Forum voor beweging in het apostolische werk

ZwartSchaap schreef: ↑do 12 aug 2021, 13:46(...)
Onlangs is een tekstwijziging doorgevoerd bij het ontvangen van de hostie tijdens de rondgang.
Voorheen werd gezegd "Uw zielsaanbieding is aanvaard en wordt hiermee bevestigd"

(...)
De nieuw ingevoerde tekst luidt "Uw voornemen om een liefdevol mens te zijn, wordt hiermee bevestigd."

(...)

"Aan het eind van de dienst staan de volgelingen op en lopen letterlijk ‘rond’ de zaal om hun financiële gift in een groene buidel te stoppen. Het verlenen van vergeving – de ‘vrijspraak’ door de Apostel – wordt dus direct verbonden aan de financiële bijdrage. Hierna krijgen de volgelingen een ouwel gedoopt in wijn. Die ouwel kan alleen worden uitgereikt door een Voorganger of Priester die het ‘verbondsteken’ namens de Apostel uitdeelt, en daarbij zegt: ‘Uw zielsaanbieding is aanvaard en wordt hiermede bevestigd. Amen.’ Het vergevingsritueel bestond al onder het ­leiderschap van Apostel Van Oosbree en werd de ‘Gemeenschappelijke Verzoeningsdis’ genoemd." (pag. 205-206)

Bron:
Renske Doorenspleet: Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

• Onder Slok werd het begrip ‘Eigendom Gods’ geseculariseerd. Apostolischen hoefden niet meer te wachten op de wederkomst des Heren, want ze hadden hun eigentijdse Christus: ‘God als Apostel’. Tot zijn dood in 1984 bleef Slok herhalen dat hij eigendomsrechten over zijn volk had: ‘Kunt U erkennen en geloven dat de Mens die met U spreekt, de Gezalfde Gods is, dat Zijn Woorden de Woorden-Gods zijn en dat Hij de Eigenaar is?’ Hij stelde dat dit ‘de grondwet van het Werk Gods’ was. Volgelingen moesten accepteren het Eigendom-Gods te zijn: ‘Daarop is alles gebaseerd, onze Liefdesaanbieding, ons meedienen, ons luisteren, ons blij, dankbaar en waarderend meewerken.’ (pag. 146-148)

Bron:
Renske Doorenspleet: Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

ZwartSchaap schreef: ↑do 12 aug 2021, 13:46(...)
Het woord ziel is voor de meeste leden onbegrijpelijk en het is nauwelijks uitgewerkt, zo las ik.
over de ziel bestaan ook vele opvattingen.

(...)

• • GEEST EN ZIEL
    Ieder mens heeft een geest en een ziel. Dit zijn heel verschillende bestanddelen van het menselijk wezen, al worden de wóórden geest en ziel ook door elkaar gebruikt. Sommigen gebruiken het woord ziel voor het gevoel, en geest voor verstand, maar dat is onjuist. Want de ziel of psyche, waarmee de psychologie zich bezig houdt, omvat zowel het gevoel, als het verstand, als de wil, en nog veel meer. Wat men van zichzelf kent, is een deel der ziel en van het zieleleven. Men spreekt wel eens van een plaats „met veel geestelijk leven" — dat is fout, want men bedoelt dan: met veel zieleleven, veel belangstelling voor onderwerpen, waarmee het denken en het voelen zich bezig houden. Wanneer men spreekt van „iemand, die zich aan het geestelijk leven gaat wijden", bedoelt men: iemand, die zich aan het godsdienstig gebied van het zieleleven gaat wijden. — Ook het z.g. hoger denken behoort nog tot de ziel en niet tot de geest. — Er zijn slechts zeer weinigen, die zich van hun eigen geest bewust zijn, hem kennen. Die mensen hebben het woord geest in de taal gebracht, en de anderen gebruiken het maar raak.
    
    Wat is de geest?
    Het woord geest hangt samen met Geist, geyser, springbron. De menselijke geest is het vanzelf scheppende in de mens. Datgene in de mens dat is als God, de Schepper. De mens is immers „naar Gods beeld en gelijkenis geschapen". De geest is het vonkje goddelijkheid in de mens. Jezus zegt, evenals vele andere predikers, tot de mensen: „Weet gij niet, dat gij goden zijt?" 1)
    
    Dit vonkje, dat iedereen in zich draagt, ook al zijn de meesten zich daarvan niet bewust, noemen wij met een theologische term de immanentie of inwonende goddelijke geest. In het symbolische bijbelverhaal is Maria het beeld der ziel, en de zoon, die uit haar geboren wordt, de geest, die in de ziel bewúst wordt. Zolang een kind nog niet geboren is, bestaat het wel, maar wij zien het niet, kennen het niet, en het is dus nog geen werkelijkheid voor ons. Zo woont de ongeboren geest binnen in de ziel, maar wordt pas werkelijkheid voor ons, wanneer hij geboren, dat is: bewust geworden is. De engel zegt tegen Maria, dat zij haar zoon Immanuel moet noemen. El betekent God. Immanuel is: de inwonende God. (Als wij dan op een andere plaats in het Nieuwe Testament lezen, dat Maria's zoon Jezus heet, heeft de symboliek zich vermengd met de historie. Deze vermenging maakt de bijbel zo moeilijk te begrijpen.).
    
