PKN vraagt om onderzoek naar werksfeer op hoofdkantoor, vanwege publicatie Nederlands Dagblad

[zefyr]

@allen,

Onderzoek van het Nederlands Dagblad legt pijnlijk vast, dat de sociale veiligheid op het hoofdkantoor van de Protestantse Kerk Nederland ernstig tekort schoot in de afgelopen jaren. Voor nadere informatie verwijs ik naar onderstaande link.

https://www.nd.nl/geloof/protestant/128 ... oor-vanweg

Het is genoegzaam bekend, dat een oud-medewerker van de Centrale Administratie van de NAK NL met soortgelijke problemen in het verleden kampte. Ik vraag mij af hoe het gesteld was/is met de sociale veiligheid van het landelijk Dienstencenrum te Baarn van het Apostolisch Genootschap?

[TjerkB]

(...)
Onderzoek van het Nederlands Dagblad legt pijnlijk vast, dat de sociale veiligheid op het hoofdkantoor van de Protestantse Kerk Nederland ernstig tekort schoot in de afgelopen jaren.

(...)

@zefyr
@all

Intussen las ik ook het onderliggende artikel: "Onveilige werksfeer en angst om je eigen mening te geven op het hoofdkantoor van de PKN. Wat gaat daar mis?" Enkele passages daaruit:

‘Schaad ik de kerk niet, als ik me door jullie laat interviewen? Anderzijds: als ik níét praat, schaad ik de kerk nog meer.’

Het is een zinnetje dat - in varianten - telkens terugkeert in de gesprekken die deze krant heeft met (oud-)medewerkers van de Dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland. Het zijn geladen ontmoetingen, want het gaat stuk voor stuk om mensen met een grote betrokkenheid op de kerk. Maar hun liefde werd ernstig op de proef gesteld, vertellen geïnterviewden.

’Omringd door ja-knikkers’
In de gesprekken met vertrokken werknemers noemen vijf van hen expliciet dat directeur [X] zich de afgelopen jaren heeft omringd met ja-knikkers, met mensen die veel aan hem te danken hebben.

‘Dit moet dan ‘de vindplaats van geloof, hoop en liefde’ zijn’, zegt een vertrokken leidinggevende cynisch.

De oud-teamleider die ontslag nam om wat er gebeurde met zijn leidinggevende, vertelt dat zijn ouders in eerste instantie heel trots waren dat hun zoon voor de kerk werkte. Maar in zijn laatste periode daar, dacht hij zelf: ‘God is hier niet meer.’ Hij gaat sindsdien ook niet meer naar de kerk.

Een vrouw die een aantal jaren voor de Dienstenorganisatie werkte, zegt: ‘Ik dacht eerst dat het probleem bij de directie zit. Maar het probleem is zo groot dat ik niet meer weet hoe je dit kunt oplossen. Apathie, wantrouwen, het zit in ieder haarvat van de organisatie.’

Hier valt wel iets bij voor te stellen. Mijn gedachten dwaalden af naar "dienend leiderschap", wat zich onderscheidt van "bedienend leiderschap".

Groet,
TjerkB


P.S.

(...)
Wie onder een hagenpreek niet langer aan weer en wind wil blootstaan, staat het vanzelf vrij om een kerk te bouwen en een kerkbestuur in de benen te krijgen, maar daarna hoeven de mensen hun belangrijkheid niet noodzakelijkerwijs te overdrijven. Zo simpel is het. God zendt wie Hij zenden wil en Hij zegent wie Hij zegenen wil.

(...)


Uit: Bericht op "zo 07 feb 2016, 15:38", in de thread "Kan ik daar wat aan doen?"

[TjerkB]

@all

Stel, je geloof dóet ertoe en je wilde er werk van maken, maar je raakt verzeild in wat welbeschouwd een welhaast godvergeten werkelijkheid is:

1. ... mensen met een grote betrokkenheid op de kerk. Maar hun liefde werd ernstig op de proef gesteld
2. dat directeur [X] zich de afgelopen jaren heeft omringd met ja-knikkers, met mensen die veel aan hem te danken hebben.
3. ‘Dit moet dan ‘de vindplaats van geloof, hoop en liefde’ zijn’, zegt een vertrokken leidinggevende cynisch.
4. Apathie, wantrouwen, het zit in ieder haarvat van de organisatie.

Twee woorden hierboven heb ik er maar even uit laten springen, in het rood. Wat mij trouwens door de ziel sneed was beslist ook het volgende:

‘Dit moet dan ‘de vindplaats van geloof, hoop en liefde’ zijn’, zegt een vertrokken leidinggevende cynisch.

