Dingen achter je laten, een prediking van Jan Rasker

[TjerkB]

(...)
... dan raken we ook de kern van zoiets 'je moet dingen achter je laten', zeker in repressieve omgevingen worden zulke woorden al snel gebruikt maar men weet nu zoveel over trauma dat zulks heel onverstandig is, niet goed gekanaliseerde emotie wordt opgeslagen en kan later voor de nodige klachten zorgen

(...)
Daarom eigenlijk veel beter om naar de pijn te kijken, deze waar te nemen, zodat er vanuit begrip en zachtheid kans is op het helen van de wonden.

(...)

(...)
Rond de kerst kreeg ik van een welzijnsorganisatie enkele QR-codes cadeau waarmee ik in mijn eigen regio iets zou kunnen kopen of bestellen.

(...)
... van een ander boek hoopte ik dat het af was en intussen ook te koop.

(...)
... over de inhoud (gedachten over geloof, geweld en vrede) valt véél méér te melden...

(...)

@Jabob65
@all


Meer toepasselijk, gezien ons forumberaad tot nu toe én actueler over alle momentele brandhaarden in de wereld, kan een boek bijna niet zijn, is wat ik intussen samenvattend kan zeggen! Ook neemt dit boek ons mee met hoe het christendom zich ontwikkelde, door de eeuwen heen. Ik sta er helemaal versteld van wat er met 200 pagina's, verdeeld over een aantal leesbare hoofdstukken, overzichtelijk kan worden opgehelderd.

Toch besef ik ook, wanneer ik zoiets kenbaar maak, dat vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk mogelijk velen zullen opmerken: waar gáát dit nog over? Immers, omdat ikzelf bijna 50 jaar één van de gemeenteleden was en ik zelfs een dienstbetrekking had bij de kerk, ben ik bekend met hoe menigeen denk en voelt:

(...)
De meesten van ons kennen vast de onderstaande versregels wel:

• 'k Wil dus ijlen; elk verwijlen
  leidt van 't doel voorwaar!
  Want wie aan het doel niet hecht,
  heeft verbeurd zijn kroningsrecht.
  Het verleden is betreden,
  voorwaarts richt ik mij.
  
  Bron: Tweede couplet van lied 276, NAK-gezangboek ("Ik wil streven dat mijn leven Gode zij gewijd")

Geregeld zongen wij dit lied en wat "het verleden" betreft, wist je: de vrouw van Lot ver­an­der­de in een zout­pi­laar toen zij om­keek (Gen. 19: 26). Wij keken dus wel uit! Gods "tijdovereenkomstige woord" liet ons "uit genade" ver vooruit blikken.

(...)


Uit: Bericht op "za 18 jan 2025, 10:51", in de thread "Herinnering aan een huisbezoek"

Echter, op de vorige pagina van deze thread herinnerde ik aan het lied "Neeg'nennegentig schapen" want ooit had een nieuw-apostolische opziener in een interview min of meer schouderophalend gereageerd toen hem een vraag werd gesteld over enkele honderden zielen, die er de aandacht op hadden gevestigd in hun kerk toch echt gezondheidsklachten te hebben ontwikkeld. "Ach, dat waren er maar een paar honderd", zo ongeveer wimpelde deze opziener dat thema toen af. Maar ík vond dat ronduit verbijsterend. Het aangehaalde lied heeft twee coupletten. Beide keren handelt het over "Neeg'nennegentig schapen", bij elkaar dus 198. En als er dan 200 gewond zijn, kijk je dan de andere kant op?!

Nog altijd vind ik het beschamend dat "wij" dan bijna onnadenkend in een soort van modus schoten van: o, dat is een zaak voor de dienaren. Aan hen waren de ambtsgaven toevertrouwd om, voor zover sommigen met hun problemen daar nog voor openstonden, vertrouwelijke gesprekken met ze aan te gaan. Van "ons" werd alleen verwacht dat wij daarvoor oprecht biddende handen hadden, en respect voor de in onze dienaren gegeven "hand van leiding". Meer niet, in feite. "Wij" hoorden ons in elk geval nergens mee te bemoeien. Ieder had gewoon zijn of haar eigen plaats in te nemen. In het koor, achter het orgel, bij de zondagsschool, enzovoort. Maar ik vertelde al dat ikzelf ook in loondienst voor de kerk werkzaam ben geweest. Dan handelt het in je doen en denken, binnen en buiten kantooruren, op bijna alle dagen in de week over: de kerk. Hoe één van mijn collega's, een en andermaal in het dagblad Trouw, terugblikte op díens nieuw-apostolische arbeidsverleden, is wel bekend.

Dus, terwijl de dienaren ervan uitgingen dat het "ons" als kinderen Gods voldoende duidelijk was dat het aankwam op de navolging, en "wij" ook wel wisten dat Jezus zich al had afgevraagd of hij bij zijn wederkomst op aarde nog geloof zou vinden (vgl. Lucas 18: 8), moest de nadruk liggen op ieders persoonlijke strijd om in te gaan, door de smalle poort (vgl. Lucas 13: 24). Ieder voor zich en de dienaren plus God voor allen.

Althans, "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" waarbij er onderscheid viel te maken tussen hogere en lagere dienaren, en overigen, los vanzelf van afvalligen en andersdenkenden. Ook werden "wij" geacht het verschil te kennen tussen schepselen van God en kinderen van God. Dat laatste werd je pas als je aan je voorhoofd was verzegeld door een nieuw-apostolische apostel, mits deze verbonden is met de stamapostel. Niet onbelangrijk hierbij is het dan uiteraard hoe diens positie als een gezaghebbende bron vanuit het Evangelie verankerd werd in: Gods werk. Door het onbedoelde overlijden destijds van stamapostel Johann Gottfried Bischoff bleef er op dit punt aan de geloofsleer constant iets knagen. Hadden "de machthebbers" zichzelf hiermee tot manipulatie van de bij hun kerkgenootschap aangesloten leden geen instrument toegeëigend?

