Forum voor beweging in het apostolische werk

@all

In het NOS-nieuws vandaag: "Maud woont met 28 huisgenoten in een oude kerk". Zie https://nos.nl/r/543321.

Zie evt. tevens het bericht op "zo 27 mar 2016, 14:12", in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"

Groet,
TjerkB

@ Allen,

Het gaat hier denk ik om het voormalig NAK kerk gebouw aan de Berkelstraat
waar Theo de Graaf als laatste voorganger diende.
Ik bezocht deze gemeente in de 2e helft van 1970.
In die tijd was Herder Terlouw de voorganger.

ZwartSchaap

ZwartSchaap schreef: ↑do 01 aug 2024, 14:26(...)
Het gaat hier denk ik om het voormalig NAK kerk gebouw aan de Berkelstraat

(...)
Ik bezocht deze gemeente in de 2e helft van 1970.

(...)

@ZwartSchaap
@all

Tja, ook voor mij liggen hier best een aantal herinneringen. Wie had destijds, in tijden van opbouw, het verval en de afbraak kunnen voorzien... Overigens herinner ik mij nog de verslagenheid in 1988, toen er in deze kerk door inbrekers tekeer was gegaan en er ook brand was gesticht.

Zó begon het destijds - in 1966:

TjerkB schreef: ↑zo 10 apr 2016, 15:35(...)
Stand van zaken op 22 oktober 1966 - zie onder: "In Utrecht telt de Nieuw-Apostolische Kerk tegen de duizend leden"




Bron: Het Utrechts Nieuwsblad - zie Het Utrechts Archief


De blijkbaar destijds al euforisch geplande vierde kerk is er nooit gekomen.

(...)


Bron: Bericht op "zo 10 apr 2016, 15:35", in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"

Maar ja, zongen wij "in de gemeenschap" niet soms ook het onderstaande?

• • Woedt ook de storm, gaan de golven tekeer,
    zijn 't mensen of duivels of wat ook nog meer,
    uw scheepje vaart veilig naar 't doel gewis
    als Jezus, de Meester, maar bij u is.
  Bron: deel van het refrein in lied 398, NAK-gezangboek

Als wij vanuit "das geistgewirkte Wort" nu ook het volgende nog in aanmerking nemen...

• Houd vast aan wat u hebt...
  
  Uit: Openbaring 3: 11 (NBV21)

... komt misschien eerst de vraag op: wat is ons hier feitelijk overkomen? Snel vult het geraadpleegde internet aan: "Wer sich heilsverlangend dem Altar Gottes naht und gläubig das geistgewirkte Wort annimmt, in dessen Herzen wächst die wertvolle Pflanze der Gottesfurcht." Mist niet iemand iets, of juist (ook) iemand wellicht?

Deze week aan de telefoon kwamen enkele liederen ter sprake met -bij nader inzien- een inhoud zonder weerga, zoals "Of stormen al loeien" want wie kende van dit lied immers lang geleden ook al de achtergrond? Zie onder:

"It Is Well With My Soul" is a hymn written by hymn-writer Horatio Spafford and composed by Philip Bliss. Spafford wrote the song right after his four daughters died by the sinking of the S.S. Ville Du Havre.

Zie verder: https://en.wikipedia.org/wiki/It_Is_Well_with_My_Soul


Terwijl mij dit gisteren nog bezighield, handelde het op Radio Olympia (NPO Radio 1) over teambuilding, in de sport en bij defensie. "Je vraagt eigenlijk aan iedereen om een deel van zichzelf in te leveren, voor de groep", hoorde ik zeggen. "Alles draait om het team. Ieder heeft z'n sterke punten en z'n zwakke punten. Dat leer je van elkaar. Waar het om gaat, is, dat er mensen zijn die je helpen; dat je nooit iemand achterlaat... "

Daarom nogmaals: "Mist niet iemand iets, of juist (ook) iemand wellicht?"

Ik wél.


Groet,
TjerkB


P.S.

TjerkB schreef: ↑wo 08 mar 2017, 21:21(...)

• Samen!
  
