur voortdurend gaande moet zijn geweest (de schriftgeleerdheid is er opnieuw uitgevonden), ben ik blij geen lijdend voorwerp meer te hoeven zijn. De bestuurlijke problemen die zich in Nederland in alle hevigheid nu manifesteren, verwonderen mij evenmin.

In de achterliggende drie jaar heb ik telkens weer met "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" contact gezocht om aan te geven dat het met verschillende zaken niet goed uitpakt; zuiver omdat ik begaan ben met vrienden, bekenden en familie in de Nieuw-Apostolische Kerk over wie ik mij zorgen maak. In plaatselijke kerkgemeenten kan het nog wel aangenaam toeven zijn, maar wie in Europees verband de ontwikkelingen volgt kan via het Internet snel ontdekken dat de kerkleiding nogal doorgeschoten is in haar taakopvatting - en dan druk ik mij héél voorzichtig uit. (Districts)apostelen gedragen zich en maken overal hun opwachting alsof men in diplomatieke dienst een hoge vertegenwoordiger is van de Verenigde Naties. Alles wisselt op hun wenken. Mij werd door één van hen voorgehouden dat ik mij nu van het "werk Gods" heb gedistantieerd. Het was districtsapostel Brinkmann die mij dit te verstaan gaf. Op een brandende vraag die ik hem had gesteld, wordt echter niet geantwoord.

To the point: laat u niet misleiden!

Groet,
BakEenEi



Bron:
Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "25 jan 2011, 15:33", in de thread "Een gezonde dosis respect voor wie God zendt... "
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: ma 21 nov 2022, 12:06
zefyr schreef: zo 20 nov 2022, 22:38(...)
Het heeft jaren (té lang) geduurd, maar eindelijk zijn er vertrouwenspersonen aangesteld in de NAK NL en Vlaanderen (zie onderstaande link).

https://www.nak-nl.org/db/7966583/Eerde ... -Nederland

(...)

(...)
De nu benoemde vertrouwenspersonen behandelen alleen meldingen m.b.t. seksueel ongewenst gedrag, las ik:
Wie kan melden?

De vertrouwenspersoon neemt meldingen over seksueel ongewenst gedrag in behandeling. Meldingen over seksueel ongewenst gedrag kunnen gedaan worden door:
  • Slachtoffer van seksueel ongewenst gedrag
  • Getuige van seksueel ongewenst gedrag
Andere klachten (bijvoorbeeld meningsverschillen of onheuse bejegening) kunnen niet door de vertrouwenspersoon in behandeling worden genomen. Deze kunnen zoals gebruikelijk bij de voorganger of districtsvoorganger worden gemeld.

Hierdoor biedt de kerk nog altijd geen geruststellende veilige omgeving voor wie anderszins te kampen heeft met grensoverschrijdend gedrag.

(...)

@all

Wat speciaal die opmerking betreft, "Andere klachten (...) kunnen zoals gebruikelijk bij de voorganger of districtsvoorganger worden gemeld", handelt de kerkleiding pertinent tegen beter weten in want men weet maar al te goed dat het een loos gebaar is:

BakEenEi schreef: di 25 jan 2011, 15:33(...)
Ik had me suf gepiekerd over wat er in de Nieuw-Apostolische Kerk achter de schermen gaande moest zijn. Niemand vertelde je daar ooit wat over. Niemand wist immers iets! En degenen die wél wat wisten, maakten anderen niet wijzer dan het wenselijk werd geoordeeld. Het zal rond 2002 zijn geweest dat ik in een gesprek bij ons thuis tegen een priester zei: "De hele Nieuw-Apostolische Kerk staat in de steigers. Zonder dat het is aangekondigd heeft er een enorme verbouwing plaats. Het verontrust mij." Betrokkene hoorde het "in Keulen donderen" en wist ook niet wat hij ervan moest zeggen. Echter, wat het geloof betrof, heb ik graag altijd alles willen weten en ik deed ook moeite om veel aan de weet te komen. Zodoende was mijn informatie toereikend om te weten wat ik toen vertelde.

(...)


