@all
Wat velen niet weten is dat de Nieuw-Apostolische Kerk sinds haar
oprichting in 1878 talrijke scheuringen en afscheidingen kent. Iemand schreef er een boek over en kwam toen al op "125 Spaltungen, Trennungen und Ausschlüsse":
Hoe geïnteresseerd uw redacteur vroeger ook was bij het godsdienstonderwijs en het confirmatieonderricht; méér dan 10 afsplitsingen werd nog lange tijd voor onmogelijk gehouden. De opkomst van het Internet bracht echter ontluisterende feiten aan het licht. Honderden artikelen en duizenden forumberichten gaven aan hoezeer er kennelijk doelbewust ongelofelijk veel informatie door de jaren heen angstvallig was achtergehouden. Officiële publicaties van de kerkleiding zelf vermeldden niets over allerhande onregelmatigheden, over malversaties of over getouwtrek om de macht; laat staan dat men liet doorschemeren dat er aan tallozen blijvend letsel was toegebracht door zinloos geestelijk geweld. "Hogere verantwoordelijke leidinggevenden" deden niets (!) om het te voorkomen en zelfs níets (!) om achteraf het berokkende leed nog enigszins te verzachten... Was dít het "werk Gods"?
Nu pas werd het duidelijk waarom het ons "van hogerhand" gedurig werd ontraden om te surfen naar kritische sites op het Internet! Wat er binnen de kerk onder tapijten lag, in doofpotten was verstopt of naar de zee der vergetelheid was gedirigeerd, was bepaald niet bevorderlijk voor een "kinderlijk geloof". Wij wisten niet beter dan dat duizenden, tienduizenden "het altaar" de rug hadden toegekeerd. Men wenste "eigen wegen" te bewandelen, enzovoort. De voorbede ging naar dezulken uit, zodat het hopelijk niet zou klinken
"Te laat voor u!". Dat echter menigeen vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk onrecht was aangedaan, dat velen onheus waren bejegend, dat onschuldigen waren geëxcommuniceerd en dat er zielen waren getraumatiseerd; wie wist zoiets eigenlijk? Wij kwamen het in elk geval niet te weten! Maar het bleek allemaal nóg véél erger te zijn. Werkelijk, nóg erger. Wie er bij "hogere dienaren" iets over navroeg, merkte dat er een verboden onderwerp werd aangesneden. Ja, er waren wel dingen voorgevallen; maar ja, waar gebeurt dat niet, he? Waar mensen met elkaar samenwerken, kunnen er conflicten ontstaan en soms kom je er dan niet uit. Nee, méér was er niet aan de hand, in het "werk Gods". Ja, lang geleden misschien, in het buitenland wellicht. Maar dat waren vanzelf andere tijden en andere omstandigheden. Laten wij nu maar voor ogen houden:
"Waar d'Apost'len staan, breekt Gods heil zich baân!" (...)
Tóch bleef je je afvragen: wat is ervan wáár, en wat níet? Aan de berichtenstroom op het Internet kwam er géén eind. Soms had je het snel door: dit is overdreven, dát kan niet kloppen. Maar lang niet altijd waren het zomaar de eersten de besten die van zich lieten horen. Zie bijvoorbeeld hieronder een artikel uit 2008 van Dr. Michael Utsch, "Dr. phil., verheiratet, 3 Kinder. Studium der evangelischen Theologie, Diplom-Psychologe, approbierter Psychotherapeut" en verbonden aan de Evangelischen Zentralstelle für Weltanschauungsfragen (
EZW):
Inmiddels is het 2011 en kan andermaal worden gesproken van "voortschrijdend inzicht". Het was de kerkleiding vooral te doen geweest om met name in Duitsland van het imago van een sekte af te komen, waardoor zij de laatste 10 jaar van alles in het werk stelde om maar lid te worden van de Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen (
ACK), zo hadden Peter Johanning en Reinhard Kiefer informeel wel willen toegeven. Dit was feitelijk ook de reden waarom er zo nodig een echte catechismus moest komen. Desondanks is het vooralsnog níet gelukt met dat lidmaatschap. Lees de thread
"Geloofwaardigheid van de nieuw-apostolische kerkleiding" hier maar eens op na.
Leerden wij in het Vaderhuis niet begaan te zijn met anderen; met onze naasten die op enigerlei wijze soms wel een handreiking konden gebruiken? Hoe kon het dan dat er op het forum bij Glaubenskultur (inmiddels elders voortgezet) de meest hartverscheurende ervaringen werden beschreven door zielen voor wie de kerk intussen te klein geworden was; onherbergzaam zelfs! Hoe kon het dan dat -zonder dat wij dat wisten- er tientallen boeken waren verschenen met vergelijkbare levensverhalen? Hoe kon het dat er nota bene "Selbsthilfegruppen" bestonden waar zielen terecht konden die in de Nieuw-Apostolische Kerk serieus psychiatrische ziekteverschijnselen hadden ontwikkeld? Hoe kon dat allemaal wáár zijn? Wás het wel echt wáár?! (...) Ja, het was werkelijk het geval. Haastig op weg naar "het einddoel" hadden de koplopers in het "werk Gods" een wáár spoor van vernielingen achter zich gelaten. Her en der waren de gewonden en zwaargewonden op de geloofsweg achtergebleven en daar waren zij aan hun lot overgelaten!! Was dat míjn kerk?! Is dat Gods werk?!
Gaandeweg kwamen de puzzelstukjes bij elkaar...
"Der Bezirksapostel wird entscheiden, wie verfahren wird...", zo werd het de desbetreffenden onlangs aangezegd. Welnu, districtsapostel of geen districtsapostel; keer om!! Zó gaan wij namelijk niet om met onze naasten!!
No way!!
Het WebTeam
P.S. Het afschrift van een e-mailbericht uit 2007 aan een districtsapostel, dat vervolgens door de geadresseerde werd geweigerd en zodoende onbeantwoord bleef: