nostalgie of...? kerk versus gemeenschap

[zefyr]

@allen,

Gisteren uitte Ben Bos op het Facebookaccount Apostolische Heiligdommen onderstaand gevoel in relatie tot de bijdrage van John Berendsen.

"Sinds we "kerk" zijn is er wel het een en ander veranderd. Vroeger gingen we naar de "dienst" of naar de "gemeenschap" en ik heb dat altijd als heel warm ervaren, veel meer dan nu in de "kerk". Ik bezoek nu geruime tijdhier vlak over de grens, de "Apostolische Gemeinschaft". Hier heb ik gevonden wat ik bij de NAK ben kwijtgeraakt." (Ben Bos)

John Berendsen schreef:

"Groningen, Kruitgracht (foto's: Pascal Douma)
(Voormalige) Apostolische Kerk (1923-1983).
Tijdens de ambtsperiode van apostel Kofman (1898-1910) zagen de lokalen die werden gebouwd voor de Hersteld Apostolischen er nog ècht uit als kleine kerkjes, met zadeldak, hoge nok en (spits-)boogramen.
Tijdens de ambtsperiode van apostel van Oosbree trad er een verandering op. Van Oosbree had de status van de Hersteld Apostolische Gemeente gewijzigd naar die van 'Vereniging'. Hierdoor waren de plaatsen van samenkomst in de zin van de wet ook 'verenigingslokalen' geworden.
Sprak Kofman nog vaak over "ons kerklokaal" bij van Oosbree leek het woordje "kerk" wel besmet te zijn. De broeders en zusters volgden uiteraard de lijn van de apostel en spraken ook over "het lokaal" of over "ons gebouw" en in de officiële stukken (bouwvergunningen e.d.) was het in die tijd altijd "verenigingslokaal"...
Terwijl in ongeveer diezelfde tijd in Duitsland de Neuapostolische Gemeinde juist steeds meer erkenning kreeg en vanaf 1930 vanuit de staat erkend werd als èchte kerk waardoor de stamapostel de naam in Duitsland ook wijzigde in "Neuapostolische Kirche" was in Nederland een tegengestelde beweging zichtbaar en gedroeg de HAZEA zich vooral als anti-kerk(s).
De gebouwen in de verenigingstijd der HAZEA gebouwd in ons land laten déze verandering ook zien. De best wel forse HAZEA-gebouwen van Groningen, Nijmegen en Sittard die in deze periode werden gebouwd lijken qua exterieur eigenlijk niet op kerkgebouwen en naar de letter van de wet waren ze dat dus ook niet.
In de jaren '30 zullen de 'verenigingslokalen' van de HAZEA langzamerhand weer steeds meer op kerkgebouwen gaan lijken, gekleurd glas-in-lood en zelfs torentjes doen dan hun intrede. Waarschijnlijk ook doordat apostel van Oosbree lange tijd tòch nog wel een soort van eenheid met Duitsland nastreeft en wellicht ook uit sentimentele overwegingen, zijn liefde voor alles wat in die tijd als modern geldt wordt niet door alle broeders en zusters gedeeld...""

Is de reactie van Ben Bos te duiden als nostalgie of...? De transformatie van een (dynamische) beweging naar een instituut? Is de 'stroom' tot stilstand gekomen?

[TjerkB]

(...)
Gisteren uitte Ben Bos op het Facebookaccount Apostolische Heiligdommen onderstaand gevoel in relatie tot de bijdrage van John Berendsen.

"Sinds we "kerk" zijn is er wel het een en ander veranderd. Vroeger gingen we naar de "dienst" of naar de "gemeenschap" en ik heb dat altijd als heel warm ervaren, veel meer dan nu in de "kerk". Ik bezoek nu geruime tijdhier vlak over de grens, de "Apostolische Gemeinschaft". Hier heb ik gevonden wat ik bij de NAK ben kwijtgeraakt." (Ben Bos)

(...)
Is de reactie van Ben Bos te duiden als nostalgie of...? De transformatie van een (dynamische) beweging naar een instituut? Is de 'stroom' tot stilstand gekomen?

@zefyr

Wat Ben Bos kenbaar maakte, is ook mijn ervaring. Ook doordat ik in de kerk die ik eerder verliet achter de schermen kon kijken, werd het mij duidelijk wat de gemeenschapszin feitelijk ondermijnde. Al jarenlang was er iets gaande wat voor mij voelde als onraad, maar wát was dat dan? Het eerste hierbij wat ik zou willen noemen, los, zeg maar, van alle bakstenen en dakpannen, is de gezindheid van leidinggevende dienaren. Zoiets klinkt misschien wel prehistorisch, maar er valt onderscheid te maken tussen het werk van God en wat je een notaris in beton laat gieten.

De introductie van rangen en standen en het daarmee allengs afgedwongen ontzag voor kerkelijke ambtsdragers was bij nader inzien uit den boze! Velen met een gouden hart dienden tot zegen van tallozen, maar anderen zagen kans heimelijk aan de haal te gaan met aangegrepen privileges. Ook dat betaalt zich uit, zij het in veelal onbegrepen peilloos leed, met name voortkomend uit eenzaamheid die zielen treft die dat ondervinden. Het ging er niet om een willig werktuig te zijn voor machtsfiguren die hun eigen glorie zoeken, maar om een radertje te mogen zijn in Zijn werk!

