opziener Ruud Vis hamert op de heilsnoodzakelijkheid van het apostelambt en het gezag van de apostel

[zefyr]

@allen,

Woensdagavond 16 juli jongstleden ging opziener Ruud Vis 'vol op het orgel' tijdens de aposteldienst in Tweede Exloërmond (te zien en te horen vanaf ongeveer de 42ste minuut). Hij hamerde bij herhaling op de heilsnoodzakelijkheid van het apostelambt en het onbetwistbare gezag van de apostel. Dus: géén mitsen en maren en al helemaal geen concessies doen in relatie tot andere kerken. Het onversneden Evangelie naar nieuw-apostolische inzichten.

https://www.youtube.com/watch?v=QCi-LVSb12k

[Jabob65]

@zefyr, toch wel enigszins opmerkelijk, in het stukje tekst op de website van de NAK wordt zulks eigenlijk ook wel gesteld, Meister Eckhart maakt een onderscheid tussen God, zoals wij die als het ware geschapen hebben, én de Godheid, daarvan weten we niets.

Je kunt ook gerust zeggen, daar waar wij ons aan vastklampen, heeft per definitie met angst te maken en al dit soort concepten zijn per saldo projecties van de mens.

Wiman noemt dit religieus veiliggesteld, de kerk is het essentiële stelsel dat is voorgekomen uit een primaire spirituele ervaring en zowat de laatste plek waar je God zult vinden.

[TjerkB]

(..)
Hij hamerde bij herhaling op de heilsnoodzakelijkheid van het apostelambt en het onbetwistbare gezag van de apostel.

(...)

@zefyr
@all

Zo "schalt de roep" wanneer een kerkelijke autoriteit het woord voert. Mijn gedachten dwaalden af naar het onderstaande, opgetekend in 2011:

(...)
Samen... trokken wij met elkaar op, toen de hoofdzaak nog centraal stond. Wij kwamen in de gemeenschap om "het goddelijke" met elkaar te delen; om te ervaren hoe Hij kan zegenen waar twee of drie in Zijn naam samen zijn gekomen. Het ging niet om het imposante van menselijk kunnen, om onszelf, om vormen en namen. God zag het hart aan. Het ontbrak ons aan niets. Als broeders en zusters vulden wij elkaar aan. "Krachtig bouwt de Heer, als vrucht van 't kruis, door Zijn trouwe knechten Zijn geheiligd Huis". Dat zongen wij met overtuiging, vooral ook het refrein van dit bekende oude lied: "O, dat is zalig en heerlijk, Jezus maakt ons Zich gelijk; heilstaat voor ieder begeerlijk, Hij maakt ons gelukkig en rijk." Wij kwamen samen, met velen of met weinigen, in kerk of zaal, bij een ziekbed of rond een graf; maar het ging ons om het eeuwige; om "de liefde des Vaders". Ieder was een radertje in Zijn werk; géén "mensenwerk". Wij wisten: " 't Is, Heer, Uw werk, van U alleen, het werk waarin wij staan; daar Heer, Gij zelf de Bouwer zijt, kan't nimmermeer vergaan". Het was dus zeer zeker niet óns werk, waarin Hij "geacht werd" te staan! Veeleer ging het om fijne verhoudingen waarin goddelijk leven kan gedijen. Wij zongen ook: "O, zalig 't huis, waar allen die daar dienen, doordrongen zijn van hun zo grootse taak; en al hun werk met liefd' en trouw verrichten, dit steeds beschouwend als een heil'ge zaak. Waar oud en jong elkaar als huisgenoten, als kind'ren Gods erkennend, achting biên; in wederzijdse liefde en waardering het wezen van de Vader wordt gezien." Zo was de gemeenschap opgebouwd; het Vaderhuis: "uit onbehouwen stenen". "De liefde als fundering, die alles samenhoudt."