Het antwoord daarop is, helaas: ja.

Ondertussen mag het dan wel zo zijn dat in de gemeenschap alles zo z'n gangetje gaat, maar Godsgezanten; zijn dat wel zúlke machthebbers? Is dát het werk van God en laat Hij die de Zijnen kent, ze vanuit internationale machtscentra in- en zonder pardon uitschrijven in kerkregisters?

Nee.

Het Evangelie is niet déze geloofsleer en deze geloofsleer is níet het Evangelie. Nee, heus niet alles binnen het machtsbestel was goed bedoeld. Een Berater des Stammapostels werd ingevlogen bij de totstandkoming van het nieuw-apostolische gouden kalf, de zaligmakende catechismus:

(...)
Ik heb er toen direct een paar tientjes tegenaan gegooid. Vervolgens las ik het vermaledijde meesterwerk zowat in één adem uit en wist ik ook onmiddellijk wat de zwakste schakel erin was:

(...)
Nogmaals, de nieuw-apostolische geloofsleer valt en staat bij slechts één enkele zinsnede in de catechismus: "Ab 1897 bildete sich das Stammapostelamt als das führende Amt der Kirche heraus, das Friedrich Krebs bis zu seinem Tod im Jahr 1905 bekleidete." Hoe dit in zijn werk is gegaan, schijnt niemand te mogen weten.

(...)
De nieuw-apostolische machthebbers zijn makelaars in woorden, woorden en nóg eens woorden. Van hun nietszeggende zegen zal nimmer iemand wijzer worden.

Daarom, wie zich in deze kerk onheus bejegend voelt door op enigerlei wijze het slachtoffer te zijn geworden van psychische onderdrukking, doet er verstandig aan niet langer te verwachten dat boosdoeners berouw zullen tonen. Heus, bij oprecht berouw zullen de verantwoordelijken eerst hun machtsbestel moeten prijsgeven.

(...)


Uit: Bericht op "Wo 26 Nov 2014, 20:24" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"
Zie ook het bericht op "Zo 07 Feb 2016, 16:38" in de thread "Kan ik daar wat aan doen?"

---

Het komt er dus op neer dat de internationale bestuursvoorzitter bij dit kerkgenootschap eigener autoriteit zich goddelijk gezag en kerkelijke macht liet aanmeten!

---

Eén van de kenmerken van een sekte is dat er zo'n enorme hoeveelheid informatie op de gelovigen wordt afgevuurd, dat het de betrokkenen overweldigt, vermurwt. Welnu, hetzelfde zien wij bij de Nieuw-Apostolische Kerk. Hoe vaak men de ideologie ook een ander verfje geeft; vragenstellers in deze kerk worden... weggepest.

Gerrit Sepers schreef: "Man muss bedenken dass die Amtsstruktur in der NAK rein militaristisch war. Diese Struktur hat sich bis heute nicht geändert." Dan kun je als Jan Soldaat twee dingen doen: vrijwillig je tijd uitdienen in een keurslijf of alsnog het element opzoeken waarin God je had willen zegenen - Zijn vrijheid...

• Waarom wilt u God dan trotseren door op de schouders van deze leerlingen een juk te leggen dat onze voorouders noch wijzelf konden dragen?
  Uit: Handelingen 15: 10 (NBV)
  
  
  U hebt de Geest niet ontvangen om opnieuw als slaven in angst te leven, u hebt de Geest ontvangen om Gods kinderen te zijn, en om hem te kunnen aanroepen met ‘Abba, Vader’.
  Uit: Romeinen 8: 15 (NBV)
  
  
  U bent gekocht en betaald, dus wees geen slaven van mensen.
  Uit: 1 Korintiërs 7: 23 (NBV)

Hoe flitsend en eigentijds de Nieuw-Apostolische Kerk tegenwoordig -via het Internet- zich ook weet te presenteren en hoe trots het sommigen in eerste instantie misschien ook maakt; we zullen er doorheen moeten prikken: deze kerk bestaat uit "twee gescheiden werelden, met de districsdienaren er tussenin".

(...)


Uit: Bericht op ma 13 jun 2016, 16:54", in de thread "Gerrit Sepers"

Zojuist gaf ik al aan dat de gedachte kan postvatten: waar gáát dit nog over? Mag ik dan ook wijzen op "handelingsverlegenheid" in de jaren '90?

(...)

Gottesdienst vom 17.3.1991 in Aarau, Aussagen des Stammapostels R. Fehr:
"Das Wort "Kritik" steht nirgends in der Bibel. Also hat es bei uns im Werk
Gottes auch nichts zu suchen (siehe Unsere Familie Nr. 12, 20.6.1991, Seite 7).

Bron: http://waechterstimme.orgfree.com/thema10.html

Dazu schreibt Fehr u.a. auf S. 40/41:

"Ein Bezirksapostel meinte mal: Eigentlich müssen wir manchen Kritikern auch dankbar sein. Sie haben gewisse Prozesse in der inner- und ausserkirchlichen Entwicklung bei uns beschleunigt! Früher wäre ein solches Statement unmöglich gewesen. Aber vieles andere an vielen anderen Orten auch nicht.
Ich sagte deshalb in einem Gottesdienst [op 18 mei 1997; BEE] ganz offiziell: Konstruktive Kritik nehmen wir zu Herzen, unberechtigte Kritik nehmen wir zur Kenntnis!
Aber das war für uns alle ein Lernprozess. Und wenn dann manchmal etwas "unter die Gürtellinie" ging, konnte ich auch mal emotional reagieren. So äusserte ich einmal in einem Gottesdienst [op 17 maart 1991; BEE] etwas unglücklich, dass das Wort Kritik in der Bibel nicht vorkommt und bei uns keinen Platz hat. Welche Aufregung aber entstand da in vielen Foren über alles, was auch nicht in der Bibel gefunden wird und doch bei uns Platz habe."

