@all
In het vorige bericht citeerde ik stamapostel Wilhelm Leber...
- "We willen door ons voorbeeld MOED geven..."
"Bij alles geldt voor ons: de liefde van Christus MOET onmiddellijk voelbaar zijn."
... en districtsapostel Rainer Storck:
- "Als de taal van het hart of de zogenoemde eerste liefde om met je geloof bezig te zijn, in de kerkgemeenten aan het werk te zijn, is kwijtgeraakt, dan MOET het weer teruggevonden worden."
Beiden gingen voor in openbare erediensten, waar zij het woord voerden op grond van hun voorname positie als geestelijk leider in de Nieuw-Apostolische Kerk. Aansluitend liet men de prediking via het Internet wereldkundig maken. Dit is trouwens iets wat wij in de achterliggende jaren in toenemende mate zagen gebeuren.
Misschien vervult het de bij de Nieuw-Apostolische Kerk aangesloten leden met trots en stelt het ze gerust dat hun leidslieden juist met de hierboven aangehaalde woorden uitdrukking geven aan daarin herkende en gekoesterde Bijbelse waarden.
Wat mij echter opvalt zijn aan de ene kant werkelijk zorgwekkend afnemende ledenaantallen en aan de andere kant het publiciteitsoffensief. De kerkleiding zet wel de bloemetjes buiten, maar waarom overtuigt zij haar eigen leden blijkbaar niet?
Met enkel en alleen een gesproken woord en daarbij veel propaganda wordt uiteraard nog niet gedemonstreerd hoe goed men God zelf al zou hebben begrepen.
Hoe komt het dat leden eerder ontmoedigd raken dan dat men zich bemoedigd weet? Als het aan mij ligt, kan ik hier kort over zijn:
"It is mei sizzen net te dwaan!"
Het is namelijk niet simpelweg de ontkerstening die voortschrijdt en haar sporen nalaat, ook in de Nieuw-Apostolische Kerk. Een belangrijke oorzaak van de enorme uitstroom van leden in deze kerk is naar mijn vaste overtuiging dat ambtsdragers niet op ooghoogte weten te communiceren met gemeenteleden. Men praat tegen ze als christenen-in-opleiding, maar niet als tevens gelijkwaardige naasten; als gelijkgerechtigden voor God. Dat is vernederend. Verdient zo'n houding navolging?
Bij zinledig gepraat worden wij vermoeid met holle frasen. Woorden zonder daden. Dáárom valt er onderscheid te maken tussen "Lehraussagen" en "leere Aussagen":
BakEenEi schreef:@all
"Ich wünsche euch beim Studium der Aussagen unseres Stammapostels viel Freude", zo las ik in het
Monatsrundschreiben des BezAp an die AT des Bezirks NRW/Deutschland für Oktober 2013 van districtsapostel Armin Brinkmann. In het daarbij gevoegde schrijven d.d. 12-09-2013 van apostel Wolfgang Schug hield deze de kerkelijke ambtsdragers op zijn beurt al het volgende voor: "Die
„Workshop-Schleife“ beginnend mit der Vorsteherversammlung über die Brüderstunde bis zur Bezirksveranstaltung ist ab 2014 viermal im Kalenderjahr vorgesehen und widmet sich ständig neuen Themen zu den einzelnen Kapiteln des Katechismus. Insgesamt sind 13 Themen vorgesehen. Das Projekt endet von daher voraussichtlich im Frühjahr 2017. (...) Habt sehr herzlichen Dank für eure Unterstützung und Mithilfe bei diesem umfangreichen Projekt, das sich zum Segen für die Seelsorge in unserer Gebietskirche auswirken möge."