En dan klinkt er als het ware vanuit de verte trompetgeschal: de machtigen maken hun opwachting. De groten der aarde zijn in aantocht. De hogeren, de verantwoordelijken, de leidinggevenden. Een "Oberhirte", een "geistliches Oberhaupt aller neuapostolischen Christen", een "Kirchenpräsident und Stammapostel". Maar zongen wij niet: "Sion, wil de poort verhogen. Zie, uw Koning komt met vreê. Geef Gods Zoon de hoogste ere, Hij brengt 's Vaders zegen mee."? Nu echter verschenen er opeens "hoge dienaren" alsof zij speciale afgezanten waren van hoge vertegenwoordigers van het koninkrijk der hemelen, en zij allen wensten als zodanig met de meeste hoogachting heiligheid en onschendbaarheid te genieten! Het lied "Waar Apost'len staan, breekt Gods Geest zich baan, worden alle dingen 'nieuw' gemaakt" kreeg een volkomen andere betekenis. Zij wezen namelijk níet de weg "waarop Jezus reeds is vóórgegaan"! Echter, wij waren met een geheel ander verlangen naar Zijn huis gekomen... zoals het klinkt in het lied "Komt tot Mij, komt; kom herwaarts, komt!" Biddend en indachtig aan... "Aan des Heilands voeten worden door Zijn woord al mijn stille beden openlijk verhoord. Ja, Zijn liefd' in woord en daad voert mijn ziel in zaal'ge staat. Aan des Heilands voeten is mijn liev'lingsoord. 'k Mag daar gaarne toeven, luist'rend naar Zijn woord." Zíjn woord! Was het wel Zíjn woord wat ons nu te verstaan werd gegeven? " 'k Heb gestreden, veel gebeden, vreemde ogen zagen 't niet. Toch heb 'k immer U beleden, U, die meer het hart aanziet." (...) "Jezus, Heiland mijner ziele, 'k roep U aan in bange nood", want deze "hoge dienaren" dienen niet; zij heersen. Samen... terug naar Gods ordeningen!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Za 01 Jan 2011, 14:56", in de thread "Samen... "

Groet,
TjerkB

[Jabob65]

Het gaat eigenlijk steeds om het referentiekader, de kikker in de put die iets over de oceaan zegt, vanuit het perspectief van de nieuw-apostolische kerk zou je al kunnen uitzoomen naar het Christelijke geloof maar daarnaast zijn er nog heel andere referentiekaders, zoals het Hindoestaanse, Het Boeddhistische, het Taoïstische en alles dat daaraan vooraf is gegaan, het mythische en het magische.

Vis zou eens het ruime sop moeten kiezen en vanuit daar opstijgen naar de hemel.

Een verwijzing naar de Pengvogel:

In de noorderlijke duisternis, diep verborgen onder het wateroppervlakte leefde er een enorm omvangrijke vis, zijn naam was Kun.

Deze vis had een missie en veranderde in een reuzegrote vogel, de Pengvogel.

Met bovenmenselijke kracht sloeg de Pengvogel zijn vleugels uit over een afstand van drieduizend mijl en steeg hij op tot een hoogte van negentigduizend mijl om, gedragen door de storm die blaast gedurende de zesde maand van het jaar, koers te zetten naar het Hemelse Meer van het zuiden. Het water van dit meer weerkaatste volmaakt, onbewogen en sereen, als een smetteloze spiegel, de hemel.

De indrukwekkende vliegkunsten van Peng werden vanaf de grond gadegeslagen door het krekeltje en het duifje. Ze lachten om de reuzevogel en vonden hem maar een aansteller.

“Waarom gebruikt Peng al zijn krachten om zo hoog op te stijgen en koers te zetten naar het zuiden? Hij verbruikt niet alleen enorm veel energie,maar moet ook allerhande obstakels overwinnen om zijn bestemming te kunnen bereiken.”Ze begrepen er niets van.

Zelf fladderden en sprongen ze wat heen en weer tussen de ene boom en de andere en zagen ze het nut van hoogvliegen niet in. Hun leven laag bij de grond was toch prima. Ze konden zich niet voorstellen hoe de wereld vanaf een hoogte van negentigduizend mijl er uit zou kunnen zien.

Zo keken ze hem na. Eerst leek hij nog op een wild paard, maar hij werd steeds kleiner om uiteindelijk als een kleine stip aan de horizon te verdwijnen.

De Pengvogel reageerde niet op de spotternijen van de krekeltjes en de duifjes maar vatte zwijgend, als door een onhoorbare stem geroepen zijn reis aan. De krachten die hem probeerden af te remmen gebruikte hij in zijn voordeel. Hij probeerde de stormwind niet te ontwijken, maar liet zich er onbevreesd door optillen en meevoeren naar het zuiden.