Bron: http://20402.dynamicboard.de/t963f17-R- ... ers-3.html

Een andere uitspraak van stamapostel Fehr die tot verontwaardiging heeft geleid, was: "Wir lassen uns nicht auf die Anklagebank setzen". Zie onder:

Nun zu Dir selber: Im Gottesdienst vom 10. Dezember 1995 in Nuertingen hast Du an-
laesslich Deiner Stellungnahme zur Kritik an der Neuapostolischen Kirche den Satz ge-
praegt: "Wir lassen uns nicht auf die Anklagebank setzen". Du hast mit Deiner Aus-
sage sehr treffend die stammapostolische Haltung der letzten 100 Jahre widergegeben.
Aber leider entspricht sie mit Sicherheit nicht der Jesulehre, und dieser Satz entstammt
auch nicht dem Heiligen Geist. Du hast Dir in den vergangenen Jahren am Altar einige
Unzulaenglichkeiten zuschulden kommen lassen, (obwohl Du die Inhalte Deiner Predigt
leider vorbereitest), die nicht laenger uebersehen werden duerfen.

Bron: http://www.apostolischekritiek.nl/BRIEV ... 20FEHR.htm

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Wo 21 Sep 2011, 12:25", in de thread "Andere kerken, anders dan de NAK, schieten tekort"
Zie aldaar evt. tevens het bericht op "01 jul 2013, 17:41", in de thread "Stamapostel Richard Fehr overleden"

[wordt vervolgd]

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

"Bij oprecht berouw zullen de verantwoordelijken eerst hun machtsbestel moeten prijsgeven", schreef ik, met terugwerkende kracht ontdaan, in 2014. Hogere verantwoordelijke leidinggevenden hadden zeker jarenlang gemeend dat dienen -stiekem- ook wel samen kan gaan met heersen.

Waarom toch ten hele gedwaald als je ten halve kunt keren? Dat ik lange tijd voor de kerk in loondienst werkzaam ben geweest, waardoor ik tot op zekere hoogte achter de schermen kon kijken, heeft mij, hoe wrang het ook voelt, geholpen om heimelijke bedoelingen achteraf te doorzien: brutaal was er van de gelovigen gevergd dat ze hun gezonde verstand twee, drie keer per week, wanneer de tafel van de heer stamapostel was gedekt, lieten resetten. Juist op die manier werd eenieder opzettelijk gemanipuleerd en geconditioneerd. Dus: vandáár - dingen achter je laten.

Als je je besef kwijtraakt over hoe ontwikkelingen zich hebben kunnen voltrekken, word je stuurloos. Sommige geestelijke leidslieden hebben dat spijtig genoeg het liefst, namelijk dat onder allen die zich in hun gevolg bevinden niemand feitelijk volwassen wordt. Brainwashpraktijken! Terwijl ik mij over ongerijmdheden heen zette, was het vanzelf extreem verwarrend dat er in de gemeenschap ook nog fijne dingen gebeurden. Hoogst alarmerend moet het echter áltijd zijn indien het geloofsleven dan meer energie verslindt (!) dan wat in je gezin te verantwoorden valt.

Niemand doet er daarom verstandig aan zich in te beelden dat je je zou onttrekken aan de geloofsstrijd door je los te maken van wanpraktijken. Immers, het gaat om de goede strijd! Vgl. 1 Tim. 6: 12. Het lijkt echt helemaal nergens naar als gedoe in een kerkgemeente je krachten sloopt. Maar wat maakte ikzelf mee? Zie onder:

(...)
Niet veel later bezocht ik destijds een Arbodienst in Hilversum. Ik hoorde het goed toen er tegen mij werd gezegd dat bij de Nieuw-Apostolische Kerk medewerkers (meervoud) uit hun kracht (!) worden gehaald. Bij nader inzien betrof het naast collega's (!) tal van anderen, óók voorheen al. In de geloofspraktijk was níet "weid Mijn schapen, hoed Mijn lammeren" leidend geweest, doch de eigenzinnigheid van hoogvereerde passanten; aanbeden politici, zal ik nu maar zeggen. Als zoiets tot je moet doordringen, glijdt het niet langs je koude kleren af. Nee, dan raak je in de war.

Nog jarenlang probeerde ik in mijn geloofsgemeenschap van veel wat ik had meegemaakt en wat mij bezwaarde de betrekkelijkheid in te zien. Sommigen zullen het mij wel kwalijk nemen dat ik ook wel eens grote woorden heb gebruikt om voor ongerechtigheden de aandacht te vragen. Maar dat ik dit deed en elders, in binnen- en buitenland, anderen hetzelfde, kwam alleen maar doordat wij allen telkens géén gehoor vonden!

(...)


Uit: Bericht op "ma 19 aug 2024, 09:39", in de thread "Opmerkelijk... "

Het is dus beslist niet zonder reden dat ik nu en dan attendeerde op kennelijke misstanden. In de quote hierboven noemde ik "geen gehoor". Wat daar tot overmaat van ramp telkens nog bíj kwam, was, dat buiten de dienaren om die zich dat permitteerden, allen -gehoorzaam- zwegen. Voor wie aan dat nota bene in vereniging gepleegde pestgedrag jarenlang blootstaat; is dan de kans op een akelig trauma klein of eerder groot?

"Wij waarderen het heel erg dat u allen rond deze kwestie de zwijgzaamheid betracht", zo riep eens iemand op die zich uitgaf voor een apostel.


