Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

[TjerkB]

@all

Het ziet ernaar uit dat de landelijke woordvoerder bij het Apostolisch Genootschap handelde in een vlaag van verstandsverbijstering:

• (...)
  De commotie rondom de reactie van de heer [...], is ons als apostelkinderen niet in de koude kleren gaan zitten. Hoe kon het bestaan, dat de officiële verklaring toch zó werd weersproken door de eigen landelijk woordvoerder? Pijnlijk, om te merken dat na vele gesprekken, mails, overleg en moeiten tussen het Apgen en de ex-leden, in de laatdunkende reactie van een officieel werknemer, de openbare excuses zo compleet van tafel werden geveegd in één alinea? Dat vroeg om toelichting.
  
  Dus zo antwoordde de heer [...] op mijn mail, dat hij in een emotionele bui -wegens persoonlijke betrokkenheid met zowel de krant als zijn partner, de man om wie het feestje ging- had gesproken. Via de krant had hij laten weten dat de trauma’s van het ex-lid onmogelijk waren. Maar, zo stelt hij: in werkelijkheid staat hij voor 100% achter de bestuursverklaring. Eígenlijk was zijn bedoeling geweest om in gesprek te komen met de redactie van de krant, vermeldt hij.
  
  Dat riekt naar gedraai. Wees duidelijk. Zeg waar het op staat. Realiseer je hoeveel deze actie heeft beschadigd en tenietgedaan….. Daarom stel ik hem wat vragen, en verwacht ik nog een vervolg…..
  
  (...)

Bron: Reactie van een lezer d.d. heden op het artikel "Feestje Apostolisch Genootschap valt verkeerd – vervolg" bij https://apostelkinderen.nl

Zie in dit verband tevens het bericht op "do 29 okt 2020, 09:31".

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Ik vind het nogal ontluisterend wat er nu bij het Apostolisch Genootschap aan het licht kwam over de handelwijze van de landelijke woordvoerder. Het schendt de integriteit van de betrokkene en op hetzelfde ogenblik zien wij hoe het achter de schermen reilt en zeilt. Mededogen met slachtoffers van psychische onderdrukking mocht kennelijk wijken voor egoïsme en politiek gewin. Wat dat betreft is er niets nieuws on­der de zon (vgl. Pred. 1: 9). Dit was spijtig genoeg niet zomaar een uitglijer. Veeleer zegt het iets over de intrinsieke onherbergzaamheid binnen de organisatie waardoor zielen de kerk verlieten, die met vereende krachten (!) emotioneel waren vertrapt.

Wanneer worden dezen nu toch eindelijk op een hartverwarmende manier gerehabiliteerd en evenzo voor al dat leed gecompenseerd?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Op 11 november jl. maakte de website https://apostelkinderen.nl ons deelgenoot van verhaal 23: "Apostolisch, en niet erg weerbaar". Tot 16 december a.s. dus nog vier slachtofferverklaringen te gaan - naast de stem die anderen kregen middels 27 diepte-interviews:

Bron: https://www.huizingainstituut.nl/phd-de ... mber-2020/

Met "verhaal 23" bereikte ons opnieuw een authentiek getuigenis van één van de velen die het ApGen onzichtbaar en stil zijn ontvallen. Goddank was de betrokkene goed genoeg bij stem om uiteen te zetten in wat voor een af­han­ke­lij­ke en kwets­ba­re po­si­tie zij zich binnen de muren van het Apostolisch Genootschap jarenlang misbruikt heeft gevoeld; zonder kans te zien tegenstand te bieden. Die kwetsbaarheid werd in stand gehouden door morele chantage want wie de gemeenschap verliet, zou immers reddeloos verloren zijn.

In werkelijkheid echter waren de gelovigen naar een ideologisch labyrint geloodst, waarin men zowel emotioneel gedesoriënteerd raakte als beroofd van de individuele autonomie. Hooguit bestond de zin van het leven er nog uit aan de opgelegde groepsnormen te voldoen. Zo worden door brainwashpraktijken nietsvermoedende mensen gegijzeld gehouden én van hun dierbaren vervreemd. Wie aan zo'n beklemmende realiteit weet te ontsnappen, wacht door de pijn van het volstrekte onbegrip alom helaas opnieuw een isolement.

Wat mij nu zorgen baart, is, dat al die fundamentele wantoestanden, waaraan het Apostolisch Genootschap onlosmakelijk verbonden is, op het ogenblik uit alle macht worden witgewassen door een grootschalige mediacampagne, waarbij zelfs een academisch proefschrift niet wordt geschuwd. De met onschuldig bloed bezoedelde "bijsluiter" wordt de buitenwacht onthouden indien slachtofferverklaringen buiten de afgenomen diepte-interviews worden gehouden. Des te zorgwekkender zou het zijn als de Vrije Universiteit zulks faciliteert.

Groet,
TjerkB

[zefyr]

TjerkB,

Je schreef vanmiddag:

"Wat mij nu zorgen baart, is, dat al die fundamentele wantoestanden, waaraan het Apostolisch Genootschap onlosmakelijk verbonden is, op het ogenblik uit alle macht worden witgewassen door een grootschalige mediacampagne, waarbij zelfs een academisch proefschrift niet wordt geschuwd. De met onschuldig bloed bezoedelde "bijsluiter" wordt de buitenwacht onthouden indien slachtofferverklaringen buiten de afgenomen diepte-interviews worden gehouden. Des te zorgwekkender zou het zijn als de Vrije Universiteit zulks faciliteert."