  Ik heb gehuild omdat jij pijn hebt,
  de smart van jou is ook mijn smart
  en alles waar jij over piekert
  leeft elke dag ook in mijn hart.
  Ik draag jouw leed of het van mij is
  en twijfel als jij twijf’len zult.
  De nood die jij hebt mee te dragen,
  is ook de nood die mij vervult.
  
  Ik vrees wanneer jouw hart vol vrees is.
  Ik ben niet moediger dan jij,
  dus je behoeft nooit ”ik” te zeggen,
  zeg maar bij al je zorgen ”wij”
  en wil je op mijn schouder leunen,
  dan houden we elkaar wel vast,
  want als we alles samen dragen,
  wordt elke last een halve last.
  
  Ik heb gebeden toen jouw bidden
  niet meer zo’n innigheid bezat.
  Ik zong een lied toen jij liet weten
  dat jij daarvoor geen kracht meer had,
  Wees nu maar stil, ik zal ook stil zijn,
  gelijk de uitgetrilde snaar.
  Zo wordt de klank der hoop geboren
  en daarin vinden wij elkaar.
  
  
  
  • een omarmer
    
    ik wil graag een omarmer zijn
    een mens die and'ren kan verwarmen
    die lief kan hebben zonder taal
    met beide uitgestoken armen
    ik wil geen strenge rechter zijn
    doch een geboren pleiter wezen
    en Vader, mag toch iedereen
    dat in mijn ogen kunnen lezen
    
    ik wil graag een omarmer zijn
    daar waar de wanhoop harten griefde
    Heer, met een liefdevol gebaar
    vertaal ik woordeloos Uw liefde
    want dat is toch een groot geheim
    het stille wonder van erbarmen
    dat ieder mensenkind verstaat
    de taal van uitgestoken armen
    
    ik wil graag een omarmer zijn
    en metterdaad Uw naam belijden
    ik wil graag een ontfermer zijn
    een vriend die strijdt waar and'ren strijden
    en als mijn armen moede zijn
    wilt Gij ze dan opnieuw weer sterken
    opdat ze als een instrument
    Heer, in Uw handen blijven werken
    
    

(...)


Uit: Bericht op "wo 08 mar 2017, 21:21", in de thread "Het overlijden van onze broeder Frits Deubel"

@all

Onder bazuingeschal werd in 2001 betoogd: "Onze kerkelijke autoriteit wordt uitgeoefend in liefde, gerechtigheid en een voorbeeldig gedrag." Eerder deed zelfs de voorgelezen circulaire met de aankondiging van het bewuste "Leitbild Dienen und Führen" mij al onverwacht verkrampen. Heus, ik kan werkelijk geen seconde vooruitkijken in de toekomst, maar nog nooit had mij opeens zo'n hevig verontrustend gevoel bekropen. Natuurlijk had dit zeker ook van doen met wat ik had meegemaakt in de tijd dat ik werkzaam was op het bureau van de Centrale Administratie: zakendoen en zielzorg gaan NIET samen. Dat wíst ik. Doch: hoe kun je tegenover de Drie-een­heid toch van zó'n autoriteit! durven te spreken?

In binnen- en buitenland is er naderhand zó veel naar voren gekomen over hoe het op beslissende momenten telkens opnieuw pijnlijk ontbrak aan de destijds zonder welke gê­ne dan ook de kosmos in gebulderde liefde, gerechtigheid en een voorbeeldig gedrag, dat ik niet kon begrijpen dat zich vanuit "de gemeenschap" niets ten goede keerde. Het kon toch niemand ontgaan dat zowel zaken als zielen te gronde werden gericht?

Overigens herinner ik mij een gesprek in juni 1982 op Malta, met een oudere man die vertelde hoe de bevolking en zijn land in de geschiedenis vele malen van buitenaf was overweldigd. Toen besefte ik: "Jezus antwoordde: ‘Mijn koningschap hoort niet bij deze wereld." (Joh. 18:36) Door wat ik in onze kerk later voor mijn kiezen kreeg, snapte ik: evenmin behoort Zijn koningschap bij een... autonome entiteit, al moesten wij aannemen dat het gezag van de Almachtige en daarmee ook alle sacramentele genaden waren toevertrouwd aan "onze dierbare stamapostel". Niet weinigen echter, die in cruciale kwesties juist hun hoop vestigden op "liefde, gerechtigheid en een voorbeeldig gedrag", werden bedrogen.

