Dingen achter je laten, een prediking van Jan Rasker

[Jabob65]

Ik hoorde een klein stukje uit een woensdagavond dienst van oudste Jan Rasker, daarbij refereerde hij op een gegeven moment aan distristcapostel Pöschel en die zou gezegd hebben hoe belangrijk het is om dingen achter je te laten, Jan zette dat nog even goed in de verf.

Maar ik vraag me af of dit nu wel zo gunstig is, want je spreekt over iets algemeens tegen een gehoord die heel specifiek is want het kan zijn dat er mensen zijn die nog zitten met iets zogenaamd pietluttigs maar evengoed kan een persoon kort geleden iets heel naars (iets traumatisch) meegemaakt hebben, en de boodschap dat je zoiets achter je moet laten, kan heel ongunstig uitpakken, inmiddels weten we genoeg over trauma, zaken die niet goed geheeld zijn, worden opgeslagen en kunnen voor de nodige problemen zorgen op een later moment.

Toen ik vroeger naar de kerk ging, werd apostel Paulus vaak aangehaald, de woorden 'vergeten wat achter je is en je uitstrekken naar het voorgelegen wit'....

Nou ja, Jezus zegt dat zijn juk zacht is en zijn last licht.

Heling is heel belangrijk, wonden kunnen genezen maar dit lukt niet heel goed vanuit de idee dat je dingen achter je moet laten.

Persoonlijk vind ik niet aanbevelenswaardig op dit soort tips en adviezen te geven.

[Jabob65]

https://youtu.be/uiQsSiKo_yc?t=1657

[zefyr]

@Jakob65,

Het is treurig, dat het woord 'gezellig' viel. Het meest misbruikte woord in de Nederlandse taal...

[Jabob65]

Ja, mensen raken daar ook wel wat van in de war, spierballentaal in combinatie met lieve woordjes!

[TjerkB]

Ik hoorde een klein stukje uit een woensdagavond dienst van oudste Jan Rasker, daarbij refereerde hij op een gegeven moment aan distristcapostel Pöschel en die zou gezegd hebben hoe belangrijk het is om dingen achter je te laten, Jan zette dat nog even goed in de verf.

Maar ik vraag me af of dit nu wel zo gunstig is, want je spreekt over iets algemeens tegen een gehoord die heel specifiek is want het kan zijn dat er mensen zijn die nog zitten met iets zogenaamd pietluttigs maar evengoed kan een persoon kort geleden iets heel naars (iets traumatisch) meegemaakt hebben, en de boodschap dat je zoiets achter je moet laten, kan heel ongunstig uitpakken, inmiddels weten we genoeg over trauma, zaken die niet goed geheeld zijn, worden opgeslagen en kunnen voor de nodige problemen zorgen op een later moment.

Toen ik vroeger naar de kerk ging, werd apostel Paulus vaak aangehaald, de woorden 'vergeten wat achter je is en je uitstrekken naar het voorgelegen wit'....

Nou ja, Jezus zegt dat zijn juk zacht is en zijn last licht.

Heling is heel belangrijk, wonden kunnen genezen maar dit lukt niet heel goed vanuit de idee dat je dingen achter je moet laten.

Persoonlijk vind ik niet aanbevelenswaardig op dit soort tips en adviezen te geven.

@Jabob65
@all

In 2009 hield de vroegere districtsapostel Brinkmann mij hetzelfde voor:

Es gilt, das zu tun was unser Stammapostel geraten hat, sich nach vorne zu strecken und sich zu versöhnen. Dazu ist es notwendig, sich von eigenen Vorstellungen, vielleicht vorgefasster Meinung und alten Erfahrungen zu distanzieren.

Ik had hem toen zuiver benaderd om begrip te vragen voor mijzelf én voor anderen, maar hij zag af van enig overleg. Niets wat ik had kunnen toelichten, deed voor hem blijkbaar ter zake. In zijn brief -die drie maanden onderweg was- werd mij eerst al het volgende te verstaan gegeven:

Es ist schade, dass Ereignisse in der Vergangen- heit dazu geführt haben, dass Sie sich von dem Werk Gottes distanzierten und sogar aus der Neuapostolischen Kirche ausgetreten sind.

Ik wist níet wat ik las: ik zou afstand hebben genomen van het werk van God! Kortom: "Dat is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen." (...)

Aan dat verplichtende sektarische eenrichtingverkeer in deze hië­rar­chi­sche or­ga­ni­sa­tie heb ik mij inderdaad uit zelfbehoud moeten onttrekken.

Groet,
TjerkB


P.S.
Zie ook het bericht op "za 13 feb 2016, 23:42", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "

[willempower]

Met Brinkman bedoel je die man si 10 miljoen met een tovertruc kon laten verdwijnen , en dezelfde die in verre oorden het eerst vraagt waar zijn hier de dames van lichte zeden , om ze te bekeren ?