Ik hoop oprecht, dat de academische integriteit van betrokkenen van hoog niveau en gehalte is. Mocht men de hand lichten met dit principe, dan vrees ik dat er sprake is van academische 'incest' (in overdrachtelijke zin). Dit laatste zou de VU onwaardig zijn. Voor dit scenario heb ik een tweetal VU-hoogleraren reeds gewaarschuwd. Zij houden een oogje in 't zeil.

[TjerkB]

@all

In de geïllustreerde Bijbelse vertellingen van W. G. van de Hulst, waarvan overigens de eerste druk al verscheen in 1918, springt voor mij met name de plaat van Johan Herman Isings (jr.) eruit over het gesprek bij de Jakobsbron tussen Jezus en de Samaritaanse vrouw:

Wat mij dan telkens weer raakt, is hoe de tekenaar een dienstbare Christus heeft willen laten zien; opkijkend naar de Samaritaanse.

Het mag dan wel zo zijn dat sommigen de schouders ophalen over één zo'n enkel beeld dat de bezielde gedachten laat zien van in dit geval een illustrator, maar voor mij is het geen onbeduidend detail dat Jezus hier níet werd afgebeeld als een gezaghebbend persoon. Iemand als Napoleon Bonaparte had hij waarschijnlijk anders afgebeeld. Terwijl ik dit opschrijf, herinner ik mij een gesprek met een nieuw-apostolische apostel, die mij voorhield dat het er gewoon altijd maar van afhangt wat voor een godsbeeld iemand er op nahoudt. Ik dacht: wat zegt hij nú? Inderdaad bedoelde hij dat ieder zo zijn eigen (willekeurige) gedachten ergens over kan hebben - ik dus ook. Met andere woorden: geloof jij nu maar wat jij wilt geloven want mij is het om het even of Piet deze draai eraan geeft of Jan een andere. Het betrof niet zomaar een attitude maar in een serieuze zaak principieel: hoe stel ik mij op als ik mijn gezantschap wil waarmaken? Voor mij was er toen niets anders denkbaar dan het respect wat de tekening hierboven ook laat zien; vanuit ongeveinsde naastenliefde. Mijn gesprekspartner vond het overdreven om te handelen in diens hoedanigheid van een nieuw-apostolische apostel van Christus Jezus. Daarmee hield hij mij dus voor: als in mijn kerk de gelovigen mij zo willen zien, prima, maar ikzelf ga in die naïviteit niet mee. Bedremmeld probeerde ik te snappen wat mij op deze manier in hooguit een paar seconden door betrokkene te verstaan was gegeven.

Achteraf bracht ik dat voorval als volgt onder woorden:

(...)

• een zegenaar
  niet zomaar een
  maar een hoge
  
  die zei tegen mij
  
  uit den hoge
  
  jouw godsbeeld
  is anders
  dan dat van mij
  
  ik dacht
  welk mensbeeld
  heeft hij
  
  daar in den hoge

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "za 18 dec 2010, 19:51", in de thread "Omhoog gevallen"
Zie ook het bericht op "Zo 27 Nov 2016, 14:40" in de thread "Akte Peter Kuhlen"
alsmede het bericht op di 17 jan 2017, 14:22" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "

Bestuurders kunnen ijverig een ideologische kerstboom optuigen, maar hoe lastig kan het zijn om... uw naaste lief te hebben als uzelf? Kennelijk begon de babylonische spraakverwarring al onder hoofdstuk 1 van het Evangelie, in paragraaf 1 bij het tweede deel van zin 1. Misschien heb ik het voor sommigen handig weten te verbergen, maar om eerlijk te zijn: hier was ikzelf in de Bijbel ooit blijven steken. Dat drong echter pas tot mij door toen mij bij een apostolische familie een kop koffie werd aangeboden en wij even in gesprek raakten:

(...)

• Ik vulde een belastingaangifteformulier in voor een mevrouw, die ik kende via onze kerk. Zij vertelde mij toen iets uit haar jeugd. Zij en haar zusjes aten wel eens een hapje mee bij de ouders van een vriendinnetje uit de straat. In dat gezin was het de gewoonte dat de vader na het eten een stukje voorlas uit de Bijbel.
  
  "Waarom doen wíj dat niet?", had ze thuis nagevraagd. En zo kwam het dat ooit één keer, toen ook haar zusjes daarop aandrongen, hun vader na het eten iets had voorgelezen uit de Bijbel, namelijk: heb God boven alles lief en uw naaste als uzelf (vgl. Lukas 10:27). "Is dat alles?", hadden de kinderen nog opgemerkt. Ja, dat was alles. De volgende dag, toen na het eten het hele stel nog niet meteen van tafel opstond, in de stellige verwachting dat het bij hen thuis nu óók een goede gewoonte was geworden om nog een hoofdstuk te lezen uit de Bijbel, had hun vader echter gezegd: "Ik denk dat we het beter anders kunnen afspreken: zodra we, wat we gisteren lazen, in de praktijk kunnen brengen, lezen we verder!" Dat was er later nooit van gekomen, zo vertelde zij mij, verbaasd.

