@all
Vandaag bereikte mij het droeve nieuws dat jl. zaterdag onze broeder Frits Deubel is overleden. Frits beschikte niet alleen over een schitterend palet aan creatieve uitdrukkingsvaardigheden, maar hij ging daarmee ook op innemende wijze aan de slag. Dank Frits, voor het vele wat je óók met mij hebt gedeeld. De thema's die je aansneed waren uit mijn hart gegrepen. Dank voor je betrokkenheid en je spontaniteit. Je liet je niet onbetuigd. Dank ervoor dat je -zonder het te weten- op cruciale ogenblikken hét verschil wist te maken...
Ruim 40 jaar geleden leerde ik Frits kennen op koorrepetities die ik bijwoonde. Op verzoek zong hij toen eens met alleen orgelbegeleiding of neuriënde stemmen het lied " 'k Buig mij vol aanbidding neder" (lied 56 in het toenmalige gezangboek H.A.G.E.A.; thans lied 45 in de GvAC-zangbundel). Dat deed me wat. Als dirigent hield Frits nogal van fraseren. Mij stond dat tegen, maar ik zette mij eroverheen want op mijn eigen muzikale interpretaties viel ook wel wat aan te merken. Jaren later schreef hij mij eens het volgende:
- (...) Gisteren zei ik nog tegen iemand: We klimmen allen de berg op, de een links, de ander rechts, soms strompelend, soms zo snel dat men weer naar beneden duikelt, maar er komt een tijd dat we boven zijn aangekomen, en let wel….op dezelfde plek waar Jezus ons begroet en zegt: Kom maar binnen hoor, ik heb je strijd gezien. Geen hokjesgeest, maar ware liefde als kinderen van één Vader. Ik had een heel liefdevolle vader, Tjerk, zoals jij die ook had. Hij was ook priester en zei wel eens tegen me: Frits, het is zo’n mooi werk, maar het moest alleen niet door mensen worden gewerkt.
(...) Er wachten er duizenden op ons, op een woord vol vrede en liefde. Meer wil ik niet en dat krijg ik daar. Zo gaan we samen de berg op, Tjerk, met het ene verlangen: hoe kan ik tot zegen voor anderen zijn zonder allerlei dogmatische kronkelingen. (...)
-
- Wonderen
Je ziet geen mens meer lopen
over ’t onstuimig meer.
Je hoort ook niet zacht roepen:
”Ik ben het hoor, de Heer!”
Geen dode wordt meer levend,
geen water wordt meer wijn,
maar toch weet ik het zeker
dat er nog wond’ren zijn!
Probeer maar eens te zeggen:
”God, ziet U mij nog staan?
Kunt U de hemelsluizen
eens open laten gaan?”
Je moet soms even wachten,
zoiets vraagt wel geduld,
maar toch weet ik het zeker
dat ’t wonder zich vervult!
Ze zijn er nog, die wond’ren.
God reikt ze jou wel aan
en lijkt de sluis gesloten,
zij zal straks opengaan.
Al dragen jou geen meren,
wordt water echt geen wijn,
je ziet het grote wonder:
God zal er voor je zijn!
Frits Deubel
- Wonderen
- een goudvis
opgesloten in je lichaam
als een goudvis in een kom
elke dag weer rondjes zwemmen
en de tijd komt haast niet om
happend naar de lucht rondom je
als dat écht je leven is
heb je net zo'n kleine wereld
als die goudgekleurde vis
laat je niet gevangen houden
door zo'n bolle, glazen wand
want de jou gegeven ruimte
reikt veel verder dan de rand
heel de uitgestrekte aarde
kreeg je als jouw element
omdat jij niet als een goudvis
maar als mens geboren bent
er is licht en lucht en vrijheid
overvloedig, elke dag!
blijf daarom niet doelloos draaien
leef zolang je leven mag
dat, als je bent uitgezwommen
en je levenstijd is om,
je kunt zeggen: ik zag veel meer
dan alleen die enge kom!
fd -
- Een les
Ik vond haar wel iets brozer
toen ik haar gist’ren zag.
Ze kwam me blij begroeten
met die bekende lach.
Ze liep alleen wat trager,
maar ’k voelde toch een kracht
die ik na al die jaren
niet meer zo had verwacht.
