Historische Bijeenkomst (1946-2016) op 17 september 2016

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 14.30 uur]

(...)
Onwillekeurig komt nu de vraag op: hoe gaat de nieuw-apostolische kerkleiding om met de verantwoordelijkheid voor allerhande wandaden die men door de jaren heen op zich heeft geladen? Het antwoord hierop is: niet of nauwelijks. Voor zover men zich al ergens voor verontschuldigt, blijft het daarna meestal bij lippentaal.

(...)
Het grote probleem in de Nieuw-Apostolische Kerk blijft daarom, dat men aan mooie woorden geen gebrek heeft maar des te meer aan de bijbehorende mooie daden.

(...)


Uit: Bericht op "Ma 12 Sep 2016, 23:35"

@all

Opnieuw wendde het NAK-lid Dieter Kastl zich tot stamapostel Jean-Luc Schneider met het verzoek de gepredikte verzoening niet alleen met de mond te belijden...

• 
  
  
  
  Bron: http://www.naktalk.de/offener-brief-an- ... -macht-er/

Net als vele anderen gaat het ontwijkende gedrag ter zake van de nieuw-apostolische kerkleiding broeder Kastl enorm aan het hart. Hieronder diens vorige brief:

• 
  
  
  Bron: http://www.naktalk.de/offener-brief-an- ... scheidend/

Zie in dit verband ook het bericht op "Wo 03 Feb 2016, 02:18" in de thread "Bilaterale contacten NAK/VAG (Gesprächskreis Bottrop)".

Echter, hoe vaak, hoe vriendelijk en voorkomend broeder Kastl deze aangelegenheid ook aankaart; de geadresseerde "Godsgezanten" laten hem in zijn hemd staan.

Spijtig genoeg is het ook míjn ervaring dat inkomende correspondentie bij de (internationale) nieuw-apostolische kerkleiding vrijwel altijd onbeantwoord blijft. Zie dienaangaande tevens -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- het bericht op "Wo 02 Jan 2013, 11:38", in de thread "Recente intimidatiepraktijken bij de Nieuw-Apostolische Kerk". Bauke Moesker ontving namens het kerkbestuur diverse dreigbrieven maar hij kreeg geen enkel antwoord op zijn inhoudelijke reacties.

Ook in de asbestzaak in Nieuwegein reageerde de kerkleiding NIET op inkomende stukken van verontruste gemeenteleden. Zie resp. het bericht op "Zo 12 Jun 2016, 17:25" in de thread "Asbestzaak kerkelijk centrum De Bron, Nieuwegein" en het bericht op "Zo 29 Mei 2016, 23:00" in de thread "OPEN BRIEF - Aan de leden van de gemeenschap Nieuwegein". Ik vind dit echt heel erg grievend. Daarom heb ik steeds mijn verbazing erover uitgesproken. Vragenstellers houdt men voor ongedierte.

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Enkele punten:

1. alleen personen die via een aantal opvolgende geestelijke bedieningen in de organisatie zijn opgeklommen, krijgen tevens zeggenschap over geldzaken
2. door de aandacht die nodig is voor de behartiging van organisatorische en bedrijfseconomische aangelegenheden houden leidinggevenden te weinig tijd over voor de geestelijke verzorging van naasten
3. deze “ondergeschikten” hebben op dat punt niets in te brengen
4. er is geen enkele uitwerking voorhanden over wat aangesloten leden onder zielzorg mogen verstaan
5. de kerkleiding duldt geen machtskritiek en een degelijke klachtenregeling ontbreekt
6. t.a.v. de macht die men uitoefent op grond van bestuursfuncties zijn er bijna geen procedures en regels
7. leden kunnen nergens enig recht aan laten toetsen
8. er bestaat geen enkele waarborg voor (de kwaliteit en de continuïteit van) zielzorg
9. niemand vanuit de organisatie neemt het gegarandeerd voor je op wanneer je met zinloos geestelijk geweld onheus wordt bejegend
10. bij de leden vindt men geen krachtig correctief vermogen om zaken te verbeteren

(...)


Uit: Bericht "Onrust" op het voormalige Forum van Chris van der Leest, NAK-Observer op "28-08-2007, 19:52:48"
Zie ook het bericht op Za 07 Mei 2016, 01:00" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"

P.S.

(...)
De eerste lezing vanochtend was uit Micha 6, en eindigde met vers 8:

• Er is jou, mens, gezegd wat goed is,
  je weet wat de HEER van je wil:
  niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten
  en nederig de weg te gaan van je God.

(...)
Zelfs wat zich hierboven in één enkele zinsnede liet samenvatten, namelijk "niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten en nederig de weg te gaan van je God", was al te veel gevraagd. l'Histoire se répète!!

Gemeenteleden in Groningen en Arnhem en omstreken bij de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland; u houdt Bauke Moesker en Ronald Rohn (en diens gezin) voor levend dood, maar u bent het zelf!! U moet dringend worden gereanimeerd!! U staat -naar de Geest gesproken- al royaal met één been in het graf!! U bent er bijna geweest. U blinkt enkel uit door lippendiensten die u bewijst, hoog van de toren blazend. U heeft het helemaal niet begrepen. U bent abuis!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Zo 20 Jan 2013, 15:35", in de thread "NAK-catechismus en info-avond 4 december 2012"
Zie aldaar ook het bericht op "Ma 04 Feb 2013, 21:00", in de thread "Heersers in de kerk (5): In de greep van de macht"

[TjerkB]

• 
  
  Bron: Statuten d.d. 10-06-2015

• 
  
  Bron: Website Van Oosbreestichting/Symposia e.d.