Ruim veertien jaar was ik werkzaam op het bureau van de Centrale Administratie van mijn kerk. Het leek mij nuttig werk, maar nu ook weer niet van het allergrootste belang want altijd heb ik voor ogen gehouden dat God wie dan ook, waar dan ook en hoe dan ook direct (!) kan zegenen. Oók in grote verlatenheid. Nooit heb ik onderscheid kúnnen maken in respect voor sommigen boven anderen. Waarschijnlijk beviel dat enkelen niet. Het is niet zo dat ik voor die enkelingen géén respect had, alleen geen éxtra respect. Ik had geen benul van hun bedreven machtspolitiek...

Zojuist kwam ik dít oude forumbericht tegen - opeens las ik het met andere ogen:

@all

• [23] Ik roep God op als mijn getuige, ik zweer bij mijn leven dat ik van een tweede bezoek aan Korinte heb afgezien om u te sparen. [24] Ik bedoel dit: wij willen niet over uw geloof heersen, maar juist bijdragen aan uw vreugde. U hebt tenslotte een vast geloof.
  
  [1] Ik had mezelf dus voorgenomen u niet opnieuw zo’n verdrietig bezoek te brengen. [2] Want als ik u verdriet doe, wie moet mij dan blij maken? Toch alleen u – en u zou nu juist verdriet door mij hebben. [3] Dat is ook precies wat ik u geschreven heb: ik wilde niet dat ik bij mijn bezoek verdriet van u zou hebben, terwijl u mij juist blij had moeten maken. En ik had er alle vertrouwen in dat u allen in mijn vreugde zou delen. [4] Toen ik u schreef was ik terneergeslagen en bedrukt en stonden de tranen in mijn ogen. Ik wilde u geen pijn doen, maar u laten weten hoezeer ik u liefheb.
  [5] Als er iemand is die mij verdriet heeft gedaan, dan heeft hij niet alleen mij verdriet gedaan maar tot op zekere hoogte – laat ik niet overdrijven – u allen. [6] De straf die hem door de meerderheid van u is opgelegd, is zwaar genoeg geweest; [7] u kunt hem nu maar beter vergeven en bemoedigen, anders verliest hij nog alle hoop. [8] Daarom roep ik u op hem weer in liefde te aanvaarden.
  
  Uit: 2 Korintiërs 1 en 2 (NBV)

• 1
  Benut toch de genadetijd.
  Wees trouw van harte, stil.
  Bedenk, dat tot in eeuwigheid
  de Heer u zeeg'nen wil.
  Kom heden, kom!
  
  2
  Dient gij in uiterlijke schijn,
  dan zegent Hij u niet.
  Zijn Geest moet steeds uw Leidsman zijn,
  Hij u Zijn hulpe biedt.
  Kom heden, kom!
  
  3
  Van duisternis en eigen waan
  verlost de Heiland u.
  Hijzelf, met krachten aangedaan,
  noodt vriend'lijk allen nu:
  Kom heden, kom!
  
  Bron: Lied 344, NAK-gezangboek

(...)


Uit: Bericht op "zo 11 mar 2018, 11:03", in de thread "Teken van leven..."

Laten wij de saamhorigheid maar niet prijsgeven!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Is de reactie van Ben Bos te duiden als nostalgie of...? De transformatie van een (dynamische) beweging naar een instituut? Is de 'stroom' tot stilstand gekomen?

@zefyr

Voor mijzelf is het toch nog altijd wel verbijsterend als ik naga wat allerlei bekend geworden feiten en omstandigheden aan het licht brachten. Ik had ook nooit verwacht dat zielen die als geloofsgenoten lange tijd samen optrokken, emotioneel babylonisch van elkaar vervreemd raakten.

Ik denk dat, waar het verleidelijk was de stroom in eigen beheer te nemen en om te leiden, "de bron der vreugde" onafwendbaar is opgedroogd.

De NRC berichtte eens over "de wee­moed om al die din­gen die weetbaar zijn maar niet ge­we­ten wor­den". Wellicht typeert dit i.c. de nostalgie...

Groet,
TjerkB

[zefyr]

@TjerkB,

Laat ik voorop stellen, dat ik het Ben Bos van harte gun, dat hij in de Apostolische Gemeinschaft heeft hervonden wat hij thans in de NAK mist. Ik vermoed, dat het (generaliserend) is samen te vatten in een gemoedelijke, ongecompliceerde omgang met elkaar, waarbij de mentale afstand tussen de gemeenteleden en de dienaren minder groot is in vergelijking met de NAK. Daarnaast is er minder sprake van dogmatisering van het geloof in de Apostolische Gemeinschaft. De 'stroom' van het levende Water kan zich (relatief) meer vrijelijk bewegen, vermoed ik. De institutionalisering is in de NAK (te?) ver doorgeschoten? Met verstarring tot gevolg?

[TjerkB]

(...)
mentale afstand tussen de gemeenteleden en de dienaren

(...)
dogmatisering

(...)
institutionalisering

(...)

@zefyr

Daar zit het hem inderdaad in: vanwaar namelijk afstand (!), dogmatisering en/of institutionalisering? Ik geloof niet dat God het zo bedacht had.

Het aangemeten keurslijf paste mij niet, net zo min als ik de ingeblikte en op afstand gemodificeerde geestelijke kost nog langer kon verdragen.

Ik herinner mij het volgende:

(...)
... welk getuigenis willen wij liefst brengen als het gaat om het evangelie van Jezus Christus; of wij nu in gesprek raken met iemand in Tzum of in Tsjaad...

Voor wie zich gemakkelijk ergert als het móet gaan om details, eerst even dit. Je krijgt ergens last van en de huisarts verwijst door naar een specialist. Wil je dan dat zo'n specialist oog heeft voor details, of niet?!