Gehoor gevend aan de roep van de openheid maakte hij de reis van zijn leven.

[TjerkB]

(...)

Een verwijzing naar de Pengvogel:

• In de noorderlijke duisternis, diep verborgen onder het wateroppervlakte leefde er een enorm omvangrijke vis, zijn naam was Kun.
  
  Deze vis had een missie en veranderde in een reuzegrote vogel, de Pengvogel.
  
  (...)
  Hij probeerde de stormwind niet te ontwijken, maar liet zich er onbevreesd door optillen en meevoeren naar het zuiden.
  
  Gehoor gevend aan de roep van de openheid maakte hij de reis van zijn leven.

@Jabob65
@all

Soms denk ik bij de reis van mijn leven wel eens aan een vlieger die soms neerstort, blijft steken in een boom, of tóch weer opstijgt, enzovoort. Lange tijd maar ook wel lang geleden, in de gemeenschap, gaf het mij stijgkracht, hangend misschien in zo'n boom, wanneer ik hoorde zingen:

• Geen Godskind blijve achter,
  waar Jezus voor wil gaan;
  Hij biedt in zijn apostel
  zich tot verzoening aan.
  Ons hartensoffer -zo gebracht-
  uit liefdedrang alléén,
  bindt, als Gods huisgenoten,
  ons trouw en vast aaneen.

Dan kon ik de reis weer vervolgen:

• Laat het vuur van Uwe liefde
  toch ontvlammen in ons hart.
  Dat wij immer meer ons hechten
  aan U, Heer, in vreugd' en smart!
  Onder 't kruis, dat opgelegd is,
  leren stil zijn, altijd weer
  en met alles te gaan breken,
  wat van U ons afvoert, Heer,
  en met alles te gaan breken,
  wat van U ons afvoert, Heer.

Onlangs was ik al vroeg op pad. In gedachten hoorde ik zangers, vanuit een heel groot koor. Jong en oud. Intens, sprankelend was dít hun lied:

• Hoort, gij bedroefde, staakt uw bange klachten,
  God is uw helper, schenkt u levenskrachten.
  Jezus, uw Heiland, werkt nog door Zijn boden,
  geeft u vertroosting.

My Lord, What a Morning...
Vertroosting - daar ontbrak het aan in de kerk waar ik sommigen nu hoorde napraten. Over geloofsartikelen en in het buitenland: naambordjes.

Groet,
TjerkB

[Jabob65]

Ja, vertroosting, begrip, compassie (meelijden) is belangrijk voor het helen, maar vaak moet iemand het ofwel doen met goedbedoelde tips ofwel met verhalen over de persoon zelf. Nog erger is de conclusie dat 'het allemaal Gods wil is'...ergens ook wel wat vreemd, welke God laat een mens lijden. Ja, de God van Abraham, isaak en Jacob maar misschien is dat wel een geprojecteerde god..

Al heel mooi als een bepaald gevoel er mag zijn, zonder waardeoordeel. Je kunt er naar kijken en vaak blijkt het toch ook wel fluïde te zijn.

[TjerkB]

(...)
Nog erger is de conclusie dat 'het allemaal Gods wil is'...ergens ook wel wat vreemd, welke God laat een mens lijden. Ja, de God van Abraham, isaak en Jacob maar misschien is dat wel een geprojecteerde god..

(...)

@Jabob65
@all

In de afgelopen week sprak ik iemand die ambachtelijk producten maakt van mosterd. Thuisgekomen wilde ik er graag nog iets over nalezen:

• De mosterdplant is een plant, en geen boom. De plant leeft namelijk maar één seizoen. In een jaar groeit de mosterdplant van zaadje tot plant, en sterft hij ook weer. De plant kan 1,5 meter hoog worden. Hij heeft grote bladeren, gele bloemen en groene vruchten. De vruchten bevatten bruine of zwarte, ronde zaadjes. De zaadjes hebben een doorsnede van ongeveer 1 millimeter.

Bron: https://www.debijbel.nl/wereld-van-de-b ... osterdzaad

Uit de Bijbel kennen wij immers Jezus' uitspraak dat niets zijn leerlingen onmogelijk zou zijn als zij geloof hadden als een mosterdzaadje. Nog niets op dat moment wees op verzwarende omstandigheden die uitgaan van een kerk, catechismus of kerngedachten van een Kirchenpräsident:

(...)