Wanneer en hoe ben ik (zijn wij) ten aanzien van dat bedrog (bij naasten) verzeild geraakt in een toestand van pathogene lotsaanvaarding, zodat "het systeem" als machtsbestel kon functioneren? Als er onraad broeit, wordt het dan nooit eens tijd op kwalijke gevolgen ervan op zijn minst te attenderen? Vgl. Gen. 4: 9. Ligt "de geborgenheid der ziel" hoe dan ook "in de navolging" en telt zonder meer hooguit wat "het protocol" vereist?

"Geloven doe je in het echt! Anders geloof je alleen maar in de geschiedenis van hen die geloofd hebben", schreef ik op uitnodiging van wijlen Bauke Moesker in een artikel voor diens "indexpagina" in februari 2010. Ik denk dat ik dit toen bij wijze van spreken uit mijn tenen heb gehaald want hoewel er in mijn kerk geregeld van was gesproken dat wij "een levend geloof" hadden, merkte ik daar gaandeweg zowat niets meer van. Al meldde ik een onverdraaglijke kalme berusting en een irritante zelfvoldane bezadigdheid; men reageerde schouderophalend en meewarig. Wat ik ondertussen helemaal niet doorhad, is, dat er op die manier zich iets heel bijzonders voltrok. Van geloven kwam het tot aanschouwen:

• Door de zee liep uw weg,
  door de wijde wateren uw pad,
  maar uw voetsporen bleven onzichtbaar.
  
  Uit: Psalm 77: 20 (NBV21)

Groet,
TjerkB

@all

Opmerkelijk:

• DE WARE ONDERWIJZER
  
  Elk land heeft zijn eigen helden. Dezen worden vereerd en leven voort in volksverhalen en worden (meestal ten onrechte) gerekend tot de „grooten" dezer wereld.
  
  't Merkwaardige is echter, dat deze helden meestal oorlogshelden zijn, terwijl de „vredeshelden", die de wereld gekend heeft, meestal spoedig vergeten en vaak zelfs verguisd worden. Toch zijn het juist deze „vredeshelden", die zulke onschatbare diensten aan de volkeren bewezen hebben; hun namen kent echter bijna niemand. Dat ook hier echter langzaam maar zeker een andere meening post gaat vatten, moge wel blijken uit het feit, dat verschillende onderwijzers in ons land er reeds op aangedrongen hebben, bij het geschiedenisonderwijs, wat minder de „oorlogshelden" en wat meer de „vredeshelden" in het centrum te zetten.
  
  Zooals reeds gezegd, zijn de meesten dezer „vredeshelden" in het vergeetboek geraakt. Voor ons Apostolischen, zal het leven dezer menschen toch niet een „quantité négligeable", een te verwaarloozen zaak zijn. Natuurlijk is Jezus Christus de grootste dezer vredeshelden, maar het is waarschijnlijk niet noodig, dat nog aan te toonen !
  
  Daarom wilde ik nu graag eens één van onze Nederlandsche „grooten" aan U voorstellen. Eén, wiens naam ook niet geheel verloren is gegaan, namelijk Jan Ligthart, die ik gerust den „Christenpaedagoog" durf te noemen. Deze Jan Ligthart was onderwijzer in Den Haag en wist zich door zijn bijzonder fijne omgang met de kinderen en ook door zijn onderwijs een naam in het buitenland te verwerven. Zelfs uit Zweden ontving hij het verzoek, daar lezingen te geven.
  