Een andere zijstraat nog... Wat zouden misschien de beste praktijklessen zijn om "de kunst van het weglaten" aan te leren? Wanneer op school blijven de meesten bij de les? Hierover noteerde ik eens het volgende:

• "Mensen die boeken schrijven als 'Inleiding tot het boekhouden, deel 1', 'Inleiding tot het boekhouden, deel 2', gevolgd door 'Inleiding tot het boekhouden, deel 3'. Mensen natuurlijk, die werkelijk heel goed konden boekhouden, zo goed, dat ze er niet meteen vanuit gingen dat anderen dat ook konden. Hun levenswerk werd dus bekroond met de bekende leergang Boekhouden van A tot Z, waarbij er voor gevorderden, dat wil zeggen de eenzame doorzetters die hun voorgenomen huwelijk er nog een tijdje voor hadden uitgesteld, een eerste tipje van de sluiter werd opgelicht in de uitgave 'Boekhouden, deel 1'. Met intussen kromme boekhoudersruggen worstelden dezen zich door het meesterwerk heen, terwijl zij ondanks hun brillen met jampotjesglazen nog altijd niet het licht zagen in het vak.
  
  Wat ik ermee wil zeggen is dit: weg met alle lucht in de verpakkingen, weg met de psychologische drempels, weg met de studieLAST. StudieLIST zou beter zijn."

Ik kwam hier destijds op omdat ik nog altijd in de lach schiet als ik eraan denk dat iemand, van wie ik door de "tuinbroek" die hij droeg dacht dat hij wellicht een tuinman was, de wiskundedocent bleek te zijn en tevens lector aan een universiteit. Maar het bijzondere was daarna dat deze docent wiskunde gaf alsof het om tuinieren ging. Opeens ging er een wereld voor mij open. Nu ik dit trouwens opschrijf, kom ik er niet omheen om nog iets anders aan te halen:

(...)

‘Zielepijn’; dat is iets wat mij persoonlijk al ontzettend lang bezighoudt. Mensen kunnen elkaar heel lelijk bezeren. Psychisch lijden is compleet wat anders dan een gipsverband. Aan de andere kant kunnen mensen elkaars leven ook heel prachtig verrijken. Zo belde mijn broer mij eens op op mijn mobiele telefoon: “Ben je ergens waar een TV bij de hand is? Kijk dan nu naar dat en dat programma met een Russische celloleraar.” Het bleek een bekroonde documentaire te zijn over de cellist Vladimir Perlin. Het was werkelijk indrukwekkend om te zien hoe hij omging met zijn leerlingen. Maar wat mij vooral is bijgebleven, is, wat hij vertelde over zichzelf en over de leraar (de Meester) van wie hijzelf les had gehad:

• “Toen moet God mijn grote leraar op mijn pad hebben gestuurd: Aleksandr. Binnen twee weken speelde ik. Binnen twee weken ontbloeide mijn talent. Alsof er ’n knop omging. Er ging een wereld voor me open. Ik kreeg door hoe ’t moest en dat cello spelen ’n genoegen is, en geen marteling. Ik begon boeken te lezen en regelmatig naar ’t theater te gaan. Ik werd niet gedwongen, maar op ’t juiste spoor gezet. Met wijsheid, liefde en enorm veel respect voor mijn persoon. Mijn ziel werd niet gebroken, maar aan mezelf onthuld.”

(...)


Uit: Bericht door Vage gast op 30 juni 2005 22:50 bij NAK-Observer

Hoewel wij allen onze eigen waarneming hebben, ons eigen begrip, enzovoort, lijkt het mij bijzonder wenselijk, indien het gaat om het evangelie van Jezus Christus, om het elkaar in de praktijk zo licht mogelijk te maken! Spijtig genoeg kwam ik dit besef in de Nieuw-Apostolische Kerk amper nog tegen. Het leek wel alsof er steeds méér bij kwam kijken om enig begrip te krijgen van "de kennis van het heilige". Ongelofelijk!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "26 jan 2013, 15:58", in de thread "Let your light shine!"

Ik heb er in de kerk die ik verliet vergeefs op geattendeerd: in Zijn werk bestáán er geen hoge(re) dienaren. Men hoorde het in Keulen donderen.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Het onderwerp dat voor deze thread gekozen is, "nostalgie of...? kerk versus gemeenschap", raakt echt de kern van de zaak, zo realiseer ik mij.

Tegen zevenen ga ik de deur uit voor vrijwilligerswerk, maar dan kom ik hier vanmiddag graag op terug. Intussen zing ik voor mijzelf dít lied...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Het onderwerp dat voor deze thread gekozen is, "nostalgie of...? kerk versus gemeenschap", raakt echt de kern van de zaak, zo realiseer ik mij.

(...)

@all

Allereerst; over "de gemeenschap" gesproken...