Gebogen, niet gebroken
deed zij mij haar verhaal,
de zorgen en de vreugden
in levendige taal.
Ik zag een fiere strijdster,
trotserend het geweld,
in haar geloof verankerd
en door geen storm geveld.
Ik luisterde naar woorden,
doorweven met een gloed
zoals je die ook dikwijls
bij kinderen ontmoet.
En toen ik van haar scheidde,
mijn les weer had geleerd,
ben’k alles overdenkend
heel stil naar huis gekeerd.
fd
- Een les
- Grote stappen
Vader neemt nooit grote stappen,
anders houd ik Hem niet bij.
Met mijn hand diep in Zijn jaszak
loop ik aan Zijn rechterzij.
Als Hij ziet dat ik te snel ga
houdt Hij mij een beetje in
en als ik ineens wat treuzel
zet Hij flink de pas erin.
Vader neemt nooit grote stappen.
Daarvoor ben ik nog te klein.
Vader zegt: ”Die mannenstappen
komen als je groot zult zijn.
Blijf maar rustig naast Me lopen
met dezelfde vaste tred
waarmee Ik Mijn beide voeten
op de smalste wegen zet.”
fd -
- Eenzaamheid
Ze zeggen dat je flink bent
en alles goed verwerkt.
Ze hebben zelfs al tijden
niets van je zorg bemerkt.
Er zijn er die beweren
dat het je niets meer doet,
maar niemand weet je angsten,
de storm die in je woedt.
Zo ga je moegestreden,
geen mens die je echt kent.
Ze zien niet dat je eenzaam
en ongelukkig bent.
Zo dwaal je door het leven,
gepijnigd en bebloed
en niemand weet je angsten,
de storm die in je woedt.
Toch zal het niet zo blijven.
Er komt een and’re dag,
waarop je Gods erbarmen
en hulp ontvangen mag,
want ook nog op jouw paden
Samaritanen gaan,
die helpen zonder praten
en troostend naast je staan!
Frits Deubel
- Eenzaamheid
- Samen!
Ik heb gehuild omdat jij pijn hebt,
de smart van jou is ook mijn smart
en alles waar jij over piekert
leeft elke dag ook in mijn hart.
Ik draag jouw leed of het van mij is
en twijfel als jij twijf’len zult.
De nood die jij hebt mee te dragen,
is ook de nood die mij vervult.
Ik vrees wanneer jouw hart vol vrees is.
Ik ben niet moediger dan jij,
dus je behoeft nooit ”ik” te zeggen,
zeg maar bij al je zorgen ”wij”
en wil je op mijn schouder leunen,
dan houden we elkaar wel vast,
want als we alles samen dragen,
wordt elke last een halve last.
Ik heb gebeden toen jouw bidden
niet meer zo’n innigheid bezat.
Ik zong een lied toen jij liet weten
dat jij daarvoor geen kracht meer had,
Wees nu maar stil, ik zal ook stil zijn,
gelijk de uitgetrilde snaar.
Zo wordt de klank der hoop geboren
en daarin vinden wij elkaar.
Frits Deubel - een omarmer
ik wil graag een omarmer zijn
een mens die and'ren kan verwarmen
die lief kan hebben zonder taal
met beide uitgestoken armen
ik wil geen strenge rechter zijn
doch een geboren pleiter wezen
en Vader, mag toch iedereen
dat in mijn ogen kunnen lezen
ik wil graag een omarmer zijn
daar waar de wanhoop harten griefde
Heer, met een liefdevol gebaar
vertaal ik woordeloos Uw liefde
want dat is toch een groot geheim
het stille wonder van erbarmen
dat ieder mensenkind verstaat
de taal van uitgestoken armen
ik wil graag een omarmer zijn
en metterdaad Uw naam belijden
ik wil graag een ontfermer zijn
een vriend die strijdt waar and'ren strijden
en als mijn armen moede zijn
wilt Gij ze dan opnieuw weer sterken
opdat ze als een instrument
Heer, in Uw handen blijven werken
fd
- een omarmer
- Vandaag
De dag van vandaag,
daar komt het op aan.