[wordt vervolgd]

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Meer toepasselijk, gezien ons forumberaad tot nu toe én actueler over alle momentele brandhaarden in de wereld, kan een boek bijna niet zijn, is wat ik intussen samenvattend kan zeggen! Ook neemt dit boek ons mee met hoe het christendom zich ontwikkelde, door de eeuwen heen. Ik sta er helemaal versteld van wat er met 200 pagina's, verdeeld over een aantal leesbare hoofdstukken, overzichtelijk kan worden opgehelderd.

Toch besef ik ook, wanneer ik zoiets kenbaar maak, dat vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk mogelijk velen zullen opmerken: waar gáát dit nog over?

(...)

@all

Wat gebeurt er met iemand die wel onraad bespeurt, maar géén moeite doet om te ontdekken wat er misschien hapert of wat er écht misgaat? Concreet, om te verduidelijken welke serieuze veiligheidsrisico's in de gemeenschap per direct niet langer mogen worden veronachtzaamd; stel, iemand werkt bij de brandweer, bij defensie, in een ziekenhuis, op een kantoor en is daar BHV-er, doch men is tegelijkertijd nieuw-apostolisch; op je werk zou je bij een alarmsignaal nóóit iets aan het toeval hebben overgelaten, maar nu, in jouw kerk; nú wil je de dienaren niet mishagen. Sluipend maken persoonlijkheidsveranderingen zich van de betrokkene meester. Men ontwikkelt twee gezichten, verliest zijn/haar eigenwaarde.

Doch hoe gaan dan -misleidend- de aanstichters van geestelijk misbruik te werk?

(...)
"Wij waarderen het heel erg dat u allen rond deze kwestie de zwijgzaamheid betracht", zo riep eens iemand op die zich uitgaf voor een apostel.


(...)

Een nóg hogere leidinggevende gaf destijds een geldsom uit met circa de factor 20 van wat volgens de regels bij zijn mandaat was toegestaan, en, zoals bekend: het liep fout. De allerhoogste leidinggevende echter, na een zelf aangericht debacle met een immense psychische impact voor tallozen die het daarbij moesten ontgelden, wilde niet riskeren voor zichzelf nu gedoogsteun te verliezen en liet de misslag voor wat deze was.

Natúúrlijk heeft in zo'n kerk een solide klachtenregeling geen enkele prioriteit. Natúúrlijk worden in zo'n kerk kinderen die vragen overgeslagen. In zo'n kerk, waarin alles draait om machtsfiguren en om de kans dat loyale aanhangers van hoge "autoriteiten" ook zelf publiekelijk in aanzien stijgen, kijkt men niet op of om als er 200 zielen wegkwijnen en evenmin trouwens als dat er, wat al meermalen voorkwam, tienduizenden zijn.

Gelovigen die in zo'n kerk worden aangesproken op welk nut dan ook van dingen achter je laten, mogen daarop niet anders dan Amen zeggen. Hoe kan zoiets plaatsgrijpen? Niemand gaf voor zichzelf nog grenzen aan! Opgeslokt (...), uitgekleed, uitgemolken door: grenzeloos wangedrag.

(...)
Er werd verkondigd dat God, na de apostelen in Jezus' tijd, plaatsbekleders zond; exclusief bijvoorbeeld rooms-katholiek of nieuw-apostolisch. Telkens en binnen de kortste keren in de geschiedenis vestigden dezulken een eigen keizerrijk, middenin Zijn koninkrijk. Geen boodschap hadden ze bij nader inzien, wanneer het erop aankwam, aan de Bijbelse be­gin­se­len van be­hoor­lijk be­stuur, zoals: heb God én uw naasten lief!

(...)


Uit: bericht op "ma 02 okt 2023, 12:14", in de thread "Inaugurele rede op 26 november 2021 van prof. dr. Jan Loffeld: Getting to know God after God"

[wordt vervolgd]

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Als je je besef kwijtraakt over hoe ontwikkelingen zich hebben kunnen voltrekken, word je stuurloos. Sommige geestelijke leidslieden hebben dat spijtig genoeg het liefst, namelijk dat onder allen die zich in hun gevolg bevinden niemand feitelijk volwassen wordt. Brainwashpraktijken! Terwijl ik mij over ongerijmdheden heen zette, was het vanzelf extreem verwarrend dat er in de gemeenschap ook nog fijne dingen gebeurden.

(...)

(...)
Gelovigen die in zo'n kerk worden aangesproken op welk nut dan ook van dingen achter je laten, mogen daarop niet anders dan Amen zeggen. Hoe kan zoiets plaatsgrijpen? Niemand gaf voor zichzelf nog grenzen aan! Opgeslokt (...), uitgekleed, uitgemolken door: grenzeloos wangedrag.

(...)

@all

Ook ikzelf voelde heel lang niet aan hoe ik in de kerk, terwijl ik daar nietsvermoedend mijn aandacht alleen maar wilde richten op "een dagwerk voor de Heiland" (vgl. lied 329, NAK-gezangboek), wel degelijk werd overvraagd. In de gemeenschap en "op de C.A." stond bij mij als het ware de firewall uit. Ik kwam wel eens uit voor mijn mening, maar dat werd niet op prijs gesteld. Alleen mensen met een "ambt" gingen ergens over, met of zonder verstand van zaken, te pas en te onpas; zelfs ongeacht wetten en regels die gelden voor de rechtsbescherming van werknemers. Ik werkte zeg maar op de ambassade van het hemelrijk voor Nederland en koloniën, alwaar 24/7 enkel de wens van de districtsapostel ertoe doet. Juist omdat ik ook nog wel fijne dingen meemaakte, schikte ik mij zoveel mogelijk naar de omstandigheden. Overal immers vindt men wel wat.

