Forumregels
Houd het taalgebruik altijd netjes. Beledig nooit andere gebruikers. Vermijd ook onnodig grievende of discriminerende opmerkingen.
Berichten van wie zich hierbij misdraagt worden verwijderd van het forum. Plaatsing geschiedt na voorafgaande toetsing.
Eigenaren en/of moderators van het forum zijn nimmer aansprakelijk voor schade, in welke vorm dan ook, voortvloeiend uit gebruik daarvan.
Mijn vader was Herder in hart en nieren. Ik herken de zondagse structuur als ex-voorganger.
Wij hebben het losmaken en loslaten van de NAK als een bevrijding mogen ervaren.
Veel contacten zijn verloren gegaan, maar veel contacten zijn gebleven, want wat in liefde is gedaan
blijft bestaan.
Ook onze kinderen volgden niet meer. Na ons uittreden is het contact is beter dan ooit!
Er klinkt weleens een verwijt waarom niet gebleven, dan kan je meer doen (..)
Dat is utopie, zolang betaalde mannen aan de macht zijn, doe je als 'vrijwilliger' helemaal
niets. En lijden kent grenzen. Dan neem je het initiatief.
TdB en PK zijn de geestelijke Khadaffi's binnen de NAK. Zelfverrijking en macht, daar gaat het om.
Wat rest is dat wij blijven waarschuwen en onschuldige schapen uit de klauwen van deze wolven zien te redden!
U heeft mijn steun.
Groet, ACE
Merci H.
Ik hoop op een demonstratie ala Libye, Tunesie enz maar het is binnen de NAK ijdele hoop.
Groet Fred ex collega.
Mijn vader was Herder in hart en nieren. Ik herken de zondagse structuur als ex-voorganger.
Wij hebben het losmaken en loslaten van de NAK als een bevrijding mogen ervaren.
Veel contacten zijn verloren gegaan, maar veel contacten zijn gebleven, want wat in liefde is gedaan
blijft bestaan.
Ook onze kinderen volgden niet meer. Na ons uittreden is het contact is beter dan ooit!
Er klinkt weleens een verwijt waarom niet gebleven, dan kan je meer doen (..)
Dat is utopie, zolang betaalde mannen aan de macht zijn, doe je als 'vrijwilliger' helemaal
niets. En lijden kent grenzen. Dan neem je het initiatief.
TdB en PK zijn de geestelijke Khadaffi's binnen de NAK. Zelfverrijking en macht, daar gaat het om.
Wat rest is dat wij blijven waarschuwen en onschuldige schapen uit de klauwen van deze wolven zien te redden!
U heeft mijn steun.
Groet, ACE
Dank, steun kunnen we wel gebruiken nu!
Fred schreef over de wenselijkheid van een club 'apostolische vrienden'. Zelf zou ik daar graag aan mee werken.
Is het niet een mogelijkheid om met een aantal forummers af te spreken? In goede harmonie ervaringen, goede en minder fijne, uit te wisselen onder het genot van een kop koffie in gebouw Irene te Utrecht? Dat lijkt mij een prima locatie. Centraal, Apostolisch verantwoord!
ex-voorganger schreef:@HiO, Fred
Uitstekend initiatief. Noteer mij.
Wie volgt?
Groet, ACE
Ik volg geen apostelen meer na, maar in dit geval volg ik graag ACE!
De Bruijn mocht ik een aantal malen meemaken in ons gezin, in de consistoriekamer en op het altaar.
Wát een depressieve man is dat, je zou haast denken 'manisch-depressief'. Het ene moment staat hij te janken als een kind, en kort daarop gaat de moppentrommel weer open....
Van Klene heb ik nooit een hoge hoed opgehad, een geniepig iemand die volgens mij twee (of meerdere) gezichten kent.
Waar ik me eigenlijk altijd over verbaasd heb is dat mensen die de NAK of het Apostolisch Genootschap de rug toe keren meestal niet meer lid worden van een andere kerk.
Meestal verdwijnt men in de obscuriteit...
Een enkeling gaat misschien incidenteel nog hier en daar es naar een kerkdienst van een andere denominatie, ik weet ook van enkelingen die zelf een kerkje stichten maar het gros is al lang blij met de verworven vrijheid op zondagmorgen en wagen zich niet aan een andere kerk.
De geschiedenis van de apostolische beweging is er één van vele splitsingen en scheuringen.