@all

"Het doel van de stichting is bijzondere aandacht te vestigen op de apostolische cultuur... ", zo las ik in de statuten van de Van Oosbreestichting vanwaaruit de "Historische Bijeenkomst (1946-2016)", die aanstaande zaterdag plaatsheeft in Hilversum, werd geïnitieerd. Wat hierbij de nieuw-apostolische geloofscultuur betreft, spreken voor mij als ervaringsdeskundige met name de drie onderstaande forumbijdragen boekdelen:

1. 

   @all
   
   Wat velen niet weten is dat de Nieuw-Apostolische Kerk sinds haar oprichting in 1878 talrijke scheuringen en afscheidingen kent. Iemand schreef er een boek over en kwam toen al op "125 Spaltungen, Trennungen und Ausschlüsse":
   

   • 
     Bron: http://www.sekten.ch/ex-site/links/nak.htm

   Hoe geïnteresseerd uw redacteur vroeger ook was bij het godsdienstonderwijs en het confirmatieonderricht; méér dan 10 afsplitsingen werd nog lange tijd voor onmogelijk gehouden. De opkomst van het Internet bracht echter ontluisterende feiten aan het licht. Honderden artikelen en duizenden forumberichten gaven aan hoezeer er kennelijk doelbewust ongelofelijk veel informatie door de jaren heen angstvallig was achtergehouden. Officiële publicaties van de kerkleiding zelf vermeldden niets over allerhande onregelmatigheden, over malversaties of over getouwtrek om de macht; laat staan dat men liet doorschemeren dat er aan tallozen blijvend letsel was toegebracht door zinloos geestelijk geweld. "Hogere verantwoordelijke leidinggevenden" deden niets (!) om het te voorkomen en zelfs níets (!) om achteraf het berokkende leed nog enigszins te verzachten... Was dít het "werk Gods"?
   
   Nu pas werd het duidelijk waarom het ons "van hogerhand" gedurig werd ontraden om te surfen naar kritische sites op het Internet! Wat er binnen de kerk onder tapijten lag, in doofpotten was verstopt of naar de zee der vergetelheid was gedirigeerd, was bepaald niet bevorderlijk voor een "kinderlijk geloof". Wij wisten niet beter dan dat duizenden, tienduizenden "het altaar" de rug hadden toegekeerd. Men wenste "eigen wegen" te bewandelen, enzovoort. De voorbede ging naar dezulken uit, zodat het hopelijk niet zou klinken "Te laat voor u!". Dat echter menigeen vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk onrecht was aangedaan, dat velen onheus waren bejegend, dat onschuldigen waren geëxcommuniceerd en dat er zielen waren getraumatiseerd; wie wist zoiets eigenlijk? Wij kwamen het in elk geval niet te weten! Maar het bleek allemaal nóg véél erger te zijn. Werkelijk, nóg erger. Wie er bij "hogere dienaren" iets over navroeg, merkte dat er een verboden onderwerp werd aangesneden. Ja, er waren wel dingen voorgevallen; maar ja, waar gebeurt dat niet, he? Waar mensen met elkaar samenwerken, kunnen er conflicten ontstaan en soms kom je er dan niet uit. Nee, méér was er niet aan de hand, in het "werk Gods". Ja, lang geleden misschien, in het buitenland wellicht. Maar dat waren vanzelf andere tijden en andere omstandigheden. Laten wij nu maar voor ogen houden: "Waar d'Apost'len staan, breekt Gods heil zich baân!" (...)
   
   Tóch bleef je je afvragen: wat is ervan wáár, en wat níet? Aan de berichtenstroom op het Internet kwam er géén eind. Soms had je het snel door: dit is overdreven, dát kan niet kloppen. Maar lang niet altijd waren het zomaar de eersten de besten die van zich lieten horen. Zie bijvoorbeeld hieronder een artikel uit 2008 van Dr. Michael Utsch, "Dr. phil., verheiratet, 3 Kinder. Studium der evangelischen Theologie, Diplom-Psychologe, approbierter Psychotherapeut" en verbonden aan de Evangelischen Zentralstelle für Weltanschauungsfragen (EZW):
   

   • 
     Bron: http://www.ekd.de/ezw/42714_information ... kirche.php

   Inmiddels is het 2011 en kan andermaal worden gesproken van "voortschrijdend inzicht". Het was de kerkleiding vooral te doen geweest om met name in Duitsland van het imago van een sekte af te komen, waardoor zij de laatste 10 jaar van alles in het werk stelde om maar lid te worden van de Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen (ACK), zo hadden Peter Johanning en Reinhard Kiefer informeel wel willen toegeven. Dit was feitelijk ook de reden waarom er zo nodig een echte catechismus moest komen. Desondanks is het vooralsnog níet gelukt met dat lidmaatschap. Lees de thread "Geloofwaardigheid van de nieuw-apostolische kerkleiding" hier maar eens op na.
   
