Redactie schreef:(...)
Zo had districtsapostel Pos de gewoonte om wie aan hem een openhartige brief stuurde met kritiek op een kerkelijke ambtsdrager, hij die brief ongevraagd voor commentaar aan de desbetreffende "dienaar" doorstuurde - om maar even één enkel voorbeeld te noemen. Met andere woorden: waag het niet een naaste verdacht te maken want
ik verraad je. Daarna kreeg steevast de "dienaar" bij hem het voordeel van de twijfel. (...)
Uit: Bericht door Redactie op "
Do 04 Jul 2013, 19:10" in de thread "Hooguit weten wij wat wij kunnen weten!"
@all
Vele leidinggevende dienaren destijds waren met de bovenbeschreven
intimidatiepraktijken van de toenmalige districtsapostel op de hoogte. Ikzelf was in dat verband een vreemde eend in de bijt want ik vernam het (op het bureau van de Centrale Administratie) via collega's die op enigerlei wijze bij de betreffende correspondentie betrokken raakten. Later sprak ik eens een priester die het mij stamelend vertelde en er niet over uit kon. Allen zaten ook achteraf nog met een gewetensconflict want van deze districtsapostel was het bekend dat hij, als het over zulke zaken handelde, niet was gediend van "criticasters". Een zuster aan de andere kant van de wereld, die apostel Pos wel eens had meegemaakt op één van diens vele buitenlandse reizen, had in haar nood aan hem een vertrouwelijke brief geschreven. Prompt werd -buiten haar om- het document doorgestuurd naar degene die zijzelf niet kon vertrouwen. Zó werd men te grazen genomen en werden tevens derden opgezadeld met geestelijke ballast. Er valt nog heel wat te na te vorsen in de geheime archieven...
Stel je voor, zo heb ik heel wat keren gedacht, dat zo'n verhaal per ongeluk was doorgelaten bij de redactie van de Stem van de Wachter, of zo, en dat het te lezen zou zijn geweest in de rubriek "Onze doorlevingen".
De reden waarom ik er nu wat van zeg is, dat de hoeveelheden succesverhalen die op last van de ambtelijke top in de Nieuw-Apostolische Kerk gedurig de publiciteit in worden geslingerd, eenzamen (!) nóg eenzamer maken. Vergelijk het maar met de denkbeeldige situatie in een bejaardenhuis, waar twee ouderen staan te wachten bij de lift. Eén van beiden maakt een opmerking dat het niet altijd meevalt om alleen te zijn, waarop de ander uitgebreid begint te vertellen wie er de laatste tijd uit de familie allemaal op bezoek zijn geweest. Wanneer vanuit de lift even later de conversatie eindigt, voelt de alleengaande zich pas echt verdomd alleen.
In de Nieuw-Apostolische Kerk weet zo iemand als de onschendbare Armin Brinkmann onderhand van gekkigheid niet meer hoe hij met alle ja-knikkers in zijn omgeving overal de hele bliksemse boel op stelten moet zetten om de mensheid maar te blijven
imponeren. Zodra hij met de vingers knipt, rent iedereen zich rot, buigt, of kijkt schaapachtig de andere kant op. Het is met deze rare uitgekookte ijdeltuit de waanzin ten top.
Met deze ronduit absurde gang van zaken loopt het de spuigaten uit. Zijn roem ging hem in 2011 al vooruit:
"Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden." Ik zal het nog één keer herhalen: zó gaan fascisten te werk. Wie zich afvraagt waardoor "in de gemeenschap" de liefde bekoelt, doet er verstandig aan zich na lezing van dit bericht nog eens achter het oor te krabben.
Groet,
BakEenEi