De oud-teamleider die ontslag nam om wat er gebeurde met zijn leidinggevende, vertelt dat zijn ouders in eerste instantie heel trots waren dat hun zoon voor de kerk werkte. Maar in zijn laatste periode daar, dacht hij zelf: ‘God is hier niet meer.’ Hij gaat sindsdien ook niet meer naar de kerk.

Als het werkklimaat nader is bekeken, kan de uitkomst zijn dat machtsmechanismen een ongecontroleerd destructief eigen leven gingen leiden.

Onlangs handelde het in ons forumberaad over een andere geloofsgemeenschap. Ongenoegen had ook daar het nieuws gehaald, waardoor de zorg was uitgesproken dat de buitenwacht er misschien wel schande van zou spreken! Als het binnenskamers was gebleven, dan... Ja, wat dán?

Terugblikkend op een mogelijk vergelijkbaar Geth­sema­ne in deze samenhang; ook voor mij voelde het destijds als een voorrecht om -juist in dienstbetrekking- een ra­der­tje in het ge­heel te mogen zijn, maar onterecht wilde ik daardoor vaak liefst over onaangenaamheden heen stappen. Allerminst besefte ik al dat er wel eens iets grondig mis kon zijn met de opzet van de organisatie. Onverhoopt was dit toch echter wél het geval. Zoals in de kerkgemeenten, werd van kerkelijke medewerkers verwacht loyaal te zijn aan hun -met goddelijk gezag beklede- leidinggevenden. Hier wringt de schoen: in het Werk van God verdient elk radertje evenveel respect, maar in de geloofspraktijk schort het soms aan waarborgen.

Wat ik heb moeten leren inzien, is dan ook dat er op de kerkvloer zomaar van alles over het hoofd kan worden gezien, zelfs: willens en wetens. Wie dát ondervindt, stuit niet zelden tot overmaat van ramp in zijn of haar geloofsgemeenschap op onbegrip en de geborgenheid daar valt weg. Je zou zeggen: dat laatste kan toch geenszins de bedoeling zijn! Wenden de -met goddelijk gezag beklede- leidinggevenden nu dát gezag aan?

[wordt vervolgd]


Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Wenden de -met goddelijk gezag beklede- leidinggevenden nu dát gezag aan?

(...)

@all

Volgens mij is hier déze voorafgaande vraag op zijn plaats: namens wíe werd wíe met onderscheidend en beslissend goddelijk gezag bekleed? De sanctie voor wie dienovereenkomstig hardop nadenkt, kan een heimelijke "diskwalificatie" zijn; wegens een vermeend autoriteitsprobleem - zoals in een door heersers (!) geregeerd machtsbestel elk spontaan geluid vanuit de samenleving wordt onderdrukt. Zo erg kan het helaas écht zijn indien niet God doch "plaatselijke belanghebbenden" zulk straffend gezag (lees: die opgeblazen waan) hebben aangedragen én: faciliteren.

In mijn onschuld was ik er altijd van uitgegaan dat juist vooraanstaande kerkelijke ambtsdragers zich namens de Allerhoogste dag in, dag uit in de eerste plaats liefdevol richten op het meest wezenlijke van hun dienende taak: Jezus' opdracht "Weid Mijn lammeren (...), hoed Mijn schapen". Om voor anderen tot een zegen te zijn, beseffen wij toch dat "ook de Mensenzoon niet is gekomen om gediend te worden, maar om te dienen"? Vergeefs hoopte ik dat in beslissende situaties, zeker in kerkelijk verband, ons allen steevast het volgende richtinggevend voor ogen zou staan:

• Er is jou, mens, gezegd wat goed is,
  je weet wat de HEER van je wil:
  niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten
  en nederig de weg te gaan van je God.
  
  Uit: Micha 6: 8 (NBV21)

Het kan een harde leerschool zijn als dát fundament om op te bouwen, met Liefde in geen velden of wegen te zien, werkelijk pijnlijk ontbreekt. Ervaringen mogen tot nadenken stemmen: "Dus bleef ik nadenken, ik wilde weten waarom – het was een vraag die mij kwelde" (vgl. Ps. 73: 16). Van Jezus weten wij hoe hij zich in de tempel geconfronteerd zag met geldwisselaars en eerder berichtte Samuel over ontluisterende praktijken:

• Het wangedrag van de zonen van Eli
  [12] De zonen van Eli waren mannen die nergens voor terugdeinsden. Ze trokken zich niets van de HEER aan [13] en maakten misbruik van het recht dat priesters hadden op een deel van de offergaven.
  