   Leerden wij in het Vaderhuis niet begaan te zijn met anderen; met onze naasten die op enigerlei wijze soms wel een handreiking konden gebruiken? Hoe kon het dan dat er op het forum bij Glaubenskultur (inmiddels elders voortgezet) de meest hartverscheurende ervaringen werden beschreven door zielen voor wie de kerk intussen te klein geworden was; onherbergzaam zelfs! Hoe kon het dan dat -zonder dat wij dat wisten- er tientallen boeken waren verschenen met vergelijkbare levensverhalen? Hoe kon het dat er nota bene "Selbsthilfegruppen" bestonden waar zielen terecht konden die in de Nieuw-Apostolische Kerk serieus psychiatrische ziekteverschijnselen hadden ontwikkeld? Hoe kon dat allemaal wáár zijn? Wás het wel echt wáár?! (...) Ja, het was werkelijk het geval. Haastig op weg naar "het einddoel" hadden de koplopers in het "werk Gods" een wáár spoor van vernielingen achter zich gelaten. Her en der waren de gewonden en zwaargewonden op de geloofsweg achtergebleven en daar waren zij aan hun lot overgelaten!! Was dat míjn kerk?! Is dat Gods werk?!
   
   Gaandeweg kwamen de puzzelstukjes bij elkaar...
   
   "Der Bezirksapostel wird entscheiden, wie verfahren wird...", zo werd het de desbetreffenden onlangs aangezegd. Welnu, districtsapostel of geen districtsapostel; keer om!! Zó gaan wij namelijk niet om met onze naasten!! No way!!
   
   Het WebTeam
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Za 23 Apr 2011, 20:01", in de thread "Der Bezirksapostel wird entscheiden, wie verfahren wird..."

2. 

   Politiek gedraai (5)
   

   @all
   
   Vertrouwen komt te voet en gaat te paard...
   
   Er is helemaal geen reden toe om wat de financiële administratie betreft géén volledige transparantie na te streven.
   
   (...)
   Uit: Bericht door BakEenEi op "vr 18 feb 2011, 12:20 " in de thread "Nieuw-apostolische bedrijfsvoering"

   @all
   
   Onder verwijzing naar het vorige bericht: tóch zag het er zo'n 10 jaar geleden voor velen beslist nog rooskleurig uit. Men putte hoop uit de ontwikkelingen die wezen op een openingsproces waarin de kerk zich leek te bevinden. Daarover verscheen in 2004 zelfs nog een boek, getiteld "Neuere Entwicklungen in der Neuapostolischen Kirche: Eine Dokumentation des Öffnungsprozesses" door Katja Rakow. Eén van onze broeders en zusters die toen aan het einde van de tunnel het licht al meende te ontwaren, is Michael Koch, thans uitgever van Glaubenskultur-Magazine welk Internet-platform blijkens de door Rakow ingewonnen informatie is voortgekomen uit het enthousiasme waarmee nieuw-apostolische jongeren in 1992 het initiatief namen tot het organiseren van zgn. "GlaubensKultur Abende":
   

   • 

   "Welche Wünsche haben Sie persönlich für die zukünftige Entwicklung Ihrer Kirche?", zo legde Katja Rakow ter schriftelijke beantwoording voor aan Michael Koch, die op 3 september 2003 hierop als volgt reageerde:
   

   • Ich wünsche mir, daß der begonnene Reformkurs konsequent und ohne Unterbrechung weitergeführt wird.
   • Ich wünsche mir, daß ich irgendwann einmal in einer Kirche lebe, in der ich sagen kann: "ich bin anders, ich habe eine andere Sehensweise zu verschiedenen Dingen im organisatorischen wie auch theologischen Bereich" und mit dieser Sichtweise trotzdem ernst genommen und respektiert werde.
   • Ich wünsche mir eine Kirche, in der Einheit durch ein Bekennen zu zentralen Glaubensaussagen existiert und nicht durch Uniformität in jeglicher Hinsicht. Eine Kirche, in der Traditionalisten wie auch Erneuerer friedlich nebeneinander leben können und sich mit respekt und Toleranz begegnen.

   Daar kan niet veel op tegen zijn, zou ik menen. Maar wat stond Michael Koch dan voor ogen met Glaubenskultur-Magazine? "Was möchte man damit erreichen?", zo informeerde Rakow. Michael Koch:
   

   • Historisch gesehen ist da zuerst einmal ein gewisses Kulturverständnis zu nennen: nach meiner Überzeugung ist "neuapostolisch" das, was die Gesamtheit der Kirchenmitglieder im Namen ihrer Kirche tut und nicht, das was durch Leitungsinstanzen vorgegeben wird. Dennoch werden mögliche Entwicklungen durch kirchliche Lehrauffasssungen und die Organisationsstruktur beeinflußt. Diese wollen wir abbilden. Während die "Unsere Familie" das "Übliche" berichtet (Gottesdienst, Konzert in XY), versuchen wir das Nicht-Alltägliche journalistisch aufzuarbeiten.
     
     Ziel unserer Tätigkeit ist dabei, verschiedene Entwicklungen zu unterstützen:
     
     • Schaffung von Transparanz innerhalb der NAK
     • Beseitigung des Informationsdefizites, das durch mangelhafte Informationsweitergabe in der neuap. Ämterhierarchie entsteht
     • Beseitigung des "Informationsmonopols" der Kirchenhierarchie
     • Förderung einer Kultur des offenen Dialoges innerhalb der Gemeinschaft
     • Auflösung des alten Dogmas "Über den Glauben diskutiert man nicht"
     • Fernerhin: konstruktive Kritik, Unterstützung progressiver Tendenzen innerhalb der NAK
     • Austausch von Ideen durch Kirchenmitglieder und dadurch Anregung zu Projekten vor Ort

