[Bijgewerkt: 21-12-2012, 11.30 uur]
@all
Nadat ik ruim veertien jaar werkzaam was geweest op "de C.A.", vertrok ik. Dat was begin januari 2000. Sinds december 1998 was districtsapostel De Bruijn de nieuwe bestuursvoorzitter. Opeens ben je dan in die hoedanigheid op elk terrein de eindverantwoordelijke binnen een "gebiedskerk". De zittende bestuursleden, inclusief de districtsvoorgangers vanuit "De landelijke vergadering" zullen dan wel gauw even uitleggen hoe het allemaal werkt! Afgezien van hoge(re) dienaren in het "werk Gods" gaat vanzelf níemand ergens over. Wéten dezulken iets niet, dan probeert men het allemaal maar zo'n beetje te verzinnen. Kennis en inzicht op de werkvloer heeft er in de Nieuw-Apostolische Kerk immers nog nóóit zozeer toe gedaan! Het duurde in 1999 niet lang, of ik dacht: dit komt gewoon écht niet goed. Laat niemand nu zeggen: "Had dat dan toen maar hardop gezegd want dan hadden wij het tenminste geweten!" In de jaren daarvoor had ik vaak genoeg iets gezegd, maar dat was mij uiteraard niet in dank afgenomen. Dag-in, dag-uit liep dus alles door elkaar: zaken en zielzorg. Districtsapostel Pos wist er voorheen acrobatiek mee te bedrijven. Trouwens, pas toen hij afscheid nam, hoorde ik dat hij als eerste aan het hoofd had gestaan van de internationale Koordinationsgruppe, het belangrijkste adviesorgaan van de stamapostel. Zo ging dat in die tijd. Als men vond dat zaken je niet aangingen of dat je je gewoon nergens mee had te bemoeien, werd je onwetend gehouden; zelfs (!) indien het je eigen werk betrof. Ik trof een keer een districtsoudste die op een "Verwaltung" in het buitenland dezelfde functie had als ik. Hij vroeg: "Werkt u al lang op het kerkelijke bureau in Nederland?" Dat was een jaar of zes, volgens mij. "Maar uzelf was er niet bij toen wij als administrateurs in Frankfurt am Main die en die bijeenkomst hadden!" O, dacht ik, dan vond de districtsapostel zeker weer eens, dat sommige zaken mij niet aangaan.
Speciaal daarover zou ik een boek kunnen schrijven, maar misschien is er tegen de tijd dat ik doodga wel een techniek ontwikkeld, als die bij het maken van een hersenfilmpje, om de informatie in één keer in de juiste volgorde uit het brein af te lezen. Hoe dan ook, bij districtsapostel De Bruijn was er, voordat hij in december 1998 bij de kerk in dienst kwam, waarschijnlijk nooit iets anders ingepeperd dan dat diens ambtsvoorganger gedurig zorgen had over het offer, dat aan de lage kant zou zijn, en over de dienaren want daarvan waren er schijnbaar altijd te weinig. Ook "in de wandelgangen" waren dergelijke geluiden wel te beluisteren geweest. Maar ik was het er hartgrondig mee oneens. Ten eerste vond ik het niet fijn om vooral te kijken naar wat je toevallig niet zou hebben, en in de tweede plaats klopte het pertinent níet dat wij met de beschikbare financiële middelen amper uitkwamen. Je moest alleen in voorkomende gevallen de "politieke moed" hebben om de juiste keuzes te maken. Maar ja, wie zó van acrobatiek houdt, beslist natuurlijk alles alleen maar zelf.
Hoe langer het duurde, des te meer was mij de hele gang van zaken gaan tegenstaan. Ik zag hoe gretig sommige hoge(re) dienaren hun vermeende rol opeisten. Inmiddels kan daarvan de balans worden opgemaakt! Op 21 februari 2013 zal het
drie jaar geleden zijn dat een select gezelschap onder aanvoering van apostel Peter Klene ieder tot zwijgen maande. Welnu, het eind van dat liedje zal zijn dat de totale offerontvangsten over een periode van drie jaar compleet zijn verdampt. Oorzaak: plichtsverzuim bij de districtsvoorgangers, financieel wanbeheer bij het bestuur en corruptie bij de stamapostel. (...) Kijk, als er op een Forum als dit al meer dan duizend verhelderende berichten nodig zijn om, onophoudelijk waarschuwend voor dergelijke wantoestanden, twee of drie mensen zich achter het oor te laten krabben, dan is dat gewoonweg tekenend voor de alarmerende internationale "bedrijfscultuur" bij dit kerkgenootschap. Dat is ook een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI) volstrekt onwaardig. Laten wij het in dat verband over het "werk Gods" maar helemáál niet meer hebben. Bij de Nieuw-Apostolische Kerk is een aantal invloedrijke lieden volledig opgegaan in wat voor hen een soort van hobby moet zijn geworden: "dienen en leiding geven", maar dan wel op hún manier.