Het 8e geloofsartikel:
Ik geloof dat de met water gedoopte zielen door een Apostel de gave van de Heilige Geest moeten ontvangen om het kindschap Gods en de voorwaarden voor het eerstelingschap te verkrijgen.

Bron: http://www.nak.org/nl/geloof-en-kerk/geloofsbelijdenis/[/list]

... in combinatie met niet mis te verstane uitlatingen in het recente verleden van stamapostel Leber zoals:

• Afsluitend wil ik nog het volgende benadrukken: volgens ons nieuw-apostolische geloofsinzicht is het aan het apostelambt gegeven om de Heilige Schrift uit te leggen. Dat betekent niet, dat het niet verrijkend zou zijn als gelovigen de Bijbel kunnen lezen. Maar het is aan het apostelambt gegeven om de Heilige Schrift uit te leggen, te verklaren en voorschriften in het geloof te geven. Daar worden de Bijbelteksten mee in verband gebracht, want overaccentuering van op zich staande uitspraken kan tot verkeerde conclusies leiden.
  
  Bron: Woord van de maand maart 2009: Hoe moeten wij de Heilige Schrift begrijpen?

Het is dus niet verwonderlijk als gezaghebbende christenen namens andere geloofsgemeenschappen, met wie woordvoerders van de nieuw-apostoliche kerkleiding het gesprek aangingen om het lidmaatschap te verkrijgen van de Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen (ACK), daartegen bezwaar maken!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "09 dec 2010, 20:33", in de thread "Peter Klene stelt exclusiviteitsopvatting NAK ter discussie?"

Zoals hierboven een zeker dedain wordt gekoesterd voor geloof als een mosterdzaadje, gaan geloof en handelen níet hand in hand (Jak. 2: 22). De gelovigen in Tweede Exloërmond moesten thuis (de laatste herziene versie van) de nieuw-apostolische geloofsartikelen maar eens nalezen, hoorde ik zeggen. Dan zou ieder vast alsnog vol trots begrijpen waarom hun god aan hún kerkgenootschap de wijsheid in pacht heeft gegeven. Bijbellezen heeft geen zin want iemand, niet verheven met rang of stand, kan dan "nach dem neuapostolischen Glaubensverstandnis" ontsporen.

Ook werd als voorbeeld van menselijk falen genoemd dat er iemand was geweest die aan een "apostel" ergens op zomaar "nee" had geantwoord. Dan sta je, in de kerk die ik verliet, inderdaad al met één been in het graf:

(...)
Ik herinner mij een oud koorlied waarin gezongen werd "Er zullen duizenden vallen... " Toen dat een keer werd geoefend, heb ik achter het orgel mijn "dagwerk voor de Heiland" maar gepauzeerd want zóver was ik nog niet, namelijk om in die ongelofelijke mi­sè­re maar alvast te berusten. Jaren later attendeerde men in mijn kerk op ieders "eigen verantwoordelijkheid" alsof plotseling van hogerhand daartoe het licht op groen was gezet. Maar sinds wanneer hadden wij moeten snappen dat in de Nieuw-Apostolische Kerk ons geweten als kind van God onteigend was, of zo? Gedurig knaagde er iets aan mijn ziel, maar ik kwam er maar niet achter wát precies. Vaak werd er "vanaf de verhoging" ook voor gewaarschuwd dat wij ons vooral niet moesten ergeren. Juist dat irriteerde mij op een zekere zondagochtend mateloos! 's Middags was er een jeugddienst en wat gebeurde er? De dienst begon met déze tekst uit Matthéüs 18:

• Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert, het ware hem nuttiger, dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee.

Het voelde alsof er regelrecht vanuit de hemel was ingegrepen. Goddank niet voor het eerst en naar later zou blijken: evenmin voor het laatst.