    Het vonkje geest of goddelijkheid is het allereerste deel van het menselijk wezen, dat bestaat. God of de Grote Geest schept een mens door een deeltje, een vonkje, van Zichzelf uit te zenden. Dit vonkje schept zichzelf een ziel als omhulling en uitdrukkingsvorm en op analoge wijze vormt de ziel als haar omhulling en uitdrukkingsvorm het lichaam. — Het vonkje, dat door Johannes de Evangelist het Woord genoemd wordt, was dus eerst een deel van God. Omdat God de Schepper er was vóór er nog iets geschapen was, is God dus het eerste en oudste van alles (als wij het begrip God in de tijd willen plaatsen), en al zijn later uitgezonden deeltjes geest zijn ouder dan de ziel en het lichaam. Jezus was een dergenen, die zich van hun eigen geest bewust zijn en daarom kon hij, van zijn géést uit sprekende, zeggen: „Eer Abraham was, was ik". En zeide Johannes, die ouder was, van hem; „Ná mij komt een man, die vóór mij geworden is, want hij was eer dan ik".2)
    
    De verhouding van eerder en later tussen God en Zijn Vonk, tussen schepper en schepsel, wordt aangeduid door de termen Vader en Zoon. Ieder mens draagt dus de Zoon in zich. Daarom zegt men, dat de Zoon geboren moet worden in de mensenziel.
    
    God de Grote Geest of Schepper, de Vader, wordt ook de transcendentie genoemd. De mens kan met zijn zielsbewustzijn beide leren kennen, zowel God buiten hem als God binnenin, dus zowel de transcendentie als de immanentie, de Vader als de Zoon.
    
    Doordat alle individuele geesten, die in mensenzielen wonen, van God afkomstig zijn, dus zijn Zonen genoemd kunnen worden, zijn dus alle mensen kinderen Gods, of zij het wéten, het zich bewúst zijn. of níet. Bij de psychische bewustwording van de eigen geest beseft de mens: ik ben Gods kind! — Daarom was het vroeger, ook in de tijd waaruit de bijbelse geschriften afkomstig zijn, de gewoonte, dat de geestelijk bewusten zich Godszonen of Zonen des Hemels noemden. Mensen in die psychische ontwikkelingsfase zijn er in alle tijden; op elk tijdstip zijn er mensen van verschillende psychische leeftijden op aarde voorhanden, evenals mensen van alle mogelijk lichamelijke leeftijden.
    
    Het verschil tussen geest en ziel is niet alleen, dat de geest er éérder is dan de ziel. Geest en ziel zijn niet alleen naar hun tijd van optreden, maar ook essentieel, in wézen verschillend. Want de geest komt rechtstreeks van God, maar de ziel behoort niet tot de geestelijke, goddelijke, doch tot de psychische, menselijke wereld. De geestvonk schept zich n.l. een ziel uit de gegevens van de psychische wereld, m.a.w. uit de materie van het psychische gebied, dat zijn de psychische erffactoren der ouders. De geest is volmaakt, maar de psychische erffactoren zijn niet volmaakt, die zijn in de groei en behept met disharmonieën die nog niet zijn opgelost. De eeuwige, goddelijke, volmaakte geest wordt dus in de onvolmaakte ziel ontvangen, wat wordt bedoeld met de woorden: „in zonde ontvangen en geboren" (wat helemaal niet zeggen wil, dat de paring iets zondigs zou zijn!). „Hetgeen uit het vlees geboren is, dat is vlees, en hetgeen uit den geest geboren is, dat is geest". 3) — In de taal der vroegere mystici, waarin ook de evangelie-verhalen zijn geschreven, wordt daarom de geest genoemd de Zoon Gods, en de ziel de Zoon des Mensen. (Wanneer van den Zoon des Mensen wordt gesproken, wordt meestal ziel én lichaam bedoeld, want beide behoren tot het onvolmaakte, erfelijke, dat in een eindeloze keten van oorzaken en gevolgen van het verleden door het heden naar de toekomst wordt voortgeplant. Daarbij is echter de ziel het menselijke en het lichaam het dierlijke.) Menselijk of onvolmaakt wil zeggen: bezig te groeien, te veranderen. Dat behoort bij de mens en bij de ziel. De geest verandert niet. Alle mensenzielen zijn verschillend, al kan er een zekere mate van overeenkomst tussen verschillende mensenzielen zijn. Maar alle individuele geestvonken zijn gelijk.
    
    De geest is dus het eerst aanwezige, volmaakte, onveranderlijke, niet overerfelijke en het bij alle mensen gelijke. De ziel het door de geest tot aanzijn gebrachte, onvolmaakte, veranderende, overerfelijke en het bij alle mensen verschillende. (Men kan dus niet spreken van geestverwanten, aangezien alle mensen niet enkel geestverwant maar zelfs geestelijk gelijk zijn; men kan dus alleen spreken van zielverwanten.)
    
    De geest is het vanzelfscheppende en de ziel geeft vorm aan de geestelijke impulsen en is dus onontbeerlijk voor de belichaming, de verwerkelijking, daarvan. Zonder die impulsen kan zij enkel nabootsen. Geest en ziel hebben elkaar nodig. Het is gevaarlijk, want misverstand verwekkend, om de geest met het manlijke beginsel en de ziel met het vrouwelijke beginsel te vergelijken. Want de geest is één, van geen geslacht en niet voor onderverdeling vatbaar. De ziel echter bezit zowel een manlijke als een vrouwelijke pool. De ziel is tweeledig of tweedelig. De spanning tussen de twee zielepolen, waarvan als regel de ene bewust en de andere onbewust is, geeft de onrust aan het zieleleven, waardoor alle gangbare psychische verschijnselen ontstaan. Een daarvan is de projectie.
  