   Hiermee wordt -anno 2003- duidelijk in een behoefte voorzien, zo wil het mij voorkomen. Rakow vervolgt: "Welche Kritikpunkte oder Probleme sehen Sie in Ihrer Kirche?" Michael Koch:
   

   • - mangelnde Transparenz und immer noch zu wenig Offenheit
     - Absolutheitsanspruch/Exklusivitätsdenken
     - Stagnation im ökumenischen Öffnungsprozess
     - zu hierarchisches Amtsgebäude, daraus resultierend auch ein allzu "behördliches" Denken
     - die Rolle der Frauen innerhalb der NAK
     - die Rolle der Homosexuellen innerhalb der NAK
     - mangelnder Wille zur Auferbeitung der eigenen Kirchengeschichte und die fehlende kritische Distanz zu gemachten Fehlern
     - unsystematische Glaubenslehren, die zum Teil nicht zueinander passen
     - Inkohärenz bei der Quellenverwendung für die Begründung von Lehraussagen
     - Änderung von Lehraussagen werden nicht als solche bezeichnet, es muß immer der Anschein der bloßen "Erweiterung" gewahrt bleiben
     - Änderung von Lehraussagen geschehen zögernd, unzureichend begründet und bleiben auf einzelne Punkte beschränkt (letztes Beispiel: Änderung in der neuapostolischen Eschatologie)

   Hoewel het boek nog veel uitgebreider verslag doet van wat Michael Koch desgevraagd uiteenzette, nog één vraag plus bijbehorende reactie. Rakow: "Welche Entwicklungen oder Veränderungen begrüßen Sie besonders?" Michael Koch:
   

   • - Die zunehmende Dialog- und Konfliktfähigkeit
     - Die Bemühungen, Transparenz zu schaffen
     - Die beginnende ökumenische Öffnung (jetzt muß es aber weiter gehen ).
     - Der nachlassende Druck auf die Mitglieder
     - Die begonnene Revision der neuap. Eschatologie

   Zou je hier nu met terugwerkende kracht kwaad van willen spreken, dacht ik, als iemand in 2003 dienovereenkomstig antwoordt indien er vanuit "de wereld om ons heen" naar wordt gevraagd. Natuurlijk, in de Nieuw-Apostolische Kerk zullen "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" ondertussen wel van oordeel zijn dat "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" zijzelf aan zet waren geweest om hier de eventuele vragen te stellen, doch goddank zijn er tegelijkertijd anderen die toch maar heel spontaan het element opzoeken waartoe Hij de mensen heeft geschapen, te weten: VRIJHEID. Aanbevelenswaard in deze samenhang is het boekje "Zur Freiheit berufen - Ein Porträt der Vereinigung Apostolischer Gemeinden (VAG) und ihrer Gliedkirchen" door Volker Wissen (ISBN-10: 3868700307/ISBN-13: 978-3868700305); 92 pag.
   
   Echter, hoe gaat het in de Nieuw-Apostolische Kerk na 2003 verder met de tekenen van hoop zoals degenen, die de ontwikkelingen met belangstelling volgden, het voorzichtig optimistisch hadden ingeschat? Lees bijvoorbeeld nog eens na wat de districtsoudste in ruste Frank Preusse (Hannover-Nord) het afgelopen voorjaar meldde bij Glaubenskultur-Magazine:
   
   

   • Zwijgen heeft zo zijn tijd – spreken evenzeer!
     
     Eigentijdse gedachten bij Prediker 3: 7 - Door Frank Preusse.
     
     
     Laat ik het vooraf maar zeggen: dat de districtsoudste Thomas Feil goed zit met zijn opvattingen over het nieuwe “kerkbegrip”, is voor mij buiten kijf. Ik deel zijn inzichten en ik ben bijzonder blij met de communicatieve directheid van mijn ambtsopvolger.
     
     Maar heeft hij correct gehandeld, nu hij zijn standpunt ten aanzien van het nieuwe kerkbegrip en zijn persoonlijke lessen daaruit uitvoerig heeft toegelicht in een brief aan de medewerkers in het district waarvan hij de voorganger is, en hij daarmee het risico nam dat zijn mening -die afwijkt van de officiële leeropvattingen van de kerkleiding- in het Duitse taalgebied bekend zou worden en onrust kon veroorzaken?
     Had hij niet zoals voorheen -en zoals andere districtsdienaren het nog steeds doen- stil en eenvoudig, met gedoogsteun van zijn apostelen, op gepaste wijze moeten doorgaan met zijn arbeid en dan wat duidelijk niet klopt gewoon niet te prediken om zo voor ambtsdragers en broeders en zusters in alle rust tot een voorbeeld te zijn? Verdient het niet de voorkeur om onrust te mijden teneinde het "kerkelijke schip" niet nog meer aan het zwenken te brengen?
     
     Het antwoord op deze vraag is niet zo gemakkelijk te geven als sommigen die aan de discussie deelnemen momenteel wel denken. Eigenlijk is het een vrij complex probleem en vele leidinggevende ambtsdragers van de NAK werden er in het verleden al herhaaldelijk mee geconfronteerd. Zelf heb ik in de ruim 20 jaar van mijn tijd als districtsvoorganger hoogst zelden een ogenschijnlijk zo verregaande stap moeten zetten als nu Thomas Feil; vergelijkbare problemen lieten zich aanpakken en oplossen zonder dat het zozeer de openbare aandacht trok en zonder de geringste afbreuk te hoeven doen aan de zaak zelf. Maar: het was ook een andere tijd.
     