(...)


Uit: Bericht op "vr 10 mar 2017, 13:12", in de thread "Het overlijden van onze broeder Frits Deubel"

Op slag besefte ik wat mij jaren later diep zou treffen terwijl ik keek naar een TV-programma:

(...)
Om samen apostolisch te zijn helpt het om te weten wát wij geloven! In het TV-programma "Catherine zoekt God" merkte destijds iemand op: "Geloof niet méér dan jezelf wáár kunt maken!" Immers, hoe kun je anders geloofwaardig blijven? Maar was het geloof niet feitelijk een geschenk van God?! Zoals Zíjn liefde en Zíjn vrede? Als dat zo is en de Heilige Geest is onze leermeester; wat willen wijzelf elkaar dan verder nog wijsmaken?

Echte zielzorg begint met échte liefde... Echte liefde is "onbaatzuchtig". Géén winstoogmerk, niet: voor wat, hoort wat. Daarom: als wij in ons geloofsleven een afslag hebben gemist, als er bij vergissing onvoldoende op vaste grond werd gebouwd, en wij zien dat omdat God ons het licht in de ogen gaf en omdat wij niet "horende doof" zijn (vgl. Romeinen 11:8, Matteüs 13:13); mag dit dan -voor wie het aangaat- in de praktijk nog wel wat te betekenen hebben? Of is het naar het evangelie van Jezus Christus nu zó met de zaken gesteld, dat een ieder het roer uit handen moet geven? Aan een "zegenaar" en bij voorkeur de "allerhoogste"? Doch let wel: "Een zegenaar is iemand die zegent; niet iemand die dat alleen nog maar van plan is." Duidelijk genoeg is het voorzegd hoe men kan gaan dwalen en waarom het van wijsheid getuigt zich daarvan rekenschap te geven:

• Laat ze toch, die blinde blindengeleiders! Als de ene blinde de andere leidt, vallen ze samen in een kuil.
  
  Uit: Matteüs 15: 14 (NBV)

In de Nieuw-Apostolische Kerk ligt de hoogste prioriteit tegenwoordig bij het vermarkten van een merk: Neuapostolische Kirche. Die merknaam moet de heidenen doen denken aan gesponsorde "goede werken", omlijst met zang en muziek. De gelovigen in het promotieteam die dit "mede mogelijk" maken dienen een soort van lifestyle te ontwikkelen op basis van een "onbegrensd vertrouwen". Om het hemelrijk in te gaan, volstaat het nu om in levende lijve een "Aushängeschild" te zijn en "auf" te "schauen", "zum Segensträger hin". Tussen de evenementen in kan men zich laten "ermuntern" door uitspraken als "Wenn wir die Kraft Gottes suchen, dann werden wir mit allem fertig".

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Vr 26 Apr 2013, 13:51", in de thread "Fase 2: samen apostolisch!"

Dit brengt mij op het volgende: op wiens gezag werd voor het apostolische werk het onverbiddelijke top-down management verkozen, waardoor sindsdien tallozen emotioneel onder de voet zijn gelopen? Men kan wel in een zondags pak en met het gezicht in de plooi aanbellen bij een notaris en zichzelf introduceren als een Godsgezant teneinde zulke gezagsverhoudingen voor de aangesloten leden bij een religieuze organisatie in beton te laten gieten, maar hoe verstandig is het bij nader inzien om aan zo'n machtsspel mee te doen?

Valt er op dat punt nog altijd geen voortschrijdend inzicht met elkaar te delen? Ik vond van wel want juist daarom klom ik in de pen!

Naar het evangelie van Christus Jezus zijn wij allen gelijkgerechtigde kinderen van één Vader. Laten wij elkaar opbouwen; niet afbreken.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Bestuurders kunnen ijverig een ideologische kerstboom optuigen, maar hoe lastig kan het zijn om... uw naaste lief te hebben als uzelf? Kennelijk begon de babylonische spraakverwarring al onder hoofdstuk 1 van het Evangelie, in paragraaf 1 bij het tweede deel van zin 1.

(...)

@all

Een voor de aangesloten leden ziekmakende ernstige systeemfout in het apostolische werk vormen volgens mij de door de kerkleiding verordonneerde ongeschreven voorschriften en gedragscodes. Ze komen namelijk hierop neer: "Heb uw apostel(en) boven alles lief."

Zolang machtsfiguren in de kerk de scepter zwaaien, zonder op een beschaafde manier zich te hoeven verantwoorden, kan de aandacht wel daarvan worden afgeleid door (geleende) teksten over "Leven in liefde", maar hun slachtoffers delven dan nog steeds het onderspit!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Zolang machtsfiguren in de kerk de scepter zwaaien, zonder op een beschaafde manier zich te hoeven verantwoorden, kan de aandacht wel daarvan worden afgeleid door (geleende) teksten over "Leven in liefde", maar hun slachtoffers delven dan nog steeds het onderspit!

(...)