  1) Joh. 10 : 34
  2) Joh. 1 : 30
  3) Joh. 3 : 6

Bron:
M. Uyldert: De psychologie van het Christendom. Synthese Uitgeverij b.v., ISBN 978 90 6030 088 6

TjerkB schreef: ↑vr 07 mei 2021, 10:00

TjerkB schreef: ↑vr 07 mei 2021, 07:15(...)
Robin Brouwer heeft kort voor zijn dood iets heel bijzonders nagelaten, zoals blijkt uit het gisteren op de website apostelkinderen.nl verschenen artikel "Apostolisch spiergeheugen"; een diepdoordacht betoog waarin hij de "apostolische pijn" onthullend diagnosticeert.

(...)

(...)
Enkele passages:

• (...)
  Wij leerden zwart-wit te denken.
  
  (...)
  Het is heel pijnlijk om te voelen dat er emoties, zoals de ontroering, in je opkomen die niet een echte vrije ontroering waren, maar uitingen zijn van een eerder aangelegd gevoelspatroon. Pijnlijk is het, juist omdat je merkt dat dit gevoel dat in je opkomt op dat moment, een bewijs is van het feit dat je je autonomie, je eigenwaarde, als mens hebt verwaarloosd. Hondentrouw.
  
  (...)
  Het eigenaardige is, dat ik al in 1980 op de Jongerenkring, wanneer wij het thema van de trouw met elkaar bespreken, zeg dat veel van de trouw waar wij in de gemeenschappen de mond vol van hebben, ‘hondentrouw’ is: dressuur.
  
  (...)
  Bij mij is dan een licht opgegaan: dat die trouw, dat gedrag, die liefde en warmte, niet voortkomen uit wat wij écht willen in die situaties, maar dat wij dit gedrag vertonen op basis van reflexen die wij aangeleerd hebben. Zijn wij eigenlijk wel waarachtig of acteren wij zonder dat we het door hebben?
  
  (...)
  Er was psychoanalyse voor nodig – vijf jaar – om de innerlijke dimensie van mijn apostolische vorming te kunnen onderzoeken. Ik merkte dat ik ‘gewired’ was.
  
  (...)
  Het Apgen was (en is deels nog steeds) geen reguliere religie of levensbeschouwelijke groepering. En dit komt juist door het feit dat de belevingsdimensie waar ik over geschreven heb zo belangrijk is. Een belevingssfeer waarin de grens tussen autonomie en het zelfstandig prijsgeven daarvan om tot een bepaald ‘beleven’ te komen, als een verborgen zwaard aanwezig is.
  
  (...)
  Er zit een hele dunne scheidslijn tussen wat het meisje met haar loverboy meemaakt en hoe de apostolische liefde in mij ‘gewekt’ is destijds. Met al die deskundigen die met dergelijke pubermeisjes te maken hebben, constateer ik dat dit geen liefde is. Het is geestelijk geweld.

(...)

• (...)
  Dat is wat apostolischen doen. Zoeken naar lijntjes. De naam Doorenspleet is mij bekend: de zus van mijn vader was getrouwd met een Doorenspleet, oom Lex. Bovendien was in de gemeente waar mijn opa en oma kerkten een voorganger die ook Doorenspleet heette, oom Otto, een oom weer van oom Lex. Maar verder kom ik niet. Renske is mij onbekend.
  
  Het verhaal van haar komt mij daarentegen in vele opzichten bekend voor. De verhalen, de teksten, de ervaringen. Ja, ook ik was een Apostelkind. Ik moet hier echter direct bij opmerken dat die hele term "Apostelkind" mij dan weer onbekend is. Ik ben tenminste nooit zo genoemd, zover ik mij kan herinneren. Ik herinner me alleen een kinderlied waar de term in wordt gebruikt, maar bij mij is dit een regel uit een kinderlied gebleven en niet meer dan dat. De apostel heb ik ook nooit ervaren of benoemd als "vader" en het kussen van zijn foto, één van de scenes in het boek, is voor mij ondenkbaar. Blijkbaar had de apostel, alhoewel erg belangrijk in ons leven, toch een andere plek in ons gezin.
  
  (...)
  En apostel Slok, de apostel van mijn jeugd, stond voor mij, eerlijk gezegd, heel ver weg. Hij kwam eens in de zoveel jaar in de gemeente en dan was het vol en, ja, er waren veel emoties. Maar vervolgens was hij weer jaren uit beeld en verdween hij voor mij weer helemaal naar de achtergrond.
  
  De apostolische traditie is veel groter dan alleen het verhaal van een individuele apostel. Het is het verhaal van vele, vaak eenvoudige gelovigen. Ook die verhalen zijn van belang en mis ik in het boek van Doorenspleet.
  
  (...)

Bron: Ik ben Apostolisch! - Blogbericht d.d. 09-04-2020

TjerkB schreef: ↑di 24 feb 2015, 09:38(...)
Het eerste wat ik vrijwel altijd meemaak als ik sporadisch in gesprek kom met broeders en zusters, die ik nog ken vanuit de tijd dat ikzelf ook lid was van de Nieuw-Apostolische Kerk, en als het dan gaat om "cultuurverschijnselen" zoals ik die schetste in mijn vorige bericht, is, dat men dan bijna haastig aangeeft dat er sindsdien heus al heel veel in de kerk is veranderd. Welke krant leest u, denk ik dan in de regel, en: achter welke pilaar bevindt zich tijdens de voorstelling uw zitplaats?!