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 22:00 uur]

(...)
Heling is heel belangrijk, wonden kunnen genezen maar dit lukt niet heel goed vanuit de idee dat je dingen achter je moet laten.

Persoonlijk vind ik niet aanbevelenswaardig op dit soort tips en adviezen te geven.

@Jabob65
@all

Gedachteloos praten mensen elkaar na en dat gebeurt in deze kerk conform alle te eerbiedigen rangen en standen: van hoog naar laag en niks. Zelden wordt er van een evidente fout wat geleerd want steevast was alles goed genoeg bedoeld en is het simpel een kwestie van: zand erover. Het spoelt allemaal wel laconiek weg in de zee der vergetelheid en die is onderhand net zo vervuild als de oceanen met plastic en andere troep. Hiërarchische structuren beletten contact op ooghoogte en het respect ontbreekt voor elkaars gelijkgerechtigheid als kinderen van één Vader. Gelovigen die voor zichzelf getergd een grens aangeven omdat ze op die manier emotioneel onder de voet worden gelopen, kunnen opkrassen.

Dat heb ik dus maar achter mij gelaten...

Ik dacht aan het spreekwoord "twee ge­lo­ven op één kus­sen, daar slaapt de dui­vel tus­sen". Precies zo splijt dus de nieuw-apostolische ideologie.

O ja, via dit Forum werd zondag melding gemaakt van het beleidsvoornemen om alvast te voorzien in de opvolging van stamapostel Schneider:

• Helge Mutschler is gepromoveerd jurist en werkte tot zijn overstap naar de kerk als directeur van de Orde van Belastingadviseurs in Nedersaksen.

Bron: https://www.nak-nl.org/db/8132759/Start ... t-opvolger

Door de hier genoemde specifieke beroepsachtergrond van betrokkene kwam bij mij de herinnering op aan een destijds onbeantwoorde vraag, namelijk (op 8 januari 2007) mijn verzoek aan de toenmalige districtsapostel om een algemene lastenverlichting:

Uit: mijn forumbijdrage op "16 sep 2011, 08:18", in de thread "Außerhalb der von uns erkannten Ordnungen... "

Nu weten wij natuurlijk door gebeurtenissen in het verleden dat een benoemde stamapostelhelper tussentijds ook nog in ongenade kan vallen, doch mogelijk gloort er aan de horizon tóch wel een sprankje hoop...

Verder verwijs ik in deze samenhang naar de thread "Is er nog een toekomst voor de kerk?"

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• [1] Voor de koorleider. Bij fluitspel. Een psalm van David.
  [2] Hoor mijn woorden, HEER,
  sla acht op mijn klagen.
  [3] Luister naar mijn hulpgeroep,
  mijn koning en mijn God,
  tot U richt ik mijn bede.
  [4] In de morgen, HEER, hoort U mijn stem,
  in de morgen wend ik mij tot U en wacht.
  
  (...)
  
  [13] U zegent de rechtvaardigen, HEER,
  als een schild beschut hen uw genade.
  
  
  Uit: Psalm 5 (NBV21)

@all

Ik ken deze Psalm doordat -lang geleden- stamapostel Streckeisen hierover een dienst hield. Verder kwam nu het onderstaande lied bij mij op:

• O, zalig 't huis, waar allen, die daar dienen,
  doordrongen zijn van hun zo grootse taak.
  En al hun werk met liefd' en trouw verrichten,
  dit steeds beschouwend als een heil'ge zaak.
  Waar oud en jong elkaar als huisgenoten,
  als kind'ren Gods erkennend, achting bien;
  in wederzijdse liefde en waardering
  het wezen van de Vader wordt gezien.

Waar zou ik mij hiervoor op het ogenblik nog mogen vervoegen, zo vroeg ik mij af.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• (...)
  [4] In de morgen, HEER, hoort U mijn stem,
  in de morgen wend ik mij tot U en wacht.
  
  (...)

@all

In aansluiting ook aan mijn bericht op "di 10 jun 2025, 11:01" wil ik nog graag iets meer zeggen over dit ene Bijbelvers. Maar eerst even dit...


Op 8 januari 2007 had ik aan de toenmalige districtsapostel dus o.a. het volgende voorgelegd:

• (...)
  Zoals er op u en ook op onze Stamapostel ontzettend veel afkomt, er van alle kanten soms kritiek is, ongenadig en hard, meedogenloos; in hoeverre kan het dan verstandig zijn om óók eens te kijken naar de nieuw-apostolische standaard? Deze standaard is namelijk de cruciale kwestie!!
  Een priester hoeft niet voorbeeldiger te zijn dan een diaken, en de stamapostel niet bijzonderder dan een apostel. Als "een ieder naar vermogen het zijne doet met lust", dan doet ieder gewoon wat er op zijn of haar stukje akkerwerk voor hem of haar te doen valt, dan staan we elkaar niet in de weg, dan hoeven we niet gedurig op te blikken naar degenen die ons vóórgaan... Om over en weer voor elkaar een voorbeeld te zijn in liefde, in ijver, in geloof en in vertrouwen - is dat niet genoeg?
  
