Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 09:00 uur]

(...) Veel te vroeg is Robin Brouwer ons dit jaar ontvallen. Diens wijze woorden verdienen het op de juiste waarde te worden geschat.

(...)

@all

Robin Brouwer heeft kort voor zijn dood iets heel bijzonders nagelaten, zoals blijkt uit het gisteren op de website apostelkinderen.nl verschenen artikel "Apostolisch spiergeheugen"; een diepdoordacht betoog waarin hij de "apostolische pijn" onthullend diagnosticeert.

Brouwer overleed in juni 2020. De nu gepubliceerde verhandeling die het venijn en de impact van de "dressuur" in zijn apostolische leven beschrijft, dateert van mei 2020. De analyse die Brouwer aanreikt is het van zuiverste water. Zijn bevindingen zijn met name relevant voor wie nog altijd ten onrechte meent dat de vanuit het Apostolisch Genootschap geïntroduceerde meldpuntregeling recht doet aan het veelal onzichtbare doch immense leed dat i.c. samenhangt met gruwelijke omstandigheden van emotionele verwaarlozing.

Ik roep mr. Wolfsen en diens medewerkers op om onder ogen te zien hoezeer het hier serieuze psychiatrie en personenschade betreft.

Groet,
TjerkB


P.S.
Over dressuur gesproken...

(...)

• (...) In elk geval worden in de Nieuw-Apostolische Kerk "kinderen die vragen" overgeslagen. Aan het persoonlijke welbevinden van individuele kinderen Gods heeft de huidige kerkleiding nagenoeg geen boodschap. Ikzelf zie in de NAK in feite twee werelden: de slechts voor genodigden toegankelijke schijnwerkelijkheid in hogere kringen (te denken valt hierbij bijv. aan het exclusieve verjaardagsfeest op 28 december jl. in Amersfoort voor een districtsapostel in ruste) en daarnaast het ongekunstelde praktische gemeenteleven. Dit gemeenteleven staat in toenemende mate onder druk door het beklemmende uitdijende reglementaire gelijk van bazen en bovenbazen in de kerk. Waar het in de kern ooit om was begonnen, 'Weid Mijn schapen, (...) hoed Mijn lammeren', beseft men al jaren niet meer. Er was in de Nieuw-Apostolische Kerk gaandeweg geen leven meer mogelijk. Ons afscheid, hoe zwaar het ook was, is als een goddelijke bevrijding van allerhande ballast. Er was geen gezonde wisselwerking. Het kwam neer op een aaneenschakeling van geharnaste monologen. Gedwee moesten wij ons gedragen als dankbare gedresseerde gemuilkorfde schaapjes Zijner weide. (...)
  
  Bron: E-mail d.d. "13-02-08 13:08" aan bestuurslid NAK-NL

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "vr 31 dec 2010, 22:54" in de thread "Toespraak tot de hoofden van de NAK".

(...)

Bron: https://www.groene.nl/artikel/goddelijke-hormonen

Enkele passages die mij opvielen in het in on­om­floers­te be­woor­din­gen geschreven artikel van Franca Treur:

• In haar boek lees ik dat Apostolischen vooral in de bovenlaag van de bevolking zitten en dat ze ook bij mediabedrijven werken, zoals de NOS en de NRC.
• Maar er moet onder die hoogopgeleiden ook wel ongemak zijn geweest over het feit dat ze een mens, een apostel, als god vereerden, dat ze geschenken in zijn tuin in Bussum legden, dat ze zijn woorden indronken als liefdesgaven en richtsnoeren voor het leven, en dat ze hem toezongen op massale vereringsbijeenkomsten.
• In 1910 werd Johannes Hendrik van Oosbree de Apostel in het Nederlandse gebied. Die maakte van het apostelambt iets absoluuts. Jezus was volgens hem de eerste met de ‘heilbrengende Christusgeest’, nu bracht Van Oosbree die heil. Hij liet allerlei bestaande liederen herschrijven. ‘Welk een vriend is onze Jezus’ werd ‘Welk een vriend is onze Apostel, die aan Jezus’ plaats nu staat’. Enzovoort.
• Slok en later ook zijn zoon Slok jr. regeerden het Genootschap als dictators, zo stelt Doorenspleet, die zich als politicoloog met democratie bezighoudt. De regels werden strenger, en degenen met kritiek werden terechtgewezen ten overstaan van duizenden geloofsgenoten.
• Wie verstek liet gaan kreeg meteen een telefoontje. Discussies werden niet getolereerd, het verstand was ondergeschikt aan de beleving.
  Het genootschap noemt zich religieus, maar het godsbeeld is onduidelijk. Christelijk, maar zonder de bijbel en de christelijke feesten. Op protestanten, met hun kerken en hun ouderwetse godsbeeld, werd diep neergekeken.
• De Apostolischen vernieuwen zich voortdurend, ze herschrijven de liederen en bedekken het verleden, waardoor Doorenspleet soms denkt dat het één grote zinsbegoocheling is geweest.
  Ook dat herken ik: voormalige geloofsgenoten die doen alsof het allemaal zo extreem niet was, omdat ze nu genuanceerder en vrijer denken dan toen. In hun hoofd herschrijven ze hun geschiedenis om zich met hun oude ik te verzoenen.
• Haar analyse aan het eind van het boek doet weldadig aan voor iedereen die zelf in een sekte is opgegroeid.

Is het niet bizar dat met zo'n twijfelachtige reputatie deze braniënde religieuze geldschieter nu wordt omarmd bij de Vrije Universiteit?

(...)

[TjerkB]

(...)
Robin Brouwer heeft kort voor zijn dood iets heel bijzonders nagelaten, zoals blijkt uit het gisteren op de website apostelkinderen.nl verschenen artikel "Apostolisch spiergeheugen"; een diepdoordacht betoog waarin hij de "apostolische pijn" onthullend diagnosticeert.

(...)

@all

Enkele passages:

---

Zoals ik heb beschreven bestond/bestaat het apostolische werk voor een groot deel uit een belevingswereld die wij in kunnen gaan. Een dimensie die, als wij haar beleven, ervoor zorgt dat het leven heel mooi wordt. Gevoelens van dankbaarheid, blijheid, geluk en euforie daarover, kunnen opkomen. Vanuit deze dimensie kijken we heel positief naar het leven; we willen het negatieve liever niet zien. We gaan daar letterlijk aan voorbij, we overstijgen elk negatief aspect dat het leven kan hebben. Wij leerden zwart-wit te denken. Wie het negatieve ziet, wie daar te lang naar kijkt, kan verbitterd raken en ongelukkig worden. Verbitterde mensen zijn niet vruchtbaar. Alles in het leven draagt het positieve van de scheppende liefde-kracht in zich. Wie de natuurbeschouwing van broeder Zandstra bekijkt, die in de jaren onder apostel Riemers een poster maakte over zijn verwondering voor de natuur, merkt dat de positiviteit ervan afdruipt. Hij verwonderde zich niet over de maden die het lijk aanvreten, of over de enorme hoeveelheid plastic die in het lichaam van vogels valt aan te treffen. Positieve blik, het mooie en schone: om zo die belevingsdimensie van dankbaarheid en positieve gevoelens in te kunnen gaan en te extrapoleren, zodat die roze blik op het leven mogelijk wordt. Geen zweem van het absurde, geen glimp van enige verbijstering over wat er in de wereld te zien valt.
De enorme pijn en de woede die zovelen ervaren over hun apostolische vorming gaat juist over deze apostolische liefde. Een liefde die de reflectie over het eigen leven, de eigen identiteit en autonomie, maar ook het denken over de wereld om ons heen, niet toeliet. Deze pijn en woede gaat over een realisatie die wij pas achteraf kunnen hebben, wanneer wij onszelf de vraag stellen wat er werkelijk is gebeurd bij het optreden van al deze gevoelens, houdingen en lichamelijke reflexen die wij ervaren hebben. Want door erover na te denken wordt het mogelijk om de afweging te maken of wij het zélf wel zijn geweest en of onze emoties integer en oprecht waren – of dat wij het deden vanuit een reflex, vanuit de dressuur. Het kan heel pijnlijk zijn te merken dat men in een vergadering niet zichzelf kan zijn. Niet omdat de anderen je daartoe dwingen, maar omdat jij zélf, wilsonafhankelijk, een gedrag vertoont en op een bepaalde manier voelt en denkt, wat je achteraf bezien helemaal niet wilt omdat je dat niet bént. Het is heel pijnlijk om te voelen dat er emoties, zoals de ontroering, in je opkomen die niet een echte vrije ontroering waren, maar uitingen zijn van een eerder aangelegd gevoelspatroon. Pijnlijk is het, juist omdat je merkt dat dit gevoel dat in je opkomt op dat moment, een bewijs is van het feit dat je je autonomie, je eigenwaarde, als mens hebt verwaarloosd. Hondentrouw. Het voelt alsof je een hondje bent geworden. Het voelt dat je er zelf – van jezelf nota bene – op dat moment niet mag zijn, mag zijn zoals je bent.