@all

Bij juridische mi­sè­re wordt de waarheidsvinding niet zelden bemoeilijkt doordat er verwarrende gezichtspunten zijn aangedragen. Hoe kan een on­sa­men­han­gen­de hoe­veel­heid informatie zon­der dui­de­lij­ke be­te­ke­nis dan worden verminderd tot de essentie van het conflict?

Wat mij opvalt sinds het boek Apostelkind de hoeders van "het gedachtegoed" van de founding fathers bij het Apostolisch Genootschap als het ware uit hun dro­men op­schud­de, is, dat men weliswaar schoorvoetend heeft willen erkennen dat er slachtoffers zijn gemaakt, zonder echter te benoemen hoezeer het daarbij met name geestelijk geweld tegen kinderen betrof - en daarmee dus ernstig misbruik.

Daar mag níet lichtvaardig over worden nagedacht. Wat hebben slachtoffers aan nog méér fictie? Voor hen komt het aan op de feiten:

1. • "Tijdens de bijeenkomsten was ‘arbeiden in apostolische Gezindheid’ en ‘werken aan een normgevoel’ essentieel, aldus de jeugdricht­lijnen voor de verzorgers van de Tweede Kring:
     • Als kinderen de verkeerde toon aanslaan en zich onbehoorlijk gedragen, is een stevige correctie nodig, onmiddellijk en ter plekke! Liefde is geen suikerwater, want dat laatste is op den duur: vergif. Zonder normgevoel worden onze kinderen over het paard getilde mensen zonder het talent van dankbaarheid.
     
     Apostelkinderen moesten actief meedoen met de kringgesprekken maar liever geen vragen stellen, laat staan discussiëren. Als we toch vragen stelden, moesten we ze vaak eerst zelf beantwoorden, waarna we hoorden hoe we het eigenlijk hadden moeten zien. ‘Als je het anders ziet dan de Apostel, dan zie je het nog niet goed,’ schreef ik in mijn kringmap in dezelfde maand dat ik definitief ophield met mijn dagboek. ‘Dan moet je eerst nog beter gaan luisteren naar het Woord Gods voordat je werkelijk ziet wat je moet zien."

   
   Bron: Renske Doorenspleet | Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

2. (...)
   

   1. [09-04-2020, 00:06]
      (...)
   2. [09-04-2020, 00:35]
      (...)
   3. [13-04-2020, 18:02]
      (...) Ik had een Apostolische meester in klas zes..
      Moesten we een woord bedenken achter verbond.....
      Iedereen zei.. sluiten.
      Ik steek mijn vinger op en zeg vernieuwen.
      De meester zegt nee fout... ik als 11 jarige denk huh....
      Roept hij mij na school apart... dat is van de dienst en tussen ons en op school is het fout.....
      Ehm... klein jeugdtrauma......nooit vergeten ... en hoezo fout?
   4. [13-04-2020, 19:27]
      Nou ik had diezelfde meester in dezelfde zesde klas een paar jaar later ( tis mijn zus hierboven) ik zei iets niet helemaal goed in de klas werd ik aan mijn oor (1980) keihard de bank uitgesleept. Ik zou toch beter moeten weten met mijn achtergrond. Nooit maar dan ook nooit vergeten, ik voel mijn oor nog zal ik maar zeggen. En ook de vernedering.
   5. [16-04-2020, 18:25]
      (...)
   6. [16-04-2020, 20:24]
      (...)
   7. [18-04-2020, 09:36]
      (...)

   (...)

3. BMGN - Low Countries Historical Review | Volume 130-1 (2015) | review 5
   Berry Brand, Nieuw licht op oude wegen. De wegen die de apostolische beweging volgde vanaf de oorsprong (circa 1830) tot Het Apostolisch Genootschap anno 2011 (Delft: Eburon, 2013, 704 pp., ISBN 978 90 5972 798 4).
   

   • (...)
     
     Berry Brand wil met dit vuistdikke boek de geschiedenis van Het Apostolisch Genootschap bekend maken aan buitenstaanders, en de apostolischen – uit wier kring hij afkomstig is – wil hij een kritische reflectie op hun geschiedenis bieden.
     
     (...)
     
     Hoewel Brand relatief veel aandacht besteed aan de ideeën van de apostelen, is ook aandacht voor de sociale kant van Het Apostolisch Genootschap. Voor de negentiende eeuw betoogt hij dat de meeste leden uit de Hervormde Kerk afkomstig waren en in het genootschap de warmte en gemeenschap vonden die ze in de kerk
     hadden gemist. Waarom de beweging in de twintigste eeuw, toen de persoonlijke opvattingen van de apostelen ging domineren, haar aantrekkingskracht behield wordt minder duidelijk. De leden van de gemeenschap waren – anders dan in Groot-Brittannië – aanvankelijk laag opgeleid, de kring was hecht, gesloten en met weinig ruimte voor het individu. Dat het soms beklemmend was in die kring raakt Brand aan, maar het blijft toch een bagatel in zijn boek. Hij schrijft dat Van Oosbree’s bezit van twee dure Cadillacs moet worden toegeschreven aan diens ijdelheid, maar komt niet verder dan dat dit sommigen aantrok en anderen tegenstond (225-226). Over apostel L. Slok schrijft Brand: ‘De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan’ (431). Elders zegt hij dat afwijkende meningen niet werden getolereerd, maar dat er nooit openlijk verzet is geweest (422-423). Daar zou je toch meer van willen weten.
     