(...)
Frits sprak namelijk niet graag van een kerkgenootschap, van een kerkbestuur of van kerkelijke ambtsdragers. Daar had hij goede redenen voor want ging het niet in de allereerste plaats om "de liefde des Vaders" in Zijn (!) huis, om "de gemeenschap" (!) van allen die daar samenkomen en om alle dienaren als helpers aan Zijn plaats? Frits verafschuwde alles wat hiervan de zuiverheid ontheiligde. Nee, vroeger was bepaald niet alles beter, maar zeker ook niet alles slechter. Met de transformatie echter van dienaren in ambtsbroeders, ambtsdragers, kerkelijke ambtsdragers, in hogere dienaren, leidinggevenden, hogere verantwoordelijke leidinggevenden en met de politieke status van broeders en zusters als ingeschreven leden in een kerkregister in plaats van "het volk Zijner weide, en de schapen Zijner hand" (vgl. Psalm 95: 7, SV-J) van wie de namen zijn opgetekend in het boek van het leven van het Lam Gods (vgl. Joh 1: 29, 35 en Openb. 13: 8, Openb. 21: 27); met die eigenzinnige transformatie werd volgens Frits de hemel geweld aangedaan.

Het behoeft geen betoog dat ik heel goed begreep wat Frits daarmee bedoelde. Voor hem telde de geborgenheid in het Vaderhuis, waar Vader zélf nog de baas is. De tijd waarin "de gemeenschap" officieel nog Hersteld Apostolische Gemeente in de Eenheid der Apostelen heette, was voor Frits eenvoudig "de welaangename tijd".

(...)


Uit: Bericht op "do 09 mar 2017, 11:16", in de thread "Het overlijden van onze broeder Frits Deubel"

Toen was geluk nog heel gewoon en was de hoofdzaak: de hoofdzaak. Ondertussen werd de kerk simpel... in het midden van het dorp gelaten. Machtige stromen van zegen, stromen van licht en genade. Daar laafden wij ons aan. Zo kwamen wij nader tot God; werden zélf ook een bron! Hierna werden wij door ambtelijk geweld onder de voet gelopen, maar dat ging er zo geraffineerd aan toe, dat de meesten het niet doorkregen.

Ambtelijk geweld? Ja, precies want vooruitlopend op Matteüs 25 vers 32 werden alvast vermeende schapen van vermeende bokken gescheiden. d'Apostel had namelijk, achteraf bezien, een fijne neus voor "kneedbare types". Diens organisatie werd daarop ingericht, langzaam maar zeker. Het is op deze wijze dat de geloofspraktijk veranderde van 't Is Heer, Uw werk (...) waarin wij staan in: 't is heer, ons werk (...) waarin gij staat.

Als zoiets -geëerbiedigd door medegezalfden- doelbewust en volhardend achter de schermen plaatsgrijpt, verrijst er een kerkelijke autoriteit. Dat mag dan voor de meesten wel zijn gebeurd buiten ieders waarneming; tóch kan het velen niet zijn ontgaan dat er zielen werden opgeofferd. In voorkomende gevallen echter werd zulks geacht "een zaak voor de dienaren" te zijn. Dus: de idolaat vereerde autoriteit redt zich er wel mee.

Zó werd "de gemeenschap" geïn­sti­tu­ti­o­na­li­seerd. Het geloof en de spontaniteit als dat van kinderen werden geketend en geknecht aan dogma's.

Bij emotionele verwaarlozing zijn (jong)volwassenen vaak niet gezien als kind. Dan raak je beschadigd en ben je tekortgedaan. Wie denkt dat niet op soortgelijke wijze in "de gemeenschap" naasten eveneens leed kan worden berokkend, mag zich wel eens afvragen: wat/wie volg ik na?

Tel uit je winst!

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Onder Gods hoge hemel vestigde de NAK-leiding een staat en in dit koninkrijk werd daarna ook maar meteen de staat van beleg afgekondigd, heb ik wel eens gesteld. Op de een of andere manier raakte die machtspolitiek zelfs gelovigen die alleen maar voor God hadden willen knielen. Meedogenloos houden invloedrijke bestuurders met mooie woorden miljoenen -betalende- volgelingen aan de praat. Beter ten halve gekeerd:



(...)

(...)
De toekomst van de Nieuw-Apostolische Kerk wordt al jarenlang ondermijnd door een aantal storende systeemfouten. Dát is hier aan de hand. Eén van die systeemfouten beschreef ik destijds, respectievelijk onlangs als volgt:

(...)
Voor de sterk directieve manier van leiding geven in de Nieuw-Apostolische Kerk wordt vaak als argument aangevoerd dat daarmee "de eenheid" binnen de kerk wordt nagestreefd. Onder dit voorwendsel ook heeft de kerkleiding nagenoeg elk initiatief en de totale zeggenschap over zowat alles langzaam maar zeker volledig naar zichzelf toegetrokken. Hierbij stelt men zich op het standpunt dat "Godsgezanten" aan de leden géén verantwoording verschuldigd zijn; alleen jegens God en voor zover nodig (lees: voor zover onontkoombaar) ten overstaan van overheden op grond van wet- en regelgeving. Slechts selectieve informatie komt naar buiten over allerhande besluitvorming. Voor het overige wordt ingevolge de nieuw-apostolische geloofsleer een ieder geacht zich te willen houden aan de langs de geordende weg namens God opgelegde instructies, en in het geheel niet te twijfelen over het nut en de juistheid daarvan. "Stel dus geen vragen, maar neem genoegen met de reeds gegeven antwoorden. Nadere instructies volgen op Zijn tijd."