Maarten 't Hart laat één van de personages in één van zijn romans over de apostolischen opmerken als het kritiekpunt valt dat dáár toch wel erg veel is gescheurd:
MAAR HET GETUIGT WEL VAN EEN GROOT GELOOF! (of iets dergelijks)
Ikzelf heb het altijd jammer gevonden dat Apostel Sepers bij zijn vertrek uit de NAK niet (zoals apostel Kamphuis bijvoorbeeld wél deed) zijn schapen een alternatief heeft geboden. Ik bedoel; de mensen die het volledig met hem eens waren konden natuurlijk net als hij de NAK verlaten maar hij bood hen geen alternatief.
Hij had kunnen zeggen: "Diegenen die het hierin met mij eens zijn mogen mij natuurlijk volgen en samen zullen we dan wel zien waarheen de weg ons voert"...
Ik had dit persoonlijk moediger gevonden.
Ik begrijp best dat hij het allemaal zat was en moegestreden wellicht maar de apostelen van Jezus hebben het ook niet zo gemakkelijk gehad, laten we eerlijk zijn; Gerrit Sepers heeft de naam Apostel wel vele jaren gedragen en heeft daarvan zelf nooit beweerd dat hij niet een echte apostel was....
Nee moedig was het niet.
Begrijp me goed: ik geloof oprecht in de integriteit van Apostel Sepers en was het in de meeste dingen (interview Trouw e.d.) echt met hem eens maar ik had hem een groter mens gevonden als hij broeders en zusters de gelegenheid had geboden om hem te volgen.
Apostolischen zijn in de 1e plaats altijd navolgers geweest....
Het grootste compliment in een rouwdienst van de NAK dat over de gestorvene kan worden gemaakt is: "Hij (of zij) was zo trouw in de navolging"...
Natuurlijk is het beter als mensen zèlf verantwoordelijkheid gaan nemen voor hun geloof en hun visie op de bijbel en op Jezus maar apostolischen moeten daarin misschien eerst nog wel wat worden ingevoerd.
Dat was een mooie taak geweest voor Apostel Sepers: van navolgers nadenkers maken!
Als arts kan hij misschien mensen lichamelijk beter maken maar als ziele-arts had hij ze uit het NAK-concentratiekamp (zijn eigen woorden!) kunnen leiden en naar betere oorden en een hoger plan kunnen brengen.
Nu moesten die zich maar redden, Sepers zocht zijn heil bij de Dominicusgemeente in Amsterdam,
maar wat moesten Sytze en Femke uit Sneek?
Wat moesten Hindrik en Margje uit Hoogeveen
en waar konden Sjoerd en Truida uit Froombosch terecht...?
Een ware herder had zijn schapen niet zo in de verstrooiing gelaten maar had ze op groene weiden geleid.
Het is prachtig dat Apostel Sepers zich nu haast om de broeders en zusters die hun naam op de Duitse lijst laten zetten een riem onder het hart te steken en ze als het ware toeroept:
"Ja hoor U heeft gelijk, ik zei het immers jaren geleden al: die gekke NAK met haar exclusiviteit"...
Maar dat is mij nu toch nèt iets te gemakkelijk!
Ik hoop nog steeds dat Apostel Sepers het voortouw neemt en zijn verdwaalde en dolende schapen bij zich roept en samen met hen op weg gaat!
Dan hoeven we elkaar niet in een grand-café in Utrecht te ontmoeten hoe leuk dit ook kan zijn maar dan treffen we elkaar gewoon weer aan de bronne!
Het voordeel van het nadeel van de levendige gedachtewisseling van gisteren en vandaag is voor mij, dat, wat er gebeurt in de Nieuw-Apostolische Kerk ons niet onberoerd laat. Ik zou willen dat nieuw-apostolische broeders en zusters aanvoelen dat er op dit forum niet wordt geschreven om hun kerk in een kwaad daglicht te stellen, doch louter uit pijn en bezorgdheid over hoe het er op bestuurlijk niveau in deze kerk aan toegaat. Hierbij weegt zielzorg voor mij verreweg het zwaarst, ofschoon ik (als oud-administrateur op de C.A.) mijn ogen natuurlijk niet kan sluiten voor een aantal alarmerende feiten (!) die er niet om liegen.