Nooit heb ik begrepen dat ik waar dan ook wie dan ook hóger zou moeten achten dan welke andere naaste dan ook. Toch dramde men in de Nieuw-Apostolische Kerk op dit punt erover door dat hógere dienaren toch echt wel hóger waren dan alle minder hoge hógere dienaren - alsof die bestáán! Néé!! Wat was ook dit toch een verbijsterende antichristelijke zienswijze! Maar ik heb het geweten: wie het nieuw-apostolische kastenwezen niet uitdrukkelijk prijzend omarmt als van God gegeven, ligt eruit en hoort er niet meer bij. Men doet alsof je niet meer bestaat, maar het betrof bij mij geen opspelend re­cal­ci­trant ge­drag; ik kón gewoon niet anders dan in ieder ander een gelijkberechtigde naaste te zien!

Wie in het geloof met zulke dilemma's worstelt, wordt in de Nieuw-Apostolische Kerk van geen kant serieus genomen. Leg je toch domweg overal bij neer, lijkt men je voor te houden - anders bereiken wij "aan de hand van onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren" het einddoel niet. Gaandeweg werd het mij duidelijk: de werkzaamheid van de Heilige Geest werd geacht in handen te zijn gegeven van "de dienaren die ons voorgaan". Ieders "eigen verantwoordelijkheid" kwam erop neer dit ja of nee te eerbiedigen.

(...)


Uit: Bericht op "vr 27 okt 2023, 23:07", in de thread "Wilfried Klingler: Vision »Kirchengemeinden 2014«"

Niet de Allerhoogste zelf verzwaarde onze lasten, doch menigeen die zich eraan overgaf in een hedendaags Babel hoog van de toren te blazen.

Terwijl ik dit schrijf, luister ik trouwens naar de prachtige -vertroostende- klanken van "Psalm 42, Op. 42, MWV A15: Wie der Hirsch schreit (Chorus)", van Felix Mendelssohn, uitgevoerd door het Bach-Collegium Stuttgart:

• [2] Zoals een hinde smacht
  naar stromend water,
  zo smacht mijn ziel
  naar U, o God.
  
  [3] Mijn ziel dorst naar God,
  naar de levende God,
  wanneer mag ik nader komen
  en voor God verschijnen?
  
  [4] Tranen zijn mijn brood,
  bij dag en bij nacht,
  want heel de dag hoor ik zeggen:
  ‘Waar is dan je God?’

Lang verhaal, kort:

J.S. Bach: "Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit" (Sonatina BWV 106, Actus tragicus)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Wie straks de nieuw-apostolische catechismus zal hebben bestudeerd, kan er niet omheen dat het volwaardige lidmaatschap van de Nieuw-Apostolische Kerk dat men geacht wordt rechtmatig te verkrijgen bij het sacrament van de Heilige Verzegeling, heel wat gewicht in de schaal legt. Dan mag je opeens erover dagdromen dat je erbíj bent, bij de Bruid des Heren. Stamapostel Leber zei hierover kortgeleden dat hij ervan uitgaat dat er in het verkeer of anderszins geen ernstige ongevallen plaatshebben indien de Bruid plotseling aan de aarde zal worden ontrukt. Hij ging daarbij voorshands uit van 10 miljoen personen! Die uitspraak deed natuurlijk alom stof opwaaien, maar het liep -gerekend naar aardse maatstaven- voor hem uiteindelijk met een sisser af. Tja, wat wil hij dat wij geloven?

Welnu, die laatste vraag; daar ben ik voor mijzelf al heel lang uit want deze stamapostel is het spoor bijster. Hetzelfde geldt voor diens opvolger en evenzo voor hun marionetten die onlangs zo uitgebreid werden "gewürdigt" vanwege de aan ze toegeschreven verdiensten bij de totstandkoming van de nieuw-apostolische catechismus. Al dit soort van inspanningen hebben in het werk Gods namelijk niets om het lijf. Hooguit is het interessant voor een rechtspersoonlijkheid bezittend lichaam, of zo. Halve waarheden zijn immers hele leugens. Daar word je niet blij van. Het maximale leereffect ervan kan zijn dat men -langs de toeristische route- tot het inzicht komt hoe het allemaal beter anders had gekund. Dat is een bijzonder belastende onaangename manier van leren en afleren, kan ik uit ervaring hierover zeggen.