     (...)
     
     De sociale aspecten ontberen een concrete en kritische behandeling. De weinige keren dat het algemeen publiek kennis van Het Apostolisch Genootschap kon nemen, bijvoorbeeld in het artikel ‘Mijn naam is Slok en ik ben God’ in de Panorama van augustus 1974, werd het apostelschap niet als vastberaden leiderschap maar als dwingelandij neergezet. Brand komt niet verder dan de vaststelling dat veel afhangt van de gezichtshoek waaruit de zaak bekeken wordt. De betekenis van de uitzonderlijke status van de apostel – toch het struikelblok voor een buitenstander – voor deze persoon en voor de gemeenschap die hij leidde had een grondiger evaluatie verdiend.

   George Harinck, Het Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands Protestantisme (1800-heden), Vrije Universiteit Amsterdam
   
   Bron: http://www.recensio.net/rezensionen/zei ... issue.pdf/
   © 2015 Royal Netherlands Historical Society | KNHG
   Creative Commons Attribution 3.0 Unported License
   URN:NBN:NL:UI:10-1-110188 | http://www.bmgn-lchr.nl | E-ISSN 2211-2898 | print ISSN 0615-0505
   
   Zie ook het bericht op "vr 10 jun 2016, 23:28" in de thread "Historische Bijeenkomst (1946-2016) op 17 september 2016"

4. • "Zondag 15 juli 1984, rond een uur of één – Ons huis zit vol apos­tolische Ooms en Tantes. Mama heeft soep gemaakt. Op tafel ligt een artikel uit een Bussums blaadje. Over ons. Zo’n bericht is bijzonder. In ons Werk praten we niet met journalisten. Anderen begrijpen ons Werk per slot van rekening niet. Zij missen een bepaald gevoel en dan gaan ze je kapotmaken.
     
     Niemand wist dat we bestaan.
     Niemand wéét dat we bestaan.
     
     En nu is er opeens een snippertje van binnen naar buiten gewaaid. Een kort krantenartikel. Alle Ooms en Tantes hebben het erover. Het gaat over ons genootschap, en over Hem, en daar kan hij niks meer aan doen, want hij is er niet meer. In het stukje staat dat aanhangers van een kerk afscheid namen van hun overleden hoofdbestuurder die in de voetsporen van Jezus van Nazareth was getreden. Zo zwart-op-wit ziet het er opeens vreemd uit. Een hoofdbestuurder, van een kerk, met aanhangers: zo zeggen we dat niet bij ons. Bij ons heb je een Apostel, van ons Werk, met aposto­lische broeders en zusters. Dat wisten die journalisten blijkbaar niet.
     
     Daar zijn we aan gewend, dat niemand ons kan doorgronden. Onze Apostel als eigentijdse Christus, dat hebben de journalisten wél goed aangevoeld. Maar ze snappen niet dat je zulke informatie niet moet delen met de buitenwereld. Je zet het zeker niet in de krant. Onze taal gebruiken we alleen binnen de muren van ons Gebouw. Anderen begrijpen ons toch niet. Onze uitdrukkingen ­gebruik je niet hardop tegen buitenstaanders. Dan stellen ze ons vragen of vallen ze ons aan met verkeerde informatie. Onze woorden worden alleen uitgesproken binnen onze eigen gemeenschappen. Daarbuiten klinkt het toch een beetje raar."

   
   Bron: Renske Doorenspleet | Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

Het moet niet gekker worden: "... [de overleden hoofdbestuurder L. Slok] die in de voetsporen van Jezus van Nazareth was getreden." Wat zijn dit voor klak­ke­loos als waar­heid aan­ge­no­men "alternatieve feiten"?! Zelfs voor bou­le­vard­jour­na­lis­tiek is zoiets nog beledigend.

Het moet nu gaan om de bittere ernst van het jarenlange misbruik ten aanzien waarvan bovendien feiten bewust werden verdoezeld. STOP het di­let­tan­tis­me: de aangerichte emotionele ravage bij hen die tot overmaat van ramp ook dááraan ten prooi vielen, is té groot.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)

Het moet nu gaan om de bittere ernst van het jarenlange misbruik ten aanzien waarvan bovendien feiten bewust werden verdoezeld. STOP het di­let­tan­tis­me: de aangerichte emotionele ravage bij hen die tot overmaat van ramp ook dááraan ten prooi vielen, is té groot.

(...)

@all

Met de verklaring van het bestuur bij het ApGen zagen wij een stip aan de horizon, totdat de landelijke woordvoerder deze wegvaagde. Diens onverwachte interventie laat zien dat óók hij zichzelf nog niet het voor slachtoffers essentiële begrip heeft weten te gunnen, wat dezen in de dialoog met de kerkleiding op ooghoogte kan brengen. In plaats van oprecht te zijn begaan met het lot van zielen die "de gemeenschap" diepbedroefd ontvielen, mochten in de gauwigheid voor hem belangen prevaleren die daarmee in schril contrast staan.