     Onder de stamapostelen Urwyler en Fehr ontwikkelde de kerk zich in een richting die ons telkens opnieuw enthousiasmeerde. Gemeenschappen ontwikkelden zich naar het christelijke voorbeeld, de geloofsleer ontwikkelde zich in de richting van de oorspronkelijke inhoud van het Evangelie. Opvattingen neergelegd in "Richtlijnen voor dienaren" en "Vragen en antwoorden" die niet strookten met de christelijke leer werden verwijderd of genuanceerd. Voor situaties waarin er serieus een zwijgplicht te vervullen viel, werden er maatstaven aangelegd. Stamapostel Fehr en apostel Kainz riepen op tot een zogenaamde renaissance van de NAK, met name op het gebied van zielzorg. Met "Dienen en leiding geven" werd op zijn minst nagestreefd dat er een richtsnoer zou zijn tot eigentijds en christelijk leiderschap. Oecumenische betrekkingen op plaatselijk niveau verrijkten het gemeenteleven en het begrip voor andere godsdiensten. We hebben de ambtsdragers bijgestaan door ze vertrouwd te maken met de inhoud en context van het Evangelie en van de geschiedenis van het rijk Gods. De richting klopte!
     
     Voor mij persoonlijk was het hoogtepunt van deze positieve ontwikkeling het besluit van de vergadering van Districtsapostelen in Nice (2004) dat de Bijbel als religieuze grondslag van de leer van de Nieuw-Apostolische Kerk erkend en beschouwd wordt. Groot was onze vreugde en de motivatie die uitging van deze veelzeggende beslissing.
     
     Natuurlijk ging het ons allemaal veel te traag. Hoe vaak hebben we onze apostel en de districtsapostel niet in het oor gefluisterd en bij hen aangedrongen op snellere veranderingen. Natuurlijk zagen wij ook dat vele baanbrekende initiatieven van de kerkleiding op sommige terreinen eenvoudig verzandden. Maar dat hadden niet wij te verantwoorden. Hoofdzaak: de richting klopte!
     
     In een tijd waarin de richting van de kerk niet constant werd bijgesteld, waarbij men vol van verwachting naar de toekomst keek; waarin de ontwikkeling van kerk en gemeenschap en niet de sluiting van gemeenten de opgave was van gemeente- en districtsvoorgangers; in zo’n tijd was het misschien ook het verstandigst om specifieke problemen met zo weinig mogelijk ophef tot een oplossing te brengen. Ondertussen deden wij ons best ervoor dat de uitgezette koers en de algehele ontwikkeling niet werden verstoord door te veel beroering over soms iets nieuws. De eerste oecumenische trouwplechtigheid, die een Lutherse dominee en ik vele jaren geleden gezamenlijk leidden (met medeweten en toestemming van de verantwoordelijke apostel), had eenvoudig plaats en dan werd er geen commentaar gegeven. Het scheelde vanzelf ook dat de communicatiemogelijkheden van tegenwoordig nog niet bestonden en het dus lastiger was om snel een groot publiek te bereiken.
     
     Ik denk dat het tot ongeveer 2006 een tijd was om te kunnen zwijgen - om terug te komen op de aangehaalde Bijbelpassage.
     
     Maar toen veranderde bij de kerkleiding de richting dramatisch.
     
     Hoewel men “Uster” -met enig voorbehoud- nog kon zien als een stap vooruit, was het gebeuren rond de geschiedenis van de vijftiger jaren van de vorige eeuw, in december 2007, een absolute ramp, een ongelofelijke terugval naar tijden waarin men de leden van de NAK voor onmondig hield en manipuleerbaar. Afzwakking van het besluit van Nice werd in de “Unsere Familie”, verspreid over een periode van vele maanden, ingeleid met theologisch dubieuze verklaringen, psychologisch niet ondoordacht en grotendeels onopgemerkt.
     
     Instructies voor "Het pastorale bezoek" ademden weer de geest van het verleden. De catechismus werd voorafgegaan door een subtiele grotere nadruk op het belang van de apostelen van de NAK. Er waren weer vingerwijzingen om meer over de apostelen (en soms daardoor zelfs minder zeker over Jezus) te prediken. In de oecumenische betrekkingen is ijverig een zigzag-koers gevaren. De Kerngedachten werden anders van opzet, maar het viel steeds meer op dat ondertussen bij de broeders en zusters een merkwaardige theologische oppervlakkigheid werd verondersteld en hun schuldbewustzijn werd aangewakkerd, terwijl zulke ideeën toch al achterhaald leken. De eigen verantwoordelijkheid van de gelovige (denk aan stamapostel Urwyler!) werd misschien nog gepredikt, maar dat de kerk daardoor moet ophouden met bevoogden, wordt over het hoofd wordt gezien.
     
     In 2010 verscheen de herziene nieuw-apostolische geloofsbelijdenis met de bijbehorende (doch!) verbindende toelichtingen en thans het gewijzigde kerkbegrip van de Nieuw-Apostolische Kerk. Deze hoofdonderdelen van een catechismus werden op onaanvaardbare wijze gecommuniceerd. Inhoudelijk werden ze niet echt Bijbels verankerd; het besluit van Nice werd genegeerd. Ik zal niet ingaan op details. Er zijn hierop al veel serieus te nemen commentaren gegeven en meerdere zullen volgen. De NAK heeft daarmee misschien wel hét doorslaggevende uitgangspunt van haar leer prijsgegeven: de enige basis is het evangelie; de missie van de Kerk is de "Grote Opdracht" van Jezus. In plaats daarvan is het zonneklaar dat het voortbestaan van de instelling NAK op de voorgrond staat en de rechtvaardiging voor de noodzaak van nieuw-apostolische apostelen. Dit blijkt bij alle beraadslagingen de uitgangsgedachte te zijn geweest.
     