Als zo'n (feodaal) arbeidsklimaat lang op medewerkers inwerkt en tegenspraak wordt niet geduld, reduceert het mensen tot productiemiddelen. Dat verdraagt de een beter dan de ander. Eerder was ik op het financiële vlak werkzaam als dienstverlener en als hulpverlener. Ik ontmoette veel mensen en het gaf voldoening als ik iets voor ze kon betekenen. Nu echter voelde ik mij te werk gesteld en geïsoleerd op de vierkante meter. Gaandeweg vergde dit van mij het uiterste. Dat zat hem in een opeenstapeling van ogenschijnlijk op zichzelf staande onbeduidende voorvallen:

(...)
Meermalen ben ik in mijn werk (op "de C.A." destijds) correspondentie tegengekomen waarbij een grafstuk voor een overledene, gedeclareerd via "de maandafrekening", op last van de kerkleiding alsnog binnen de desbetreffende kerkgemeente uit "eigen middelen" moest worden bekostigd. Ik voel nóg de schaamte die mij dan bekroop: "na een dienstbaar en offervaardig leven zorg je zelf maar voor een waardig afscheid". Vreselijk. Wat dit met mij deed zou voor de hooggeplaatsten een rotzorg zijn. Een overdosis aan straling van dezulken heeft mij uiteindelijk van ze genezen!

Een ander voorbeeld. Toen in november 2004 alle dienaren op een avond waren uitgenodigd voor een dienst in Hilversum, moest het blijkbaar een verrassing blijven om welke reden dat was: het afscheid van apostel Sepers. Maar nu de andere kant van de medaille: realiseren de "godenzonen" zich eigenlijk wel hoe ze gewend zijn van iemand afscheid nemen die, net als apostel Sepers, óók nog niet compleet dood is doch bij voorkeur zonder grafstuk dient te worden afgeserveerd?! Precies: men kan stilletjes via een achterdeur verdwijnen, en dat is het dan! Ik heb het zelf (na 50 jaar lidmaatschap) meegemaakt...

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "20 okt 2011, 16:34", in de thread "districtsapostel in ruste G. Pos in kritieke toestand"

Wat in de praktijk zowat niemand zich waagt te realiseren is echter, hoe een cumulatie van ongerijmdheden gezonde mensen ziek kan maken. Niemand maakt de optelsom ervan, toezicht ontbreekt; maar ondertussen krijg jij het in een toxische overdosis ongevraagd te verhakstukken. En het klopt; toen ik wegging uit de kerk, kon er na 50 jaar nog geen bedankje van af in het nieuw-apostolische werk van de heer stamapostel.

Als ik tegenwoordig via de media dus iets meekrijg over traumaverwerking, zoals ook in meerdere nieuwsberichten het afgelopen weekend, begrijp ik daar tenminste iets van:

• (...)
  Niet elke Gelderse gemeente weet precies hoe je zorg en ondersteuning biedt aan veteranen. De zorgplicht komt dan onder druk te staan en is soms nog te afhankelijk van ervaringen van politici.
  
  (...)
  Er is al veel gebeurd en zeker tijdens Veteranendag is het van belang het erover te hebben," vertelt Heerts. "Ook nu, met een grootschalig conflict op het Europese continent." Maar voegt hij toe: "Ik benadruk dat het wat mij betreft ook geldt voor oud brandweerpersoneel, voormalige politieagenten of andere hulpverleners. Daar dragen we ook zorg voor."

Bron: https://nos.nl/regio/gelderland/artikel ... d-militair
Zie ook de Handreiking voor gemeenten, 2025 - Samenwerken aan erkenning, waardering en zorg voor veteranen

Verder betrof het twee krantenartikelen waarvan ik onder de indruk raakte:

1. Geen arts die kon zeggen waar het was misgegaan
2. 'Ik heb me getroost met de gedachte: op een dag ga ik erover schrijven'

Er wordt wel eens gezegd dat je misschien wel net zo lang erover doet om een trauma te boven te komen als dat je er vooraf mee rondliep. Ik denk dat dit kan kloppen. 20 Jaar lang wist ik mij geen raad met alle mogelijke diffuse ongelijkheden en het ontkreukelen duurde net zo lang, getuige al mijn "dagboeknotities" in de vorm van forumbijdragen. Nu echter las ik een boek waarvan ik wist dat het uit zou komen, waarin de auteur op zo'n innemende wijze ware herderliefde praktiseert, dat volgens mij alle puzzelstukjes die ik nog nodig had, voorhanden kwamen.


[wordt vervolgd]

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
... ikzelf sprak wel eens van een woestijntocht. Zulke beproevingen duren maximaal 40 jaar, als ik het goed heb! Over onze lotgevallen werd openhartig bericht, al kent de nieuw-apostolische kerkleiding hooguit respect voor wie in stilte zijn of haar kruis draagt. Voor straf worden in onze categorie leed- en kruisdragers "Querdenker" genoemd. Voor hen is er géén genade. Zelfs "vanaf het altaar" werd "in de gemeenschap" ontraden "kritische sites" te bezoeken. Dat het bestuur ondertussen schaamteloos in het offerblok graaide (!) om bijvoorbeeld ook Bauke Moesker angst aan te jagen, mocht geen naam hebben. Nimmer zag men enige aanleiding om zich daaromtrent te verontschuldigen.

(...)


Uit: Bericht op "di 10 sep 2024, 14:21", in de thread "NAK Leeuwarden - onderzoek nieuwbouw"
Zie tevens in deze samenhang het bericht op "di 21 feb 2023, 11:40", in de thread "Het overlijden van onze broeder Bauke Moesker"

(...)
Er wordt wel eens gezegd dat je misschien wel net zo lang erover doet om een trauma te boven te komen als dat je er vooraf mee rondliep. Ik denk dat dit kan kloppen. 20 Jaar lang wist ik mij geen raad met alle mogelijke diffuse ongelijkheden en het ontkreukelen duurde net zo lang, getuige al mijn "dagboeknotities" in de vorm van forumbijdragen.

(...)