---

Terug naar de apostolische belevingsdimensie. In 2000 ben ik in psychoanalyse bij een psychiater op de Leidse gracht. Ik ben dan al zeven jaar uit het genootschap weg. Tijdens de sessies merk ik dat wanneer ik mijn ouders bezoek (die nog apostolisch zijn) er bij mij ongemerkt een gedragsverandering ontstaat. Mijn houding verandert. Letterlijk fysiek. Ik ontdek dat mijn gelaatspieren een bepaald gezicht trekken. Een warmer, fijner en liever gezicht. Mijn hele lichaam werkt mee hierbij. Mijn stem is anders, zachter, De woorden komen er op zoetgevooisde wijze uit. Met mijn psychiater spreek ik af dat ik bij een volgend bezoek mij zal voornemen om mij van deze gedragsverandering te onthouden, dat ik dus gewoon bij hen naar binnen zal gaan zoals ik thuis ook ben. Ik faal in mijn opzet. Terwijl ik het niet wil ben ik fijner, warmer, alsof mijn lichaam ten overstaan van hen automatisch in een bepaalde stand gaat staan. Mijn lichaam gaat op een apostolische wijze ‘aan’. Wij kunnen dit in fysieke zin apostolisch spiergeheugen noemen. Dit fenomeen is gedurende een bepaalde periode inzet van mijn therapie en het gaat er om dit af te leren – deze conditionering van mijn gedrag en houding te leren herkennen en mij ervan te ontdoen. Feitelijk is dit de apostolische conditionering die nog werkzaam is als ik al zeven jaar mij van dit genootschap heb losgemaakt. Het eigenaardige is, dat ik al in 1980 op de Jongerenkring, wanneer wij het thema van de trouw met elkaar bespreken, zeg dat veel van de trouw waar wij in de gemeenschappen de mond vol van hebben, ‘hondentrouw’ is: dressuur. Het gaat, zo impliceert deze uitspraak destijds, om gedrag dat wilsonafhankelijk wordt veroorzaakt. Het is namelijk gedrag dat veroorzaakt wordt door een reflex: zoals een hondje dat afgericht is om trouw aan diens baasje te zijn. Dressuurgedrag. Spiergeheugen. Tijdens deze kringbijeenkomst wordt hier niet verder over gesproken. Wij spreken verder over de apostolische trouw die wij opbrengen vanuit onze liefde voor de apostel, de broeders en zusters en dit werk. Bij mij is dan een licht opgegaan: dat die trouw, dat gedrag, die liefde en warmte, niet voortkomen uit wat wij écht willen in die situaties, maar dat wij dit gedrag vertonen op basis van reflexen die wij aangeleerd hebben. Zijn wij eigenlijk wel waarachtig of acteren wij zonder dat we het door hebben? Die vraag blijft mij intrigeren.

(...)

Er was psychoanalyse voor nodig – vijf jaar – om de innerlijke dimensie van mijn apostolische vorming te kunnen onderzoeken. Ik merkte dat ik ‘gewired’ was. Er was sprake van een innerlijke, psychische infrastructuur of bedrading. Bepaalde ervarings-vormen, bepaalde passies en overeenkomstige situaties konden deze infrastructuur triggeren. Dit was voornamelijk het geval wanneer ik met apostolische mensen in contact kwam – wat ik om mijzelf te beschermen in die jaren zoveel mogelijk heb vermeden. Deze bedrading die ik door mijn vorming heb meegekregen was niet alleen geestelijk, was niet alleen gevoel, maar zeer zeker ook lichamelijk. Het was het product van lange jaren van dressuur. Deze reflexen kunnen alleen ontstaan als er sprake is van jaren van oefening.

---

In reguliere vormen van religie is er altijd een cognitief moment, een vorm van kritische reflectie om de religie te kunnen beschouwen (denk ik dit verband aan de waarde van de theologie om het religieuze beleven te blijven toetsen). Het Apgen was (en is deels nog steeds) geen reguliere religie of levensbeschouwelijke groepering. En dit komt juist door het feit dat de belevingsdimensie waar ik over geschreven heb zo belangrijk is. Een belevingssfeer waarin de grens tussen autonomie en het zelfstandig prijsgeven daarvan om tot een bepaald ‘beleven’ te komen, als een verborgen zwaard aanwezig is. Het feit dat mensen die hier al jaren niet meer komen dit opnieuw kunnen beleven bij een bezoek aan de dienst, zegt veel over het feit wat het genootschap anno 2020 nog steeds is en dat de dressuur nooit meer uit mensen (uit ons, uit mij) weggaat. Een pijn en woede die alleen manifest kunnen worden als men zich bewust wordt van deze dressuur – van het feit dat men een acteur in het eigen leven (geworden) is. Een pijn en woede die gaan over dat wij dit zelf, deze dressuur, destijds verlangd hebben. Er zit een hele dunne scheidslijn tussen wat het meisje met haar loverboy meemaakt en hoe de apostolische liefde in mij ‘gewekt’ is destijds. Met al die deskundigen die met dergelijke pubermeisjes te maken hebben, constateer ik dat dit geen liefde is. Het is geestelijk geweld.

Na mijn vertrek uit het genootschap ben ik lang achterdochtig geweest als bepaalde passies bij mij in het menselijke verkeer opkwamen. Gevoelens van liefde, genegenheid, vergeving en verdraagzaamheid: al deze ervaringen heb ik jarenlang bij mezelf gewantrouwd. Ik was bang dat deze gevoelens alsnog zouden betekenen dat ik mijn eigenwaarde zou prijsgeven daarmee. Dit is een heel begrijpelijke reactie omdat het juist deze gevoelen geweest zijn die door de in mij aangelegde dressuur zijn veroorzaakt. Zoals onderzoek laat zien is menig meisje dat met het trauma van de eerdere loverboy moet leven, beducht wanneer ze later weer liefde voor een jongen voelt. Kan ze zichzelf nog vertrouwen? Ruim tien jaar na mijn vertrek uit het genootschap heb ik met een dergelijke achterdocht ten opzichte van mijn eigen gevoel geleefd. Dit laat zien hoe schadelijk, hoe wreed en ook welk geweld dit misbruiken van de meest intieme eigenschappen van de mens is! Liefde als dressuur.
De essentie bij dit alles is de vraag naar de ‘eigenwaarde’. De vraag daarnaar kon door ons ten aanzien van deze belevingssfeer niet gesteld worden omdat dit zou betekenen dat wij onvoldoende ‘erkenning voor’ bezaten – wat gelijk stond aan egoïsme. Voor menig apostolische van vandaag geldt wellicht nog steeds dat ze op bepaalde momenten met moeite tot deze ‘eigenwaarde’ kunnen komen. Dit blijkt uit de vergaderingen waar ik over schreef en dat men soms aangaf te zijn als een konijntje dat in de koplampen van de auto staart. Het probleem is dat de waardevolle kanten van het menselijke bestaan, zoals de liefde, juist dit snijvlak zijn waar de eigenwaarde en de reflectie opgeofferd kunnen worden. Vandaar mijn eerdere worsteling om een realistische vorm van liefde (geënt op mijn eigenwaarde als mens) vrij te maken uit de dressuurliefde die mijn jeugd heeft bepaald. Om dit proces van het bouwen aan mijn eigenwaarde te kunnen volbrengen heb ik mij jarenlang gedistantieerd van de apostolische invloedsfeer. Ik heb geprobeerd om het apostolische spiergeheugen af te leren. Want hoe kan men tot eigenwaarde komen als die oude reflexen steeds weer in het contact aangezet worden?

