@ACEACE schreef:@bee
Wat verwacht je van leiders die alleen maar uit zijn op zelfverrijking en -verheerlijking?
Volgevreten 'mugabes' leunend op elkaar en lak hebbend aan iedereen.
Zij zullen nooit slachtoffers zijn.
Wij zijn op tijd uitgestapt.
Groet
ACE
Bron: Bericht door ACE op "Za 31 Aug 2013, 13:38" in de thread "Elders gelezen... "
@all
Inderdaad. Toen ik eruit stapte, stond het voor mij vast dat de verdorvenheid bij de ambtelijke top in de organisatie inmiddels de overhand had gekregen. Dat was wel het laatste wat ik ooit had willen constateren. Ook voor mij gold wat eerder vanuit de kerkgemeente Hamburg-Blankenese treffend was verwoord, namelijk dat je dan onwillekeurig "ein Stück Heimat" prijsgeeft:
Tot in het absurde lieten machtsfiguren hun kortzichtigheid gelden. Uiteindelijk stond voor mij hierdoor de hele zaak er zó uit het lood geslagen bij, dat de ondergang van het "imperium" als enige optie overbleef. Dan sta je raar te kijken. Ik heb altijd een redelijk gezonde kijk op de realiteit willen hebben, maar daarin moest ik juist ook nú consequent zijn. Aangezien het bij mij al geruime tijd "vijf voor twaalf" was geweest, accepteerde ik de meest onverhoopte wending die ik mij kon voorstellen want mijn beslissing hield immers in dat ik ervan uitging dat er voor mij in de Nieuw-Apostolische Kerk géén heil meer zou zijn weggelegd.BakEenEi schreef:(...)
"De NAK" is "niks" voor mij. In de Nieuw-Apostolische Kerk is er de laatste 100 jaar (volgens sommigen 150 jaar) met vereende krachten gewerkt aan een (geestelijk) klimaat, waarin het o.a. mogelijk is gebleken dat zielen collectief ongenadig werden geëxcommuniceerd. Een klimaat waarin zelfs in het recente verleden naasten zo maar (door zowel toedoen als nalaten van stamapostel Leber) "ein Stück Heimat genommen" werd.
(...)
Uit: Mijn bericht op "Wo 03 Apr 2013, 14:08" in de thread "Voor elkaar - met elkaar - gezamenlijk"
Gevoelsmatig ben ik tot aan het einde toe gebleven. Toen ik wegging, was voor mij de maat echt vol. Het moest niet nóg gekker worden. Maar dat werd het wél. (...) Als ik nu op de ontwikkelingen terugkijk, heb ik er minstens 21 jaar over gedaan om de kerk die ik verliet, vaarwel te zeggen. Achteraf bezien was het zowel een overkill als een gebrek aan informatie waardoor ik relevante zaken niet goed in perspectief kreeg. Tegelijkertijd is er in deze kerk constant "ruis op de lijn" vanwege schuldgevoelens die opkomen doordat er in het "werk Gods" vrijwel steeds een groter beroep op gelovigen wordt gedaan dan men kan waarmaken.
Van aldus veroorzaakte schuldgevoelens had ikzelf geen last maar het stoorde mij dat leidinggevenden vaak geen oog hadden voor de menselijke maat. Hoe meer je deed, des te beter het zou zijn. Dat vond ik dom, ook omdat ik zag hoe dit fanatisme in de hand werkte. Niet zelden verbaasde ik mij over de gevolgen van onverantwoordelijk handelen van "hoge(re) dienaren" die juist op beslissende momenten "niet thuis" gaven. En waar ik werkelijk al van jongs af aan helemaal nooit iets van heb begrepen is, dat gelovigen worden geacht meer respect voor een "dienaar" te hebben naarmate deze een hogere positie heeft op "de ambtsladder".
Over het doen en laten van "hoge(re) dienaren" in de Nieuw-Apostolische Kerk "wordt niet gecorrespondeerd", zo werd het mij wel duidelijk. Kritiek op broeders aan wie door "nóg hogere dienaren" vele goddelijke ponden zijn toevertrouwd, wordt door laatstgenoemden opgevat als kritiek op hunzelf (en daarmee feitelijk op de god die vierkant achter al hun beslissingen staat). Wie in de ogen van quasi-verongelijkte "zegenaars" daarbij een grens heeft overschreden, zal in het gunstigste geval alleen nog worden gedoogd. Sympathie kan slechts worden herwonnen door (hooggeplaatsten in) de organisatie buitengewoon van dienst te zijn. (...)
Ook in liedteksten wordt vaak al voorondersteld hoezeer "Zijn" gezanten (lees: de vanuit het ambt van stamapostel aangewezen "dienaren", en wel in volgorde van belangrijkheid) steevast het goede voorbeeld geven:
- Dit godd'lijk vaderwezen, die liefde, dat geduld,
zijn in en door Uw knechten aan ons, Uw volk vervuld!
Dat geeft ons stof tot danken, zal ons een spoorslag zijn,
om metterdaad te tonen dat wij Uw kind'ren zijn;
dat wij, met Uw gezanten, de weg der liefde gaan.
Zó bieden w'ons van harte opnieuw als helper aan.
Uit: Tweede couplet van lied 646, koorboek NAK
Hoewel het meteen al door de ingevoerde rangen en standen onder kerkelijke ambtsdragers (en hun families) in de Nieuw-Apostolische Kerk duidelijk zou mogen zijn dat het evangelie van Jezus Christus geweld wordt aangedaan, raken gelovigen vaak pas na eerst hoogst onaangename ervaringen te hebben opgedaan ervan doordrongen dat het in de organisatie feitelijk systeemfouten zijn, waardoor zelfs de waarheid wordt verzwegen en wantoestanden niet worden aangepakt. "Hoge dienaren" wensen niet op de vingers te worden gekeken. Men houdt elkaar de hand boven het hoofd. Juist hierop werd via dit Forum alsmaar gewezen.
Groet,
BakEenEi