Bron:
Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "25 jan 2011, 15:33", in de thread "Een gezonde dosis respect voor wie God zendt... "

Ik herinner mij die situatie nog goed want het bezwaarde mij dat ik onze priester min of meer in verlegenheid had gebracht, hoezeer het hele dilemma mij ook tergde. Zo'n vijf jaar later echter stond ik op het punt om de kerk te verlaten. Omdat ik deze priester oprecht respecteerde, vroeg ik om een gesprek. In het kort schetste ik een aantal verontrustende ontwikkelingen, maar ook nu wist betrokkene er geen raad mee. Dat maakte het voor mij toen extra lastig. Aan de andere kant vond ik dat ik van hem niet mocht verlangen dat hij alles naploos wat ik had verteld. Misschien zou hij er dan wel diep ongelukkig van worden. Welnu, zoiets was vanzelf het allerlaatste wat er tussen hem en mij (we kenden elkaar al 30 jaar) moest gebeuren. Toen ik na dat gesprek zijn woning verliet, besefte ik: hier scheiden onze wegen. Dat was echt iets verschrikkelijks.

De rest is geschiedenis...

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: wo 28 dec 2022, 14:46(...)
  1. (...)
  2. zefyr schreef: do 24 feb 2011, 02:44 Woensdagavond 23 februari 2011 leidde districtsapostel De Bruijn in Veendam de kerkdienst. Deze dienst werd bijgewoond door ongeveer 115 nieuw-apostolischen uit Veendam, Stadskanaal, Winschoten, Assen en Tweede Exloermond. De Bruijn merkte in zijn prediking op, dat men twijfel geen kans moet geven. Mocht er toch twijfel bestaan, dan moet dit besproken worden met de zegendrager, zodat er hulp kan worden geboden... Monddood maken via indoctrinatie is blijkbaar nog steeds 'core business' in de NAK.

    Een andere curieuze opvatting van De Bruijn is, dat hij van mening is dat moderne en sociale media zoals internet (ook Facebook & Hyves) en ipod gevaarlijk is voor het zielenheil. Via internet wordt de NAK tegenwoordig fel aangevallen, aldus De Bruijn.

    (...)


    Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "24 feb 2011, 02:44", in de thread "Districtsapostel De Bruijn: geef twijfel geen kans"

Zo werd uit naam van God (!) de gelovigen dus zand in de ogen gestrooid.

(...)

@all

Toen ik dat las, was ik even helemaal sprakeloos. Niet alleen omdat de districtsapostel mijzelf jaren daarvóór in exact deze situatie juist had geantwoord dat hij mij níet kon helpen, maar vooral omdat in zo'n openbare eredienst niemand mag reageren. Eén keer heb ik dat wél gedaan. Achteraf bezien handelde dat, in de aanloop naar de zgn. Uster-Abend, precies over de omslag in het denken bij de internationale kerkleiding. Naast broeders als Frank Preusse waren er in die tijd, zo bleek uiteraard pas later, ook al tal van anderen, die zich zorgen begonnen te maken.

Bij mij was voor de "zegendragers" de diagnose waarschijnlijk: hij verliest zijn geloof (in ons) want hij neemt méér informatie tot zich dan wij mondjesmaat toedienen. De werkelijkheid was echter niet dat men niet kón helpen. Nee, men wílde niet helpen! Ik heb dit dus zelf meegemaakt en daarom kan ik er nu ook aan toevoegen dat zulke verregaande standpunten in deze kerk die volgens de betrokkenen zelf "het werk Gods" belichaamt, "in a split second" worden ingenomen. Heus, in een tel wordt iemand afgeschreven. Dan heeft zelfs God het nakijken. Aju, paraplu! Wat men vervolgens achter je rug om communiceert met de plaatselijke dienaren; ik heb er geen idee van. In elk geval hoor je dus niets meer. Ik neem aan dat er in de gemeenschap sindsdien nog vaak is gebeden voor het oplopende aantal zielen dat "het levende altaar" de rug toekeerde...

Wordt het daarom nu geen tijd dat broeders en zusters in de plaatselijke kerkgemeenten iets actiever over de organisatie in hun kerk nadenken?

Groet,
TjerkB


P.S.
TjerkB schreef: zo 14 aug 2022, 13:35(...)
Wat ik altijd verschrikkelijk heb gevonden, is namelijk, dat wij "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" onszelf moesten veranderen want anders nam op Zijn dag de Heiland jou niet in genade aan.

Denk eens in als ouders zó omgaan met hun kinderen: wij vinden jullie wel lief, maar pas écht naarmate jullie béter "in stilheid en vertrouwen" doen wat wij zeggen. Want: wanneer later onze nalatenschap wordt verdeeld, zal het ervan afhangen hoe voorbeeldig ieder zich heeft gedragen.

Bij de schepping zag óók God dat het goed was, maar toen nadien kinderen werden geboren, moesten die zeker nog allemaal worden bekeerd. Waanzin! Waarom in 's hemelsnaam zongen wij juist: "Mocht ik soms dwalen, ver van mijn huis, steeds brengt mijn Vader mij weer naar huis" ?!

TjerkB schreef: ma 12 mei 2014, 21:16(...)

  • (II) Ontstellend

    (...)
    Nooit heeft het de bedoeling kunnen zijn als slaven te worden gegijzeld binnen een religieus machtsbestel. Het element waarin mensen zich fijn kunnen ontplooien is juist vrijheid!! Vrij om te zijn die je bent. Vrij om te worden die je zijn wilt. Vrij om vol verwondering over de schepping waar je deel van uitmaakt kleur te geven aan elkaars leven. En ook vrij om maar zo vrij te zijn die waardevolle vrijheid te koesteren, er zuinig op te zijn. Bij God vertegenwoordigt niemand iemand... Hij ziet een ieder voor vol aan. Laat dat de groten der aarde maar duidelijk zijn! Geen macht of overheid heeft sinds mensenheugenis stand gehouden. Laten wij luisteren naar ons eigen lichaam, naar onze geest en naar onze ziel.

    Het licht heeft géén gemeenschap met de duisternis en God legt geen superheffing op. Niemand heeft het recht om afbreuk te doen aan de persoonlijke waardigheid van een naaste. Wij hoeven ons niet opgejaagd te voelen doch laten wij maar gaan waar God ons leidt. Hoe kun je dat weten? Dat kan doordat God geen geheimtaal spreekt. Als wij Zijn liefde beantwoorden in geest en waarheid, baant Hij een weg waar wij die niet zouden zien. Het is beter daders van het Woord te zijn dan alleen hoorders. Wij kunnen van onze vrijheid namelijk iets moois maken! Het zou bijvoorbeeld best eens "zaliger" kunnen maken te geven dan te ontvangen. Desnoods geef je iemand om wie je geeft een waarschuwing!

    (...)
(...)

Stop de kindermishandeling! Laat de gevangenen vrij!! Jean-Luc Schneider en handlangers zouden er verstandig aan doen op menige schrede terug te keren. Het wordt de hoogste tijd voor een jubeljaar - en aansluitend voor een symposium, getiteld "Vrij vertellen van Herstelverhalen"...

(...)
TjerkB schreef: do 11 aug 2022, 18:00(...)
Waar ál het voorgaande op neerkomt, is: cognitieve dissonantie - door brainwashing. Velen zijn namelijk niet meer in staat coherent te denken. Hierdoor laat men het voorkomen alsof er hooguit sprake kan zijn van een aantal op zichzelf staande incidenten. De structurele context ervan blijft pijnlijk onbelicht. Men redeneert vanuit ivoren torens. Een gesprek op ooghoogte zit er niet meer in. Wat krom is wordt recht gepraat, doch in het hoogste echelon van de organisatie trekt men wel degelijk aan de touwtjes. Het werd mij steeds beter duidelijk hoezeer de betrokkenen daar geen middel onbenut laten om zelf in de gekoesterde topposities buiten schot te blijven en ambtsvoorgangers te vrijwaren van elke blaam. Op dit niveau is men zich er daarom van bewust hoe manipulatief (en destructief voor anderen) er dan willens en wetens te werk wordt gegaan:
TjerkB schreef:(...)
Omdat ik wéét hoe ongelofelijk lastig het is om bij de Nieuw-Apostolische Kerk de vinger ergens achter te krijgen, heb ik de laatste jaren ruim de tijd genomen om allerhande achtergronden op te helderen. Begin februari 2010 schreef ik voor de website van broeder Bauke Moesker een soort van drieluik waarin ik met name heb geprobeerd uit de doeken te doen hoe deze kerk bestaat uit meerdere min of meer strikt van elkaar gescheiden realiteiten onder de aangesloten leden. Grofweg bestaan er drie lagen van de bevolking: zij die van niets weten, zij die iets weten en zij die alles weten (van hoe achter de schermen de vork in de steel zit). Telkens opnieuw heb ik er op gewezen dat de districtsvoorgangers in het geheel de zwakste schakel vormen. "De landelijke vergadering" waarin zij allen een persoonlijke bestuurlijke verantwoordelijkheid hebben waar te maken fungeert abusievelijk niet als een onafhankelijke Raad van Toezicht. Maar dit gebeurt zo geraffineerd dat de buitenwacht er geen vat op krijgt. Immers, van alle kanten ontbreekt het bij dit kerkgenootschap aan transparantie, eerst en vooral bij de ambtelijke top.