Voor wie in loondienst werkzaam is bij een kerkelijk (!) bureau, geldt niet enkel "wiens brood men eet, diens woord men spreekt", doch eerst en vooral "adeldom verplicht". Wat dat voor een inwendig geworstel kan meebrengen, weet ik -misschien wel als geen ander- uit eigen ervaring. Mede daardoor kan ik erover meepraten. Daarnaast heb ik in uiteenlopende situaties persoonlijk ondervonden hoe het is om hulp te moeten vragen en het dan níet te krijgen. Daarbij betrof op meerdere terreinen uitgerekend omstandigheden waaronder ik voorheen zelf als professional gewend was om adequate hulp te bieden. Ik werd geconfronteerd met desinteresse, onkunde en onwil.

Juist door zulke ervaringen kon ik gaandeweg beter begrijpen waarom de theorie en de praktijk van levensbeschouwelijke opvattingen het best dichtbij elkaar kunnen liggen. Als dat namelijk níet het geval is, zullen mensen in beslissende ogenblikken de plank misslaan. Dan kun je níet hét verschil maken. Een hoogleraar in de psychologie gaf eens een voorbeeld. "Stel," zei hij, "er wordt bij je aangebeld en iemand staat ontredderd voor de deur terwijl het je op slag duidelijk is dat jijzelf de helpende hulp niet kunt geven die deze persoon juist wel nodig heeft. Wijs dan niet alleen naar een loket of instantie de weg, maar blijf bij diegene totdat je ziet dat de hulp die jou al voor ogen stond, daadwerkelijk wordt gegeven." Dat voorbeeld maakte op mij toen grote indruk. Enthousiast sprak ik er ook over met anderen wanneer dat zo uitkwam. Misschien was er intussen wel 10 jaar voorbijgegaan, maar toen overkwam die hulp opeens mijzelf...

Degene die mij in die ongelofelijk moeilijke situatie begeleidde, was een ex-apostelkind. Pas later leerden wij elkaar wat beter kennen en pas onlangs las ik op het internet over diens verdriet. Daar was ik helemaal niet mee bekend. Alsjeblieft (...), neem dat toch serieus.

Groet,
TjerkB


P.S.

(...)
Opgroeiende kinderen komt een ongestoorde harmonische persoonlijkheidsontwikkeling toe. Ze moesten echter ideologische duplicaten van oom Apostel worden. Op soortgelijke wijze werden nieuw-apostolische gelovigen geïmpregneerd met kadaverdiscipline.

In een boek over hulpverlening aan jeugdige slachtoffers van seksueel geweld las ik dat het -speciaal voor ouders- aankomt op:

- gelóóf je kind
- bescherm je kind
- hélp je kind

Het bedoelde -in Duitsland verschenen- handboek (ISBN 3-935347-18-9) is overigens geschreven door een nieuw-apostolische broeder die jarenlang als criminoloog en psycholoog heeft lesgegeven aan kaderopleidingen bij de Duitse politie. Als kinderen (en in overdrachtelijke zin -bij godsdienstig geweld- denk ik dan direct ook aan kinderen Gods) spreken over wat feitelijk tekenen van geweld zijn, ze daarbij misschien niet goed uit hun woorden komen en alleen maar nu en dan wat kunnen stamelen... of juist wild om zich heen slaan; heb dan alsjeblieft mededogen. Níet neerbuigend medelijden, maar oprecht mededogen. Gelóóf ze, bescherm ze en help ze!

(...)

[TjerkB]

(...)
Een voor de aangesloten leden ziekmakende ernstige systeemfout in het apostolische werk vormen volgens mij de door de kerkleiding verordonneerde ongeschreven voorschriften en gedragscodes. Ze komen namelijk hierop neer: "Heb uw apostel(en) boven alles lief."

(...)

@all

Doordat ik een blik achter de schermen had op het landelijke bureau van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland, waar ik werkzaam ben geweest in de periode van 1985 tot 2000, heb ik uiteindelijk haarscherp kunnen waarnemen hoe de bestuurders te werk gingen. Gebruikmakend van als het ware een vernuftig mengpaneel regisseerde de districtsapostel, waar hij zich in binnen- of buitenland ook bevond, in nagenoeg ieder opzicht met een lange arm overal het plaatselijke gemeenteleven. Zonder een op elk moment van zijn kant opzegbaar mandaat kon niemand feitelijk wat doen. Hij positioneerde mensen alsof het schaakstukken waren. Hij genoot van dat spel. Waar hij zijn opwachting maakte, werd hij gezien als de gevolmachtigde zaakgelastigde van het hemelrijk, in Nederland "en koloniën". Zijn ogen schoten vuur als hem iets niet beviel. Eenieder had te eerbiedigen dat hij niets deed tenzij het werk Gods ermee gebaat was. Hij moest niets hebben van wat riekte naar oppositie, naar eigendunk bij anderen dan bij hemzelf. Er kon maar één "de gezalfde" zijn. In een belangrijk westers land zag ik de afgelopen jaren ook iemand op ongeveer zo'n manier naar believen stampvoetend figureren. In beginsel ronduit sympathiek en absoluut gedreven; maar in een tel kon die hele uitstraling met grimmige blikken venijnig omslaan. Het viel niemand aan te raden daartoe op enigerlei wijze aanleiding te hebben gegeven want het betekende snelrecht: je was gedegradeerd. Net als onder het zojuist bedoelde regiem in een belangrijk westers land, werd de machthebber geassisteerd door vele slippendragers. Tot mijn schade en schande heeft het decennia geduurd voordat ik goed en wel doorhad in welke mangel ik hierdoor was genomen.