Veel dagen die reeds
voorbij zijn gegaan,
maar gist’ren is uit
en heden is in.
Dus dit is de dag
van ’n heel nieuw begin.
De dag van vandaag,
daar moet je’t mee doen,
dus denk nu eens niet
aan vroeger en toen,
maar neem dit geschenk
met dankbaarheid aan,
voordat hij voor niets
voorbij is gegaan.
Frits Deubel -
- Uw wil geschiede!
Ze sprak vaak urenlang,
voor zoveel dingen bang,
in stilte met haar Vader,
maar ’t resultaat dat kwam
wat zij ook ondernam
in het geheel niet nader.
Het leek wel of God zweeg
en áls zij antwoord kreeg
kon dat haar nooit bekoren.
Ze twijfelde eraan
of God haar kon verstaan
of zomaar niets liet horen.
Toch had God wel een plan,
maar daar wist zij niets van.
Je kunt niet alles weten.
Een wonder wordt vervuld
met engelengeduld
en dat was ze vergeten.
Totdat ze dacht: als’k stil
doe zoals God het wil
komt wellicht de onthulling.
Ze bad toen elke keer:
Uw wil geschiede, Heer!
en die ging in vervulling.
Frits Deubel
- Uw wil geschiede!
Frits maakte zich er niet met een kwinkslag van af, al stond hij in het leven met een gezonde dosis Amsterdamse humor. Zie de beginregels in het bericht hieronder.
Groet,
TjerkB
N.B.
Redactie schreef:(...)
Een oudere broeder met wie ik jaren geleden even in gesprek raakte, zei zachtjes tegen mij: "De afgelopen week heb ik enkele dagen... niet 'gevolgd'." Eraan toevoegend: "Gelukkig is het verder niemand opgevallen!" "Na te volgen", daar ging het immers om in het nieuw-apostolische geloofsleven, en wel "de dienaren die ons voorgaan". Voor wie in mijn kerk geen zogeheten taak- of ambtsdrager was, leek mij dit logischerwijs het zwaarst want dan had je van doen met de meeste zegenaars die allen voor jou een lichtend voorbeeld zijn. Zo niet, dan wist je: "Te leren rest er ons hier nog zo veel" (lied 355, NAK-gezangboek). Dan lag het op jouw weg om -biddend en werkend- met elk van de betreffende "Godsgezanten" alsnog de juiste verbinding te zoeken en die voortaan te koesteren. Zo werd een ieder geacht -tot zegen- "de onderste weg" te bewandelen.
Een kind van God was "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" een twijgje aan "de boom des levens", waarvan de stamapostel de stam was en de districtsapostelen de dikste takken. Wie er niet voor ijverde langs "de geordende weg" verbonden te zijn met de stam "waaruit alle levenssappen ons rijkelijk toevloeien", zou daarmee het verderf over zichzelf afroepen. Aan deze zienswijze begon ik te twijfelen toen er telkens hele takkenbossen naar beneden vielen door dienaren die er de brui aan hadden gegeven. Troosteloos bleven de dientengevolge normaalgesproken ten dode opgeschreven twijgjes verweesd én besodemieterd achter.
Hierna werd er niet meer zo over gesproken; alsof de stamapostel de stam zou zijn, enzovoort. God dacht er blijkbaar intussen anders over. Wel moesten wij gehoorzaam blijven navolgen, zonder vragen en zonder te klagen. Later kwam daar o.a. nog het door stamapostel Leber gepredikte vereiste onbegrensde vertrouwen bij. Alweer begon ik te twijfelen. Ook hier had deze wel van terug: wie twijfelt, zou "naar de geest" ziek zijn!
Aldus moesten wij eraan geloven, de twijgjes; de kinderen met "hun tienduizend vragen" die werden overgeslagen.
"Ach, blad alleen" (lied 152, NAK-gezangboek).
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Do 22 Mrt 2012, 20:52", in de thread "Uitgaan van wat het kind nodig heeft, kan niet meer"
Zie ook het bericht op "Do 03 Sep 2015, 13:18" in de thread "Waar ken ik die persoon van?"
alsmede -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- het bericht op "Wo 08 Mei 2013, 23:14", in de thread "Het is niet ver naar Bethlehem"