(...)


Uit: Mijn bericht op "ma 12 mei 2014, 09:47" in de thread "Der Fall Rohn"
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

@all

Zoals ik deze week memoreerde, schreef de districtsoudste in ruste Frank Preusse (Hannover-Nord) op 20 februari 2011 o.a. het volgende:

  • Onder de stamapostelen Urwyler en Fehr ontwikkelde de kerk zich in een richting die ons telkens opnieuw enthousiasmeerde. Gemeenschappen ontwikkelden zich naar het christelijke voorbeeld, de geloofsleer ontwikkelde zich in de richting van de oorspronkelijke inhoud van het Evangelie. Opvattingen neergelegd in "Richtlijnen voor dienaren" en "Vragen en antwoorden" die niet strookten met de christelijke leer werden verwijderd of genuanceerd. Voor situaties waarin er serieus een zwijgplicht te vervullen viel, werden er maatstaven aangelegd. Stamapostel Fehr en apostel Kainz riepen op tot een zogenaamde renaissance van de NAK, met name op het gebied van zielzorg.

Hans Urwyler (hij werd ernstig ziek) werd in mei 1988 opgevolgd door Richard Fehr. Ik herinner mij die hele tijd, tot 2011 zeg maar, wanneer Frank Preuse het opneemt voor diens ambtsopvolger Thomas Feil, nog bijzonder goed. Wij spreken hier dus over een periode van ruim 30 jaar.

Dat er werd nagedacht over verbeteringen die wenselijk waren in "Vragen en Antwoorden", vernam ik in de jaren '90 van apostel Gerrit Sepers. Enkele voorbeelden van specifieke aangelegenheden die het betrof waren ook wel bekend. Vooreerst stelde het gerust dat eraan werd gewerkt. Maar er werd weinig voortgang geboekt. Dat het niet opschoot, lag er helaas aan -vrij vertaald- dat "de geleerden" het maar niet eens werden. Ikzelf wist dat echt niet, maar het apostolaat was, zo bleek achteraf, over haar eigen identiteit... inwendig sterk verdeeld; als haviken en duiven.

"Opvattingen neergelegd in "Richtlijnen voor dienaren" en "Vragen en antwoorden" die niet strookten met de christelijke leer werden verwijderd of genuanceerd", zo meldde Frank Preusse. Als men daar gewoon mee was doorgegaan en niet overmoedig was geworden; ja, dan... Maar juist dit laatste is niet gebeurd. In mei 2005 trad Wilhelm Leber aan. Spijtig genoeg werd het mij na een halfjaar duidelijk dat er iets écht níet klopte.

Als door een wesp gestoken, reageerde ook districtsapostel De Bruijn met afgrijzen op de ophef in het publieke domein rond o.a. de brief van Frank Preusse. Voor de niet-aflatende enorme loyaliteit bij weldenkende en tegelijk welwillende mensen als Preusse, in alle voorafgaande jaren, had de kerkleiding opeens geen oog meer. Met zowat de snelheid van het licht vielen ze bij de kerkvorsten in ongenade: "Nachfolge bis zuletzt!"

Aan de intussen met kracht ingezette koerscorrectie bij de internationale kerkleiding viel niet te tornen: "Aufschauen, aufschauen, aufschauen!"

Het pleit bleek nu overduidelijk te zijn beslecht in het voordeel van... de haviken. De hardliners, de wetgevende macht. Daar kon je niet omheen.

Het changement was een feit; on-omkeerbaar. Daar hoefde niemand de catechismus die er toen nog aan zat te komen, meer voor af te wachten.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: In vijf jaar tijd zijn er 262 kerken gesloten. Een kwart van de kerken is omgebouwd voor andere functie

Bericht door TjerkB »

@all

Deze thread begon ermee dat er alsmaar meer kerken dichtgaan. Ik kan mij indenken hoe pijnlijk dit is voor wie het zelf meemaakt. Zo herinner ik mij een wandeling door Sneek, waarover ik berichtte op "02 jul 2012, 14:05". Ik passeerde een kerkje en dacht: waarom moest dit toch dicht?