---

Wie zich thans nog bevindt in het aldus geschetste ongezonde (lees: traumatiserende) klimaat, kán het m.i. niet objectief beschouwen.

Misschien kan mr. Wolfsen wel nagaan wat bijvoorbeeld vijf jaar psychoanalyse kost...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)

• Meldpuntmedewerker: mevr. T. Bokhorst
  Secretaris adviescommissie: mevr. mr. Tineke Duijnstee
  Voorzitter adviescommissie: dhr. mr. Aleid Wolfsen
  Lid adviescommissie: mevr. mr. Monique Heijst
  Lid adviescommissie: dhr. drs. Peter van Beelen

Bron: https://www.meldpuntapgen.nl/extern-meldpunt/

Klinkende namen; maar hoe kan het, zo vraag ik mij af, dat de betrokkenen een beklemmende meldpuntregeling wensen te omarmen?

(...)

(...)
Misschien kan mr. Wolfsen wel nagaan wat bijvoorbeeld vijf jaar psychoanalyse kost...

(...)

@all

... en mr. Heijst kan toch wel weten dat sommige gelaedeerden door hun trauma een economische kwetsbaarheid hebben ontwikkeld? Te denken ook aan het volgende:

(...)

"Mijn kinderen moesten opgroeien met een emotioneel onbeschikbare en instabiele moeder", zo schreeuwt een moederhart het hier uit!

Bert Wiegman, óók als arts valt u door de mand als u niet begrijpt én goedmaakt wat naasten op uw kerkvloer aldus werd aangedaan...

(...)

Als buitenstaander zou je nu bijna denken dat hier heimelijk een soort van machtspolitiek wordt bedreven ten koste van slachtoffers!

Getuige o.m. talloze berichten op Facebook werd het leven van menig "apostelkind" getekend door schrijnende voorvallen als deze:

(...)

1. [09-04-2020, 00:06]
   (...)
2. [09-04-2020, 00:35]
   (...)
3. [13-04-2020, 18:02]
   (...) Ik had een Apostolische meester in klas zes..
   Moesten we een woord bedenken achter verbond.....
   Iedereen zei.. sluiten.
   Ik steek mijn vinger op en zeg vernieuwen.
   De meester zegt nee fout... ik als 11 jarige denk huh....
   Roept hij mij na school apart... dat is van de dienst en tussen ons en op school is het fout.....
   Ehm... klein jeugdtrauma......nooit vergeten ... en hoezo fout?
4. [13-04-2020, 19:27]
   Nou ik had diezelfde meester in dezelfde zesde klas een paar jaar later ( tis mijn zus hierboven) ik zei iets niet helemaal goed in de klas werd ik aan mijn oor (1980) keihard de bank uitgesleept. Ik zou toch beter moeten weten met mijn achtergrond. Nooit maar dan ook nooit vergeten, ik voel mijn oor nog zal ik maar zeggen. En ook de vernedering.
5. [16-04-2020, 18:25]
   Ik zal zeggen wat er speelde, misschien helpt het anderen ,misschien mezelf, ik weet het niet. Mijn vader was psychiatrisch patiënt, maar ook een hele trouwe aanhanger van de apostel, net als zijn hele familie. Met het kerstdeclamatorium 1972, pagina 129, haalde de apostel fel uit tegen randfiguren, zorg dat u zelf geen randfiguur wordt. In maart 1973, het jaar van de zuivering, heeft mijn vader een einde aan zijn leven gemaakt, hij schreef in zijn afscheidsbrief dat we beter af waren zonder hem. Ik was toen 9…
6. [16-04-2020, 20:24]
   (...)
7. [18-04-2020, 09:36]
   (...) ik weet dat de kinderen het vreselijk vonden. In die tijd had ik de leiding van choreografie bij de kerstspelen en oefende na de kringen met hen. Het gemopper was niet van de lucht. Overigens is die generatie helemaal weggevallen. Dat geeft toch te denken. Ik heb dat gemopper wel gemeld bij de voorganger maar die veegde het van tafel. Oftewel nam mij niet serieus.

(...)

Wanneer worden de ingehuurde verantwoordelijken bij het Meldpunt eindelijk wakker?

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Léés toch eens wat er hieronder écht stáát!!

(...)
Het is voor deze Babylonische spraakverwarring tekenend dat slachtoffers zich onbegrepen voelen en sekteleiders ontwijkend reageren:

• Intense rouw
  
  Ik ben nu 55. Mijn verwerkingsproces moet nog steeds beginnen, en ja, het kan nu eindelijk. Maar het is wel een beetje laat. Mijn kinderen moesten opgroeien met een emotioneel onbeschikbare en instabiele moeder, en zijn inmiddels ruimschoots volwassen. Beschadigde kinderen toen, beschadigde volwassenen nu. Mijn partner heeft me eindeloos moeten opvangen, zonder al te veel terug te krijgen, en hetzelfde geldt voor de enkele vrienden die het vol hebben gehouden. De tijd voor een carrière, die zo veelbelovend en flitsend startte in de academische wereld, is voor mij voorbij. Ik moet inmiddels denken aan mijn pensioen zonder ooit echt goed werkend te zijn geweest. Mijn lijf is een door een leven lang chronische stress een wrak. Voorbij, voorbij, voorbij. Wat een intense rouw. Wat een boerenbedrog, illusies en leugens. Het is nooit om ons, om mij gegaan. Het ging altijd alleen maar om HEM, om onze illustere Leidsman.

• De wereld van een Apostelkind
  
  En toch denk ik – misschien conform mijn apostolische programmering – telkens maar weer dat ze het echt wel goed bedoelen. Dat ze integer, maar blind (want geprogrammeerd) en uiterst onhandig zijn, en zelf ook worstelen om te zien. Het ene moment zie ik wat het genootschap me allemaal heeft gebracht; de vele mooie momenten, mijn identiteit (wankel en al maar toch), mijn kwaliteiten die ik kon inzetten. Ik zie Bert Wiegman, de huidige Apostel, die ik persoonlijk ken, en waarvan ik weet dat hij als mens echt oké is. Dat hij oprecht zijn best doet, ook in de huidige omstandigheden. Maar dan realiseer ik me weer dat diezelfde Bert Wiegman wel degelijk al die dingen die ik net noemde aanstuurt of minimaal goedkeurt. En lees ik op de officiële Facebook pagina van het genootschap nog maar heel kort geleden deze uitspraak namens het genootschap:
  
  “Gelukkig is er geen sprake van dat duizenden mensen beschadigd zijn. Uit de 38 zeer intensieve gesprekken zijn rode draden gekomen (…)”
  
  En dan zie ik weer dubbel. Welkom in de wereld van een Apostelkind. Het is er eenzaam, verwarrend en pijnlijk. Ik snap wel dat er zoveel mensen zijn die dit niet wíllen weten. Het doet namelijk behoorlijk zeer.