(...)


Uit: Bericht op "Di 24 Feb 2015, 10:38" in de thread "Der Fall Rohn"

• Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten.
  
  Uit: 1 Korintiërs 13: 11 (NBV)

• (...)
  Ik heb geleefd in een tijd dat van ieder onzer werd verlangd dat alles wat we deden in het 'staatsbelang' was. Ik vraag de leden van de commissie nooit te vergeten dat wij mensen een geheel eigen waarde hebben, dat niet wij de staat hebben te dienen maar de staat ons, dat de dichter zich richt tot zijn medemens, en hoegenaamd niets te maken heeft met de staat, behalve wanneer hij opkomt voor zijn volk of zijn kunst en zich met een oproep of verwijt tot de staat wendt, hetgeen wel eens voorkomt tijdens een vijandelijke aanval. Vrijheid van gedachte, vrijheid van kunst, vrijheid van meningsuiting — dit zijn heilige begrippen, net zo onaantastbaar als de begrippen goed en kwaad, als de vrijheid van geloof en eredienst. Als een dichter, net zoals andere mensen, leeft, denkt, lijdt, vrolijk is, converseert, en voelt dat zijn lot onverbrekelijk verbonden is met dat van de hele mensheid — wie zou dan durven eisen dat zijn poëzie het 'staatsbelang' moet dienen? Met welk recht roept de staat zich uit tot erfgenaam van een vrij mens ?
  
  (...)
  Tenslotte vraag ik de commissie niet te vergeten dat het slachtoffer altijd sterker is dan zijn beul, dat een gewoon mens altijd staat boven degene die hem aan zich wil onderwerpen.

Uit: MIJN TESTAMENT, Nadjqjda MandeIslam (vertaling Henk Verhaar)
Overgenomen uit de bode van de Russische Christen Studentenbeweging te Parijs

Bron: Tirade, september 1972 (p376-p384)

BakEenEi schreef: ↑wo 27 okt 2010, 21:38

Ontstellend

(...)
Terugkomend nu op de rangen en standen; in de Nieuw-Apostolische Kerk onderscheidt men dus aanzienlijken en minder aanzienlijken. Het gezag van een priester kan niet tippen aan het gezag van een apostel. Wat een priester uiteenzet kan te allen tijde worden overruled door wat elke ambtsdrager met een opvolgende hogere geestelijke bediening daarbij achteraf nader uiteenzet. Individuele gelovigen behoren hun eventuele vragen eerst voor te leggen aan de geestelijk verzorger met het voor ieder persoonlijk eerste hogere ambt. Komt men er niet uit, dan moet men in beginsel zijn bij de geestelijk verzorger met het tweede hogere ambt, enzovoort. Velen raken gaandeweg ontmoedigd en geven het op...

Hier raken wij de kern van de toenemende momentele leegloop in deze kerk. De organisatie met haar onderhand venijnige top-bottom communicatie komt zichzelf nu tegen. Het beleid communiceert allang niet meer met de doelgroep. Werelden van verschil dreunen in hun voegen. Voorgangers begrijpen nog wel een beetje waardoor gemeenteleden moeite kunnen hebben met de opgelegde geloofsopvattingen, maar districtsdienaren staan daarbij "tussen twee vuren in". Zij namelijk vormen het scharnierpunt in deze hiërarchische organisatie. Dat werkt allerhande tegenstellingen in de hand want ofwel je kiest onvoorwaardelijk voor de één dan wel je kiest voor de ander, óf je kiest onmogelijk: voor allebei.

(...)
Apostolisch-zijn houdt in dat gelovigen voor zichzelf besluiten de nieuw-apostolische geloofsopvattingen tot in detail onvoorwaardelijk voor goddelijke waarheid te houden. In de praktijk moet dit betekenen dat men handelt overeenkomstig de instructies van "de verzorgende dienaren". Met het stellen van vragen kan men het best wachten want God, die een kenner der harten is en een hoorder der gebeden, zal zeer zeker antwoorden doch in geen geval eerder dan op Zijn tijd. Met fascisme, kadaverdiscipline of machiavellisme heeft dit volgens de verantwoordelijke leidinggevenden allemaal niets van doen: onze God is een God van orde en regel en Hij spreekt niet naar de kittelachtigheid van ons gehoor.

Daar sta je dan. Je mocht wel blij zijn, maar niet bang, bedroefd of boos. Je voelt je gekrenkt. Emotioneel was je niet in beeld. Wat is de kerk voor jou in feite nog meer dan alleen maar een soort van activiteitenfabriek? Al je vertrouwen had je ingezet, "de firewall" uitgezet, je beste krachten gaf je bovendien; maar je spontaniteit ben je kwijt; je bent vermurwd. Wáár is het misgegaan?! Wanneer had je béter kunnen weten?! Wat zullen de mensen wel zeggen in de wereld om je heen, nu je bij de pakken neer zit. Waar heb je dit in godsnaam aan verdiend?! (...) Je voelt je misbruikt; gewoonweg verkracht - door de geestelijk elite in de kerk waar jij je hele ziel en zaligheid aan had verbonden. Waar blíjf je nu?!