Toen ik dóórkreeg wat er in Arnhem aan de hand was bij Residence Eimersstaete, waarbij het blijkbaar niemand ooit heeft geïnteresseerd wat feitelijk de oorzaak ervan is geweest dat het als succesvol betitelde Open Huis op niets uitliep, ben ik hier maar in de pen geklommen. Van het begin af aan heb ik mij gerealiseerd met hoeveel scepsis de informatie die ikzelf gaandeweg kon geven, vanuit de kerk ongetwijfeld (!) zou worden tegemoetgetreden. Maar ik wist met welke kennis van zaken over allerlei relevante achtergronden ik kon schrijven! Een financieel debacle in de orde van grootte zoals die hier onder ogen moest worden gezien; dat kon ik toch niet zomaar laten gebeuren? En dat daarbij in de "gemeenschap" zielen werden opgeofferd, vond ik al helemáál "abject en infaam". Achter de schermen probeerde ik op alle "echelons" binnen de "kring der dienaren" voor dit ongekende onheil om aandacht te vragen. Tot vorige week vrijdag aan toe! Niemand wilde ergens iets van weten!! Dit betekent niet alleen dat -door de kadaverdiscipline die er ontegenzeglijk nog altijd heerst- "lagere" dienaren geen "oppositie" durven te voeren, doch naar mijn vaste overtuiging veeleer dat men naar alle waarschijnlijkheid van hogerhand in de organisatie kwalijk wordt gesust met desinformatie!
Zowel de districtsvoorgangers als de stamapostel hadden onder de gegeven omstandigheden een onafhankelijk onderzoek moeten laten instellen. Wie nu nog langer afgaat op de schaarse mededelingen van degenen die de ellende zelf (kunnen) hebben veroorzaakt, is incompetent. Degenen die het aangaat, zouden zichzelf eens moeten afvragen of men in het bedrijfsleven hetzelfde had gedaan of had nagelaten als wat men nu bij de Nieuw-Apostolische Kerk heeft gedaan dan wel nagelaten. Ik ken de nieuw-apostolische "bedrijfscultuur" goed genoeg om te weten, dat juist hier de schoen wringt! Het heeft álles te maken met de foute hiërarchische opzet van de organisatie; met alle twee-, drie- of tiendubbele verhoudingen onder de "zegenaars". Wanneer zal nu de maat vol zijn? En waarom zegt ú niks, in de randstad: ome Jaap of tante Toos, of... tante Nel. Of bezit u intussen met de moed der wanhoop uw ziel maar een beetje in lijdzaamheid? Alleen bidden en offeren zal niet meer helpen, dat kan ik u allen verzekeren. Laat u toch niet langer in de maling nemen! U las het namelijk goed:
het eind van dat liedje zal zijn dat de totale offerontvangsten over een periode van drie jaar compleet zijn verdampt. Zeg dus binnenkort niet: dat wisten wij niet of hoe moesten wij dat weten?!
Zie voorts de redactionele berichten, respectievelijk op "
Wo 11 Mei 2011, 14:41" in de thread "Kerkbestuur maalt niet om reputatieschade... " en op "
Ma 28 Nov 2011, 19:32" in de thread "De koopman wint het van de dominee - houd de dief!", alsmede de "OPEN BRIEF aan de lijdende schapen en lammeren bij de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland" van Het WebTeam op "
Ma 19 Nov 2012, 19:38" in de thread "(7) Het omslagpunt ligt bij de districtsvoorgangers!", én mijn bericht op "
Vr 30 Nov 2012, 00:13" in de thread "De bewijzen stapelen zich op... "
Groet,
BakEenEi