Ik wéét hoezeer het veelal te doen gebruikelijk was dat tal van zaken "aan de dienaren werden overgelaten". Wie wilde er immers in hun verantwoordelijkheden treden? Wat er op hun weg lag, ging "ons" vanzelf ook niet aan. Met biddende handen ondersteunde je je zegenaars; dat was het minste wat je tóch kon doen. (...) So far, so good. Stond er echter wel eens iemand bij stil, als er echt iets helemaal mis was gegaan, hoe de dienaren dit dan "in goddelijke zin" tot een oplossing brachten? Of zou er nooit iets zijn misgegaan? En dan bedoel ik niet "een beetje mis" of "een beetje verkeerd", maar echt... ongelofelijk verschrikkelijk hartverscheurend mis, fout, verkeerd; en zó erg dat woorden ervoor ontbreken!
Het meest zorgelijke scenario in dat opzicht voltrekt zich op het ogenblik. Wie ooit mocht hebben gedacht met bij wijze van spreken het lidmaatschap van de Nieuw-Apostolische Kerk op zak ertoe te kunnen overgaan nog slechts "de Heer te verbeiden", komt nú bedrogen uit. Bijna ongemerkt is na jarenlang getouwtrek onder machtigen achter de coulissen het pleit beslecht - in het voordeel van de allermachtigsten: een paar Amerikanen en een paar Duitsers. Gerrit Sepers maakte er eerder al melding van, maar toen leek het voor de meesten van ons nog de "ver-van-mijn-bed-show". Het goede zal hopelijk het kwade wel overwinnen, vonden "wij".
Doch zó heeft het níet mogen zijn. Een grapje was vroeger dat een leerling die niet goed kon meekomen tegen de meester zei, toen de tafels van 1 tot 10 moesten worden opgezegd: "Meester, ik ken de wijze wel, maar de woorden niet!" In de Nieuw-Apostolische Kerk kenden velen de theorie wel; die kon men wel dromen (!), maar waren in de praktijk ieders werken daar ook naar? Hoe ging men om met zielen, die middenin de gemeenschap (!) beschadigd (!) waren geraakt; aan wie werkelijk leed (!) was berokkend? Hoe ging men om met bedrijfsmatige zaken? Werden die naar behoren in goede banen geleid? Was controle daarop solide geregeld? Handelde men vanuit de liefde van God óf sprak men er alleen over?
Terwijl meer dan de helft van alle gemeenteleden het voor gezien hielden, wisten de "dienaren" nauwkeurig te verklaren waaraan dat lag: aan de ontkerstening in onze samenleving, aan van alles en nog wat - maar niet aan de kerk. Nee, pertinent níet. Het lag toch niet aan God en aan Zijn gezanten in Zijn kerk? Als het al aan sommigen lag, dan was het aan de afgedwaalden zelf. Die hadden zich afgewend van het levende altaar, opgericht... enzovoort, enzovoort. Hun brillenglazen waren nu beslagen, aldus een voorganger in het Amsterdamse. En nu het die afgedwaalden intussen óók nog ontbrak aan ogenzalf; tsja, wat kon je er dán nog aan doen - vanuit de gemeenschap, als kinderen Gods zijnde? (...)
Zonder dat het tot velen doordrong, berustte men in omstandigheden, in het beloop van gebeurtenissen, waarbij het juist die aangenomen laakbare houding is welke zich nú wreekt. Men geloofde het wel, men zag het wel; het was toch de taak van de dienaren? O ja? Wie zijn eigenlijk de dienaren? De zegenaars?! Wie zijn dát dan wel, de zegenaars?! De hogere dienaren? Hogere dienaren?! Bestáán die dan? In Zíjn werk? Sinds wanneer?! Het internationale kerkbestuur? Wát voor kerkbestuur? (...) Intussen kunnen wij het allemaal weten: zó veel vertrouwen, zó'n enorme overgave, zó'n groot bij-geloof, zó'n godsvreze voor de allerhoogste "dienaren"; dat was niet alleen zwáár overdreven maar ook volkomen misplaatst!!
Want wát is er gebeurd? Ze zijn met dat vertrouwen, met die overgave, met ons bijgeloof en wat dies meer zij ongelofelijk aan de haal gegaan! Niet "in de wereld om ons heen" was men lauw geworden en noem het allemaal maar op; maar "wijzelf" (!!) hadden ons in slaap laten sussen!! Steeds méér vertrouwen vroegen "ze", en "wij" gaven dat - gewoon. Gewoon?! Ja, natúúrlijk; waarom zou je "de zegenaars" niet je volste vertrouwen schenken? (...) Sta nu alsjeblieft even stil. Even maar. En zeg dan eens eerlijk: is een zegenaar iemand die van plan is om anderen te zegenen, óf is een zegenaar diegene die jou persoonlijk heeft (!) gezegend? "Zegenaar" of "dienaar" is in het échte werk van God namelijk géén titel!!