Wie deze realiteit in de Nieuw-Apostolische Kerk omarmt en anderen erin kan doen geloven, zal bij de kerkleiding in hoog aanzien komen te staan. In werkelijkheid echter is men dan succesvol gebrainwasht (!) en een slaaf geworden van een menselijk denksysteem. In de Nieuw-Apostolische Kerk gaat het erom dat een ieder doet "wat er gezegd wordt", want wie "waardig" wil worden om tot het hemelrijk te worden toegelaten zal "eigen meningen en inzichten" moeten overwinnen.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "20 jan 2011, 19:25", in de thread "overspannen eindtijdverwachting in de NAK herleeft"

(...)
Wat ons in de Nieuw-Apostolische Kerk, op zijn zachtst uitgedrukt, niet vooruit heeft geholpen, is de almacht van de dienstdoende kerkvorsten. Men treedt niet alleen op als hoge vertegenwoordigers van het hemelrijk, doch tevens als handelaren in onroerend goed, salarisadministrateurs, makelaars in (groei-)banen, lifecoaches, (eigen) rechtsprekers, ge­pri­vi­le­gi­eerde eregasten, verzamelaars van KLM-huisjes en wat dies meer zij. Inderdaad: met dank aan het door hunzelf benoemde 'gestaalde' middenkader want de districtsvoorgangers zijn vooralsnog de zwakste schakel.

(...)

Al wordt een bij­een­komst vervolgens mu­zi­kaal of anderszins aangenaam opge­luis­te­rd; wie wil er nu emotioneel onder de voet worden gelopen? Of: wie wil meemaken dat men door misleidende geloofspropaganda en groepsbeïnvloeding emotioneel vervreemd raakt van dierbare naasten?

(...)

Uit: Bericht op "zo 13 nov 2022, 21:59", in de thread "De NAK is in de oecumene 'gearriveerd' - volgens dr. Andreas Fincke (EZW)"

[TjerkB]

(...)
Bij emotionele verwaarlozing zijn (jong)volwassenen vaak niet gezien als kind. Dan raak je beschadigd en ben je tekortgedaan. Wie denkt dat niet op soortgelijke wijze in "de gemeenschap" naasten eveneens leed kan worden berokkend, mag zich wel eens afvragen: wat/wie volg ik na?

(...)

@all

In de Nieuw-Apostolische Kerk was (is) het geestelijk klimaat van dien aard dat menigeen lijdt onder en vertrekt door emotionele verwaarlozing. De aangesloten leden bij dit kerkgenootschap bestaan "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" grofweg uit "dienaren" en "overigen". Daarbij stellen de "dienaren" íets voor en de "overigen" níets; hoge(re) dienaren iets méér en de allerhoogste dienaren - die hebben dit bedacht. Bijgevolg: wie het overkwam ongeautoriseerd boven het ideologische maaiveld uit te steken, betrad daarmee de gesanctioneerde gevarenzone. Soms bleek in deze samenhang bij wijze van spreken de flitspaal aan te staan, maar vaak ook niet. Juist dát was bij nader inzien zo verwarrend.

Ik heb er geen aanwijzingen voor dat het bovenbeschreven klimaat aan betekenis inmiddels heeft ingeboet. Ter illustratie nog het onderstaande:

1. (...)
   Zojuist stuitte ik op een paar oude berichten, waaruit de onderstaande quotes:
   
   (...)

   (...)
   "Waar je van houdt - daar doe je moeite voor!" (...) Maar kan er dan -onder bepaalde omstandigheden- niet tóch ergens een grens komen te liggen? Wie in het woordenboek kijkt bij "blind", komt daar niet alleen "liefde is blind" tegen, doch ook "blinde vlek", "een blinde bewonderaar", "ik was blind voor zijn gebreken", "blind geloof", "blinde gehoorzaamheid" en "blinde hutspot". (...) Welnu, staan in de Nieuw-Apostolische Kerk de "Godsgezanten" niet per definitie buiten elke verdenking? Dat leert ons toch "das neuapostolische Glaubensverständnis"? Met de paplepel wordt het "aufschauen zum Segensträger" er bij de kinderen ingegoten!
   
   "Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" maakt het echter nogal uit wíe er bij een veroorzaakt ongeval achter het stuur heeft gezeten. Is dat iemand die "níets" is, dan is diegene gloeiend de klos. Is het daarentegen iemand in het "werk Gods" die "íets" is; dan snellen er opeens van alle kanten lakeien toe met de prachtigste mantels der liefde. Later zijn het diezelfde lakeien die voor hun miezerige knipmessengedrag worden beloond met een hoger ambt. Wáár of niet?! Als je dát ontdekt, terwijl de ooms en tantes van de zondagsschool, het godsdienstonderwijs en het confirmateonderricht je dat er níet bíj hadden verteld, hang je.
   
   Dán wacht je géén "zalig lot" in het "werk Gods"...
   
   (....)
   Zoals vissen in het water en vogels in de lucht hun element vinden, mag ons element Zíjn vrijheid (!) zijn. Dan hoef je je dus beslist niet te laten knechten door de kluisters die uitgaan van een catechismus bij een kerkgenootschap. Wie zich daaraan overgeeft, verkwanselt bij wijze van spreken diens eerstgeboorterecht. De inhoud van die hoogst eigenzinnige wet-en regelgeving is, bezien in het licht van de eeuwigheid, van nul en gener waarde. Degenen die hun tijd ermee hebben vergooid, weten niet eens wat zielzorg écht is. Ze kwamen tussendoor alleen uit hun ivoren torens te voorschijn om op de foto te komen bij de evenementen die in hun opdracht overal worden georganiseerd. Dan hielden ze wel even een prevelementje om zich vervolgens onder de genodigden te begeven. Maar hun zegeningen leidden hooguit tot zorgen. Het scheelt ze niks.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Za 08 Dec 2012, 10:58", in de thread "Waar je van houdt - daar doe je moeite voor!"