Bron: "Verhaal 15: Gods Hulp" d.d. 05-09-2020 op de website "Apostelkinderen"

(...)

(...)

(...)

[09-04-2020, 17:26]
(...) Ik ben van 1966 en in 1995 vertrokken, ik heb nog een tijd daarna met mildheid teruggedacht, maar de herinnering werd steeds grauwer. 2 jaar geleden kwam ik pas tot de conclusie dat het ApGen een sekte was en dat die sekte mij ernstig heeft beschadigd, voor mijn vader was de Apostel het allerhoogste, bij ieder gesprek werd aangehaald 'wat de Apostel erover had gezegd' en je denkt toch niet dat je het beter weet dan de Apostel. Ook ik heb mijn goede herinneringen aan lieve mensen in het AG, maar dat verzoet de herinnering niet. Ik denk dat in de discussie die nu losbarst er ook een tegengeluid zal komen van apostolischen die het allemaal niet zo heftig hebben ervaren.

(...)

(...)

[TjerkB]

(...)
Wanneer worden de ingehuurde verantwoordelijken bij het Meldpunt eindelijk wakker?

(...)

@all

Al vanaf het begin nadat op het internet namens het bestuur van het Apostolisch Genootschap de eerste reacties binnenkwamen op het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet, bekroop mij een nietpluisgevoel. En dat werd alsmaar erger, zoals door het reflexmatige la­keien­ge­drag van de landelijke woordvoerder die in Nieuw-Vennep alternatieve feiten aandroeg voor een artikel in het Witte Weekblad:

Het genootschap was op eigen wijze orthodox, dat kunnen we kwalificeren als onplezierig of dwingend, maar een misstand is een onwettige handeling en een wanpraktijk een opzettelijk schadend handelen, gericht tegen derden.

Welnee, hier kon geenszins sprake zijn van welke misstand dan ook. Nu niet, nooit niet. Wie er anders over dacht, bezondigde zich aan aantijgingen en dat is héél erg want dan heb je van de liefde in 1 Korintiërs 13, waar de apostel L. Slok volleerd in was, NIETS begrepen.

Hoe zit het dan wél? Om precies te zijn -zoals het vorig jaar op de radio nog eens woordelijk viel te beluisteren- zit het eenvoudig zo:

Bij het opnieuw beluisteren van het Radio 1 programma van 5 April
was ik opnieuw geschokt toen ik de onderstaande tekst beluisterde.

UITSPRAAK VAN L.SLOK
Ik probeer tot uw ziel door te dringen en daar de verlossende stoot te geven en
daarmee wil ik u uit uw isolement, uit uw onmacht halen en u brengen tot wat u uit zichzelf
zonder deze bevruchtende hulp van buitenaf nooit zou kunnen.

(...)


Uit: Bericht op "wo 06 mei 2020, 19:08"

Wie zich níet liet doordringen van deze voor de mensheid in het algemeen en de apostolischen in het bijzonder vrijmakende doctrine, mocht van diezelfde apostel L. Slok doodvallen. Eigen schuld, dikke bult. Wat een lieverd, hé, dat hij het met iedereen zó goed voorhad!

Ge­pokt en ge­ma­zeld door de aan ze opgedrongen onverbiddelijke geloofscultuur, mogen de onwilligen nu in hun eigen sop gaarkoken.

(...)
Wat de berichtenstroom van de laatste weken over het Apostolisch Genootschap voor mij heeft blootgelegd, zijn o.a.:

1. een chaos van denkbeelden; rangen en standen binnen de organisatie en een babylonische spraak­ver­war­ring
2. het pronken met muzikale en verstandelijke talenten van gemeenteleden teneinde de buitenwacht te imponeren
3. een naarstig streven om de vermeende consistentie van de ideologie i.c.m. het bestaansrecht van de organisatie aan te tonen
4. pestgedrag door gaslighting, intimidatie en manipulatie (het kerkgenootschap is daardoor pertinent niet hufterproof)
5. een zorgwekkende discrepantie tussen de theorie en de praktijk van de gepredikte naastenliefde
6. geen zorg en geen nazorg voor gemeenteleden die door een verdeel- en heerspolitiek een psychotrauma hebben ontwikkeld
7. egoïstisch en ontwijkend gedrag bij leidinggevenden, geen gezonde zelfreflectie, doofpotpolitiek; machtsdenken

(...)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

"Wer gjin begjinsels binne, heerscet willeker... ", blijkens een in de 16e eeuw ter griffie 's Hofs van Friesland gebruikt Commissie-boek.

Zonder beginselen regeert de willekeur; raken wij verzeild in een samenleving waar­in geen recht heerst en ontaardt veiligheid in angst.

Daar wil je toch niet aan hebben bijgedragen? Wie ten prooi viel aan apostolische pijn dient toch in bescherming te worden genomen?

Dan laat je je door een kerkbestuur toch niet voor hun karretje spannen om hulpzoekenden via een meldpuntregeling te ontmoedigen?

Het is be­ter van ge­drag of han­del­wij­ze te ver­an­de­ren op het mo­ment dat je het fou­te er­van in­ziet, dan er hals­star­rig in te vol­har­den...

Groet,
TjerkB


N.B.

(...) Het zijn héél dure lessen geweest en het is diepdroevig dat sommigen onder ons die zelfs met hun gezondheid moesten betalen. Tegen de huidige kerkleiding die vindt dat men daar part noch deel aan had, zou ik willen zeggen: zet recht wat er recht te zetten valt.

(...)

(...)
Ik roep mr. Wolfsen en diens medewerkers op om onder ogen te zien hoezeer het hier serieuze psychiatrie en personenschade betreft.

(...)

[TjerkB]

(...)
Het is be­ter van ge­drag of han­del­wij­ze te ver­an­de­ren op het mo­ment dat je het fou­te er­van in­ziet, dan er hals­star­rig in te vol­har­den...

(...)

@all

Concreet:

(...)
Als mensen een extra agenda hebben, komt dit meestal vroeg of laat wel aan het licht. Terwijl ik naar de kerk ging om het geloof en ik musiceerde om de muziek, kunnen op de achtergrond ongemerkt onzuivere motieven de drijfveer zijn bij anderen, waardoor op enig moment zich een ontluisterende waarheid aandient. Kennelijk hebben sommigen het nodig invloed te hebben of aanzien te verwerven terwijl dit ten koste gaat van naasten.

Zo is prestige lang niet altijd een gezonde drive. Als mensen een koor of een kerk nodig hebben als dekmantel om zichzelf zo nodig in de picture te spelen en de hoofdzaak een bijzaak wordt, ontbreekt het ze kennelijk aan inborst. Saamhorigheid en synergie worden hierdoor dramatisch ondermijnd. Zodra het domweg vijf over twaalf is geworden, is er geen weg meer terug. Hooguit kun je dan nog je best doen om de schade te beperken.

(...)

Meer concreet... Wat werd de betrokkenen in het vooruitzicht gesteld?

• VERKLARING VAN HET BESTUUR
  
  Na het verschijnen van het boek Apostelkind van Renske Doorenspleet zijn wij geconfronteerd met verhalen uit en emoties over het verleden. Het was voor ons als bestuur van het Apostolisch Genootschap aanleiding om hierover in gesprek te gaan met leden en voormalig leden om ons een zo volledig mogelijk beeld te vormen van onze geschiedenis. Na zo’n 130 indringende en waardevolle gesprekken willen we een verklaring afleggen.
  
  De schrijver heeft met haar boek een verborgen en onverwerkte kant van het verleden aan het licht gebracht. Het geeft ons de kans dit deel van onze geschiedenis aandacht te geven en recht te doen aan de mensen die pijn uit dit verleden met zich meedragen. Doordat mensen hun aangrijpende en persoonlijke verhalen hebben gedeeld, beseffen we dat de hiërarchische cultuur, van met name voor de eeuwwisseling, sporen heeft achtergelaten en dat mensen deze cultuur als beschadigend hebben ervaren.
  