Zo vergaat het mij ook bij de Nieuw-Apostolische Kerk. Ieder had het nakijken toen bestuurders een eigenzinnige draai gaven aan het Evangelie. Verweesd blijf je achter met je herinneringen. Daar sta je dan. "De dienaren die ons voorgaan" kozen hun eigen bestemming. Bijzaken waren hoofdzaken voor ze geworden. De gelovigen waren voor het blok gezet: heb in ons een onbegrensd vertrouwen want wij zijn de Godsgezanten:

(...)
  • Nu gaan we naar onze tijd. Waar gaat het vandaag om? Er zijn er velen, die goed doen en anderen helpen. Dat is een goede zaak en wij verheugen ons erom wanneer wij helpen kunnen of hulpvaardige mensen ontmoeten. Maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is ook vandaag: diegenen te geloven, die God zendt. Wanneer men dat doet, kan men Gods zegen naar zich toe trekken en toebereid worden voor de eeuwige gemeenschap met de Drie-enige God.

    Wie heeft Jezus Christus heden gezonden? De Heer heeft gezegd: "Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik ook u." (Johannes 20:21). En: "Ik bid … ook voor degenen, die door hun woord in Mij geloven zullen." (Johannes 17:20). Dat heeft Hij allemaal tegen Zijn Apostelen gezegd. Het gaat er dus ook vandaag om, de Apostelen des Heren aan te nemen en hun woord te geloven. Wie dat doet, ervaart de nabijheid en genade van God; de Heer leidt diegene naar de heerlijkheid, die dat doet. Geloven wij die, die de Heer zendt, Zijn Apostelen - dat is Gods werk.

    Ik zou het graag nog meer willen verduidelijken, wat het betekent om de Apostelen van Jezus Christus te geloven. Men kan heel intensief, maar ook oppervlakkig geloven. De Heer verwacht een diepgaand geloof. Dat is een geloof waarbij men navolgt. Dat is een geloof, waarbij men een onbegrensd vertrouwen in de boden van Jezus heeft. Dat is een geloof, waarbij men geduldig is. En dat is een geloof, waarbij men een vaste hoop heeft. Onze hoop is: onze Heer komt!

    (Uit een dienst van de Stamapostel)

Bron: "Woord van de maand" in februari 2006, "Gods werken"
Oorspronkelijke link: http://www.nak.org/nl/geloof-en-kerk/wo ... icle/9375/

Ondertussen echter hadden "de dienaren die ons voorgaan" snode plannen in de maak: "god" gaf ze het patent op de exploitatie van "zijn" werk.

Nu ligt er dus een stapeltje drukwerk voor - en dat kwam dus in de plaats van "het levende Woord". Wie er niet voor neerknielt, mag doodvallen.

Broeders en zusters in de Nieuw-Apostolische Kerk, voelt u wel aan dat u aan zulke praatjesmakers uw autonomie niet uit handen moest geven?

(...)

Afrondend wil ik nog wijzen op het volgende. Frank Preusse schreef immers juist ook dít (zie mijn forumbijdrage op "wo 28 dec 2022, 14:46") :

  • Elke gemeentevoorganger en districtsvoorganger heeft een verantwoordelijkheid aanvaard en wel een verantwoordelijkheid jegens God en ten opzichte van het Evangelie. Deze verantwoordelijkheid kan niet worden gedelegeerd aan “de top”.

    Hij, de voorganger, moet weten dat zijn geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van elementair belang zijn en daarmee als boeien dienen, waaraan de hem toevertrouwde broeders en zusters en ambtsdragers zich stevig moeten kunnen vastklampen. Als de geloofwaardigheid van de kerkleiding beschadigd is, moet ten minste die van de voorganger nog intact blijven.

Ik kan het niet uitdrukkelijk genoeg beklemtonen, maar op dit cruciale punt lijden de nieuw-apostolische kerkgemeenten de grootste verliezen! Zielen die in gewetensnood komen, worden door de verzorgende dienaren namelijk níet in bescherming genomen want die zijn eerst en vooral dienstbaar aan hun meerderen in de organisatie. Zodra het erop aankomt, sta je als individuele gelovige er alleen voor. Ik vind dat misdadig!!!

Heus, opzettelijk houdt de kerkleiding een klachtenregeling tegen. De huidige kopstukken verdienen het op staande voet te worden ontslagen.

Zolang in dit machtsbestel de slager zijn eigen vlees keurt (en zo blijft het volgens mij tot in lengte van dagen), zal er géén gerechtigheid zijn...

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Plaats reactie

Terug naar “Nieuws en andere actuele zaken”