@willempower
Mijn taak zit er hier goeddeels op. Er zijn van mijn kant geen redactionele bijdragen meer te verwachten. Alles is gezegd en ook al herhaald.
Van "zefyr" herinner ik mij de onderstaande tekst:
zefyr schreef:(...)
Meestal begint de vis bij de kop te rotten (volgens een Spaans gezegde), in casu de nieuw-apostolische kerkleiding. In mijn ogen zijn alle middelen, binnen de kaders van de rechtstaat, geoorloofd om de nieuw-apostolische 'Heren XVII' (een kwalificatie van voormalig apostel Gerrit Sepers) en hun trawanten te ontmaskeren.
(...)
Uit: Bericht door zefyr op "
Vr 12 Okt 2012, 01:40" in de thread "Een foto overgenomen... "
Wie in het voorbijgaan bij wijze van spreken in een kamer heeft kunnen kijken waarvan de deur niet open had mogen staan, kan in het hoofd de gebeurtenissen niet terugdraaien. Nóóit meer. Zo haalde ik eens het volgende aan:
BakEenEi schreef:(...)
Tussendoor nu iets heel anders, al heeft het er indirect wel mee te maken. In een TV-programma van Martin Šimek sprak deze eens een man die in het kort iets vertelde over een immens trauma dat hij in zijn vroegste jeugd had opgelopen. De man was amper een kleuter toen hij hoorde dat zijn vader in de stal van hun boerderijtje een woordenwisseling kreeg met zijn oudere zus die thuisgekomen was van catechisatie. Toen het meisje niet direct kon vertellen waarover het bij catechisatie die keer had gehandeld, haalde de vader naar haar uit.
Dit zag haar broertje door een kier. Zij viel echter zo ongelukkig dat zij kort daarop overleed. De vader deed het daarna het voorkomen alsof zijn dochter alleen maar ongelukkig ten val was gekomen, zich niet realiserende dat zijn 3- of 4-jarig zoontje ooggetuige was geweest van doodslag. Dit kind werd een man die later stratenmaker was geworden. En nu vertelde hij zijn geheim aan Martin Šimek. Ik dacht: als de straatstenen eens konden spreken waarover hij zich dag-in dag-uit met een kinderhart vol eenzaam verdriet later heeft moeten buigen, wat zou er dan veel los komen over wat deze beide (!) kinderen is aangedaan... Dit schreef ik trouwens achteraf aan de redactie van het programma die mij met de man in verbinding bracht. (...)
Wat ik hiermee wil zeggen is dit: werd er niet (toen ik een kind was) in de gemeenschap vaak aangehaald dat één ziel voor de lieve God méér van waarde is dan alle schatten der aarde?! Zo ja, hoe valt dit dan te rijmen met de heerschappij van "hoge dienaren" (?!) in het "werk Gods" ten koste van enkelingen die daartegen géén verweer hadden? Kan iemand mij dit omgaand uitleggen?!
(...)
Uit: Mijn bericht op
"vr 28 jan 2011, 21:15" in de thread "Elders gelezen... "
Bij de internationale Nieuw-Apostolische Kerk is het bij de ambtelijke top waar de
verdorvenheid het meest om zich heen heeft gegrepen. Ook ikzelf ben daar een ooggetuige van. Net als "zefyr", Gerrit Sepers en nog vele anderen die zich ergens "in de wandelgangen bevonden" toen er "deuren" openstonden. Vrijwel niemand echter bij dit kerkgenootschap hecht daadwerkelijk geloof aan onze bevindingen, waarvan ieder van ons afzonderlijk alarmerend melding heeft gedaan. Dit is exact wat ook slachtoffers van geweld in de kerk van Rome, nadat hun dit geweld was aangedaan, daarbovenop (!) nog te incasseren kregen:
BakEenEi schreef:(...)
Op 26 juli 2010 schreef ik zowel aan districtsapostel Brinkmann als aan stamapostel Leber (!) als aan apostel Peter Klene o.a. het volgende...
- (...)
Werkelijk; ik heb niks tegen op leidinggevenden, maar wel op leidinggevenden die consequent hun verantwoordelijkheden uit de weg gaan. Een enorm complicerende factor in dit verband is "de dubbele relatie" die er veelal bestaat tussen degenen die met elkaar samenwerken. Hoezeer ik ook een diep respect wilde hebben voor de geestelijke bediening van ambtsbroeders; bij iemands disfunctioneren moesten er in de regel eerst "ongelukken" gebeuren alvorens hogere verantwoordelijke leidinggevenden bereid waren in te zien dat er werkelijk redenen waren tot ongerustheid. Ondertussen moesten onschuldigen het doorgaans lelijk bezuren.