  We erkennen voluit dat er in die tijd binnen het genootschap een normerende en daarmee uniformerende cultuur was waarbinnen een deel van de (jeugd)leden belemmerd werd in hun autonomie en persoonlijke ontwikkeling. Normen waren veelal belangrijker dan de waarden waar het genootschap voor stond. De groepsdruk was destijds groot en afwijken van de groep leidde in bepaalde situaties tot uitsluiting of publiekelijke terechtwijzing.
  
  Wij betuigen spijt over het feit dat we de signalen hiervan onvoldoende en niet tijdig hebben opgemerkt. Of dat we de moed niet hadden elkaar erop aan te spreken, waardoor er in menig situatie niet juist is gereageerd. Er was sprake van inmenging in levenskeuzes en familiesituaties, waarbij de privacy in het geding was. Er zijn mensen geweest die hebben moeten zwijgen of niet durfden te spreken. Daardoor werd steun die soms nodig was, niet gegeven of gevonden. Professionele hulp werd in enkele gevallen zelfs afgeraden.
  
  Dit had niet mogen gebeuren. Het past niet bij de menswaardigheid waarvoor we ons inzetten en waarop we aanspreekbaar willen zijn. Daarom bieden we onze oprechte excuses aan, aan iedereen die miskenning, beknelling en emotionele pijn ervaren heeft door de destijds heersende organisatiecultuur en/of daaruit voortvloeiend handelen van geestelijk verzorgers binnen het Apostolisch Genootschap.
  
  
  11 oktober 2020, bestuur van het Apostolisch Genootschap

Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/reflectie ... t-bestuur/

Wow, dacht ik, wat edelmoedig! Toch leek het bijna te mooi om waar te zijn:

(...)
Wat mij in de verklaring het meest aansprak, was dit: "Het geeft ons de kans dit deel van onze geschiedenis aandacht te geven en recht te doen aan de mensen die pijn uit dit verleden met zich meedragen." Als dat voor wie het betreft werkelijk gaat gebeuren, is het fijn, maar dan mag het risico níet zijn dat slachtoffers, na al het onbegrip, óók nog het slachtoffer worden van de nasleep die dit meebrengt.

Naar nieuw-apostolische maatstaven is men bij het Apostolisch Genootschap tot een ongekend baanbrekend nieuw inzicht gekomen.

(...)

Tussen 11 oktober 2020 en 27 november 2020 wanneer er een verontrustend sobere meldpuntregeling wordt geïntroduceerd, heeft het bestuur haar waarden echter verloochend want die meldpuntregeling legde de eventuele hulp aan slachtoffers al op voorhand aan banden. Eenzelfde aanpak, waaruit desinteresse sprak, wantrouwen en het marginaal maken van de problematiek, zagen wij later van overheidswege bij de slachtoffers van de toeslagenaffaire. Hoezo stelde het bestuur van Apostolisch Genootschap op 11 oktober 2020 "Daarom bieden we onze oprechte excuses aan..." ? Als de op 27 november 2020 gepresenteerde meldpuntregeling de uitkomst is van dat schuldbesef, klopt er iets niet:

(...)
Voor het Apostolisch Genootschap heeft het boek Apostelkind -naar ik aanneem- onwelkome publiciteit opgeleverd. Terwijl het bestuur misschien wel popelde om te gloriëren bij de dissertatie van Frederique Demeijer over "apostolisch-zijn door de jaren heen", kwamen er opeens alarmerende tegengeluiden op over vervlogen tijden ten aanzien waarvan het bestuur zich daarna op het standpunt stelde dat men daaromtrent alle lessen al had geleerd. Echter, mede gelet op de getuigenverklaringen van (ex-)apostelkinderen via de website https://apostelkinderen.nl kan die zienswijze inmiddels níet staande worden gehouden. Desondanks gaf nu het bestuur met de geïntroduceerde magere meldpuntregeling van 27 november jl. er uitdrukkelijk blijk van dat zij slechts ten dele (!) bereid is in te staan voor de gevolgen van misdragingen die hebben plaatsgehad onder de directe verantwoordelijkheid van meerdere oud-bestuursleden.

Door ten overstaan van naasten die "pijn uit dit verleden met zich meedragen" het beleid nu zo uit te stippelen dat dezen ook voortaan goeddeels in hun eigen sop mogen gaarkoken, zonder de bescherming, begeleiding en bijstand, die ze vanuit het Apostolisch Genootschap met terugwerkende kracht toekomen, komt bij het huidige bestuur onverhoopt de moraliteit alarmerend in het geding. Hoe sympathiek, maatschappelijk betrokken, professioneel op enig vakgebied, lief of sportief elk afzonderlijk bestuurslid ook mag zijn; daar gaat het nu even niet om. Het gaat erom of men voluit wil begrijpen wat de bestuurlijke verantwoordelijkheid hier exact inhoudt.

(...)

Nóg meer concreet:

• (...)
  Niet de hulp van God uit den Hoge, nee, die van (mijn) God als Apostel. Al dan niet via de Herder, de jeugdverzorger, wie dan ook. Nimmer alleen, zongen we ook. En dat Vaders grote Liefde mij opzocht, en dat hij veilige Vaderarmen had waar je in kon rusten. Vader, Vader, Vader. Levensvriend, Leidsman, Gids op alle levenswegen, eigentijdse Christus. Wat boften we. Je hoefde immers nooit bang of alleen te zijn op de moeilijke momenten in je leven. Hij beloofde op honderden manieren er altijd voor je te zullen zijn. Gods Hulp was altijd nabij.
  
  (...)
  Er volgde een lawine van alle mogelijke hulpverleningstrajecten in zowel reguliere als alternatieve hulpverlening en ik kwam helaas ook in de WAO omdat ik niet meer kon functioneren. En hoewel ik in elke therapie wel iets over mijzelf leerde, hielp niets écht, tot uiteindelijk na járen aanmodderen bleek dat ik een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) had, een reactie op aanhoudend trauma waarbij je brein de emoties en herinneringen in hokjes wegstopt, zodat in elk hokje de lading minder is dan het totaal. Hierdoor kun je een soort van doorleven zonder bewustzijn van die herinneringen. Maar het blijft zijn invloed uitoefenen en ontregelt je leven volledig, omdat informatie aanhoudend en onvoorspelbaar verdwijnt.
  
  (…)
  Een omschrijving als ‘leren van de minder mooie kanten van onze geschiedenis’ is voor een huidig lid, geprogrammeerd om niet te zien, waarschijnlijk al een enorme stap. Maar voor mensen die wakker zijn geworden uit hun hypnose, en die de horror van hun geschiedenis en het effect op hun persoonlijkheid en op hun leven onder ogen aan het zien zijn, is het een razend makend slap aftreksel van de werkelijkheid.
  
  (…)
  Maar wat mijns inziens wel zou moeten kunnen is erkennen, zelfs als je het zelf heel anders hebt beleefd. Simpelweg door van achteren naar voren te denken. Erkennen dat het fout was, domweg omdat er vele, véle mensen beschadigd blijken te zijn. Zelfs als je het niet echt snapt, zou dat moeten kunnen. Als buiten alles nat is, heeft het immers geregend, gehageld of gesneeuwd, zelfs al heb je zelf alleen maar de zon gezien. Maar het is nát. Zeg dan niet ‘het is minder droog’, of ‘het is waar maar niet mijn waarheid’. Nat is nat.
  
  (...)

Bron: https://apostelkinderen.nl/2020/09/05/v ... /#more-459

(...)
Uit de zoveelste hart-ver-scheu-ren-de reactie naar aanleiding van het sektarische geweld waarover Renske Doorenspleet berichtte!

(...)