     "Voor ons is er geen kerk zonder apostelen ..." (Pr. Kiefer op de tweede “Ökumenischer Kirchentag” in 2010). Dit kenmerkt de primaire uitgangsgedachte die alle kernuitspraken verklaart met betrekking tot kerk, sacramenten, de vergeving van zonden en eschatologie. Een kerk moet haar grondbeginselen en leerstellingen echter blijven toetsen aan het Evangelie. Wie de kerk niet ervaart als te zijn voortgekomen uit het Evangelie, wie niet bereid is ook fundamentele standpunten aan de kant te zetten, als ze niet zijn gedekt door het Evangelie, is op weg zich in God te vergissen.
     
     Het verloop van de ledenaantallen in Europa is alarmerend. Een aanzienlijk deel van de jongere broeders en zusters voelt zich niet meer met de kerk verbonden. De potentiële toekomstige geestelijk leiders en gemeentevoorgangers en met hen het merendeel van een generatie, zijn de kerk ontvallen. Zelfs de volgens eigen berekeningen meest optimistische prognoses van de “Arbeitsgruppe Demographie” houden tot het jaar 2020 rekening met een dramatische teruggang in de aantallen van actief meewerkende gemeenteleden, vooral bij jongeren.
     
     Aan de kern van het probleem, namelijk de aantrekkingskracht die uitgaat van de diensten, en daaronder in het bijzonder te verstaan de vorm en inhoud van de prediking, wordt niet gewerkt - misschien is het ook te laat. Evenementen en extra aandacht voor “Wohlfühlgemeinden” kunnen deze tekortkomingen niet goedmaken. "De spiritualiteit staat tegenwoordig niet meer zo sterk voorop; het beleven van saamhorigheid in de gemeenten heeft meer betekenis gekregen", zo stelt stamapostel Leber het (Westfalenblatt 6.7. November 2010). Waar spiritualiteit, de persoonlijke relatie met Jezus en de geestelijke verbinding met het Evangelie hun centrale plaats moeten prijsgeven voor sociale activiteiten die het gemeenteleven moeten bevorderen, verliest de kerk haar essentie en wordt zij nonchalant.
     
     Of iemand een ambt kan krijgen (steekwoord "concubinaat") wordt nu gekoppeld aan algemeen aanvaarde normen in de samenleving, terwijl dat enkele jaren geleden nog afhankelijk was van ethische waarden. Brengen de uitspraken van de kerkleiding broeders en zusters hierbij niet in verwarring?
     
     De richting van de kerk is veranderd! Tegen deze achtergrond moet de vraag "Spreken of zwijgen?" heel anders worden opgevat.
     
     Elke gemeentevoorganger en districtsvoorganger heeft een verantwoordelijkheid aanvaard en wel een verantwoordelijkheid jegens God en ten opzichte van het Evangelie. Deze verantwoordelijkheid kan niet worden gedelegeerd aan “de top”.
     
     Hij, de voorganger, moet weten dat zijn geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van elementair belang zijn en daarmee als boeien dienen, waaraan de hem toevertrouwde broeders en zusters en ambtsdragers zich stevig moeten kunnen vastklampen. Als de geloofwaardigheid van de kerkleiding beschadigd is, moet ten minste die van de voorganger nog intact blijven.
     
     In een tijd waarin er voor de broeders en zusters geen koers bij de kerkleiding meer te onderscheiden valt, waarin opeens een al lang overwonnen exclusiviteit opnieuw in geschriften naar voren komt (die overigens in mijn omgeving door een meerderheid onder de ambtsdragers resoluut van de hand wordt gewezen), en waarin de kerkleiding haar eigen pretentie, namelijk om leerstellingen vanuit de Bijbel te rechtvaardigen, niet waarmaakt: in deze tijd misstaat het een voorganger niet de aan hem toevertrouwde zielen duidelijk en ondubbelzinnig te informeren over zijn standpunt ten aanzien van belangrijke leerstellige verklaringen, waaronder verklaringen die liggen op het vlak van de ethiek. Het risico dat zijn uitspraken dan in de hele wereld bekend worden, moet daarbij op de koop toe worden genomen.
     
     Dat apostelen die taak niet kunnen waarnemen, ligt voor de hand. Zij zijn door hun ambtseed gebonden aan de kerkleiding; ze zijn ook (op enkele uitzonderingen na) in sociaal opzicht van de kerk afhankelijk omdat die hun werkgever is. Maar voor de gelovigen begint de verwarring als men zich moet realiseren dat een apostel hooguit denken mag wat hun voorganger zegt!
     
     In een tijd waarin de gelovigen zich steeds meer afkeren van de kerk waarin de ontwikkeling naar het beeld van één christelijke kerk voor hen niet meer zichtbaar is en waarin de apostelen zwijgen, is het voor zielen die daardoor in vertwijfeling zijn geraakt goed en opbeurend als zij in hun gemeentevoorganger en districtsvoorganger oprechtheid, moed en openheid ervaren. Als een voorganger zich niet met de leerstellingen van de kerk kan verenigen, moet hij zelfs dát mogen zeggen. Dat hij dan misschien zijn ambt verliest, weegt minder zwaar dan het verlies van zijn geloofwaardigheid.
     