   De inhoud deed mij terugdenken aan de tijd waarin ik werkzaam was op "de C.A.", het landelijke bureau van de Nieuw-Apostolische Kerk. Het faxverkeer was toen in opkomst. Dat betrof bij ons in belangrijke mate correspondentie met het buitenland, zoals na het weekend meestal de inkomende "maandagochtendfax" met alvast een verkort verslag van de dienst die de stamapostel, waar dan ook ter wereld, de zondag ervoor had gehouden. Het "Bijbelwoord" en de in grote lijnen aangereikte prediking daaromtrent van de stamapostel werden dan door onze districtsapostel, apostel en/of opziener aansluitend "verbroken" bij gelegenheden in de week die volgde. Het volledige verslag liet meestal niet lang op zich wachten. Soms ging het om een overlijdensbericht. Er was bijvoorbeeld ergens in de wereld een apostel overleden. Ik weet nog dat ik zo'n bericht in handen kreeg, net toen ikzelf een fax wilde versturen. O, wat erg, dacht ik; dat zal best een gevoelig verlies zijn. Maar dat leek mee te vallen. Lag deze overleden "zegenaar" misschien niet zo goed "in de groep"? Hoe dan ook; op zekere dag was het de districtsapostel die ons vroeg even op zijn kamer bijeen te komen. Er was een "collega-districtsapostel" overleden en in tegenstelling tot het sterfgeval van de vermoedelijk minder sympathieke apostel, ging het nu om een innemende persoon die enorm gemist zou worden. Bij "districtsapostelvergaderingen", zo werd ons verteld, was het ook de stamapostel telkens weer opgevallen dat deze districtsapostel amper aan de beraadslagingen deelnam - totdat het handelde over de levende have in de gemeenschap want dan toonde hij zich als zielenherder enorm bij de zaak betrokken en nam hij zijn broeders en zusters als geen ander krachtig bescherming! Ik zal nooit vergeten dat het mij op slag duidelijk was: hier is waarlijk een apostel gestorven. En: was juist dat, zielzorg (!), niet immers welhaast de enige hoofdzaak? Blijkbaar ging er in zulke vergaderingen onevenredig veel tijd zitten in de behandeling van nevenzaken. Inmiddels begrijp ik een beetje om welke nevenzaken de anderen zich druk maakten.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "ma 15 feb 2016, 14:57", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "

2. (...)
   Toen ik nog werkzaam was op het landelijke bureau van de kerk, werd mij ooit gevraagd wat ik vond van een door een gemeentelid geschreven tekst. Als ik het mij goed herinner betrof het de verzorging van de jeugd. Dat ik daarover mijn eigen mening mocht geven verraste mij oprecht, maar ik liep erbij in een hinderlaag. Ik werd uitgemaakt voor criticaster, terwijl ik een weloverwogen reactie gaf op de vraag die mij was gesteld. Een ander bestuurslid stelde mij later ook eens zo'n vraag, nu over een theologisch thema, maar toen had ik er al meteen geen goed gevoel bij. Zo werd er van hogerhand met dedain met mede-werkers! omgegaan. Al keek men je aan; nooit zou er op ooghoogte worden gecommuniceerd. Met plezier had ik eerder gekeken naar de TV-serie "Ja zuster, nee zuster", maar nu was ik in de verkeerde film beland: "Ja apostel, nee apostel".
   
   In diezelfde tijd groeiden mijn kinderen op. Gevraagd en ongevraagd werden de meest uiteenlopende vragen gesteld en opmerkingen gemaakt! Daar zaten ook wel eens heel rake opmerkingen bij en betrof het bij mijzelf inconsequenties, waarvoor ik mij serieus moest verontschuldigen. Wanneer ik eraan terugdenk, ben ik soms de schaamte nóg altijd niet voorbij! Toch hoor ik die kritiek duizendmaal liever en praten wij erover, dan dat ik mij van hetzelfde eenrichtingsverkeer had bediend als waaraan ik op werkdagen blootstond op mijn werk en zondags nog in de kerk!
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "wo 07 sep 2022, 21:50", in de thread "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?"

Eén van mijn collega's sprak achteraf van "een geestelijk concentratiekamp". Wie op zo'n manier zowat een ontmenselijkende oorlog meemaakt, kan wel wat zielzorg en/of nazorg gebruiken, maar hemelbestormers... staan het zichzelf uiteraard niet toe daarvoor in allerijl de tijd te nemen.

Ook toen ik nog "volgde", stelde ik, begaan met anderen, over zielzorg nietsvermoedend wel eens vragen of spontaan merkte ik iets op. Nóóit werd er iets mee gedaan. Dan word je dus niet (hemelwaarts) geleid, doch veeleer: misleid. Ik kan er niet over uit. Vandaar dit zoveelste bericht.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Met wat ik in de voorgaande berichten -opnieuw- naar voren bracht, mag het hopelijk duidelijk zijn dat de "informatiepositie" van degenen die de nieuw-apostolische kerkleiding door dik en dun steunen, nu misschien wel op orde is, maar ik betwijfel of men begrijpt (!) wat men tóch las.