@all

Het navrante van deze hele affreuze toestand is wel, dat terwijl naasten eronder lijden; omstanders vanuit kerkgemeenten apathisch toekijken. Het bystandereffect, aangewakkerd door een soort van massahypnose. Er is zó lang kwalijk op gelovigen ingepraat dat het ze heeft verdoofd. Hoe slachtoffers ook moeite doen om eenrichtingverkeer in de communicatie te veranderen; men kijkt alsof men het in Keulen hoort donderen. De pijn zit ook in lijdensdruk die continu uitgaat van een zeker loyaliteitsconflict tegenover dierbaren om wie de betrokkenen nog altijd geven. Dit doet denken aan publicaties over familieleden die elkaar emotioneel kwijtraken onder de bedwelmende invloed van sektarische ideologieën:

(...)
Dan hoeft het dus niet te verbazen dat ik nu ook met belangstelling kennisnam van het onderstaande:

(...)
Het is dus belangrijk het woord sekte voor dit boek scherp te definiëren. Ik
gebruik hiervoor de beschrijving van Fokko Oldenhuis, hoogleraar religie en
recht in Groningen:

• Sekten onderscheiden zich negatief van religies door het gebruik van
  destructieve methoden die gehanteerd worden om leden te krijgen en te
  houden. Het aannemen van de groepsidentiteit ten koste van de eigen
  identiteit en het proces daartoe, vormt hiervan een voorbeeld.
  
  Hoewel een sluitende definitie van sekten niet bestaat, zijn er een aantal
  kenmerken te noemen die vaak terugkomen. Allereerst heeft de
  organisatiestructuur van een sekte veelal een sterk hiërarchisch karakter,
  met aan de top een onbetwiste leider of stichter van de gemeenschap. Vaak
  worden de uitspraken van de leider verheven als de absolute waarheid als
  ware het ingegeven door een goddelijke entiteit. Verder heerst er een sterk
  groepsgevoel, gepaard gaande met een zich afsluiten van de 'slechte'
  buitenwereld. Om volledige sociale controle over de leden te krijgen en te
  houden wordt er veelal gebruikgemaakt van beïnvloedingstechnieken.
  
  Volledige loyaliteit van de leden wordt gevraagd in tijd, energie en geld.
  In het bijzonder op het punt van de financiële bijdrage, worden er soms van
  de aangeslotenen prestaties gevraagd die ver uitgaan boven het 'draaiende
  houden' van een organisatie. Aangeslotenen worden soms als het ware in
  materiële zin totaal uitgekleed. Aldus ontstaat het vermoeden dat de
  geldstroom uiteindelijk bestemd is ter verrijking van de leidende personen.
  
  Niet zelden gaat het verlies van persoonlijke waardigheid tevens gepaard
  met overgave in seksuele zin aan een of meer leiders. Soms wordt die
  overgave bespoedigd vanwege de “helende” effecten die genezingssessies -
  veelal vanuit de leiding georganiseerd - op de volgelingen hebben.
  
  Sommige bewegingen ontstonden juist vanuit het aanbieden van een
  alternatief genezingscircuit. Uittreding wordt meestal zeer moeilijk gemaakt
  en kritiek wordt bestraft. Deze methoden werken destructief voor de
  ontwikkeling van het individu en veroorzaken bij de aangeslotenen op
  termijn verlies van identiteit. Het verbreken van de band met de
  gemeenschap, van waaruit men is ontstaan, leidt op lange termijn vaak tot
  psychische problemen.
  
  Dergelijke praktijken breken op zeer grove wijze in op de lichamelijke en
  psychische integriteit van de aangeslotenen. Het voorgaande laat zich als
  volgt samenvatten: absoluut leiderschap ten aanzien van het ontvouwde
  gedachtegoed in combinatie met volstrekte afhankelijkheid van de
  aangeslotenen; overgave in seksuele en/of in financiële zin, maken een
  beweging naar mijn oordeel tot een sekte. Die benadering sluit het meest
  aan bij de wijze waarop een sekte vanuit de samenleving als schadelijk voor
  de volksgezondheid wordt gezien en dus als ongewenst wordt beschouwd.
  
  Benadrukt wordt dat indien de samenleving een bepaalde beweging als
  sekte beschouwt, dat in juridische zin geen betekenis heeft; wel kan die
  kwalificatie de opmaat vormen voor hantering van instrumenten, die binnen
  het Nederlandse recht bestaan om ongewenste praktijken die binnen sekten
  bestaan te bestrijden dan wel te voorkomen.

(...)


Bron: "Ik was gek van geluk" (verhalen uit sektarische bewegingen), pagina 26-27; ISBN 978 90 218 0496 5

(...)


Uit: Bericht op "do 05 dec 2013, 21:15", in de thread "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?"

Je kunt je er amper bij neerleggen. Wanneer immers heb je werkelijk genoeg gedaan om elkaar nog de hand te reiken? Aan de andere kant verwees ik ook enkele keren al naar Galaten 5:

• [1] Christus heeft ons bevrijd opdat wij in vrijheid zouden leven; houd dus stand en laat u niet opnieuw een slavenjuk opleggen.
  
  (...)
  [7] U was zo goed op weg, wie heeft u verhinderd de waarheid te blijven volgen? [8] Niet Hij die u geroepen heeft. [9] Bedenk: al een beetje desem maakt het hele deeg zuur.

En te denken aan het volgende:

• Door de zee liep uw weg,
  door de wijde wateren uw pad,
  maar uw voetsporen bleven onzichtbaar.
  
  Uit: Psalm 77: 20 (NBV21)

Het "wensdenken" dat de gemeenschap toch eigenlijk zou mogen samenvallen met de locatie waar je elkaar ontmoet op aanwijzing van de kerkleiding, zit er bij mij nog altijd diep in - al zie ik intussen in dat het toch echt anders is:

(...)