Met het vinden van een antwoord op de voorafgaande vraag evenwel, "Wat gelóóf je nu in feite?", ben ik goddank veel verder gekomen.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "31 dec 2012, 15:27", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"

@all

Naast het bovenstaande kwam het volgende couplet bij mij op:

• Slechts een meer erkennend leven
  kan een schoner uitkomst geven,
  voert van licht tot licht ons voort.
  Zijn wij zwak in dit ons pogen,
  God schenkt krachten uit de hoge,
  sterkt ons door ’t apostelwoord.
  Sterkt ons door ’t apostelwoord.

Echter:

(...)
Wie de gedachte toeliet dat er aan de apostel of aan de stamapostel een steekje los kon zijn, was een rare snoeshaan en dus gewoon zelf van de ratten besnuffeld. Trouwens, wijzelf herinnerden ons uit een bekend apostolisch lied natuurlijk wel de tekst: "Wie hen niet mint, die God ons geeft tot dienen, hoe kan die Gods genade recht verstaan?" Kortom, een bijna niet te hanteren di­lem­ma kwam op.

Hoe wij ’t ook be­keken en wat wij ook pro­beerden; vanuit het apostolaat geldt de wet van de jungle. Het was slikken; buigen of barsten.


(...)

• Uit Matteüs 11 (NBV):
  
  [25] In die tijd zei Jezus ook: ‘Ik loof u, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. [26] Ja, Vader, zo hebt u het gewild.[27] Alles is mij toevertrouwd door mijn Vader, en niemand dan de Vader weet wie de Zoon is, en wie de Vader is, dat weet alleen de Zoon, en iedereen aan wie de Zoon het wil openbaren.
  [28] Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. [29] Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, [30] want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

Uit: Bericht op "di 19 mei 2020, 19:10", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)"

Ook mij viel het niet mee vooruit te komen, schoorvoetend vaak alleen nog maar, op de enige weg die voor tallozen overbleef: de onderste weg.

Tegelijkertijd herinnerde ik mij geregeld mooie liederen van vroeger, zoals:

• Op deez’ weg wacht de Eerst’ling zo menige strijd,
  de vader der leugen hem twijfel bereidt,
  de stenen des aanstoots verwonden de voet,
  het gaan op die weg kost vaak tranen en bloed.
  
  • Mag die weg soms moeilijk gaan,
    op het einddoel komt het aan!
    Kom, het steile pad betreên,
    naar de heerlijkheid heen

Maar ondertussen werd er "officieel" nader bepaald hoe het "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" de ware "Eerst'ling" zal vergaan:

(...)

Stammapostel thematisiert Dissonaz Erstlingsschaft vs. Nächstenliebe
Wuppertal (gk). Es ist dieses Weit-Zurückweisen von Auswüchsen neuapostolischer Lehre, die ehedem zur identitätsstiftenden Kultur der Neuapostolischen Kirche (NAK) gehörten, das nicht gerade zur Glaubwürdigkeit einer um ökumenische Anerkennung ringenden Glaubensgemeinschaft beiträgt, wenn auch die Absicht eine hehere sein könnte. Ein Beispiel für diese Unart stellte Stammapostel Jean-Luc Schneider vor wenigen Monaten dar, glaubt man einer Predigtwiedergabe der Zeitschrift „Unsere Familie“ Nr 7/2014.

Schneider predigte demnach am 9. Februar 2014 in Miami/USA zum Erstaunen geschichtskundiger Kenner der NAK: „Wenn wir von der ersten Auferstehung und der Braut Christi sprechen, sagen manche Menschen: ’Ihr sprecht von der Nächstenliebe und sagt gleichzeitig, dass nur ihr erlöst werdet ihr Neuapostolischen mit euren Aposteln. Was ist mit allen anderen, wo ist denn da eure Nächstenliebe?’ - Wir haben nie gesagt, dass andere nicht erlöst werden können.“

Der Stammapostel versuchte im folgenden die Dissonanz zwischen der Glaubenslehre seiner Kirche und seiner zitierten Frage durch eine Verschiebung des Akzentes aufzulösen: „Erlösung ist das Eingehen in die ewige Gemeinschaft mit Gott. Das ist gewissermaßen das Ende der Geschichte. Alle, die an Jesus Christus glauben, können in die ewige Gemeinschaft mit Gott kommen. Wir sind nur die Erstlinge, die Ersten, die aus Gnaden in diese Gemeinschaft eingehen dürfen. Das ist die Braut.“

(...)