Al in vele forumbijdragen vestigde ik er de aandacht op en ik herhaal het opnieuw: hier speelt serieuze psychiatrie en personenschade!!

Robin Brouwer verwoordde het in diens laatste verhandeling buitengewoon treffend:

• Men is gewired, net zoals ik, en voelt op basis van die bedrading, op basis van die die dressuur die allen van ons eerder ondergaan hebben. We kunnen hier volgens mij in psychische zin spreken van ‘dissociatie’: van het buitenwerking treden van bepaalde waarnemingen, gevoelens en gedachten. Iemand uit het genootschap waar ik veelvuldig mee samenwerkte, merkte na vergaderingen wel eens op dat hij niet bij machte was om verslag te doen wat er op de vergadering precies gezegd was omdat hij in die ervaringsdimensie was getreden. Bepaalde ervaringen, waarnemingen en gedachten, werden als het ware uitgezet. Of, om een metafoor te gebruiken; menigeen is tijdens een dergelijke vergadering als een konijntje dat in de koplampen van de auto staart. Men is in de positieve modus gezet. Al het andere valt buiten het waarnemingsveld.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

In een column van Peter de Waard las ik vandaag iets wat m.i. ook kenmerkend is voor de bestuurders bij het Apostolisch Genootschap:

• (...)
  Selectieve vergeetachtigheid, het ontwijken van informatie en het formuleren van creatieve rechtvaardigingen behoren tot de cognitieve vaardigheden van mensen die met de opbouw van een aandelenportefeuille bezig zijn. 'Wat deze technieken zo effectief maakt, is dat we ze vaak toepassen zonder het zelf door te hebben', zo schrijft UvA-hoofddocent Joël van der Weele in een onthullend artikel in het ESB, het vakblad van de Nederlandse economen.
  
  Uit het stuk, gebaseerd op een aantal wetenschappelijke experimenten, blijkt dat slimheid geen 
garantie is voor expertise. Integendeel, bollebozen met een hoge wetenschappelijke geletterdheid (scientific literacy) en gecijferdheid (numeracy) zijn juist gevoeliger voor mispercepties dan dombo's. Slimme mensen zijn namelijk beter in het filteren van de informatie die in hun straatje past en het rationaliseren van onwelgevallige feiten. Op die manier houden ze zichzelf voor de gek. Van der Weele noemt dit 'strategische onwetendheid'. Als informatie niet aansluit bij hun politieke overtuiging wordt die genegeerd.
  
  Het is een van de redenen dat veel klimaatontkenners in hun standpunt volharden en de realiteit aan hun laars lappen. De opeenstapeling van wetenschappelijk bewijs willen ze niet weten of doen ze af als een samenzweringstheorie. Het koude voorjaar van 2021 pakken ze aan als bewijs dat het met de opwarming van de aarde wel meevalt. Dat het weer en het klimaat heel verschillende dingen zijn, zoals weerman Peter Kuipers Munneke zo vaak betoogt na een ijsdag in mei, horen ze niet.
  
  (...)

Bron: De Volkskrant, ECONOMIE PAGINA 23 | WOENSDAG 19 MEI 2021

Hoe dan ook; het valt mij op dat men zich telkens be­hen­dig door een slim­mig­heid­je uit een ne­te­li­ge si­tu­a­tie tracht te ma­noeu­vreren...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Dat men over "het gedachtegoed" een jaarboek uitbracht op naam van een samensteller ervan, vond ik trouwens ernstig misleidend. Renske Doorenspleet kreeg dit boek overigens van iemand cadeau, maar voor haar komt "Leven in Liefde" neer op Leven in Leugens.

(...)

(...)
Hoeveel exemplaren van het ApGen-jaarboek "Leven in Liefde" er met het oog op de feestdagen eind vorig extra over de toonbank zijn gegaan omdat bij kopers in de gauwigheid het oog viel op een mooie omslag, een aansprekende titel en een auteursnaam die ze niet direct aan propaganda deed denken, weet ik niet, maar is het geen schande dat het kerkbestuur nu zó ver ging met emotiemarketing?

Überhaupt de gedachte om deels ook van een uiterst omstreden (want: narcistische) geestelijk leider weekbrieven te recyclen, terwijl zielen, die vanwege diens regiem emotioneel onder de voet zijn gelopen, juist het afgelopen jaar dankzij Renske Doorenspleet eindelijk aandacht vroegen voor het ongekende onrecht (!) wat ze is aangedaan, stuit mij enorm tegen de borst, temeer omdat velen er in die foute tijd met hun neus bovenop stonden en vrijwel niets uitrichtten wat het aan weerloze slachtoffers berokkende leed kon beperken. Nog altijd wordt er over de impact van dat sektarische geweld véél te lichtvaardig gedacht. Dat vermijdingsgedrag is egoïstisch en laf. Het vergroot bij hen die een psychotrauma ontwikkelden de eenzaamheid en de miskenning triggert nodeloos pijnlijke herbelevingen.

Ondertussen wordt er bij vriend en vijand op het gemoed gewerkt door hoog op te geven van liefde, doch zónder daar werk te maken. Daarom verbaast het mij niet over het bewuste jaarboek en wat Renske Doorenspleet erover uiteenzette reacties te lezen als ook déze:

• Juist de denkers en de gevoeligen en creatievelingen zijn hard nodig om inzicht te verschaffen en de huidige wereldproblematiek op te lossen. We hebben geen sterke leiders nodig maar verantwoordelijke. Binnen een relatie mag je elkaar ook op verantwoordelijkheid aanspreken; het lijkt tegenwoordig meer of een relatie vooral mooi voorgesteld moet worden op Social Media .. en ook daarin acteert het Apostolisch Genootschap tijdsoveenkomstig ….
  
  Inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht. Als het Apostolisch Genootschap eerder naar haar eigen navel gestaard had, dan hadden we veel eerder kunnen onderkennen dat wij niet zijn opgevoed om het ego-tijdperk aan te vliegen. Dan hadden we elkaar enorm kunnen helpen. Nu zijn we alleen gelaten in een verharde wereld waar wij enkel zijn opgevoed om te dienen…. en ‘we zitten hier gezellig’ en ‘we zitten hier ok’, deze houding van de laatste 25 jaar helpt daar weinig aan. Het is uiteindelijk een wandeling van het ene opiaat naar het andere, maar centraal staat het ‘goede gevoel’ en dat je je als apostolische goed voelt en dankbaar bent… daar mogen waarheidsvinding en werkelijkheidsbeleving voor ondersneeuwen…..nog steeds.

Bron: Reactie d.d. "15 december 2020 om 10:08" op de recensie van Renske Doorenspleet van het boek "Leven in Liefde"

(...)

Uit: Bericht op "za 30 jan 2021, 14:24" in de thread "Edwin Diersmann: Quo vadis, o Apostolisch Genootschap? – Een oproep tot herbronning"

@all

Zou "liefhebben" niet te verkiezen zijn boven "lief doen"?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 25-05-2021, 06:15 uur]

(...)
Zou "liefhebben" niet te verkiezen zijn boven "lief doen"?

(...)

@all

Bij de Nieuw-Apostolische Kerk en bij het Apostolisch Genootschap wordt steevast van hogerhand het woord gevoerd door personen die goed (m.n. van zich af) kunnen praten. In de profielschets stond misschien wel zoiets als "offensief en defensief kunnende ageren". Alsof de harten zijn versteend wordt er ondertussen geen -aan hardvochtig handelen te wijten- probleem tot een oplossing gebracht.

Onlangs schreef ik:

(...)
"Wer gjin begjinsels binne, heerscet willeker... ", blijkens een in de 16e eeuw ter griffie 's Hofs van Friesland gebruikt Commissie-boek.

Zonder beginselen regeert de willekeur; raken wij verzeild in een samenleving waar­in geen recht heerst en ontaardt veiligheid in angst.