     Een opgelegd spreekverbod en ook een eventuele “muilkorfconsensus” zijn naar mijn mening onder de huidige verontrustende omstandigheden geen passende oplossingen meer. Elke verantwoordelijke moet zijn eigen afwegingen maken. Dit is niet gemakkelijk, zo weet ik uit persoonlijke ondervinding. Maar je groeit, ook door fouten te maken.
     
     Thomas Feil heeft in deze zaak niet alleen gelijk, maar hij heeft ook verantwoordingsvol gehandeld tegenover de hem toevertrouwde zielen.
     
     2011: Ook spreken heeft zo zijn tijd!
     
     f. preusse / aihfx, 2011-02-20
     
     
     © Glaubenskultur Verlag 1996-2011
     Bron: http://www.glaubenskultur.de/premium-1411.html

   
   [wordt vervolgd]
   
   Groet,
   BakEenEi
   
   
   Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Do 22 Sep 2011, 07:02", in de thread "Geloofwaardigheid van de nieuw-apostolische kerkleiding"

3. 

   (...)
   In een andere thread haalde ik onlangs het boekje "Mooi werk" aan. Een enkel citaat hieruit, van pagina 76: "Liefde, vrede en gerechtigheid zouden onze leidraad moeten zijn. Deze wereld en de mensen tot bloei brengen. Ook in de werkomgeving." Daar lijkt het in de Nieuw-Apostolische Kerk "na 150 jaar" nog altíjd niet op, volgens mij. In de tijd dat ik er zelf in loondienst werkzaam was, en dat betrof een periode van ruim veertien jaar, deed ik namelijk tegenovergestelde ervaringen op:
   

   (...)
   Ruimte voor een tegengeluid was er in elk geval niet. Toen een deskundige bij een Arbodienst mij namelijk eens vertelde dat bij de Nieuw-Apostolische Kerk medewerkers uit hun kracht worden gehaald, realiseerde ik mij dat deze ervaring zich pertinent níet zou lenen voor de rubriek "Uit onze doorlevingen". Ik moest deze wetenschap dus voor mijzelf houden, al gaf ik de opmerking door aan een "hogere verantwoordelijke leidinggevende" die er daarna (uiteraard) niets mee deed - zoals men nimmer (!) iets deed met wat nieuw-apostolische kinderen Gods op zo'n manier kon dwarszitten. Wij waren immers "op de weg ten leven, die een school der vorming is". Dan zoek je het onder belastende omstandigheden zelf maar uit. Dan leer je maar van wat anderen fout doen. Dan ondersteun je dezulken maar. Dan bid je maar voor ze. En dan snap je dat jezelf ook niet zonder fouten bent. Punt.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Za 07 Jul 2012, 13:18", in de thread "Uit onze doorlevingen"
   Zie verder het bericht op "Za 23 Jan 2016, 16:11" in de thread "Overeenstemming van denken en handelen"

   Echter, wát ik ook had meegemaakt en wát ik er ook over opschreef; het blééf stil "aan de overkant". Dat is natuurlijk niet fijn, maar daardoor begreep ik wel heel goed waarom ook anderen als het ware de rug wordt toegekeerd. Denk alleen maar aan broeder Rohn en diens gezin. Zie ook het bericht op "Zo 06 Jul 2014, 20:24" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... " Slachtoffers in de Nieuw-Apostolische Kerk worden níet geloofd, zelfs niet door hun eigen zogenaamde naasten. Ze zullen het er zelf wel naar hebben gemaakt dat ze door "de dienaren" niet te helpen zijn, zo wordt gedacht. Hetzelfde lot treft doorgaans slachtoffers van seksueel misbruik. Emotionele verwaarlozing derhalve. Slachtoffers worden voor de tweede keer het slachtoffer. In de personenschadewereld heet dat "secundair victimisme".
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "Za 30 Jan 2016, 00:15" in de thread "Aan wie doet St.Ap. Schneider mij toch steeds denken"

Verder verwijs ik Bart Flikkema en alle andere geïnteresseerden in het beloop van de gebeurtenissen naar het overzicht "Ereignisse ab 1948" bij NAK»talk:
http://www.naktalk.de/nak-kirchengeschi ... e-ab-1948/

Groet,
TjerkB

[Levi]

@Tjerk,

Ik vernam dat een handjevol Nakkers aanwezig was tegenover een overgrote meerderheid AG leden.
Het AG nieuwe stijl profileerde zich uitstekend terwijl het NAK bolwerk zich kenmerkte door starheid en gebrek aan een lange termijn visie.

Verder was het niet meer dan de zoveelste verkenning over en weer.
Ik ken dit soort 'tot niets leidende seances'.

Vanuit de NAK suggereert het vernieuwing, maar op de achtergrond werkt het oude systeem van
verdeel en heers nog steeds door.

Groet,
Levi

[ZwartSchaap]

@ All,

Inderdaad een handjevol NAK Leden waren aanwezig.
Edwin Diersman (NAK) sprak op prive titel en hoopt op een rehabilitatie van Apostel van Oosbree.
Bart Flikkema (NAK) heeft gesproken over de ontwikkeling van de NAK vanaf 1946. Met name de stamapostel boodschap
van 1951 met daarbij behorende treurige geschiedenis van excommunicaties en kerkscheuringen werden breed uitgemeten.
Vooral het vasthouden aan de gedachte van de goddelijkheid van deze boodschap na 1960 door de diverse stamapostelen bleef niet onvermeld.
De samenkomst in het kerkgebouw van Hilversum, waar de scheuring een feit werd in 1946 was voor de leden van het genootschap indrukwekkend.