  Dát is de kwestie. Hogere verantwoordelijken in onze kerk hebben zichzelf veel te veel op de nek gehaald. Het kwalijke daarvan is dat men anderen een juk oplegt waaronder zielen bezwijken. Juist hierdoor laden hogere verantwoordelijken zelf het ongenoegen en de ontevredenheid op zich dat men wenst te beteugelen. Het is volkomen onterecht dat men anderen nu vermaant onder dat ronduit verwerpelijke juk geen ongenoegen of ontevredenheid te ervaren. Wie geen "au" meer mag zeggen om de pijn van zo'n keurslijf uit te roepen, is het slachtoffer geworden van geestelijke mishandeling van personen die zich in de verste verte geen geestelijk verzorger zouden mogen noemen.
  
  Kortom, als dienaren onevenredig worden geplaagd door zorgen in de gemeenten en men van kinderen Gods soms weinig meer kan velen, zou het dan niet van wijsheid getuigen in onze kerk een algemene lastenverlichting af te kondigen?
  
  (...)

Ik kreeg er geen antwoord op. Toch was er voor mij "in de gemeenschap" gaandeweg zó'n beklemmende toestand ontstaan, voornamelijk door al het eenrichtingverkeer in de communicatie (waardoor dienaren nauwelijks meer dienden doch zelf op hun wenken bediend wilden worden), dat het een loden last oplegde. Ik had daar ook al vaker op geattendeerd, zoals in een e-mailtje op 6 mei 2004, want ik leed er echt onder:

• (...)
  In onze kerk is er in zekere zin een sfeer ontstaan van "ouwe jongens krentenbrood", van "het zal allemaal zo'n vaart niet lopen". Er heerst soms gewoon een ronduit irritante zelfvoldane bezadigdheid, waar bij wijze van spreken "geen poot tussen te krijgen is". Omdat het mij "niet geraden" was om ambtsdragers op wat voor manier ook "voor de voeten te lopen", zulks op straffe van uitsluiting, heb ik mij, om het hoofd boven water te houden, van dit verschijnsel moeten afwenden. Wie zich niet dankbaar kon conformeren aan de gang van zaken, zoals die van hogerhand werd opgelegd, kon immers kiezen: buigen of barsten. Als ouders dat doen met hun kinderen, komt het later nooit meer goed.
  Nu wil ik mij wel haasten om er meteen bij te zeggen dat ik vele liefhebbende dienaren ken, die met dat hele verwerpelijke dictatoriale regiem nimmer iets van doen hebben gehad. Zij kozen voor de aan hun zorgen toevertrouwde zielen, en hadden het waarschijnlijk ondertussen zelf ook niet gemakkelijk.
  
  (...)

Uiteindelijk komt het op 23 december 2009 tot een geheel en al ontwijkende reactie van een andere districtsapostel die mij dan wél voorhoudt:

Es ist schade, dass Ereignisse in der Vergangen- heit dazu geführt haben, dass Sie sich von dem Werk Gottes distanzierten und sogar aus der Neuapostolischen Kirche ausgetreten sind.

Wie dit aandachtig in zich opneemt, ziet staan dat het zowat nog erger zou zijn de Nieuw-Apostolische Kerk te verlaten dan het werk van God! Hoe dan ook - ik dacht: dit kán helemaal niet want hoe werd hier vastgesteld dat ik mij afwendde van "Zijn werk" waarvan het mij als kind al als muziek in de oren klonk dat ervan werd gezongen " 't Is Heer, Uw werk, van U alleen, het werk waarin wij staan; daar Heer, Gij zelf de Bouwer zijt, kan 't nimmermeer vergaan." Bij de geadresseerde, die zich zomaar opstelde als een gevolmachtigde zaakgelastigde namens het koninkrijk der hemelen, had ik vooraf enkel een zorg uitgesproken! (...) Het laatste nieuws, zo begrijp ik, zou nu zijn dat wie op de nieuw-apostolische geloofsweg verwond of anderszins met hulpvragen achterbleef, de dingen achter zich moet laten. Maar dat is geen nieuws; dat is... harteloos!!