Daar wil je toch niet aan hebben bijgedragen? Wie ten prooi viel aan apostolische pijn dient toch in bescherming te worden genomen?

Dan laat je je door een kerkbestuur toch niet voor hun karretje spannen om hulpzoekenden via een meldpuntregeling te ontmoedigen?

(...)

Ik vraag mij dus af: welke principes houdt men er feitelijk nog op na? Mijn voorstel zou zijn maar vast te houden aan het onderstaande:

• Matteüs 17:
  
  Onderricht aan Petrus en de leerlingen
  [24] Toen ze in Kafarnaüm waren aangekomen, kwamen de inners van de tempelbelasting bij Petrus en vroegen: ‘Draagt uw meester de dubbeldrachme niet af?’ [25] Hij antwoordde: ‘Zeker wel!’ Toen hij thuiskwam, was Jezus hem voor met de vraag: ‘Wat denk je, Simon? Van wie innen de heersers op aarde tol of belasting? Van hun eigen kinderen of van anderen?’ [26] Op zijn antwoord: ‘Van anderen,’ zei Jezus tegen hem: ‘Dan zijn de kinderen dus vrijgesteld. [27] Maar laten we hen niet voor het hoofd stoten; ga naar het meer, werp daar je hengel uit en haal de vis die het eerst bijt van de haak. Als je zijn bek opent, zul je een vierdrachmenstuk vinden. Neem dat mee en betaal hun voor ons allebei.’
  
  
  Matteüs 18:
  
  [1] Op dat moment kwamen de leerlingen Jezus vragen: ‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk van de hemel?’ [2] Hij riep een kind bij zich, zette het in hun midden neer [3] en zei: ‘Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnengaan. [4]Wie zichzelf vernedert en wordt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemel. [5] En wie in mijn naam één zo’n kind bij zich opneemt, neemt mij op. [6] Wie een van de geringen die in mij geloven van de goede weg afbrengt, die kan maar beter met een molensteen om zijn nek in zee geworpen worden en in de diepte verdrinken. [7] Wee de wereld met haar valstrikken. Het is onvermijdelijk dat er mensen ten val worden gebracht, maar wee de mens die de valstrik zet! [8] En als je hand of je voet je op de verkeerde weg brengt, hak hem dan af en werp hem weg: je kunt beter verminkt of kreupel het leven binnengaan dan in het bezit van twee handen of twee voeten in het eeuwigbrandend vuur geworpen worden. [9] Brengt je oog je op de verkeerde weg, ruk het dan uit en werp het weg: je kunt beter met één oog het leven binnengaan dan in het bezit van twee ogen in het vuur van de Gehenna geworpen worden.
  
  [10] Waak ervoor ook maar een van deze geringen te verachten. Want ik zeg jullie: hun engelen in de hemel aanschouwen onophoudelijk het gelaat van mijn hemelse Vader. [11] De Mensenzoon is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren was. [12] Wat denken jullie? Als iemand honderd schapen bezit en een daarvan dwaalt af, zal hij er dan niet negenennegentig in de bergen achterlaten en op weg gaan om het afgedwaalde dier te zoeken? [13] Als het hem lukt het te vinden, dan zal hij zich, dat verzeker ik jullie, over dat ene meer verheugen dan over de negenennegentig andere die niet afgedwaald waren. [14] Zo is het ook bij jullie Vader in de hemel: hij wil niet dat een van deze geringen verloren gaat.
  
  [15] Als een van je broeders of zusters tegen je zondigt, moet je die daarover onder vier ogen aanspreken. Als ze luisteren, dan heb je ze voor de gemeente behouden. [16] Luisteren ze niet, neem dan een of twee anderen mee, zodat de zaak zijn beslag krijgt dankzij de verklaring van ten minste twee getuigen. [17] Als ze naar hen niet luisteren, leg het dan voor aan de gemeente. Weigeren ze ook naar de gemeente te luisteren, behandel hen dan zoals je een heiden of een tollenaar behandelt. [18] Ik verzeker jullie: al wat jullie op aarde bindend verklaren zal ook in de hemel bindend zijn, en al wat jullie op aarde ontbinden zal ook in de hemel ontbonden zijn. [19] Ik verzeker het jullie nogmaals: als twee van jullie hier op aarde eensgezind om iets vragen, wat het ook is, dan zal mijn Vader in de hemel het voor hen laten gebeuren. [20] Want waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.’
  
  [21] Daarop kwam Petrus bij hem staan en vroeg: ‘Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?’ [22] Jezus antwoordde: ‘Niet tot zevenmaal toe, zeg ik je, maar tot zeventig maal zeven. [23] Daarom is het met het koninkrijk van de hemel als met een koning die rekenschap wilde vragen van zijn dienaren. [24] Toen hij daarmee begonnen was, bracht men iemand bij hem die hem tienduizend talent schuldig was. [25] Omdat hij niets kon terugbetalen, gaf zijn heer bevel dat de man samen met zijn vrouw en kinderen en alles wat hij bezat verkocht moest worden, zodat de schuld kon worden ingelost. [26] Toen wierp de dienaar zich aan de voeten van zijn heer en smeekte hem: “Heb geduld met mij, ik zal u alles terugbetalen.” [27] Zijn heer kreeg medelijden, hij liet hem vrij en schold hem de geleende som kwijt. [28] Toen deze dienaar naar buiten ging, trof hij daar een van de andere dienaren, die hem honderd denarie schuldig was. Hij nam hem in een wurggreep en beet hem toe: “Betaal me alles wat je me schuldig bent!” [29] Toen wierp deze zich voor hem neer en smeekte hem: “Heb geduld met mij, ik zal je betalen.” [30] Maar hij wilde daar niet van weten, integendeel, hij liet hem gevangenzetten tot hij de hele schuld zou hebben afbetaald. [31] Toen de andere dienaren begrepen wat er gebeurd was, waren ze zeer ontdaan, en gingen ze naar hun heer om hem alles te vertellen. [32] Daarop liet zijn heer hem bij zich roepen en hij zei tegen hem: “Je bent een slechte dienaar. Heel die schuld heb ik je kwijtgescholden, omdat je me erom smeekte. [33] Dan had jij toch zeker ook medelijden moeten hebben met die andere dienaar, zoals ik medelijden heb gehad met jou?” [34] En zijn heer was zo kwaad dat hij hem in handen van de gerechtsbeulen gaf tot hij de hele schuld zou hebben terugbetaald. [35] Zo zal mijn hemelse Vader ook ieder van jullie behandelen die zijn broeder of zuster niet van harte vergeeft.’

Groet,
TjerkB


P.S. Wat de reden ervan is dat ik de uit Matteüs 17 en 18 hierboven aangehaalde tekst niet heb ingekort, zal ik afzonderlijk toelichten.

[TjerkB]

1. (...)
   Hoe wij ’t ook be­keken en wat wij ook pro­beerden; vanuit het apostolaat geldt de wet van de jungle. Het was slikken; buigen of barsten.
   
   (...)

2. (...)
   In antwoord op de opmerking van de Tubantia-journalist "Het valt me op dat het woord ‘God’ nog niet is gevallen", was dit de reactie:
   
   

   • "Dat heeft te maken met het feit dat wij een andere invulling aan het begrip God geven", stelt [...]. "Wij gebruiken het woord God om een naam te geven aan alles dat ons overstijgt en dat ons ontroert. God is scheppingskracht. Een universele kracht."
   • "Wij spreken ook niet over kerk. Ons gebouw noemen wij plaats van samenkomst. Wij geloven niet in het beeld, zoals in andere geloofsgemeenschappen, dat Jezus 2000 jaar geleden is gestorven voor onze zonden. Wij zien Hem als voorbeeld van hoe wij zouden kunnen leven. Hij is onze inspiratiebron."