  Als Amsterdamsche kwajongen bracht hij zijn jeugd door, gelijk elke gezonde normale jongen. Al spoedig echter bleek, dat zijn geesteskleed bijzonder fijn geweven was en zoo groeide hij op tot een mensch met een warmkloppend hart voor allen, die leed hadden en in 't bijzonder voor de jeugd. Zonder direct „kerkelijk" te zijn, was hij toch een waar „Christen". Aan dogmatiek had hij een hekel, maar het zelfopofferende, medelijdende en reine leven van Christus was zijn richtsnoer voor het leven en voor zijn onderwijs. Zooals hij zelf zei, wilde hij Hem (God) niet kennen door een „geloofsleer", maar door een „geloofsleven". Hoe kunnen wij Apostolischen deze gedachte begrijpen en op de juiste waarde schatten ! Het behoeft dan ook geen betoog, dat het hem aan critiek, ja zelfs laster en verdachtmakingen van bepaalde zijde niet ontbroken heeft.
  
  (…)

Uit: Eerste jaargang van Mededelingen, no. 1 (5 januari 1947), “ten behoeve van de leden der Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en Koloniën”. Redactie: Leeuwarden, Emmakade N.Z. 1 bis (E. Güttinger en B.F. Paasman)

Groet,
TjerkB

TjerkB schreef: ↑di 13 aug 2024, 09:38(...)

• DE WARE ONDERWIJZER
  
  (...)
  Eén, wiens naam ook niet geheel verloren is gegaan, namelijk Jan Ligthart
  
  (...)
  Zooals hij zelf zei, wilde hij Hem (God) niet kennen door een „geloofsleer", maar door een „geloofsleven". Hoe kunnen wij Apostolischen deze gedachte begrijpen en op de juiste waarde schatten !
  
  (…)

Uit: Eerste jaargang van Mededelingen, no. 1 (5 januari 1947), “ten behoeve van de leden der Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en Koloniën”. Redactie: Leeuwarden, Emmakade N.Z. 1 bis (E. Güttinger en B.F. Paasman)

(...)

@all

Een dierbare in mijn omgeving die zelf én in alle bescheidenheid waarmaakt wat Jan Ligthart opmerkte, las dit - met tranen van ontroering want de bezochte plaatselijke openbare lagere school, genoemd naar déze onderwijzer pur sang, werd jarenlang ook gehuurd om dienst te houden...

Mijn gedachten dwaalden af naar een prachtig lied:

• Al het leven stroomt uit U,
  al het leven stroomt uit U en bruist voort in duizend beken
  en bruist voort in duizend beken door de landen.
  Allen spreken: "Uwer handen werk zijn wij,
  Uwer handen werk zijn wij, Uwer handen werk zijn wij,
  Uwer handen werk zijn wij."
  
  Bron: Eerste couplet van lied 230, NAK-liederenbundel

Laten zij die anderen -verduisterend- in Zíjn licht gingen staan, dat toch eens mogen begrijpen! Gods wegen waren écht niet per se hun wegen.


Over juist een geloofsleven gesproken:

• [1] Wat er was vanaf het begin, wat wij gehoord hebben, wat wij met eigen ogen gezien en aanschouwd hebben, wat onze handen hebben aangeraakt, dat verkondigen wij: het Woord dat leven is. [2] Het leven is verschenen, wij hebben het gezien en getuigen ervan, we verkondigen u het eeuwige leven, dat bij de Vader was en aan ons verschenen is. [3] Wat wij gezien en gehoord hebben, verkondigen we ook aan u, opdat ook u met ons verbonden bent. En verbonden zijn met ons is verbonden zijn met de Vader en met zijn Zoon Jezus Christus. [4] We schrijven u deze brief om onze vreugde volkomen te maken.
  
  Licht en duisternis
  [5] Dit is wat wij Hem hebben horen verkondigen en wat we u verkondigen: God is licht, er is in Hem geen spoor van duisternis. [6] Als we zeggen dat we met Hem verbonden zijn terwijl we onze weg in het duister gaan, liegen we en leven we niet volgens de waarheid. [7] Maar gaan we onze weg in het licht, zoals Hijzelf in het licht is, dan zijn we met elkaar verbonden en reinigt het bloed van Jezus, zijn Zoon, ons van alle zonde. [8] Als we zeggen dat we de zonde niet kennen, misleiden we onszelf en is de waarheid niet in ons. [9] Belijden we onze zonden, dan zal Hij, die trouw en rechtvaardig is, ons onze zonden vergeven en ons reinigen van al het onrecht dat wij bedrijven. [10] Als we zeggen dat we nooit gezondigd hebben, maken we Hem tot een leugenaar en is zijn woord niet in ons.
  