Vorig jaar namelijk wees ik híerop:

(...)
Nu kan iemand vanzelf wel bijdehand opmerken dat ik de kerk niet meer bezoek; dus, wat zou ik überhaupt werkelijk kunnen missen?, maar dan zou ik willen antwoorden: wat ik in elk geval heb gemist, is, dat vermoedelijk nooit iemand wordt gemist en dat het er ook níet toe doet wát er in "de gemeenschap" wellicht te verbeteren valt. Dit is trouwens beslist niet iets, wat ik nu achteraf pas kenbaar zou maken; integendeel, geregeld attendeerde ik er al op toen ik nog... "volgde". Natuurlijk, de tijd staat niet stil en constant verandert er van alles. Maar wie iets mist, iets wezenlijks; zit je ook dán vastgeroest in het verleden? Wat ik namelijk vooral -en ook al heel lang- oprecht miste, is, dat één iemand er nog toe doet, of enkelen. Zelfs velen deden er geheel niet toe! Het enige wat telt in de Nieuw-Apostolische Kerk is wat van dag tot dag "im Ämterkreis", volgens opzieners en apostelen, ertoe doet: Nachfolge!

Waren het niet -bij herhaling (!)- Jezus' persoonlijke woorden: "Weid Mijn lammeren (...), hoed Mijn schapen"? Telt dat nog? Echt waar? Hoe dan?

Bij monde van talrijke plaatsbekleders en via alle denkbare media tegenwoordig wordt er op gelovigen ingepraat. Je krijgt er geen woord tussen, maar iemand die zich in "de gemeenschap" niet meer thuis voelde, niet meer veilig daar in Jezus' armen, antwoordde mij toen desgevraagd: ik mis "de lieve Heilandsstem"!

• Bij Vader thuis is 't ons zo goed, daar zijn wij altijd blij.
  Daar klinkt de lieve Heilandsstem zo mild tot u en mij.
  
  Daar worden wij bevrijd van schuld, want God is liefde en geduld
  en leren wij, al zijn wij klein, een kind van God te zijn.
  
  Bron: Eerste couplet van lied 256 (kinderlied), gezangboek NAK

Dat sneed mij door de ziel en ik schreef er een bericht over naar de oudste. Weliswaar betrof het niet iemand in ons eigen "district"; maar een verre naaste - is dat geen naaste? Ik gaf aan: stel, dat het onszelf nu juist wél van nabij aanging - hoe zouden wij dan daarmee omgaan? Níet?

Maar hoe wil je dan hierna voor Gods aangezicht komen (vgl. lied 167, NAK-koorboek)? Is altijd álles alleen maar "een zaak voor de dienaren"?

(...)

• Toen vroeg de HEER: ‘Waar is Abel, je broer?’ ‘Dat weet ik niet,’ antwoordde Kaïn. ‘Moet ik soms waken over mijn broer?’
  
  Uit: Genesis 4: 9 (NBV21)

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Of te denken aan het onderstaande...

• Vergangenheitsbewältigung und deren Aufarbeitung ist in unseren Breitengraden für manche ein vordringliches Thema. Ist dies überhaupt möglich? Wohl kaum, oder dann jedenfalls nur in Ansätzen. Ein "Mea Culpa", eine Entschuldigung für ungeschicktes Verhalten, ja, unbedingt. - Nötigenfalls sogar mehrmals, und zwar so, dass dies bis zu den einzelnen Gläubigen durchdringt.
  
  Und dann vor allem aber eines: aus Fehlern lernen und es in Zukunft besser machen.

Bron: Betrachtungen eines Ruheständlers, 2010, ISBN 978-3-839-15312-3; pagina 71

Mooie woorden als deze -zonder de bijbehorende mooie daden- maakten ons telkens opnieuw blij met een dode mus... Zo ben ik ook echt nog niet vergeten dat de latere stamapostel Wilhelm Leber ervoor pleitte te vechten (!) voor het behoud van iedere ziel. Spijtig genoeg was hijzelf de eerste die hier NIETS van terecht bracht...

(...)


Uit: Bericht op "wo 11 apr 2018, 15:59", in de thread "circulaire voorgelezen in NAK NL op zondag 8 april 2018"

Uit: Bericht op "vr 20 okt 2023, 13:28", in de thread "Ik kom thans voor Uw aangezicht"

Ikzelf begreep heel veel niet. Vanuit de kerk werden wij met informatie in woord en geschrift min of meer onophoudelijk ge­grit­straald. Daarbij bleek het uitdrukkelijk níet de bedoeling te zijn om zelfs maar het geringste ervan, door een vraag of zo die was opgekomen, terug te kaatsen. Vroeg of laat zal elke (bij)gelovige zich bij zo'n benarde toestand, van communicatief eenrichtingverkeer; zich wel wíllen of móeten neerleggen. Althans, in "een geestelijk concentratiekamp" komt er vermoedelijk een dag waarop je tóch doorkrijgt: tot de dood erop volgt doe ik er niet toe.

Maar denk er alsjeblieft eens oprecht over na wát mij werkelijk nog overkwam, voordat ik wegging uit de Nieuw-Apostolische Kerk. Zie onder:

(...)
Wat mijzelf betreft: overal valt vanzelf wel eens wat voor, maar nee, nóóit had ik verwacht dat ik in mijn kerk aan het verkeerde adres zou zijn. Althans, toen in mijn situatie gaandeweg het uur van de waarheid aanbrak: stamapostel Leber had géén compassie met de dienende broeders in de gemeenschap Hamburg-Blankenese en evenmin met de zovelen, die in de jaren '50 uit gewetensnood wel een voorbehoud móesten maken.