Op zo'n manier blijf je toch nergens?! Maar let nú op... Deze situatie valt te overzien! Toen je ooit een splinter in één van je vingers kreeg, probeerde je die er meteen uit te halen. Maar wat deed je onder lijdensdruk, toegebracht (!) middenin "de gemeenschap"?! Je durfde misschien niet eens "Au!" te roepen. Kinderen Gods gaan hun weg immers "in stilheid en vertrouwen". Ja ja, maar zó enorm ongenuanceerd liggen de verhoudingen in het werk Gods bepaald niet. Je bent in geestelijk opzicht "door rood" gereden. Niet één enkele keer, maar honderden keren. Alarmsignalen wuifde je weg want je was... gehersenspoeld. Jazeker, gebrainwasht; op het verkeerde been gezet. Kun je daarvan af?! Natuurlijk!!

Achter de schermen zal men zich bij de internationale kerkleiding op het ogenblik wel hevig verongelijkt voelen. Toch keert ook hier de wal het schip. Er is roofbouw gepleegd; op gezinnen (van "dienaren"), op weldenkende welwillende medewerkers en op vele anderen die uit hun kracht zijn gehaald. Zoiets kan in het werk Gods pertinent niet de bedoeling zijn. Maar van nature willen mensen zich nu eenmaal graag ergens aan overgeven; ergens in opgaan; wegdromen. Op zichzelf hoeft daar niets op tegen te zijn. Aan de andere kant echter getuigt het van volwassenheid als je je niet iets laat afnemen wat anderen niet toekomt. Mocht dit onverhoopt een keer tóch wel gebeuren, wees dan gewaarschuwd.

(...)

Uit: Bericht -op het Forum van Bauke Moesker- op "wo 27 okt 2010, 21:38", in de thread "Achtergrondinformatie Nieuw-Apostolische Kerk".

• Klik »HIER« om dit te beluisteren

c schreef: ↑za 14 aug 2021, 20:12(...)
Het zichzelf overschreeuwen is compenseren van inhoudsloosheid, veel voorkomend in een angstsysteem.
Het hele systeem in het AG kan denk ik het beste getypeerd worden als " Religieuze Dictatuur "

Amsterdam – Het College van Bestuur van de Vrije Universiteit heeft met ingang van 1 april 2020 prof. dr. Hans Alma benoemd tot bijzonder hoogleraar op de leerstoel Religieus Humanisme en Compassie aan de Faculteit Religie en Theologie (FRT). Deze leerstoel is ingesteld op verzoek van het Apostolisch Genootschap en biedt de mogelijkheid de religieus-humanistische traditie beter te bestuderen, wetenschappelijk te publiceren en docenten en studenten kennis te laten maken met het gedachtegoed van het genootschap.

Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/actueel/h ... nootschap/

ZwartSchaap schreef: ↑wo 06 mei 2020, 19:08 Bij het opnieuw beluisteren van het Radio 1 programma van 5 April
was ik opnieuw geschokt toen ik de onderstaande tekst beluisterde.

UITSPRAAK VAN L.SLOK
Ik probeer tot uw ziel door te dringen en daar de verlossende stoot te geven en
daarmee wil ik u uit uw isolement, uit uw onmacht halen en u brengen tot wat u uit zichzelf
zonder deze bevruchtende hulp van buitenaf nooit zou kunnen.

(...)


Uit: Bericht op "wo 06 mei 2020, 19:08"

zefyr schreef: ↑vr 10 apr 2020, 20:48(...)

https://www.rd.nl/boeken/elke-dag-bedan ... -1.1651654

Vanwege het feit, dat op zondag de website van het Reformatorisch Dagblad niet is te raadplegen is het RD-artikel 'Elke dag bedankte ik onze lieve Apostel' is de tekst in onderstaande te lezen.

• „Elke dag bedankte ik onze lieve Apostel”
  Janita van Hoeven
  
  Renske Doorenspleet groeide op in een gezin dat behoorde tot het Apostolisch Genootschap, een gesloten, religieuze groepering. Ze schreef er een boek over dat dinsdag uitkwam.
  
  (...) 
  Wat neemt u het genootschap het meest kwalijk?
  „Veel apostolischen hebben niet geleerd om een eigen identiteit te ontwikkelen. Vaak zeiden jeugdverzorgers dat je iets verkeerd zag, dacht of voelde. Je kon elk moment publiekelijk te schande worden gemaakt. Dat zorgde voor een gevoel van onveiligheid. Sommige oud-leden die ik ken, hebben last van angstaanvallen. De onzekerheid of je wel voldoet, daar heb ik nog steeds last van. En ik ben alert in grote groepen. Vaak zie ik dan mechanismen ontstaan die ik herken en waar ik niet van hou.”
  
  (...)

"Of hebben mijn ouders het niet wíllen horen toen hij oreerde dat hij de Eigenaar was en dat álle ouders hem méér moesten steunen bij de apostolische opvoeding? Bij de apostolische aanpak van de jeugd verbaasde hij zich erover dat hij de meeste weerstand voelde bij de ouders die ‘daarbij hun Apostel verraden met een kus, wegens hun dierlijke liefde voor hun “jong”. Ik zeg het U zoals het is.’