Zouden wij de gemeenschap dus niet veeleer dáár willen zoeken, waar Gód nog kan wonen, namelijk waar er in de harten nog plaats is voor de gezindheid van Christus en waar er door het geloof (!) en in liefde aan de werkzaamheid van de Heilige Geest nog ruim baan wordt gegeven?

Zie verder het bericht op "za 01 apr 2023, 16:40", in de thread "Gerrit Sepers"

Juist dit aspect komt ook naar voren in het bijzondere boek waarvan ik het ISBN-nummer noemde in mijn bericht op "zo 29 jun 2025, 14:24".


[wordt vervolgd]

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
@zefyr

(...)
Overigens gaf jij mij lang geleden in overweging eens een gesprekje aan te knopen met een jou bekende geestelijke in deze betreffende kerk. Geen moment twijfelde ik daarbij aan de zuivere intentie die je had, maar ik voelde mij toen zo vermoeid en onder lasten gebukt, dat ik bij wijze van spreken de deur niet uitkwam. Maar daarna gebeurde er iets wonderlijks. Deze geestelijke werd één van mijn naaste buren. Terwijl ik nog steeds aarzelde om de betrokkene aan te spreken, had mijn echtgenote dit al gedaan en zo kwam het alsnog tot ware zielzorg op ooghoogte!


Uit: Bericht op "ma 28 aug 2023, 11:46", in de thread "Gerrit Sepers"

(...)
Meer toepasselijk, gezien ons forumberaad tot nu toe én actueler over alle momentele brandhaarden in de wereld, kan een boek bijna niet zijn, is wat ik intussen samenvattend kan zeggen! Ook neemt dit boek ons mee met hoe het christendom zich ontwikkelde, door de eeuwen heen. Ik sta er helemaal versteld van wat er met 200 pagina's, verdeeld over een aantal leesbare hoofdstukken, overzichtelijk kan worden opgehelderd.

(...)

(...)
Nu echter las ik een boek waarvan ik wist dat het uit zou komen, waarin de auteur op zo'n innemende wijze ware herderliefde praktiseert, dat volgens mij alle puzzelstukjes die ik nog nodig had, voorhanden kwamen.

(...)

@zefyr

Andermaal: dank!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
En te denken aan het volgende:

• Door de zee liep uw weg,
  door de wijde wateren uw pad,
  maar uw voetsporen bleven onzichtbaar.
  
  Uit: Psalm 77: 20 (NBV21)

Het "wensdenken" dat de gemeenschap toch eigenlijk zou mogen samenvallen met de locatie waar je elkaar ontmoet op aanwijzing van de kerkleiding, zit er bij mij nog altijd diep in - al zie ik intussen in dat het toch echt anders is:

(...)

Zouden wij de gemeenschap dus niet veeleer dáár willen zoeken, waar Gód nog kan wonen, namelijk waar er in de harten nog plaats is voor de gezindheid van Christus en waar er door het geloof (!) en in liefde aan de werkzaamheid van de Heilige Geest nog ruim baan wordt gegeven?

Zie verder het bericht op "za 01 apr 2023, 16:40", in de thread "Gerrit Sepers"

Juist dit aspect komt ook naar voren in het bijzondere boek waarvan ik het ISBN-nummer noemde in mijn bericht op "zo 29 jun 2025, 14:24".


(...)

@all

Ten aanzien van "Dingen achter je laten" is er al veel gezegd. Het gaat mij niet om het bewuste videofragment want dat blijkt te zijn versleuteld. Het effect van een losse opmerking, net als soms bij een cliché, kan echter zijn dat een dialoog ermee eindigt zonder ruimte voor enige nuance.

Als er iets is wat je dwarszit terwijl de oorzaak makkelijk kan worden weggenomen, dan is het toch het beste als er eerst iets ten goede keert? Pas daarna lijkt het mij gepast als degene die daarvoor kon zorgen, aanraadt je eroverheen te zetten. Misschien had je er al heel lang last van!

Toen het mijzelf destijds (door een districtsapostel) schriftelijk werd voorgehouden en ik er nog een vraag over stelde, kreeg ik géén antwoord. Niet overal worden vragen steevast op prijs gesteld, maar ik kan er niet aan wennen dat vanuit een kerk iemands ongenoegen je dan kan treffen. Veel te laat kreeg ik door hoezeer in mijn kerk ten aanzien van kritische geluiden op zijn zachtst gezegd de "handelingsverlegenheid" gróót was.

Ik herinner mij de thread "Deining in Duitsland over 'Kirchenverständnis' ". Het ging er toen om of een dienaar "in de broederkring" de stem van zijn geweten had mogen laten spreken, nadat over de catechismus die toen nog in de maak was alvast een soort van reader was verschenen. Hij had zijn vrees uitgesproken dat de kerk tóch weer een zeker exclusivisme zou claimen. Maar dat werd hem van hogerhand zwaar aangerekend. Het duurde niet lang of de kerkleiding liet hem vallen. Omdat ikzelf al veel mi­sè­re had meegemaakt, zag ik aankomen dat het zo kon uitpakken.

Zo is er door de jaren heen veel gebeurd, waarbij de kerkleiding naasten (!) overduidelijk niet voor vol aanzag. Altijd sneed mij dat door de ziel. Echter: tegenspraak werd niet geduld. Van districtsvoorgangers wordt dan verwacht het initiatief te nemen iemand weer tot zwijgen te brengen. Wie dat niet lukte, viel misschien zelf wel in ongenade. Juist districtsdienaren moeten dus vaak naar twee kanten toe mooi weer kunnen spelen. Los van futiliteiten mag het er toch óók in de Nieuw-Apostolische Kerk om gaan dat wat voor God als hoofdzaak geldt, precies de hoofdzaak is?