Wie binnen de muren van de Nieuw-Apostolische Kerk zich enkel bezighoudt met de light of ultra-light versie van de geloofspraktijk, ondervindt van de bovenbeschreven machtsmechanismen nauwelijks enige hinder, maar voor wie zich soeverein opstelt kan dat snel anders worden. Het springende punt is eenvoudig dat in deze kerk de gelovigen beleidsmatig en systematisch worden gemanipuleerd.

Nu blijkt bij het Apostolisch Genootschap dat ook daar de gelovigen met vereende krachten willoos tot ondergeschikten zijn gemaakt. In extreem verontrustende getuigenverklaringen die naar buiten kwamen, komt naar voren dat zielen stelselmatig werden vernederd. Terwijl er "in de gemeenschap" prachtig werd gemusiceerd, gedeclameerd, geacteerd en gedoceerd, was het volstrekt... geën­sce­neerd. Zelfstandig denken werd afgeleerd. Daarentegen werd eenieder aangeleerd dat gevaar slechts te duchten is... in de boze buitenwereld.

Hopelijk behoeft het géén extra betoog om thans vast te stellen dat het domweg mensonterend is als je zó te grazen wordt genomen.

Welhaast hersenloos denkend werden bij de Nieuw-Apostolische Kerk Johann Gottfried Bischoff en bij het Apostolische Genootschap Lambertus Slok nagenoeg onfeilbaar en onschendbaar gewaand, tot miljonairs gemaakt én al tijdens hun leven als heiligen vereerd. Nog altijd worden hun narcistische onhebbelijkheden voor onbeduidend gehouden, terwijl juist ook kinderen het moesten ontgelden. Bestuurders die dat sektarische geweld nu onder ogen moeten zien, mogen er niet mee volstaan dit te betreuren en af te keuren doch zij dienen aan slachtoffers daarvan alsnog de bescherming, de begeleiding en bijstand te verlenen die de betrokkenen nodig hebben.

Het zou getuigen van een onbeschaamde brutaliteit indien boven de aangewezen slachtofferhulp in de komende tijd voorrang wordt gegeven aan festiviteiten rond het 70-jarig bestaan van dit kerkgenootschap. Er vált niets te vieren. Hooguit het nodige te betreuren.

Er zal een cultuuromslag moeten komen; níet omlijst met nog méér verwarrende mooie woorden doch nu eindelijk met mooie daden!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Aangezien apostel Wiegman op 22 april jl. stelde...

(...)
We kennen onze historie…
hebben een onderzoek door externen laten uitvoeren
en gesprekken gevoerd met leden en voormalig leden.
We hebben geleerd…
(...)

... was ook ik benieuwd wat dit kan hebben behelsd. Mogelijk werd het vóór 2013 ingewonnen "commentaar" bedoeld bij het Kaski.

(...)

@all

Onder verwijzing naar de quote hierboven, wil ik aan het vorige bericht graag het onderstaande toevoegen.

Voor de zielen die bij het Apostolisch Genootschap hebben geleden onder de strenge hiërarchie en het benauwend gestandaardiseerde gemeenteleven, zal het onwezenlijk hebben aangevoeld dat apostel Bert Wiegman na diens aanvankelijke verklaring die erop neerkwam "lessons learned, blablabla", toch wel wilde toegeven dat de impact van misdragingen van ambtsdragers groter is geweest dan eerder intern werd gecommuniceerd. Onterecht gebeurde dat namelijk steevast onder bedekte termen, zelfs door een wetenschapsbeoefenaar:

BMGN - Low Countries Historical Review | Volume 130-1 (2015) | review 5
Berry Brand, Nieuw licht op oude wegen. De wegen die de apostolische beweging volgde vanaf de oorsprong (circa 1830) tot Het Apostolisch Genootschap anno 2011 (Delft: Eburon, 2013, 704 pp., ISBN 978 90 5972 798 4).

• (...)
  
  Berry Brand wil met dit vuistdikke boek de geschiedenis van Het Apostolisch Genootschap bekend maken aan buitenstaanders, en de apostolischen – uit wier kring hij afkomstig is – wil hij een kritische reflectie op hun geschiedenis bieden.
  
  (...)
  
  Hoewel Brand relatief veel aandacht besteed aan de ideeën van de apostelen, is ook aandacht voor de sociale kant van Het Apostolisch Genootschap. Voor de negentiende eeuw betoogt hij dat de meeste leden uit de Hervormde Kerk afkomstig waren en in het genootschap de warmte en gemeenschap vonden die ze in de kerk
  hadden gemist. Waarom de beweging in de twintigste eeuw, toen de persoonlijke opvattingen van de apostelen ging domineren, haar aantrekkingskracht behield wordt minder duidelijk. De leden van de gemeenschap waren – anders dan in Groot-Brittannië – aanvankelijk laag opgeleid, de kring was hecht, gesloten en met weinig ruimte voor het individu. Dat het soms beklemmend was in die kring raakt Brand aan, maar het blijft toch een bagatel in zijn boek. Hij schrijft dat Van Oosbree’s bezit van twee dure Cadillacs moet worden toegeschreven aan diens ijdelheid, maar komt niet verder dan dat dit sommigen aantrok en anderen tegenstond (225-226). Over apostel L. Slok schrijft Brand: ‘De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan’ (431). Elders zegt hij dat afwijkende meningen niet werden getolereerd, maar dat er nooit openlijk verzet is geweest (422-423). Daar zou je toch meer van willen weten.
  