Had mijn moeder haar handen beschermend om haar buik gelegd toen hij zo tekeerging? Toen hij haar prille liefde voor mij – het ‘jong’ – een ‘dierlijke liefde’ had genoemd? Ik heb het haar nooit durven vragen. Wel heb ik haar gevraagd of ze zich die bijeenkomst kon herinneren. ‘Ja, o ja,’ had ze geantwoord, ‘het was echt verschrikkelijk. De hele zaal was muisstil en voelde dat het misging. Wat er precies is gezegd, weet ik niet meer. Er werden grenzen overschreden, maar iedereen bleef “ja” schreeuwen en hard zingen en knikken.’ Niemand stond op om in te grijpen, want dan kon je vertrekken terwijl de rest bleef zitten. Zo gaat dat in groepen: het is de macht van een charismatische leider die mooi kan spreken en de kracht van een groep die bij elkaar wil blijven.

Ook mijn ouders zaten vast op dat Rotterdamse podium. ‘Het was toch die hele sfeer, hè, en de muziek, het kwam ook door de muziek,’ zei mijn moeder later, ‘die muziek was overweldigend en nam je totaal over.’ In volle bussen gingen ze met z’n allen terug naar huis, waar ze de maaltijd deelden en terugblikten op de dag. Extatische emoties en een warm saamhorigheidsgevoel, dat herken ik, als een appel gevangen in een broeierige mand. Dat begrijp ik best – zonder er begrip voor te hebben.

De boel escaleerde. Slok wees diezelfde dag nog een Opziener aan. Jarenlang was er geen Opziener geweest, iemand die als een soort landelijke Voorganger en als rechterhand van de Apostel functioneerde. Volgens Slok was deze nieuwe Opziener een mens ‘die door verantwoordelijkheid tot méér waarachtigheid wordt gedreven’ en dit was nodig ‘teneinde de toekomst van het Godswerk méér veilig te stellen’. Op deze tweede paasdag brachten de volgelingen een ‘bijzondere liefdesaanbieding’: die dag werd er 1.893.471,45 gulden opgehaald. Tegenwoordig zou dat – omgerekend en rekening houdend met de koopkracht – ruim drie miljoen euro zijn geweest.

De daaropvolgende dag verdween Slok, zoals hij de afgelopen jaren zo vaak had gedreigd te zullen doen. Hij nam te veel van het medicijn indocid in." (passage in hoofdstuk 11: Geboorte in een zuivere kraamkamer)


Bron:
Renske Doorenspleet: Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

BMGN - Low Countries Historical Review | Volume 130-1 (2015) | review 5
Berry Brand, Nieuw licht op oude wegen. De wegen die de apostolische beweging volgde vanaf de oorsprong (circa 1830) tot Het Apostolisch Genootschap anno 2011 (Delft: Eburon, 2013, 704 pp., ISBN 978 90 5972 798 4).

• (...)
  
  Dat het soms beklemmend was in die kring raakt Brand aan, maar het blijft toch een bagatel in zijn boek. Hij schrijft dat Van Oosbree’s bezit van twee dure Cadillacs moet worden toegeschreven aan diens ijdelheid, maar komt niet verder dan dat dit sommigen aantrok en anderen tegenstond (225-226). Over apostel L. Slok schrijft Brand: ‘De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan’ (431). Elders zegt hij dat afwijkende meningen niet werden getolereerd, maar dat er nooit openlijk verzet is geweest (422-423). Daar zou je toch meer van willen weten.
  
  (...)

George Harinck, Het Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands Protestantisme (1800-heden), Vrije Universiteit Amsterdam

Bron: http://www.recensio.net/rezensionen/zei ... issue.pdf/
© 2015 Royal Netherlands Historical Society | KNHG
Creative Commons Attribution 3.0 Unported License
URN:NBN:NL:UI:10-1-110188 | http://www.bmgn-lchr.nl | E-ISSN 2211-2898 | print ISSN 0615-0505

WAT NEMEN WE MET ONS MEE?
Wie betrokken is bij een religieus – humanistische organisatie als het Apostolisch Genootschap, doet veel ervaringen op. Het is niet altijd vanzelfsprekend om die ervaringen (van welke aard ook) met elkaar te delen, terwijl het juist heel leerzaam kan zijn dit te doen. Het geeft zicht op wat ons gevormd heeft, wat we achterlaten en meenemen naar de toekomst toe. Ook wie jong is, heeft op dit punt iets te vertellen. Ieder heeft een eigen verhaal dat de moeite waard is.

Op die verhalen is het project 'Wat nemen we met ons mee?' gericht. Het project heeft een onderzoekskant, die uitgevoerd wordt aan de Faculteit Religie en Theologie van de VU (vanuit de leerstoel Geestelijke zorg en religieus-humanistische zingeving, bekleed door Hans Alma) en aan de het Leids Universitair Centrum voor de Studie van Religie (door dr. Elpine de Boer). Het onderzoek staat in het kader van de bredere vraag of en hoe levensbeschouwelijke organisaties bijdragen aan goed (samen)leven, zowel op persoonlijk niveau als in het publieke domein. Hans Alma en Elpine de Boer - en hun studenten die in het onderzoek participeren - zullen interviews afnemen die gericht zijn op het verzamelen van verhalen van (oud)leden van het Apostolisch Genootschap over wat zij met zich meenemen aan ervaringen. Op basis van thema's die in de interviews zichtbaar worden, zal een vragenlijst ontwikkeld worden die breder uitgezet kan worden, bijvoorbeeld ook in andere vrijzinnige organisaties. Zo draagt dit project bij aan wetenschappelijk onderzoek met betrekking tot gespreks- en verhalenculturen binnen kerkgenootschappen (religieuze organisaties).