Bron: Premium-Artikel „Wir zuerst“ d.d. 03-06-2014, verschenen bij Glaubenskultur-Magazine

(...)


Uit: Bericht op "zo 15 jun 2014, 14:22", in de thread "Geen woorden maar daden"

"Overigen" in deze samenhang hoefden zich op voorhand niet al de ergste zorgen te maken want wát had voordien stamapostel Leber gezegd? Dít:

(...)

1. Stammapostel Wilhelm Leber im Wort zum Monat “Glaubensbekenntnis und Katechismus” (August 2010):
   Wir können nicht ausschließen, dass Gott im Einzelfall auch außerhalb der von uns erkannten Ordnungen wirkt.
   Quelle: http://www.nak.org/de/glaube-kirche/wor ... cle/16858/
   
   "Wij kunnen niet uitsluiten dat God in individuele gevallen ook buiten de door ons erkende orde werkt."
   Bron: http://www.nak.org/nl/geloof-en-kerk/wo ... cle/16858/
2. Stammapostel Wilhelm Leber am 28. Februar 2011 (Stellungnahme zum Kirchenverständnis):
   Um alle Zweifel auszuräumen, möchte ich hier noch einmal wiederholen, was längst bekannt ist:
   
   • Ja,  andere – nichtneuapostolische – Christen sind nicht vom Heil ausgeschlossen.
   • Ja, der Geist Gottes kann auch außerhalb der Neuapostolischen Kirche wirksam sein.
   • Ja, es ist denkbar, dass auch nichtneuapostolische Christen bei der Wiederkunft Christi angenommen werden.
   • Ja, auch Geistliche anderer Konfessionen können Werkzeuge in der Hand Gottes sein und vielfältige segensreiche Dienste verrichten.
   
   Quelle: http://www.nak.org/de/news/news-display/article/17144/
   
   N.B. Geen vertaling in het Nederlands voorhanden
3. Stammapostel Wilhelm Leber im Wort zum Monat “Der Weg der Nachfolge” (Februar 2012):
   Das sei unsere Aufgabe für die Zukunft, dass wir darin bleiben vor Gott: in der Liebe zu unserem Nächsten, in Vergebungsbereitschaft, im Gottvertrauen, und dass wir uns zu unserem neuapostolischen Glauben bekennen und auf dem schmalen Weg bleiben und das überwinden, was Gott nicht wohl gefällt. Das ist der Weg der Nachfolge.
   Quelle: http://www.nak.org/de/glaube-kirche/wor ... cle/17475/
   
   "Het is onze opgave voor de toekomst, dat wij voor God standvastig blijven in de liefde tot onze naaste, in vergevingsgezindheid, in het godsvertrouwen, en dat wij ons bekennen tot ons nieuw-apostolische geloof, op de smalle weg blijven en overwinnen wat God niet welgevallig is. Dat is de weg van de navolging."
   Bron: http://www.nak.org/nl/geloof-en-kerk/wo ... cle/17475/

(...)


Uit: Bericht op "do 03 nov 2016, 08:55", in de thread "NAK NL lid Raad van Kerken in NL"

Auf dem schmalen Weg zu bleiben... was door zulke benauwende bespiegelingen voor mij en voor vele anderen dus tóch niet meer weggelegd.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Ook werd als voorbeeld van menselijk falen genoemd dat er iemand was geweest die aan een "apostel" ergens op zomaar "nee" had geantwoord.

(...)

@all

Zelf heb ik ook meer dan eens juist het tegenovergestelde meegemaakt. Hoe dan ook; ik herinner mij de woorden van een apostel van Jezus:

• Er is geen ander evangelie. Er zijn alleen maar mensen die u in verwarring brengen en het evangelie van Christus willen verdraaien.
  
  Uit: Galaten 1: 7 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 22-07-2025, 11:00 uur]

Die Sprache der Gnade

Gnade war ein weiterer Punkt, den der Stammapostel deutlich ansprach: "Wir kommen jetzt nicht zum lieben Gott und sagen: ‚Hast du gesehen, was ich schon alles für dich gemacht habe? Hast du gemerkt, wie viele Opfer ich schon für dich aufgebracht habe?’ Nein, wir kommen ganz demütig zum Herrn Jesus und sagen ihm, bitte schenk mir deine Gnade."