Hoe dan ook, "wij" hebben ons zaken laten welgevallen; "wij" hebben gemakshalve aan anderen verantwoordelijkheden gedelegeerd, al dan niet "op aanvraag", die deze anderen helemaal niet toekwamen. Die hadden "wijzelf" moeten waarmaken!! Onze éigen verantwoordelijkheid lag namelijk bij onszelf!! Was er in de Nieuw-Apostolische Kerk ruimte voor ieders "eigen verantwoordelijkheid"? Ja? Néé, integendeel, die was er absoluut niet en die werd ook NIET gerespecteerd. Wie het er niet mee eens was, die kon wel gaan!! Zó was het, zo ging het en zó moest het volgens de "zegenaars" ook vooral blijven. En nu; nu worden "wij" opgetrommeld om ook de rest van ons verstand te laten brainwashen.
Groet,
BakEenEi
Laatst gewijzigd door BakEenEi op zo 27 feb 2011, 20:31, 4 keer totaal gewijzigd.
(ging wat mis kon het niet herstellen)
... met armen omhoog het volk moeten zegenen.
3. Door 1&2 is de moed definitief verdwenen bij de positivoos waar ik tot een tijdje geleden ook toehoorden en die eigenlijk ten tijde van Sepers vertrek al twijfelden maar een met een 'onder voorbehoud' hadden besloten te blijven... De geluiden waren immers ineens zo positief en prgressief liberaal.
Zie nu...
In verband met de forum berichten over een samenkomst van
,, Apostolische vrienden,, vragen wij Fred L.L. Wierlingk en
Herder in (on) ruste om telefonisch of per e-mail contact op
te nemen met de Webmaster.
Met uw reaktie wordt uiteraard vertrouwelijk omgegaan.
Graag ondersteun ik u met uw bericht omtrent het GvAC/VAG
Verklaring
van de apostelen en opzieners
van de Vereniging van Apostolische Gemeenten in Europa
als bijdrage tot de totstandkoming van de gemeenschappelijke
geschiedenis met de Nieuw Apostolische Kerk
van 1 februari 2008
I. Wij zijn er zeker van
Wij zijn er zeker van dat volgens het getuigenis van de Heilige Schrift het geloof aan Jezus Christus
ieder mens de mogelijkheid geeft redding en eeuwig leven te ontvangen. Het geloof aan Jezus
Christus schenkt dat heil, niet de kerk, niet het ambt. Dit geloof roept op tot navolging. Wie Jezus
Christus als zijn Heer aanvaardt, zal gered worden. Dat geschiedt alleen door genade, niet door eigen
verdienste.
Wij zijn er zeker van dat de gehele kerk van Jezus Christus op aarde – zowel elke plaatselijke
gemeente als iedere christen afzonderlijk – van de Heer zelf gaven en krachten van de Heilige Geest
ontvangt in de mate door de Heer vastgesteld. De belangrijkste en grootste van deze gaven is de
goddelijke liefde. Deze gaven zijn aan de discipelen en andere volgelingen (mannen en vrouwen)
gegeven ter ere Gods en ten dienste van de naasten.
Wij zijn er zeker van dat de Heer van de Kerk ook bijzondere gaven kan schenken zoals profetie,
dromen e.d. Of enkelingen of groepen dergelijke openbaringen ontvangen, op welk tijdstip en in welke
vorm dat geschiedt, kan men slechts aannemen op de wijze waarop de Heer het laat geschieden.
Wij zijn er zeker van dat deze door de Heer gegeven openbaringen uit zijn Heilige Geest komen, die
sinds de Pinksterdag de blijvende begeleider is van de Kerk van Christus op aarde. Wanneer men een
dergelijke openbaring ontvangt, dient men te onderzoeken of zij in overeenstemming is met de inhoud
van de Heilige Schrift, om er zeker van te zijn dat het werkelijk een openbaring van God is. Zulke
openbaringen, wanneer zij werkelijk van God afkomstig zijn, moeten overeenkomen met het gehele
getuigenis van de Heilige Schrift en kunnen daarmee niet in tegenspraak zijn.
Wij zijn er zeker van dat God zich bindt, zich houdt aan zijn woord tot in eeuwigheid. Zijn woord is
betrouwbaar en waarachtig. Als Hij mensen in zijn dienst roept, bindt Hij zich in zoverre aan hen als zij
zich aan zijn woorden houden. Als zij die woorden van God verlaten, ontbindt Hij de band met zulke
navolgers. Hij bindt zich niet aan hun fouten of dwaalleren.