  (...)
  
  De sociale aspecten ontberen een concrete en kritische behandeling. De weinige keren dat het algemeen publiek kennis van Het Apostolisch Genootschap kon nemen, bijvoorbeeld in het artikel ‘Mijn naam is Slok en ik ben God’ in de Panorama van augustus 1974, werd het apostelschap niet als vastberaden leiderschap maar als dwingelandij neergezet. Brand komt niet verder dan de vaststelling dat veel afhangt van de gezichtshoek waaruit de zaak bekeken wordt. De betekenis van de uitzonderlijke status van de apostel – toch het struikelblok voor een buitenstander – voor deze persoon en voor de gemeenschap die hij leidde had een grondiger evaluatie verdiend.

George Harinck, Het Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands Protestantisme (1800-heden), Vrije Universiteit Amsterdam

Bron: http://www.recensio.net/rezensionen/zei ... issue.pdf/
© 2015 Royal Netherlands Historical Society | KNHG
Creative Commons Attribution 3.0 Unported License
URN:NBN:NL:UI:10-1-110188 | http://www.bmgn-lchr.nl | E-ISSN 2211-2898 | print ISSN 0615-0505

Zie ook het bericht op "vr 10 jun 2016, 23:28" in de thread "Historische Bijeenkomst (1946-2016) op 17 september 2016"

Kennelijk was het achterhaalde machtsmisbruik ook met een "door externen" voorheen al uitgevoerd onderzoek onvoldoende gebleken. Let wel: het betreft nu niet alleen de misstanden van weleer maar ook hoe die aansluitend onder het tapijt mochten worden geveegd. In dat verband ben ik er niet gerust op of die geschiedvervalsing (!) niet aanstonds tevens plaatsgrijpt bij de Vrije Universiteit Amsterdam.

Waarschijnlijk heeft de behoedzame erkenning van de geestesnood die slachtoffers hebben doorgemaakt, weer veel bij ze losgemaakt. Echter, wie a zegt, moet ook b zeg­gen. Indringende getuigenverklaringen op de website https://apostelkinderen.nl laten intussen een golf van emoties zien. Ongetwijfeld leidt dit tot herbelevingen en opnieuw kan men zich overweldigd voelen door onmacht, boosheid, eenzaamheid; intens verdriet. Dan is er maar weinig voor nodig of men dobbert tussen hoop en vrees, zolang de kerkleiding na de evidente misslag van haar landelijke woordvoerder de nood niet concreter lenigt dan met de laatste woorden van apostel Bert Wiegman.

Het is niet fijn in zo'n rol­ler­coas­ter te belanden en dan ook nog te riskeren heimelijk ervan te worden verdacht het humeur te bederven bij degenen die popelen van ongeduld om het bedenkelijk vage en deels ook omstreden gedachtegoed bij het Apostolisch Genootschap academisch gelegaliseerd te krijgen. Een denktank werd in de benen gebracht en geen prijs leek te hoog om het prestigeproject te financieren. En passant zouden de founding fathers tot in lengte van dagen worden geëerd in een hall of fame. De glorieuze zegetocht was marketing-technisch al helemaal uitgestippeld, het jubileumjaar aanstaande; het feest na de intensive care kon praktisch beginnen.

Navenant nam de volslagen eenzaamheid weer toe bij hen, ten koste van wie de feestgangers zich op deze manier omhoog werkten om in de picture te komen. Ondanks de bij ze afgedwongen offers met een destijds door angst ge­ge­seld ge­moed, hoefden de monddood gewenste onderdrukten niet te rekenen op een uitnodiging voor het galadiner. Waren ze zoals de intelligentsia in de welaangename tijd maar wat beter dankbaar en wat fijner blij geweest. Hadden ze hun bescheiden plaats geweten, dan was er nu toch niets aan de hand? Het mag duidelijk zijn: op een meer ongelegen tijdstip had de commotie vanwege het boek "Apostelkind" zich niet kunnen aandienen.

• [42] Want ik had honger en jullie gaven mij niet te eten, ik had dorst en jullie gaven me niet te drinken. [43] Ik was een vreemdeling en jullie namen mij niet op, ik was naakt en jullie kleedden mij niet. Ik was ziek en zat in de gevangenis en jullie bezochten mij niet.
  
  Uit: Matteüs 25 (NBV)

Wat valt er nu verder nog te zeggen? Het zou mooi zijn als de kerkleiding de sterallures die zij kreeg, bij nader inzien van harte wil laten varen, in ruil voor goudeerlijk respect. Stel daarna de pretenties omwille van de prijsgegeven moraliteit toch liefst naar beneden bij. Stop met imponeren. Reik de hand aan hen, die tegenover degenen die voor bullebak of breinbaas speelden, geen verweer hadden.

Groet,
TjerkB