Groet ZwartSchaap

[Certina]

@All,
Citaat;
Een geweldig slot van de historische bijeenkomst over "de traditie en vernieuwingen van het Apostolisch Genootschap en de Nieuw Apostolische Kerk", gehouden in het gebouw van de Nieuw Apostolische kerk in Hilversum op 17 september 2016. Gezamenlijk zongen we het lied "I have a dream"
Einde citaat.

Een lied wat beter paste bij het einde van deze bijeenkomst was het lied van Marco Borsato; Dromen zijn bedrog;

• 
  
  https://www.youtube.com/watch?v=3tcHzIcrdms

[Levi]

@Certina,

Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Alles is relatief...

Het was zowel een historische, hysterische- als ook hilarische bijeenkomst.
Perceptie ligt dicht bij elkaar.

Groet,
Levi

[Chi]

@ All,

Inderdaad een handjevol NAK Leden waren aanwezig.
Edwin Diersman (NAK) sprak op prive titel en hoopt op een rehabilitatie van Apostel van Oosbree.
Bart Flikkema (NAK) heeft gesproken over de ontwikkeling van de NAK vanaf 1946. Met name de stamapostel boodschap
van 1951 met daarbij behorende treurige geschiedenis van excommunicaties en kerkscheuringen werden breed uitgemeten.
Vooral het vasthouden aan de gedachte van de goddelijkheid van deze boodschap na 1960 door de diverse stamapostelen bleef niet onvermeld.
De samenkomst in het kerkgebouw van Hilversum, waar de scheuring een feit werd in 1946 was voor de leden van het genootschap indrukwekkend.

Groet ZwartSchaap

Nou fantastisch niet?
Het is net of er altijd iets onder het tapijt zit.

[ZwartSchaap]

@ Chi,

Een persoonlijke kennismaking met jou onder het genot van een goede koffie
stel ik op prijs.
Weet niet waar jij woonachtig bent, mogelijk is de afstand te overbruggen.
Ik ben voorstander van een vlak liggend tapijt.

Groet ZwartSchaap

[Chi]

Oei moet ik nu op het matje komen? (knipoog smiley)
Zie persoonlijk bericht.

[TjerkB]

(...)
Het AG nieuwe stijl profileerde zich uitstekend terwijl het NAK bolwerk zich kenmerkte door starheid en gebrek aan een lange termijn visie.

(...)
Ik ken dit soort 'tot niets leidende seances'.

Vanuit de NAK suggereert het vernieuwing, maar op de achtergrond werkt het oude systeem van
verdeel en heers nog steeds door.

(...)


Uit: Bericht op "Ma 19 Sep 2016, 10:39"

@Levi
@all

Ik denk dat wij, wat de nieuw-apostolische geloofspraktijk betreft, de slotsom moeten delen van Prediker:

• [12] Ik, Prediker, was koning van Israël in Jeruzalem. [13] Ik heb met heel mijn hart elke vorm van wijsheid onderzocht, want ik wilde alles wat onder de hemel gebeurt doorgronden. Het is een trieste bezigheid. Een kwelling is het, die de mens door God wordt opgelegd. [14] Ik heb alles gezien wat onder de zon gebeurt, en vastgesteld dat het niet meer is dan lucht en najagen van wind. [15] Wat krom is kan niet recht worden gemaakt, en wat ontbreekt kan niet worden meegeteld. [16] Ik zei tegen mezelf: Ik heb meer en groter wijsheid verworven dan iedereen die voor mij in Jeruzalem heeft geregeerd. Ik heb veel wijsheid en kennis opgedaan. [17] Ik heb me er met hart en ziel voor ingespannen te ontdekken wat wijs is, en wat dwaas en onverstandig is. Maar ook dat, zo heb ik ingezien, is enkel najagen van wind. [18] Want wie veel wijsheid heeft, heeft veel verdriet. En wie kennis vermeerdert, vermeerdert smart.
  
  Uit: Prediker 1 (NBV)

Wat staan "de ontwikkelingen" toch in schril contrast met het onderstaande...

• [12] Schep, o God, een zuiver hart in mij,
  vernieuw mijn geest, maak mij standvastig,
  [13] verban mij niet uit uw nabijheid,
  neem uw heilige geest niet van mij weg.
  [14] Red mij, geef mij de vreugde van vroeger,
  de kracht van een sterke geest.
  
  [15] Dan wil ik verdwaalden uw wegen leren,
  en zullen zondaars terugkeren tot u.
  [16] U bent de God die mij redt,
  bevrijd mij, God, van de dreigende dood,
  en ik zal juichen om uw gerechtigheid.
  [17] Ontsluit mijn lippen, Heer,
  en mijn mond zal uw lof verkondigen.
  
  
  Uit: Psalm 51 (NBV)

Voor wie genoeg heeft van de schone schijn, kan hopelijk het volgende nog enigszins tot vertroosting dienen:

• [23] Maar er komt een tijd, en die tijd is nu gekomen, dat wie de Vader echt aanbidt, hem aanbidt in geest en in waarheid. De Vader zoekt mensen die hem zo aanbidden, [24] want God is Geest, dus wie hem aanbidt, moet dat doen in geest en in waarheid.’
  
  Uit: Johannes 4 (NBV)

Groet,
TjerkB