  Uit: 1 Johannes 1 (NBV21)

Groet,
TjerkB

TjerkB schreef: ↑di 13 aug 2024, 09:38(...)

• DE WARE ONDERWIJZER
  
  (…)

Uit: Eerste jaargang van Mededelingen, no. 1 (5 januari 1947), “ten behoeve van de leden der Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en Koloniën”. Redactie: Leeuwarden, Emmakade N.Z. 1 bis (E. Güttinger en B.F. Paasman)

(...)

@all

Broeders en zusters in mijn vroegere nieuw-apostolische thuisgemeente Leeuwarden spraken met veel waardering over de apostelen Güttinger en Paasman, wanneer het erom ging hoe in roerige tijden, toen mijn ouders nog niet apostolisch waren, de saamhorigheid intact was gebleven. Daarom deed het mij nu wat hun beider namen tegen te komen in combinatie met de redactie in 1947 op het adres van de kerk in Leeuwarden. Waren elders velen zorgelijk verdeeld geraakt doordat apostel Van Oosbree buiten stamapostel Bischoff om diens eigen opvolging had geregeld; in en om Leeuwarden had men zich bijzonder gesteund gevoeld door wat de apostelen Güttinger en Paasman voor de gemeente(n) betekenden.

In de afgelopen jaren heb ik trouwens heel wat keren moeten vaststellen dat juist voor sommige apostelen zelf het er niet zo nauw op aankwam dat de gemeenteleden er níet aan wilden twijfelen dat speciaal de apostelen daadwerkelijk ijveraars waren ter wille van hun onderlinge eenheid. Dat grote vertrouwen werd versterkt door de beeldvorming die uitging van de vast niet zonder reden gekozen naam voor het kerkgenootschap. Bovenal denk ik dan zelf ook aan de ontelbaar vele consequent eenheid uitstralende foto's door de jaren heen in het tijdschrift "Unsere Familie. Mogelijk werd daarmee al sinds jaar en dag doelbewust gestuurd op groei van ledentallen door te appelleren aan gevoelens van geborgenheid.

Gaat het nu niemand door merg en been dat er geregeerd is op een manier die wel goed was voor vorsten in de kerk maar niet voor Zijn werk? Nooit hadden ze een boodschap aan wat anderen naar voren brachten, uit oprechte betrokkenheid. Het volgende kwam op in mijn gedachten:

Redactie schreef: ↑zo 04 mar 2012, 20:21(...)

Ruim vijftien jaar geleden klom Bauke Moesker in de pen. De geadresseerde was: apostel Christiaan Boermeester. Deze reageerde enkele dagen later als volgt:

• Chr. Boermeester
  
  's-Gravenhage, 30 januari 1997
  
  
  
  Geachte broeder Moesker,
  
  Uw brief van 22 jan. jl heb ik met aandacht gelezen. Ik heb het stellige gevoel dat de intentie ervan goed is. Ik geloof dat u hetzelfde streven als ik heb, namelijk de eenheid in het Apostolische Werk te herstellen. Want het is natuurlijk een heel droevige zaak, dat het Werk ontstaan is met als één van de doelstellingen: de eenheid in het christendom te herstellen. En diezelfde Kerk, die dat zo graag wilde, is zelf uiteengevallen in bijna niet meer te tellen richtingen.
  Toch geloof ik dat u sommige dingen niet weet, waardoor u tot m.i. verkeerde conclusies komt. Ik zal ze puntsgewijs aangeven.
  
  
  • (...)
  • 3. U weet misschien, dat wij geregeld besprekingen hebben met apostel Sepers, evangelist Meyborg, de apostel Van den Bosch van de Hersteld Apost.Zendingskerk en de opziener Peters van diezelfde Kerk. Die besprekingen verlopen in een prima, zelfs broederlijke sfeer. En allen zijn wij van één verlangen vervuld: te werken aan de eenheid binnen het Apostolische Werk. Het slotgebed eindigt dan ook steevast met de bede uit het Hogepriesterlijk gebed: "Ik wil Vader, dat zij één zijn" (tot driemaal toe bidt Jezus dit in dat gebed; Joh. 17).
    