  Uit: 1 Samuel 2 (NBV21)

Ikzelf vond bij kerkelijke ambtsdragers vrijwel geen gehoor toen ook op mijn werkplek eenrichtingverkeer in de communicatie ondraaglijk werd. Een verstikkend klimaat. Voor zichzelf eisten hoge(re) verantwoordelijke leidinggevenden van onderworpenen vooral ontzag en hulpbetoon op. Maar pas hierdoor begreep ik later beter dít: "... het is de Geest die levend maakt. Wat Ik gezegd heb is vol van Geest en leven" (vgl. Joh. 6: 63).

[wordt vervolgd]


Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Voor zichzelf eisten hoge(re) verantwoordelijke leidinggevenden van onderworpenen vooral ontzag en hulpbetoon op. Maar pas hierdoor begreep ik later beter dít: "... het is de Geest die levend maakt. Wat Ik gezegd heb is vol van Geest en leven" (vgl. Joh. 6: 63).

(...)

@all

Ongemerkt kan een gekoesterde geloofscultuur een kunstmatige nevel in stand houden die het zicht als door een hardnekkige mist belemmert:

1. (...)
   Sinds het geloof ons werd gegéven en God nog kenbaar was aan de werkzaamheid van Zijn geest in ieders persoonlijke levensomstandigheden, kwamen er impresariaten op als paddestoelen. Naast als geestverruimend gepresenteerd onderdak en dito pelgrimages, is er geen nee te koop.
   
   In werkelijkheid betrof het vrijheidsbeneming en woekerhandel. Stop gerust met die gijzelingsgekte (!) en trek de grens. Tot hier en níet verder!!
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "zo 02 feb 2025, 13:13", in de thread "gemiddeld aantal bezoekers van de dienst op zondagochtend van nieuw-apostolische gemeenten in Nederland"

2. (...)
   Volgens Genesis 3 volstond voor Adam en Eva de wind des daags om de stem van God te horen. Anno nu lijkt het soms een vereiste dat wie tot Hem wil komen, eerst zijn of haar goede wil dient te laten blijken door zich te conformeren aan kerkelijke bepalingen van inrichting en bestuur, terwijl ten aanzien van Zijn werk voor het overige bijvoorbeeld een zelfbeeld zou gelden zoals kerkbesturen dat via de media introduceerden. In werkelijkheid echter werd er tussen Hem en de Zijnen op deze wijze juist een wig gedreven. Mocht dat ons allen scheiden van de liefde van God?
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "wo 03 sep 2025, 12:21", in de thread "Wacht de Christelijke Gereformeerde Kerken een salomonsoordeel?"

Door ons hiervan rekenschap te geven, kunnen wij beklemmende geloofstradities loslaten en hervinden wij de vrijheid die eenieder al toekwam.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Als het werkklimaat nader is bekeken, kan de uitkomst zijn dat machtsmechanismen een ongecontroleerd destructief eigen leven gingen leiden.

(...)
Hier wringt de schoen: in het Werk van God verdient elk radertje evenveel respect, maar in de geloofspraktijk schort het soms aan waarborgen.

(...)
Wat ik heb moeten leren inzien, is dan ook dat er op de kerkvloer zomaar van alles over het hoofd kan worden gezien, zelfs: willens en wetens. Wie dát ondervindt, stuit niet zelden tot overmaat van ramp in zijn of haar geloofsgemeenschap op onbegrip en de geborgenheid daar valt weg.

(...)

@all

Wat voor mij altijd lastig is geweest om te begrijpen en om ermee om te gaan, is: hoe houden wij elkaar heel? Vaak is het immers ook zo, als je niet vooraf ergens op was geattendeerd, dat je nog geen oog voor iets hebt. Zonder wat voor boze opzet dan ook ging je routinematig te werk. Maar niemand is van steen, hoe ijverig er ook is gebouwd aan weerbaarheid en vindingrijkheid. Niet telkens blijft alles zomaar zonder gevolgen.

Als er iets misgaat, hoe kun je dan met elkaar verder? Wie kan er dan misschien helpen? Of: wie wíl er helpen en... wie wil er geholpen wórden?

Over de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche (1844-1900) hoorde ik eens dat hij wel christen had willen zijn, als die er maar verloster uitzagen! En wellicht minder onderling verdeeld, heb ikzelf vaak gedacht. Want: hoe liefdevol is het ook om soms als naasten aan elkaar voorbij te gaan?

Het zorgelijke nieuws over het menselijk kapitaal op de werkvloer van de dienstenorganisatie bij de PKN impliceert volgens mij een contra-indicatie voor haperend rentmeesterschap op dat punt. Hoe houden wij elkaar heel - is daar niet met véél te weinig mededogen naar gekeken?

In onze samenleving is het nogal verleidelijk om jachtig in de weer te zijn, prestatiegericht en zo; maar kan dat met de gezindheid van Christus?

Groet,
TjerkB