II. Wij verklaren
Omdat wij zeker zijn van de hiervoor genoemde punten, verklaren wij aangaande de “boodschap”*
van de vroegere stamapostel van de Nieuw Apostolische Kerk, Johann Gottfried Bischoff, het
volgende:
De “boodschap” is strijdig met het totaal -getuigenis van de Heilige Schift. Zij kan daarom niet als een
goddelijke openbaring gelden, maar moet toegeschreven worden aan menselijk wensdenken. De
bewering van J.G. Bischoff dat de Heer hem de inhoud van de boodschap heeft laten weten, wijzen
wij als onwaar af.
De “boodschap” was ten onrechte tot geloofsleer verheven en moet als dwaalleer gekenmerkt worden.
Het vereiste geloof aan deze “boodschap” betrof een dwaalleer. De daaruit ontstane duizendvoudige
gewetensnood en het hiermee gepaard gaande leed waren vermijdbaar geweest. De “boodschap” met
al haar gevolgen inclusief de excommunicaties moet de kerkleiding van de Nieuw Apostolische Kerk
nog steeds tot op heden, als een niet afgeloste schuld worden aangerekend.
Het niet in vervulling gaan van de “boodschap” had men kunnen zien aankomen, want Gods woord
blijft in eeuwigheid geldig. De toenmalige kerkleiding van de Nieuw Apostolische Kerk heeft als
verklaring van dit niet in vervulling gaan van de “boodschap” de uitspraak gedaan dat God zijn wil
veranderd had en dat de stamapostel zich niet vergist kon hebben. Evenals de “boodschap” zelf is
deze uitspraak onverenigbaar met het totaal – getuigenis van de Heilige Schift. Zij moet als een
hardnekkige weigering van de erkenning van Gods wil beschouwd worden. Ook deze uitspraak wijzen
wij dus als onwaar af.
Hoe een kerk geleid moet worden is vooral een theologische vraag. De structuur van de leiding van
een kerk is een afgeleide van de geloofsleer en moet daaraan getoetst worden. Alle juridische
regelingen en interne organisatorische bepalingen moeten ontstaan uit een fundamenteel inzicht in de
geloofsleer en zijn dus ondergeschikt aan deze leer.
Dat de leiding van de Nieuw Apostolische Kerk door een stamapostel wordt waargenomen, is ontstaan
uit het geloofsinzicht van deze kerk en niet uit het burgerlijk recht. Daarom is de vraag hoe de
kerkleiding moet zijn, geen structuurvraag maar een geloofsvraag.
De totstandkoming van een beschrijving van de geschiedenis kan niet om deze fundamentele vragen
heen. Dat is niet geschied bij de op 4 december 2007 uitgezonden (en gepubliceerde) geschiedenis
beschrijving**. Hierin wordt de “boodschap” onkritisch als waarheid beschouwd. De crisis binnen de
kerkleiding van de Nieuw Apostolische Kerk wordt daarin als een structuurcrisis en niet als een
geloofscrisis beschouwd.
In de beschrijving van de geschiedenis door de Nieuw Apostolische Kerk wordt verondersteld dat de in
het burgerlijke recht verankerde statuten voldoende zijn om geloofsgehoorzaamheid te eisen. Het
wordt daarin als gerechtvaardigd gezien deze statuten als geloofseis, ja zelfs als geloof aan een
dwaalleer te beschouwen.
In deze geschiedenis beschrijving wordt vermeden evenwichtige beelden van bepaalde personen te
geven. De persoon van de toenmalige stamapostel J.G. Bischoff alsmede diens ambtsuitoefening
worden eenzijdig positief beoordeeld. Zijn handelingen en geloofsuitspraken blijven onaangetast.
Tegelijkertijd worden persoon en ambtsuitoefening van de uitgesloten apostelen eenzijdig negatief
beoordeeld. Hen wordt de verantwoording voor de foute ontwikkelingen en voor de uitsluiting uit de
kerk ten laste gelegd. Wij wijzen deze persoonlijkheidsbeelden als zijnde onjuist af.
III. Wij hopen
Wij hopen dat het de Nieuw Apostolische Kerk en de Vereniging van Apostolische Gemeenten in
Europa gelukt de door hun gemeenschappelijke geschiedenis verstoorde verhouding te verbeteren
om tenslotte tot een verzoening te komen. In Zwitserland zijn door beide kerken reeds schreden*** in
deze richting ondernomen.