Terugkomend nu op het vierde vers uit de aangehaalde Psalm:

(...)
Ooit viel ik één keer in voor een dienaar die godsdienstonderwijs gaf. Onze voorganger gaf hierbij in overweging in het betreffende leerboek eventueel een ander hoofdstuk te kiezen dan het geplande. Mijn oog viel op het hoofdstuk waarin het handelde over Filippus en de Ethiopiër, in Handelingen 8: 26-40. Door God geleid ontmoetten die twee elkaar, met een werkelijk zegenrijke uitkomst. Eén van de kinderen (want: Alle Dagen Heel Druk) had er tot dan toe weinig blijk van gegeven bij de les te zijn. Hij was zelfs onder de tafel gaan zitten waardoor ik aannam dat hij die keer weinig meekreeg. Aan de groep vertelde ik over Filippus dat hij op de dag van die bewuste ontmoeting 's ochtends misschien wel had gebeden: "Lieve God, als ik vandaag even iets voor u kan betekenen, geef dan alsjeblieft een seintje! Amen." Prompt hoorde ik onder de tafel gestommel, waarna het kind van wie ik in mijn onnozelheid had gedacht dat het niet oplette, opsprong en blij uitriep: "Dat ga ik doen!!"

(...)


Uit: Bericht op "ma 02 okt 2023, 12:14", in de thread "Inaugurele rede op 26 november 2021 van prof. dr. Jan Loffeld: Getting to know God after God"

Groet,
TjerkB


N.B.

[Bijgewerkt: 09-09-2024, 09:00 uur]

(...)
Zielzorg in deze kerk houdt helaas in dat lagere dienaren hogeren napraten en dat iedereen doorkrijgt en doet wat al deze "zegenaars" zeggen.

(...)

@all

• 
  
  
  Bron: NAK-Observer

In "de gemeenschap" kwam je samen, zo althans heb ik het leren waarderen, om vóór aanvang van de dienst van het koor een hartverwarmend lied te mogen beluisteren als Trek toch uwe schoenen uit, want de plaats waar gij staat, is heilig!, of: Heer, hoe mint ons hart de plaatsen Uwer woning. In mijn bericht "vr 13 jan 2017, 14:42" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder..." schreef ik hier al méér over, en met name hoe dan bijvoorbeeld naar 1 Korintiërs 12 vers 7 wordt bewaarheid... dat in iedereen de Geest zichtbaar aan het werk is, ten bate van de gemeente:

• O, zalig 't huis, waar allen, die daar dienen,
  doordrongen zijn van hun zo grootse taak.
  En al hun werk met liefd' en trouw verrichten,
  dit steeds beschouwend als een heil'ge zaak.
  Waar oud en jong elkaar als huisgenoten,
  als kind'ren Gods erkennend, achting bien;
  in wederzijdse liefde en waardering
  het wezen van de Vader wordt gezien.

Waar dit in de praktijk mogelijk was, kon na afloop menigeen als een gezegende, bemoedigd en vertroost thuis of elders in het leven de draad weer oppakken. Wie het ooit heeft bedacht om het gemeenteleven vervolgens te willen mechaniseren en standaardiseren, reguleren en wat dies meer zij, weet ik niet, maar er is weinig goeds van terechtgekomen. "Het werk des Heren laat zich niet exploiteren!", heb ik dan ook wel eens vertwijfeld uitgeroepen. Slechts zelden vond ik in dat opzicht enige weerklank. Het was alsof ieder maar gewoon liet gebeuren wat er gebeurde.

Wie niet het volste vertrouwen had in "de gegeven hand van leiding in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren" en in wat er van hun kant soms werkelijk zorgwekkend (zakelijk) werd ver­or­don­neerd, en wie zich dan daarover oprecht bezwaard voelde, zag zich tegenover de opgetuigde nieuw-apostolische kerkelijke autoriteit echter gepositioneerd als een meelijwekkend probleemgeval. En voor wie dan zijn of haar geweten niet in slaap liet sussen, gold: laat diegene maar opkrassen! Dít is wat velen en ook mijzelf is overkomen.


Groet,
TjerkB



Bron: Bericht op "zo 08 sep 2024, 06:57", in de thread "Wohin soll ich mich wenden (Franz Schubert) - opnieuw 'kalibreren' of...? Opmerkelijke vragen?"

[Jabob65]

@TjerkB, het is heek kwetsend om zoiets te horen, dat je het werk Gods hebt verlaten, ik vraag me wel af of zo iemand nu onbewust of bewust onbekwaam is, misschien heeft het ook met intelligentie te maken, net als de opmerking van Rasker, in beginsel kun je zoiets niet in algemene zin zeggen, als je het al wilt hebben over het verleden in de zin van kwetsuren en heling, dan zou je heel genuanceerd moeten zijn. In ieder geval vind ik het heel rot voor je dat dit tegen je gezegd is, dan moet wel heel veel pijn doen.