zefyr schreef:(...)
'Een objectivistische waarheid is niet geboren uit vertrouwen maar uit angst. Angst dat het misschien toch allemaal niet waar is en dat we bij het verkeerde eind hebben. Het hele modernisme zie ik als een grote poging om de angst te beteugelen en rust te vinden. Het komt er echter op aan om vertrouwen te hebben, geloof als een waagstuk te zien.' (...) De religieuze waarheid moet gestalte krijgen in het geleefde leven. 'Niet de kerkelijke confessie, opgevat als verwoording van een objectieve waarheid, maar het persoonlijke getuigenis door de gelovige zelf, die zich committeert aan een overtuiging en daaruit leven wil.'"
@zefyr
Aansprekend! Allerlei gedachten kwamen hierdoor bij mij op... Zo herinner ik mij een dienst met de toenmalige Opziener Lakerveld uit Assen. Deze haalde de uitspraak aan
"Leef toch zo, zoals u in de laatste ogenblikken van uw leven wensen zult geleefd te hebben." Wat men van zo'n uitspraak ook kan vinden; ik haal daar bijvoorbeeld óók uit: blíjf nadenken - zet de blik niet op oneindig en het verstand op nul - laat je niet in de luren leggen - leef toch je eigen leven!
Wat er (nu) in de Nieuw-Apostolische Kerk (in Nederland) gebeurt, is -welbeschouwd- dodelijk voor mensen die van God een eigen leven hebben gekregen. In deze kerk moeten ze tegenwoordig deel uitmaken van een soort van groot orkest dat Herr Dr. Wilhelm Leber, meesterdirigent volgens de nieuw-apostolische geloofsleer, wil aanvoeren. Orkestrepetities in kleiner verband staan onder leiding van hulpdirigenten, die verlengstukken zijn van de grote meester (let wel: zonder hoofdletter). Alles in het leven van de musici dient in het teken te staan van hun "uitverkiezing" want wie tot de bevoorrechten behoort om in dit orkest te spelen, behoort daarvan diens levenswerk te maken. Zo niet, dan hoepel je maar op.
Het is de bedoeling dat overal waar het orkest optreedt, of ensembles die vanuit het orkest worden samengesteld, er aan de samenleving lovende reacties worden ontlokt. De eigen PR-afdeling van de orkestdirectie verzamelt en verspreidt ze vervolgens wel, zodat de orkestleden zich telkens opnieuw aangemoedigd kunnen voelen om hun kunsten te blijven vertonen. Wie óók in het orkest zou willen meespelen, moet zijn of haar leven dus in feite eerst opdragen aan... de dirigent.
De muziekwerken die de dirigent op het repertoire zet, zijn allemaal eigen werken van diens voorgangers en van hemzelf. Soms speelt men ook wel eens iets van een ander, maar dat is dan uitsluitend om ergens toegang te krijgen tot een nieuw publiek, of om lastig te vervullen vacatures in het orkest gemakkelijker opgevuld te krijgen. Aspirant-orkestleden zouden zich immers juist door de herkenning van al wat meer vertrouwde klanken eerder uitgedaagd kunnen voelen.
Orkestleden krijgen allemaal een ietwat naar boven afgerond minimumloon. Hulpdirigenten daarentegen verdienen volgens de nieuw-apostolische geloofsleer het salaris van een hoogleraar en de dirigent zelf dat van een rector magnificus. Stellig geloven laatstgenoemden dat God het zó heeft gewild. Dankzij de tienden van de vele orkestleden is dat ook geen probleem. Om in de samenleving nog wat extra op te vallen, wordt er nu bijvoorbeeld in Oberhausen van de tienden een hele woonwijk gebouwd. Dat zal namelijk drempelverlagend werken voor mensen die het niet gewend zijn om een echte concertzaal te bezoeken. In Oberhausen is die concertzaal dan ook te voet "in wenigen Gehminuten zu erreichen".
Het gaat er dus om dat ieders levensvisie de levensvisie wordt van de opeenvolgende grote meesters die aan dit orkest leiding hebben gegeven. Gebaart de meester dat orkestleden moeten opstaan, dan staan zij op; bij de tegenovergestelde beweging gaat ieder weer zitten. Een buiging naar het publiek is in feite een buiging naar het achterwerk van de meester die van zichzelf beweert alleen maar te buigen voor God. En aldus leeft ieder zoals "de meesters" het bedoeld hebben.
(...) In één van de nieuw-apostolische koorliederen, goddank naar een lieddichter die zich vrij mocht uitspreken, wordt echter gezongen:
"Heer! Maak mij sterk en leer mij overwinnen, wat mijne ziel nog aan de aarde bindt, opdat 'k als heer en meester mijner zinnen in 't doen van Uwen wil mijn vreugde vind'." Let wel: "Uwen" met een hoofdletter. Dat ademt werkelijk een geheel andere levensvisie, namelijk die van vrije mensen die zich onder de zegen van de Allerhoogste in hun eigen element bevinden. Bevrijd van aangeprate angstgevoelens; bevrijd van opgelegde dogma's; bevrijd van ingebeelde rangen en standen onder dienaren van God;
bevrijd van hulpdirigenten die stommiteiten brutaal toedekken door diefstal uit offerontvangsten.
Groet,
BakEenEi