   
   Dat klinkt controversieel, gezien de systematische "emotionele verwaarlozing" van kinderen en jeugd bij het Apostolisch Genootschap, zoals dit naar voren komt in het boek "Apostelkind" en het ook blijkt uit tal van ingezonden berichten van lezers op internet. Uitgaande van de gezindheid die Christus Jezus had, wordt toch niemand geïnspireerd om jonge mensen het "kind van de rekening" te laten zijn? Desondanks is het mij vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk bekend dat je daar je leven -als kind van God- ook bepaald niet zeker bent.
   
   "Jezus is onze inspiratiebron." Maar er was géén compassie met opgroeiende kinderen, ten koste van wie het geld voor muzieklessen in 't buideltje belandde als liefdesaanbieding voor "oom Apostel" die er een luxeleventje van leidde en voor de rest het geld opspaarde, zodat er nu o.a. een "leerstoel Religieus Humanisme en Compassie" van wordt ingesteld.
   
   (...)

3. (...)
   Ik vraag mij dus af: welke principes houdt men er feitelijk nog op na?
   
   (...)
   P.S. Wat de reden ervan is dat ik de uit Matteüs 17 en 18 hierboven aangehaalde tekst niet heb ingekort, zal ik afzonderlijk toelichten.

@all

De narigheid bij het Apostolisch Genootschap is vergelijkbaar met wat er eerder al aan het licht kwam in de Nieuw-Apostolische Kerk, net als van binnenuit de reflexen daarop, gericht op het oppoetsen van het imago voor de buitenwacht; voorbijgaand aan de oorzaken:

(...)
... uit het NRC-lunchinterview met Renske Doorenspleet:

• (…)
  Zij verliet de groep op haar 24ste. „Het is een ongeschreven regel, als je erin zit én als je eruit stapt: je zwijgt.” Openbare bronnen over de beweging zijn er nauwelijks en wát er was aan liederen en teksten is na 2001 herschreven. „Het verleden wordt toegedekt. Het genootschap presenteert zichzelf nu als religieus-humanistische beweging.” Open, niet-dogmatisch, vriendelijk. „Hun marketingmachine is machtig.”
  
  (…)
  Zij had zes dozen materiaal op zolder staan, verzameld in de loop der jaren, en die is ze gaan bestuderen. Al die teksten samen vormen zó’n warrige leer, met zó veel uitroeptekens, hoofdletters en beeldspraak dat ik maar gauw even doorbladerde. Het gaat over vervulling van zielsverlangens, over de zuiverheid van een ‘uiterst begenadigd Volk’, en vooral heel veel over de ‘innig geliefde Levensvriend’ van wie zelfs het nummerbord van zijn auto (8017) door kinderen wordt bezongen. Hoeveel lariekoek kun je verdragen?
  
  (…)
  Renske Doorenspleet noemt de groepsleden „vriendelijke fanatici”, witte Nederlanders uit alle lagen van de samenleving die geen overlast veroorzaken of anderen lastig vallen met hun overtuigingen.
  
  (...)

Bron: NRC-interview d.d. 12-06-2020 met Renske Doorenspleet

(...)
...graag nog even dit:

(...)

• Ik vulde een belastingaangifteformulier in voor een mevrouw, die ik kende via onze kerk. Zij vertelde mij toen iets uit haar jeugd. Zij en haar zusjes aten wel eens een hapje mee bij de ouders van een vriendinnetje uit de straat. In dat gezin was het de gewoonte dat de vader na het eten een stukje voorlas uit de Bijbel.
  
  "Waarom doen wíj dat niet?", had ze thuis nagevraagd. En zo kwam het dat ooit één keer, toen ook haar zusjes daarop aandrongen, hun vader na het eten iets had voorgelezen uit de Bijbel, namelijk: heb God boven alles lief en uw naaste als uzelf (vgl. Lukas 10:27). "Is dat alles?", hadden de kinderen nog opgemerkt. Ja, dat was alles. De volgende dag, toen na het eten het hele stel nog niet meteen van tafel opstond, in de stellige verwachting dat het bij hen thuis nu óók een goede gewoonte was geworden om nog een hoofdstuk te lezen uit de Bijbel, had hun vader echter gezegd: "Ik denk dat we het beter anders kunnen afspreken: zodra we, wat we gisteren lazen, in de praktijk kunnen brengen, lezen we verder!" Dat was er later nooit van gekomen, zo vertelde zij mij, verbaasd.

(...)


Uit: Bericht op "vr 10 mar 2017, 13:12", in de thread "Het overlijden van onze broeder Frits Deubel"

Te denken ook aan het volgende:

(...)
Wie het strakke keurs­lijf van re­gels en aan­ge­leer­de nor­men niet paste, werd door "oom Apostel" geschoffeerd en heengezonden. Alles onder het mom van dé Liefde (met een hoofdletter). Net als eerder in de Nieuw-Apostolische Kerk, waar in de jaren '50 duizenden de laan uit zijn gestuurd. Zoiets richt een angstcultuur aan waarin de aanbeden idolen vrijuit gaan en niemand verhelpt nog het berokkende verdriet, de schande en de gestichte verwarring.

Zouden degenen die i.c. met vereende krachten en masse vanuit het Apostolisch Genootschap werden opgeofferd of zijn geveld door emotioneel misbruik en de ideologische ratrace niet hebben doorstaan, niet veeleer gebaat zijn met schulddelging en professionele slachtofferhulp dan met vage gesprekken (met een vertrouwenspersoon) in combinatie met de m.i. ondoordachte oproep tot vergeving?

Het betreft hier mensonterende intimidatiepraktijken die nu niet alleen nieuwswaarde blijken te hebben, doch die zonder meer ook klachtwaardig zijn en mogelijk zelfs strafwaardig...

(...)
Opgroeiende kinderen komt een ongestoorde harmonische persoonlijkheidsontwikkeling toe. Ze moesten echter ideologische duplicaten van oom Apostel worden. Op soortgelijke wijze werden nieuw-apostolische gelovigen geïmpregneerd met kadaverdiscipline.

In een boek over hulpverlening aan jeugdige slachtoffers van seksueel geweld las ik dat het -speciaal voor ouders- aankomt op:

- gelóóf je kind
- bescherm je kind
- hélp je kind

(...)

Slachtofferhulp en gewetensvolle zielzorg bleven uit. Nu kom ik terug op het "Onderricht aan Petrus en de leerlingen" in Matteüs 17/18.

Renske Doorenspleet sprak van vriendelijke fanatici. Hoezo is Christus Jezus dan iemands inspiratiebron of voorbeeld? Ik dacht het níet:

(...)

P.S.

• Uit Matteüs 11 (NBV):
  
  [25] In die tijd zei Jezus ook: ‘Ik loof u, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. [26] Ja, Vader, zo hebt u het gewild.[27] Alles is mij toevertrouwd door mijn Vader, en niemand dan de Vader weet wie de Zoon is, en wie de Vader is, dat weet alleen de Zoon, en iedereen aan wie de Zoon het wil openbaren.
  [28] Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. [29] Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, [30] want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

Matteüs 17 maakt ons deelgenoot van het onderricht van Jezus aan Petrus "en de leerlingen". Ik wilde er geen punt of komma van weglaten want uit de hele tekst blijkt pas hoe hij moeite deed om echt duidelijk te maken dat het ongepast is en dat geen enkele naaste er baat bij zou hebben dat wie barmhartigheid had mogen ondervinden, anderen vervolgens ongenadig aftroeft. Toch gebeurt dat télkens; volgens de "vriendelijke fanatici" bovenal "in de wereld om ons heen", maar vraag het alsjeblieft niet na bij hun slachtoffers.

Heus, het is zinloos om woordvoerders, opiniemakers of hoe ze ook allemaal heten nog langer in te zetten om ons allen te imponeren.

Groet,
TjerkB