    (...)
  
  (...)
  
  Ik wens u het allerbeste toe, daarbij behoort ook: Blijf werken aan de eenheid!
  
  Met broederlijke groet,
  w.g. Chr. Boermeester.

(...)


Uit: Bericht op "04 mar 2012, 20:21", in de thread "Overlijden apostel Christiaan Boermeester (GvAC)"
Zie evt. ook het bericht op "wo 12 nov 2014, 09:43", in de thread "Twee voor twaalf"

Groet,
TjerkB

@all

"Want het is natuurlijk een heel droevige zaak, dat het Werk ontstaan is met als één van de doelstellingen: de eenheid in het christendom te herstellen. En diezelfde Kerk, die dat zo graag wilde, is zelf uiteengevallen in bijna niet meer te tellen richtingen", zo antwoordde de apostel in ruste Chris Boermeester aan Bauke Moesker in 1997. Hij ging voor bij de Gemeenschap van Apostolische Christenen (GvAC) van 1975 tot 1987.

Hoewel ikzelf van 1985 tot 2000 bij de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland werkzaam was op het bureau van de Centrale Administratie, overigens enkel voor de financiële boekhouding, had ik er in die tijd nog nauwelijks enig besef van waardoor soms velen tegelijk mijn kerk in het verleden hadden verlaten; hoe men écht was bejegend. De dienaren zouden dezen toch vast wel met "de liefde des Vaders" hebben omsteld?

Niet veel later bezocht ik destijds een Arbodienst in Hilversum. Ik hoorde het goed toen er tegen mij werd gezegd dat bij de Nieuw-Apostolische Kerk medewerkers (meervoud) uit hun kracht (!) worden gehaald. Bij nader inzien betrof het naast collega's (!) tal van anderen, óók voorheen al. In de geloofspraktijk was níet "weid Mijn schapen, hoed Mijn lammeren" leidend geweest, doch de eigenzinnigheid van hoogvereerde passanten; aanbeden politici, zal ik nu maar zeggen. Als zoiets tot je moet doordringen, glijdt het niet langs je koude kleren af. Nee, dan raak je in de war.

Nog jarenlang probeerde ik in mijn geloofsgemeenschap van veel wat ik had meegemaakt en wat mij bezwaarde de betrekkelijkheid in te zien. Sommigen zullen het mij wel kwalijk nemen dat ik ook wel eens grote woorden heb gebruikt om voor ongerechtigheden de aandacht te vragen. Maar dat ik dit deed en elders, in binnen- en buitenland, anderen hetzelfde, kwam alleen maar doordat wij allen telkens géén gehoor vonden! Echter, Chris Boermeester, die in de kerk die ik uiteindelijk ontvluchtte nog landelijk jeugdleider was geweest, toonde veel wijsheid en begrip.

Zonder het te beseffen zou juist dóór "het apostolische werk" menigeen de omstandigheden ondervinden van een persoonlijk Geth­sema­ne. Zo kunnen kerken dus leeglopen. Dat maakt je ervan bewust dat toen er nog geen kerken waren, het in Zijn werk bepaald niet daaraan mankeerde. Bij een notaris kun je van alles verbindend vastleggen en vervolgens, net als in Babel, hoog van de toren blazen, maar wie wordt daar wijzer van?

Kortom, het opmerkelijke, ook voor mij, is vele malen geweest, vaak door hartverwarmende gebeurtenissen, hoe tóch wegen zich lieten banen. In mijn forumbijdragen heb ik niet nagelaten juist daarover óók te vertellen. Tallozen met een rechtschapen inborst maakten op enig moment een belangrijk verschil. Dan kon ik weer even vooruit. Het zit hem niet in veel vertoon, doch veeleer in een oprecht gebaar - gewoon: liefdevol...