Wij hopen dat deze geschiedenis zakelijk en met zelfkritiek zal worden herschreven, dat de eens
gemaakte fouten niet goedgepraat zullen worden en dat de eenzijdige persoonlijkheidsbeelden op een
evenwichtige en respectvolle wijze herschreven worden.
Wij hopen dat de pijnlijke gevolgen, ontstaan door de verkeerde opstelling van de leiding van de
Nieuw Apostolische Kerk t.o.v. “de boodschap” erkend zullen worden. Zo’n erkenning leidt naar boete
voor God. Daartoe behoeft geen openlijke ceremonie plaats te vinden, maar kan blijken uit de omgang
met elkaar. Alleen zo wordt het geloofwaardig dat verzoening een eerlijk verlangen is.
Wij hopen dat er punten opgesteld kunnen worden die tot verzoening leiden. Voorwaarde tot
verzoening is schulderkenning en vergeving vragen en ontvangen.
Wij hopen dat de verschillende geloofsovertuigingen en de van elkaar verschillende ontwikkelingen
wederzijds gerespecteerd worden zonder enigerlei afkeuring.
Wij hopen dat zowel de Nieuw Apostolische Kerk als de Vereniging van Apostolische Gemeenten in
Europa hun leden wederzijds onbeperkt als broeders en zusters in Jezus Christus erkennen en
zodoende hun verantwoordelijkheid t.a.v. het gehele christendom nemen.
*Opmerking 1: de “boodschap”
De vroegere stamapostel van de Nieuw Apostolische Kerk, Johann Gottfried Bischoff (1871 – 1960)
deed voor het eerst tijdens de kerstdienst 1951 openlijk de uitspraak dat hij niet meer zou sterven,
maar dat de Heer nog tijdens zijn leven zou wederkomen teneinde zijn Werk te voltooien. Hij was
daarom de laatste stamapostel, na hem zou er niemand meer komen. Deze uitspraak is in velerlei
gevarieerde vormen sedert kerst 1951 tot aan zijn dood in 1960 indringend en onvermoeid verkondigd
geworden. Deze uitspraak is onder de naam “boodschap” bekend geworden. Ze werd tot dogma
verheven. De “boodschap” werd het beslissende criterium voor het lidmaatschap en voor een
ambtsbediening in de Nieuw Apostolische Kerk. J.G. Bischoff beweerde dat de Heer zelf hem deze
boodschap had gegeven. Het is niet bekend hoe dit in feite heeft plaatsgevonden. Op 6 juli 1960 stierf
Bischoff, zonder dat de “boodschap” in vervulling was gegaan. Dit werd verklaard door te zeggen dat
God zijn wil veranderd had en dat de stamapostel zich niet vergist kon hebben.
**Opmerking 2: de geschiedschrijving
Op 4 december 2007 gaf de Nieuw Apostolische Kerk Internationaal een voorlichtingsavond die vanuit
het Communicatiecentrum in hun internationaal hoofdgebouw in Zürich over geheel Europa per
satelliet werd uitgezonden. Daarin werd mondeling een overzicht van de geschiedschrijving gebracht
met als titel: “De Nieuw Apostolische Kerk van 1938 tot 1955. Overzicht van de ontwikkelingen en
problemen” (vertaald). Op dezelfde avond werd deze geschiedschrijving in nog uitvoeriger vorm op de
website van de Nieuw Apostolische Kerk Internationaal gepubliceerd. In dit overzicht werd op 55
pagina’s de houding en handelwijze van de toenmalige kerkleiding beschreven en verdedigd. De
discussies tussen de toenmalige stamapostel J.G. Bischoff enerzijds en de apostelen die kritiek op
hem en zijn leiding uitoefenden anderzijds, werden zonder uitzondering ten gunste van de
stamapostel beoordeeld. De excommunicaties werden goedgepraat. De uitgestotenen kregen daarvan
de schuld.
***Opmerking 3: een eerste stap tot verzoening
Op 20 april 2005 werd in Zwitserland een verklaring ondertekend met de titel:”Eerste schrede tot
verzoening”. Dit schrijven werd ondertekend door de districtsapostel Armin Studer van de Nieuw
Apostolische Kerk en de apostel van de “Vereinigung Apostolischer Christen Schweiz”, Walter
Baltisberger. Dit schrijven werd op 1 mei 2005 in beide kerken voorgelezen.