Naast een wetenschappelijke doelstelling heeft dit onderzoek ook directe relevantie voor beter begrip van (de geschiedenis van) het Apostolisch Genootschap. In die context is het project mede gericht op:

• de invulling van een rondreizende tentoonstelling: er wordt een vorm gezocht om de verhalen op verschillende plekken in het land op een mooie en creatieve manier te presenteren. Ze kunnen dan beluisterd worden en de mogelijkheid bestaat erover in gesprek te gaan. Daarbij kunnen degenen die dat willen zich ook aanmelden zelf hun verhaal te doen;
• het gesprek op gang brengen binnen het Apostolisch Genootschap zelf: het is goed om over de eigen ervaringen te praten en daarmee te werken aan een open verhalencultuur en te leren voor de toekomst. Daarvoor worden verschillende werkvormen aangeboden.

De interviews zullen anderhalf à twee uur duren en kunnen afgenomen worden op een locatie die u zelf kiest. Als u mee wilt werken aan dit onderzoek door uw verhaal te doen, kunt u zich aanmelden bij Hans Alma: h.a.alma@vu.nl


Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/leerstoel ... t-ons-mee/

• (...)
  Wel komt het veel voor, dat iemand zichzelf verbééldt, naar de geest te verlangen, terwijl het niet zo is. Die mensen kweken een onecht verlangen, een illusie dus, omdat hun ziel zich in die heimweestemming behagelijk voelt. Met deze illusie, die zich in een hevig godsdienstig leven kan uiten, en doorgaans het vervangmiddel is voor een geslachtelijke onbevredigdheid, versluiert en verduistert men de eigen ziel, met de onbewuste begeerte om de geest nog maar lang buiten te sluiten, aangezien het licht der geestelijke waarheid de illusie zou oplossen — en men acht de illusie aangenamer dan de waarheid. Dit verzet tegen de geest, ook „de zonde tegen de heilige geest" genoemd, is volgens de bijbel de enige zonde, die niet vergeven kan worden. Dit spreekt vanzelf, want zij houdt zélf de vergevende, de Ontspannende, oplossende geest wég. Wie de spanning wil en met hand en tand verdedigt, kan niet ontspannen worden. Voor ieder vasthouden aan een illusie, een hechting, is spanning en kracht nodig. Daardoor verslijt de mens zo door het psychische leven. Wie nog niet aan het psychische leven toe is, zoals degenen die nog hoofdzakelijk in hun lichaam leven, en wie niet meer in het psychische leeft, maar in het geestelijke, blijft veel langer jong en krachtig. Mensen, die bewéren naar God te verlangen, maar doodsbenauwd zijn voor twijfel, voor een nieuwe waarheid, leven in zulk een verbeelding, zulk een illusie. In die ziekelijke zieletoestand treft men veel psychische luiaards, -lafaards en -lekkerbekken aan. Zij jammeren luidkeels om de geest en de genade, maar hopen heimelijk, dat die nog maar lang uit zullen blijven, omdat het dan met de plezierige gemeenschappelijke jammerstemmingen uit zou zijn. Zulk een psychose van psychische honger kan overgaan, wanneer de menselijke geslachtelijke liefde op het toneel komt, aangezien de psychose een camouflage en projectie van een behoefte dááraan was.
  
  (...)
  De magische machtsinstituten echter maken misbruik van de onmacht en onkunde der massa's; in plaats van hen te Iéren, zichzélf te helpen, als vrije kinderen Gods scheppend uit de overvloed van Gods genade, houden zij hen dom en maken hen wijs, dat slechts zij, die kerken en aanverwante organisaties, in staat en geroepen zijn om deze kracht op te vangen en verder uit te delen onder haar eigen etiket. Daardoor verslaven zij de mensen aan hun organisatie, belemmeren hun natuurlijke ontwikkeling die hen tot onafhankelijkheid zou voeren en onthouden hun het inzicht in de ware toedracht der zaak. Hierdoor blijven deze mensen levenslang in de hun voorgezette en met kracht geladen illusies gevangen — het is toch zo mooi en zo lieflijk! — en onder deze begoocheling blijven zij onontwikkeld en ongevormd en komen niet boven het leven in het lichaam uit. Terwijl de verschijnselen van de neutrale Christuskracht dan worden toegeschreven aan de door hun eigen ziel voortgebrachte persoonlijke en met eigenschappen beladen godsvóórstelling!
  
  (...)

Bron:
M. Uyldert: De psychologie van het Christendom. Synthese Uitgeverij b.v., ISBN 978 90 6030 088 6

BakEenEi schreef: ↑ma 22 nov 2010, 20:17(...)
Omdat ik er persoonlijk niet van houd problemen aan te kaarten zonder -als het half kan- ook met oplossingen te komen, raad ik allen die het hier aangaat serieus aan het boek te lezen "Liefdevol oog en open oor" (ISBN 978-90-239-2450-0).

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "22 nov 2010, 20:17", in de thread "Nieuw-apostolische bedrijfsvoering"

Bron: coda-apeldoorn.nl/de-ander

TjerkB schreef: ↑di 08 dec 2020, 15:51(...)
Tegenwoordig zijn het in tempels misschien geen geldwisselaars of duivenverkopers meer, maar betreft het handelaren in ideologieën.