Wat voor mij absoluut een hels dilemma is geweest is, dat verantwoordelijke dienaren van mij niet aannamen dat het echt menens was wanneer ik aangaf dat wat ik te verdragen had mijn draagkracht te boven ging. Diverse keren heb ik in niet mis te verstane bewoordingen kenbaar gemaakt dat voor mij "the bloody limit" was bereikt, doch desondanks... wenste men mij kracht toe, men verzekerde mij van de voorbede en men probeerde er blijk van te geven mij en mijn gezin lief te hebben. Vervolgens bleef alles bij wat het was en ik bleef weer zitten met een schuldgevoel want schijnbaar had ik te weinig vertrouwen en bad ik ook te weinig. Kortom: een ziekmakende statische wantoestand. Juist hiervoor moet de ogen bij de internationale kerkleiding (beter) worden geopend. Juist hierin ligt namelijk ook de parallel met de jarenlang miskende ernst van kindermishandeling in de room-katholieke kerk! In het gerenommeerde dagblad NRC Handelsblad legde Liesbeth van Tongeren (oud-directeur van het Melbourne Centre Against Sexual Assault) het jl. vrijdag 19 maart als volgt uit:
(...) Slachtoffers zijn mensen die op dat moment minder macht hebben, minder weerbaar zijn en zich niet effectief kunnen verzetten. De vrouwelijke bevolking na een oorlogsoverwinning. Jonge en zwakke mannen in een Amerikaanse gevangenis. Iemand die zijn baan wil houden. NSB'ers na de oorlog. En kinderen in een internaat.
Er zijn wellicht goede redenen om het celibaat op te heffen, maar seksueel misbruik voorkom je er niet mee. Opletten voor de enige man in de bosjes of nooit bij vreemden in de auto stappen werkt ook niet, want een kind kan iemand al snel niet vreemd of eng vinden. En met een buurman, die ook nog eens politieagent is, loop je als kind zo mee.
Wat dan wel? In Australië was ik vier jaar directeur van een centrum voor slachtoffers van seksueel geweld. Ik heb daar een programma opgezet voor schoolkinderen dat weerbaar gedrag aanleerde. Het ging helemaal niet expliciet over seksueel geweld. Het leerde kinderen op hun gevoel te vertrouwen en ook dat sommige geheimen te erg zijn om geheim te houden. We moedigden kinderen aan om vijf mensen te bedenken met wie ze over moeilijke dingen konden praten.
De rooms-katholieke jongetjes van toen hadden deze mogelijkheid niet. Hun was afgeleerd zelf te voelen wat fijn of onprettig was. Als een van hen iets al aarzelend durfde te melden, werd het niet geloofd. Dit was het echte misbruik: men was ziende blind en horende doof voor het grote onrecht dat weerloos gemaakte kinderen werd aangedaan. (...)
Bron: NRC vrijdag 19 maart 2010, pagina 7/Opinie
Wat hierboven wordt beschreven omtrent seksueel misbruik is exact wat kinderen Gods in de Nieuw-Apostolische Kerk door wat feitelijk eveneens misbruik van macht (!) is geweest te incasseren hebben gekregen. Ook Stamapostel Leber leert zielen bewust of onbewust af wat "fijn of onprettig" is door te pleiten voor een onbegrensd vertrouwen, door te verlangen dat men niet toegeeft aan gevoelens van ongenoegen of ontevredenheid, enzovoort. Gezonde mensen kunnen immers op zijn tijd blij zijn, maar ook bang, bedroefd of boos. Wie zulke basale emoties niet meer voelt, is ernstig ziek!! Wanneer ikzelf uitdrukking gaf aan mijn verontwaardiging over door de kerkleiding opgelegde beklemmende omstandigheden op mijn werk of in de gemeenschap, werd ik bijna altijd terechtgewezen en bleef ik daarna zitten met een hopeloos schuldgevoel...
(...)
... maar ik kreeg (alweer) géén antwoord. Van geen van de geadresseerden. Zo worden vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk de levenden voor dood gehouden. Alleen met "een onbegrensd vertrouwen" ben je er in tel.
(...)
Uit: Mijn bericht op "
Zo 31 Mrt 2013, 22:28" in de thread "Voor elkaar - met elkaar - gezamenlijk".
Als er echt wat te melden valt, zal ik wel weer in de pen klimmen, maar om nu nóg langer tegen dovemansoren te praten zie ik niet zitten.
Zie verder het redactionele bericht op "
Wo 25 Jan 2012, 22:55" in de thread "Een stukje geschiedenis... " en mijn bericht op "
Za 15 Dec 2012, 17:30 in de thread "Waar je van houdt - daar doe je moeite voor!"
Groet,
BakEenEi