Helaas mocht in de geloofspraktijk van alles en nog wat wijken voor: de liefde van God, Zijn waarheid en voor de gezindheid van Christus Jezus.

Hiërarchische gezagsverhoudingen, de combinatie in bestuursportefeuilles van zakendoen en zielzorg en dat de slager diens eigen vlees keurt. Zou het niet helpen éérst te oefenen met de liefde van God en pas wanneer je dat onder de knie hebt naasten in het geloof de maat te nemen?

(...)


Uit Psalm 77 haalde ik aan "uw voetsporen bleven onzichtbaar". Gezegend is eenieder die dat mag ondervinden wanneer Hij je een uitweg wijst!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Het effect van een losse opmerking, net als soms bij een cliché, kan echter zijn dat een dialoog ermee eindigt zonder ruimte voor enige nuance.

(...)

@all

Mogelijk laat het bovenstaande zich als volgt verduidelijken...

Groet,
TjerkB

[Jabob65]

Dat is wel heel grappig, onder de noemer 'quick fix' en 'tips and tricks'...!

Toch wel veel adviezen in de kerk, we zijn dan begonnen met de tip van de week van Jan Rasker en dat je dingen achter je moest laten maar pastoraal werker zijn, is toch meestal heel goed luisteren en enigszins begripvol zijn, adviezen helpen vaak niet heel veel, mensen gaan hun levenspad.

Moest zopas nog denken aan een gruwelijke senryu:

Een kind der zonde
Spreekt voor kinderen der zonde
Over de zonde

[TjerkB]

@all

Driemaal zeven magere jaren geleden...

30 april 2004


Dag [...],

Maandagavond sprak ik er al even met jou over dat ik het in onze kerk niet begrijp dat broeders en zusters een goede verbinding zouden moeten hebben met "de dienaren die hen voorgaan" om door God "ten volle" te kunnen worden gezegend. Zoals ik al aangaf, neem ik je echt niets kwalijk of zo, maar toen je dit onlangs op het altaar heel nadrukkelijk aanhaalde, stond het me ontzettend tegen.

Het kán eenvoudig niet kloppen! Waarom dan niet?! Wie op enigerlei wijze het gevoel zou krijgen Gods zegen niet deelachtig te zijn, wordt met deze benadering opgezadeld met een schuldcomplex!

Eerder is het net andersom: zodra dienaren werkelijk één zijn met elkaar, de één zich niet meer hoger acht dan de ander; dán, en geloof me, alleen pas dán is er in deze samenhang veel zegen.

In verscheidene berichten die ik aan dienaren heb geschreven, heb ik er al tienduizenden woorden aan gewijd, maar er bestaan in het verlossingswerk absoluut geen hogere (en lagere) dienaren!! En (ik druk me voor alle duidelijkheid nu maar even heel zwart-wit uit): wie een geloof als een mosterdzaad in een gelovige (kinder-)ziel niet acht of kan bewonderen, kan voortaan beter zijn mond houden. Beter een eenvoudige arbeid van vijf minuten, dan een hoop gebazel van een uur.

Kom ik nu kritisch uit de hoek? Ik vind van niet. Maar het is wel zo, dat als "broeders en zusters in de bank" niets meer mogen (terug-)zeggen, God uiteindelijk de stenen laat spreken. Voor Hem is dat trouwens een kleine moeite. Kortom, ik zou willen dat we, voordat God geen andere keuze meer rest, in alle nuchterheid over deze dingen met elkaar in alle openheid kunnen overleggen.

Wanneer het me op deze manier soms te veel wordt, sla ik daarna wel eens enkele diensten over. Ik kan het gewoon niet goed meer verdragen. Zo las ik op het Internet ook nog een bericht over een in Hilversum op 25 april jl. gehouden landelijke missiedag (LMD):

• Op 25 april jl. werd de LMD gehouden in Hilversum. De morgendienst (met ruim 350 broeders en zusters uit heel Nederland) werd gehouden door Districtsapostel [...]. Na een korte inleiding door de DAP, kreeg apostel [...] volop de gelegenheid om te onderbouwen dat zending of missie nog steeds van deze tijd is. Het gaat om durf, moed en geloof om mensen te benaderen. Alleen niet meer op de traditionele wijze, waarbij het geloof in eerste instantie gepredikt wordt, maar missie 'nieuwe stijl'. Daar is iedere broeder en zuster bij betrokken. De nieuwe stijl heeft te maken met onze gastvrijheid en betrokkenheid bij onze omgeving. Sociale bewogenheid, humanitaire en diaconale activiteiten zullen de komende tijd deze richting gaan bepalen. Bovendien is dan zending geen 'over de grens gebeuren meer' maar ook simpelweg mogelijk bij onze buren, kennissen en mede Nederlanders.

Als ik zoiets lees, over wat een nieuwe stijl zou zijn, dan denk ik: houd toch op, zeg; dit was uitgerekend het allereerste wat Jezus zelf waarmaakte in zijn leven, en anderen ten voorbeeld gaf. Wie dat vergeten is, moet vooral zo'n missiedag bezoeken, maar wat heerst er toch een armlastigheid in een kerk die deze benadering presenteert als "de nieuwe stijl"! Zo had God het al altíjd van ons verwacht!

Heus, het gaat er per se niet om dat ik het allemaal beter zou weten of het wel interessant zou vinden hier of daar een vinger in de pap te krijgen. Ik wil graag dat de hoofdzaak de hoofdzaak kan zijn. Als men niet meer weet waar het in het verlossingswerk in de kern om gaat, wat zielzorg écht is, hoe het goddelijke leven in een ieder van ons in de gemeenschap en daarbuiten tot zijn recht kan komen; dan kunnen de deuren beter een tijdje dicht: wegens verbouwing gesloten.


Met vriendelijke groet,
[...]

Over "dingen achter je laten" gesproken...

Groet,
TjerkB