Inmiddels was het mij duidelijk geworden hoezeer stamapostel Schmidt, direct na het overlijden van diens ambtsvoorganger, Johann Gottfried Bischoff, de waarheid zorgwekkend had verdraaid:

(...)
In het "Verslag van de Godsdienst van zondag 10 juli 1960" (juister is het wellicht om hier te spreken van een "afgodendienst") viel het mij op dat de nieuwe stamapostel, Walter Schmidt, de woorden in de mond nam: "Wij danken de Stamapostel over zijn graf heen, dat wij in een arbeid kunnen treden die tot zover klaar is. Hij laat een opgeruimde levensstraat achter, met iedere ziel was hij in het reine." (...) Je zult in het "werk Gods", terwijl je dit achteraf wordt voorgehouden, maar in opdracht van zo'n superheld geëxcommuniceerd zijn, zo heb ik gedacht. En dan het volgende statement van Walter Schmidt daarbij nog in aanmerking te nemen: "Zo staan wij ook heden nog tegenover het woord, dat wij tot nu toe gesproken hebben, en behoeven wij geen enkel woord daarvan terug te nemen." Tot op de dag van vandaag echter zijn geëxcommuniceerden níet gerehabiliteerd.

(...)
Wat ik hiermee wil zeggen is dit: werd er niet (toen ik een kind was) in de gemeenschap vaak aangehaald dat één ziel voor de lieve God méér van waarde is dan alle schatten der aarde?! Zo ja, hoe valt dit dan te rijmen met de heerschappij van "hoge dienaren" (?!) in het "werk Gods" ten koste van enkelingen die daartegen géén verweer hadden? Kan iemand mij dit omgaand uitleggen?!

(...)


Uit: Mijn bericht op "Vr 28 Jan 2011, 21:15" in de thread "Elders gelezen... "

"It is mei sizzen net te dwaan!"

(...)


Uit: Bericht - op het voornmalige Forum van Bauke Moesker- op "24 aug 2013, 15:08", in de thread "Verslag van de Godsdienst van zondag 10 juli 1960"

Hiermee viel voor mij het doek. Enige tijd daarvóór sprak ik na een woensdagavonddienst Peter Klene en zei ik geëmotioneerd tegen hem: "Eén van de mooiste liederen is voor mij ‘Waar God mij leidt, daar wil ik gaan', maar ik heb nu het gevoel dat dit gaat gebeuren en ik zie geen weg". Een poosje later was ik opnieuw ingeroosterd als organist. Het viel mij zwaar, die keer, en ik zag in dat ik voor het allerlaatst in de dienst was.

Het is niet niks om vervolgens met dat besef naar buiten te gaan, maar tóch wist ik: precies hier eindigt deze weg. Heer, wat wilt Gij dat ik doe?

Veel heb ik op dit moment niet meer te zeggen.

(...)


Uit: Bericht op "zo 03 sep 2023, 21:46, in de thread "Waar is de taal van het hart gebleven?"

Ik kon dus wel gáán! (...) Vind ik nu dat dat zo niet had mogen uitpakken? Nee, dat niet, maar ik denk wel eens: had het niet wat anders gekund?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Het onderwerp dat voor deze thread gekozen is, "nostalgie of...? kerk versus gemeenschap", raakt echt de kern van de zaak, zo realiseer ik mij.

(...)

@zefyr
@all

Terugkerend naar het thema, "nostalgie of...? kerk versus gemeenschap" ; laat ik aansluiten op een forumbijdrage in de thread "Levend geloof":

(...)
Je schrijft aan het eind van je jongste epistel, dat je het geloof in de Nieuw-Apostolische Kerk hebt opgegeven. Dit is gepaard gegaan met veel en hardnekkige ontwenningsverschijnselen, want als nieuw-apostolische gelovige ben je decennialang 'gedrogeerd' geweest... Afkickverschijnselen na een mentale 'emigratie' respectievelijk afscheid van en vertrek uit de NAK zijn dan ook bijna onvermijdelijk. In mijn beleving is juist de gedachtegang dat je moet geloven in de NAK funest. Het geloof in God valt dan namelijk (volstrekt) samen met het geloof in de NAK alias het 'Werk des Heren'. Het geloof in God (let op: het ingepeperde Godsbeeld van de NAK!) is voor sommigen/velen een gepasseerd station, als men de NAK verlaat, omdat beide entiteiten samenvallen. Tragisch! Je kunt als lidmaat behoren tot een kerkgemeenschap, maar het is verstandig dit niet op te vatten als een volledige identificatie met God. De kerkelijke gemeenschap is eerder een vehikel (gesitueerd in plaats en ruimte) dan het voetenbankje van Onze Lieve Heer. Ik kan me nog herinneren, dat ambtsdragers in mijn moedergemeente uitspraken deden als: 'In de (gereformeerde) Koepelkerk spreken ze over God, maar hier (via de mond Gods aan het levende en wandelende altaar Gods) spreekt God tijdovereenkomstig!'. Onze Lieve Heer zal misschien wel gedacht hebben: 'Gaat dit wel allemaal over mij?!'. Het is een grote tragiek, dat het zogenaamde apostolische werk ontaard is in dergelijke misvattingen en bijgeloof, want God is veel groter dan ons hart.


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "19 feb 2011, 00:47", in de thread "Levend geloof"

Een dag later, destijds, schreef ik nog iets waar ik mijzelf sindsdien maar aan blijf herinneren:

(...)

• Weg
  van de snelweg,
  ver
  verwijderd van
  de dubbele moraal
  en ook nog
  een heel eind uit de buurt van
  het centrum
  van de macht
  waren er vandaag
  enkelen
  in Zijn naam
  samengekomen
  en trad Híj
  in hún midden.

(...)

Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "20 feb 2011, 13:30", in de thread "Weg"

Groet,
TjerkB