Wanneer ik in de Nieuw-Apostolische Kerk daaromtrent vragen stelde, waren deze bijna altijd onwelkom. In het gunstigste geval mocht ik bij wijze van spreken mijn zinnen afmaken. De God (vergeet de hoofdletter) van de kerk die ik uiteindelijk ontvluchtte omdat ik in feite systematisch genegeerd werd, antwoordt ofwel op Zijn tijd; of in het geheel niet, om Hem moverende redenen. Sektarisch geweld!

(...)
Toch waren het persoonlijkheidsstoornissen en waandenkbeelden, waar wij tegenop moesten boksen; narcisme, cognitieve dissonantie. Hoe destructieve krachten zich van nietsvermoedende mensen meester kunnen maken, had ik "bij maatschappijleer" niet meegekregen. Als marionetten, schaakstukken en rekwisieten worden de gelovigen gepositioneerd, gemanipuleerd, ge­des­avou­eerd en gedegradeerd.

"We houden toch van elkaar?" In de afgelopen tien, vijftien jaar heb ik van dat verraderlijke machtsspel maar enkele strategieën uit de doeken gedaan want ik vind het werkelijk hartverscheurend en tergend tegelijk om te zien hoe gezonde mensen ziek worden gemaakt.

Als je op beslissende momenten niet kunt rekenen op mensen die hoog opgeven van de macht der liefde, ging het om gebakken lucht.

Aan het bestuur bij het Apostolisch Genootschap zou ik willen vragen alsnog werk te maken van het volgende:

• [1] Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost, nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zo veel ontferming en medelijden, [2] maak mij dan volmaakt gelukkig door eensgezind te zijn, één in liefde, één in streven, één van geest. [3] Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle bescheidenheid de ander belangrijker dan uzelf. [4] Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander. [5] Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had.
  
  
  Uit: Filippenzen 2 (NBV)

(...)

• (...)
  De andere component, religieus-humanistische zingeving, betreft het door het Apostolisch Genootschap bekostigde deel van mijn leerstoel. Het Apostolisch Genootschap noemt zich sinds 2015 'een plaats voor religieus-humanistische zingeving', maar er is nog veel discussie over wat dat precies betekent. Sommige leden zijn bang dat deze naam de aanduiding is van een langzaam opschuiven naar humanisme zonder religie, andere leden zouden de term religieus graag achterwege laten. Het behoort tot mijn leeropdracht om de term religieus humanisme beter te onderbouwen en perspectieven aan te dragen voor een nadere invulling die bij het Apostolisch Genootschap past.
  
  (...)
  Religieus humanisme betekent dat we de keuze maken om ons in te zetten voor vormen van creativiteit die leven versterken en die eenheid geven aan ons vaak zo versnipperde dagelijks bestaan. 'God' kan daarbij een dierbare zoekterm zijn voor wat een appel op ons doet, voor wat ons inspireert, bemoedigt en troost, en voor het geheel waarin wij participeren. Ik zie hier een connectie met het geloofsverhaal van het Apostolisch Genootschap, dat stelt: “Als we het woord God gebruiken, doen we dat om een naam te geven aan wat ons overstijgt en ontroert om zo, binnen de waarneembare werkelijkheid, ruimte te maken voor het onzegbare.” De hier geformuleerde, aan Dewey ontleende, uitgangspunten van religieus humanisme zijn in lijn met wat in het apostolische geloofsverhaal wordt verwoord.
  
  (...)
  Mijn leerstoel wordt geschraagd door de steun en inzet van velen die een virtueel naamplaatje op die immateriële stoel verdienen. Ik waag me er toch aan enkele namen te noemen. In de eerste plaats Bert Wiegman, bestuursvoorzitter van het Apostolisch Genootschap, voor de blijheid die hij uitstraalt als we het over mijn leerstoel hebben, en voor de zorg die hij draagt voor een bijzondere religieus-humanistische organisatie die grote ontwikkelingsstappen zet.
  
  (...)

Uit: Oratie prof. dr. Hans Alma d.d. 02-12-2021, Vrije Universiteit

TjerkB schreef: ↑zo 18 jul 2021, 12:04(...)
Over zulke acrobatiek gesproken; ik herinner mij dít:

TjerkB schreef: ↑za 11 apr 2020, 15:28(...)
Zonder dat er bij de Nieuw-Apostolische Kerk, gezien het buitensporige sektarische geweld wat ook daar veel slachtoffers maakte, een klachtenregeling werd ingevoerd of een vertrouwenspersoon werd geïntroduceerd, schoof men aan bij de Raad van Kerken in Nederland.

Bij het Apostolisch Genootschap ging men nog een stap verder door "het gedachtegoed" maar alvast wetenschappelijk wit te wassen:

Amsterdam – Het College van Bestuur van de Vrije Universiteit heeft met ingang van 1 april 2020 prof. dr. Hans Alma benoemd tot bijzonder hoogleraar op de leerstoel Religieus Humanisme en Compassie aan de Faculteit Religie en Theologie (FRT). Deze leerstoel is ingesteld op verzoek van het Apostolisch Genootschap en biedt de mogelijkheid de religieus-humanistische traditie beter te bestuderen, wetenschappelijk te publiceren en docenten en studenten kennis te laten maken met het gedachtegoed van het genootschap.

Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/actueel/h ... nootschap/

Zoals in commercials over een datingsite of van een verzekeraar, geldt kennelijk intussen: het ApGen richt zich op "hoger opgeleiden".

(...)

(...)