Zó werkt het in een verstandshuwelijk, heb ik gedacht. De betreffende catechismus werd samengesteld op gezag van de persoon, die statutair de functie vervult van bestuursvoorzitter bij de internationale Nieuw-Apostolische Kerk - en daarmee in deze kerk het ambt van stamapostel. Hieraan gaat vooraf dat de statuten voorschrijven dat betrokkene zo mogelijk door diens ambtsvoorganger wordt uitgekozen, zulks in navolging van
Friedrich Krebs, die -opvallend genoeg- zomaar zichzelf heeft benoemd als de eerste stamapostel met stilaan het oppergezag zoals dat ook tegenwoordig nog "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" dient te worden geëerbiedigd. Wat (goddelijk) gezag inhoudt, of zielzorg of zegen is in deze kerk ter beoordeling en vaststelling voorbehouden aan de statutaire internationale bestuursvoorzitter. Vanuit dit denksysteem ontstond er nu een catechismus; dus níet vanuit het evangelie van Jezus Christus.
Kenmerkend voor het evangelie van Jezus Christus is daarentegen, dat het begint met de liefde van God en het geloof dat Hij schenkt; met de
"verschillende gaven, onderscheiden naar de genade die ons geschonken is" (naar Romeinen 12: 6) en met de gaven van de Heilige Geest (naar 1 Korintiërs 12: 4-11). Zie tevens mijn bericht op "
Wo 02 Okt 2013, 21:51" in de thread "Langzaam krijgt de NAK-geschiedenis een gezicht!". Alleen dán kan er een spontaan verlangen opkomen om Hem uit wederliefde te dienen; niet door -in opdracht van hooggeplaatsten op een zogenaamde ambtsladder- voor naasten de dienst uit te maken, doch door eerlijk en oprecht deze gaven en krachten in Zijn dienst te willen stellen, zodat goddelijk leven kan ontluiken en opbloeien. Aldus verschaffen wij met Zijn hulp aan elkaar veiligheid en geborgenheid in Jezus' armen. Buiten elke catechismus om. Dát is zielzorg. Dát is zegen. Voor het overige: Soli Deo Gloria!
Groet,
BakEenEi
Bron: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "
Do 17 Okt 2013, 19:32", in de thread "op verzoek uittreding bekend gemaakt"
Zie tevens het bericht op "
Ma 09 Nov 2015, 10:45" in de thread "Gebakken lucht"
Als sinds de bedoelde uitstroom in de Nieuw-Apostolische Kerk op gang kwam, regent het op het Internet
klachten van zielen die zich op alle mogelijke manieren door of namens de kerkleiding als onmondigen afgeserveerd voelden en van wie velen de kerk ook al verlieten. Miskend, getergd, bedrogen uitgekomen; gedumpt.
Dan moet er niet worden gedweild-met-de-kraan-open. Praatjes vullen geen gaatjes. Dan kom je er er niet met zo veel... hoogmoed.
BakEenEi schreef:(...)
Wanneer ik in de kerk, die ik
-uit zelfbehoud- verliet, tegen ongerijmdheden aanliep, betrof het bijna altijd een situatie waarbij in het kader van de NAK-Leidraad "
Dienen en leiding geven" verantwoordelijken het
-manipulatief- zouden laten voorkomen dat ik mij aan hun zegen onttrok. Daarom kwam ooit de volgende stelling bij mij op:
- "Een zegenaar is iemand die zegent; niet iemand die dat alleen nog maar van plan is."
Ik ben het er faliekant mee oneens als onschuldigen dan bevoogdend wordt voorgehouden dat men maar bij zichzelf op zoek moet gaan naar fouten en gebreken, zodat, wanneer die zijn overwonnen, de kans op zegen weer toeneemt. Op deze manier worden naasten (!) geminacht.
"Dienaren" die hun ogen sluiten voor zo'n keerzijde van de medaille, kiezen daarmee voor een verwrongen beeld van de werkelijkheid.
(...)
Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "
Za 12 Okt 2013, 18:56", in de thread "herder/voorganger schendt ambtsgeheim"
Zie ook het bericht op "
Do 26 Feb 2015, 13:05" in de thread "Misbruik van geloof en vertrouwen", alsmede het bericht op "
Za 14 Nov 2015, 21:08" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
In de Nieuw-Apostolische Kerk worden klachten niet serieus genomen. Spijtig genoeg is dat is niet de spreekwoordelijke uitzondering doch de regel.
STOP ERMEE !!
Groet,
TjerkB