Groet,
TjerkB

• [1] Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost, nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zoveel hartelijk medeleven, [2] maak mij dan volmaakt gelukkig door eensgezind te zijn, één in liefde, één in streven, één van geest. [3] Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle nederigheid de ander belangrijker dan uzelf. [4] Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander.[5] Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had.
  
  Uit: Filippenzen 2 (NBV21)

@all

Tweemaal twee berichten (zie onder) - en tegelijkertijd komt de vraag op: hoe komt het dat steevast elke brandende vraag onbeantwoord bleef?

1. Redactie schreef: ↑za 28 jan 2012, 08:52(...)
   
   

   • Ik hoopte op het goede, maar het kwade kwam, het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.
     
     Uit: Job 30: 26 (NBV)

   
   Omdat "wij" in de Nieuw-Apostolische Kerk veeleer met elkaar gemeen hadden ervan overtuigd te zijn een levend geloof te mogen bezitten dan enkel een zekere interesse te delen in de "geschiedenis van het rijk Gods", wil ik nu op het bovenstaande nader ingaan. Er kwam namelijk vanochtend een koorlied bij mij op, "Voor Uw Genadetroon" (naar F.J. Crosby):
   

   • Voor Uw genadetroon
     buig ik mij neer.
     Lof zij U, Godes Zoon,
     U zij de eer!
     Schenk Uw vergeving mij,
     maak mij weer rein en vrij!
     Alles het Uwe zij!
     Jezus, mijn Heer!
     
     Merk op mijn tranen, Heer
     en zie mijn smart.
     O Heer, hoe goed zijt Gij,
     heelt Gij mijn hart!
     Ontsluit toch op Uw woord,
     mij Uw genadepoort!
     Hoe dank ik U daarvoor,
     Jezus, mijn Heer!

   Wanneer dit lied tijdens een dienst werd gezongen, en dat herinner ik mij van kindsbeen af, was dat bij de viering van het Heilig Avondmaal. Dan werd het ingetogen gezongen, want de tekst is immers een gebed. Al waren het enkelen die er klank aan gaven; steeds werd dit bijzondere gebed door "ons" samen gebeden, vanuit de hele gemeente. Stil en oprecht verbonden de anderen zich aan elk woord dat er werd gezongen of dat er door muziek in ieders hart werd opgeroepen. Samen verootmoedigden "wij" ons voor Zijn heilig aangezicht. Zíjn genade wilden "wij" op de juiste waarde schatten! "Wij" kwamen tot inkeer. Op dezelfde voet wilden "wij" niet doorgaan. Aan Zíjn genade en zegen was toch álles gelegen?
   
   Laten wij het niet onderschatten hoe er in bange nood wordt geworsteld; wat een enkeling voor de kiezen kan krijgen. Wáár vind je dan vrede? "Zijt gij in 't levenslot, één met uw Heer en God", zongen wij in een ander lied; "Smaakt gij dat zielsgenot? Dan is het goed." Maar hoe werkt dat in de praktijk? Waar kun je terecht, bij wie moet je zijn?
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "28 jan 2012, 08:52", in de thread "Job: 'Het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.' "

2. TjerkB schreef: ↑ma 25 sep 2023, 12:48(...)
   Als ik bij mijzelf te rade ga, hebben de broeders en zusters in wier midden ik in de gemeenschap opgroeide het in hun geloof eerlijk gemeend. Velen werden mij heel bijzonder dierbaar want zij hadden werkelijk een goudeerlijk warm kloppend hart vol liefde, terwijl wanneer ik nu aan ze denk, ik mij realiseer dat de inhoud van een schitterend koorlied als "Heden" niet alleen vast verankerd was in hun ziel maar men lééfde ernaar!
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "ma 25 sep 2023, 12:48", in de thread "Uitgave van het niew-apostolische tijdschrift Onze Familie wordt met ingang van 1 januari 2024 beëindigd"