Dass die Beziehung zum Nächsten dabei ebenso wichtig sei, wurde anschließend deutlich: "Wir wollen auch mit unserem Nächsten mit der Sprache (…) der Gnade sprechen. (…) Lasst uns immer bereit sein zur Versöhnung, immer wieder dem anderen die Hand entgegen strecken. Und wenn es fünfzig Mal nicht funktioniert hat, machen wir es einundfünfzig Mal."


Bron: Artikel "Stammapostel Schneider in Oslo" d.d. 02-12-2014 op de website van de Neuapostolische Kirche Norddeutschland

@all

De quote hierboven haalde ik ook in 2014 al eens aan, maar waar het om gaat, is, dat mooie woorden vergezeld mogen gaan van mooie daden.

Graag noem ik hierbij nu het volgende...

• [1] Jezus ging Jericho in en trok door de stad. [2] Er was daar een man die Zacheüs heette. Deze Zacheüs was hoofdtollenaar, en hij was erg rijk. [3] Hij wilde Jezus zien, om te weten te komen wat voor iemand het was, maar dat lukte hem niet vanwege de menigte, want hij was klein van stuk. [4] Daarom liep hij snel vooruit en klom in een vijgenboom om Jezus te kunnen zien wanneer Hij voorbijkwam. [5] Toen Jezus daarlangs kwam, keek Hij naar boven en zei: ‘Zacheüs, kom vlug naar beneden, want vandaag moet Ik in uw huis verblijven.’ [6] Zacheüs kwam meteen naar beneden en ontving Jezus vol vreugde bij zich thuis. [7] Allen die dit zagen, zeiden morrend tegen elkaar: ‘Hij is het huis van een zondig mens binnengegaan om onderdak te vinden voor de nacht.’ [8] Maar Zacheüs was gaan staan en zei tegen de Heer: ‘Luister, Heer, de helft van mijn bezittingen zal ik aan de armen geven, en als ik iemand iets heb afgeperst, zal ik het viervoudig vergoeden.’ [9] Jezus antwoordde: ‘Vandaag is dit huis redding ten deel gevallen, want ook deze man is een zoon van Abraham. [10] De Mensenzoon is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren was.’
  
  Uit: Lucas 19 (NBV21)

• [23] Nadat ze een groot aantal slagen hadden gekregen, werden ze opgesloten in de gevangenis, waar de gevangenbewaarder opdracht kreeg hen streng te bewaken. [24] Overeenkomstig dit bevel bracht hij hen naar de binnenste kerker en sloot hun voeten in het blok.
  [25] Om middernacht waren Paulus en Silas aan het bidden en zongen ze lofliederen voor God. De andere gevangenen luisterden aandachtig naar hen. [26] Plotseling deed zich een hevige aardschok voor, zodat de gevangenis op haar grondvesten trilde; alle deuren sprongen open en bij iedereen schoten de boeien los. [27] De gevangenbewaarder schrok wakker, en toen hij zag dat de deuren van de gevangenis openstonden, trok hij zijn zwaard om zelfmoord te plegen, want hij dacht dat de gevangenen ontsnapt waren. [28] Maar Paulus riep hem luidkeels toe: ‘Doe uzelf niets aan, we zijn immers nog allemaal hier!’ [29] De bewaarder vroeg om een fakkel, rende naar binnen en viel bevend voor Paulus en Silas op de grond. [30] Hij bracht hen naar buiten en vroeg: ‘Heren, wat moet ik doen om gered te worden?’ [31] Ze antwoordden: ‘Geloof in de Heer Jezus en u zult gered worden, u en uw huisgenoten.’ [32] En ze verkondigden de boodschap van de Heer aan hem en aan iedereen die bij hem woonde. [33] Hoewel het midden in de nacht was, nam hij hen mee en maakte hun wonden schoon. Meteen daarna werden hij en zijn huisgenoten gedoopt. [34] Hij bracht hen naar zijn woning en zette hun daar een maaltijd voor. Hij en al zijn huisgenoten waren buitengewoon verheugd dat zij nu in God geloofden.
  
  Uit Handelingen 16 (NBV21)

Groet,
TjerkB


P.S.
Verhelderend is het wellicht om -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- de thread "Het is niet ver naar Bethlehem", na te lezen.