1. TjerkB schreef: ↑vr 13 jan 2017, 23:00(...)
   Toen ik wegging, nam ik bij wijze van spreken afscheid van de "vereniging van vrinden van de gestolde bezieling", zoals ik mij wel eens erover uitliet, ontgoocheld en verbijsterd tegelijk. Het was trekken aan een dood paard, als ik wilde helpen voorkomen dat overal om mij heen mensen psychisch stuk werden gemaakt.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "vr 13 jan 2017, 23:00", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "

2. TjerkB schreef: ↑vr 13 jan 2017, 14:42(...)
   Bevond ik mij met zulke bedroevende "werkelijkheidservaringen" eenvoudig "op de weg ten leven, die een school der vorming is" (lied 3, vorige NAK-koorboek), óf was er méér aan de hand? Was dit simpelweg de vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk tot norm verheven praktijk van "Kind, geloof toch elke dag, hoe de storm ook woeden mag!" (naar lied 387, NAK-gezangboek)? Moest ik -op weg naar het hemelrijk- maar gewoon daaraan wennen? Was dit nu voor wie "het einddoel" wilde bereiken, voor wie "waardig wilde worden", voor wie veilig wilde zijn in Jezus' armen, opeens ieders lotsbeschikking - waar "de dienaren" níets aan konden doen?!
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "vr 13 jan 2017, 14:42", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "

Ikzelf heb helaas niet anders mogen meemaken dan dat verantwoordelijken níet thuis gaven wanneer ik mijn bezorgdheid ergens over uitsprak.

Groet,
TjerkB

[Bijgewerkt: 22-08-2024, 07:00 uur]

TjerkB schreef: ↑ma 19 aug 2024, 09:39(...)
Kortom, het opmerkelijke, ook voor mij, is vele malen geweest, vaak door hartverwarmende gebeurtenissen, hoe tóch wegen zich lieten banen. In mijn forumbijdragen heb ik niet nagelaten juist daarover óók te vertellen. Tallozen met een rechtschapen inborst maakten op enig moment een belangrijk verschil. Dan kon ik weer even vooruit. Het zit hem niet in veel vertoon, doch veeleer in een oprecht gebaar - gewoon: liefdevol...

(...)

@all

In mijn vorige bericht handelde het (naar Filippenzen 2: 5) over de gezindheid van Christus. Zo kwam lied 344 (NAK-gezangboek) bij mij op, "Benut toch de genadetijd", waarin wij zongen: "Dient gij in uiterlijke schijn, dan zegent Hij u níet." Logisch, zal ik wel altijd hebben gedacht. Hoewel ik mij dit nu herinner, geloof ik niet dat ik er destijds ooit bij heb stilgestaan dat de problemen zich in dat opzicht zouden toespitsen.

Wat wist ik ondertussen van de gezindheid van Christus? In elk geval het onderstaande:

• [28] Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven. [29] Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, [30] want mijn juk is zacht en mijn last is licht.
  
  Uit: Matteüs 11 (NBV21)

Wat daarnaast telkens opnieuw grote indruk op mij maakt, door de weergaloze duidelijkheid die eruit spreekt, is uit Matteüs 18 het volgende:

• [1] Op dat moment kwamen de leerlingen Jezus vragen: ‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk van de hemel?’ [2] Hij riep een kind bij zich, zette het in hun midden neer [3] en zei: ‘Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnengaan. [4] Wie zichzelf vernedert en wordt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemel. [5] En wie in mijn naam één zo’n kind ontvangt, die ontvangt Mij. [6] Maar wie een van de geringe mensen die in Mij geloven ten val brengt, die kan maar beter met een molensteen om zijn nek in zee geworpen worden en in de diepte verdrinken. [7] Wee de wereld met haar valstrikken.

Het is toch niet zo, dat wij zulke boekdelen naast ons neer kunnen leggen, gewonden op de geloofsweg veronachtzamend, om bergop te gaan?

Groet,
TjerkB


P.S.
Wát zit mij nu toch in de kern zó dwars, dat ik geregeld nog naar woorden zoek om dit aan te duiden. Vrijheid!, dacht ik vervolgens, dát is het: als er geloofsdwang ontstaat waardoor je min of meer uit het hoofd moet leren wat je moet denken, voelen en vinden; dan zijn we naar het evangelie van Christus vér van huis. Daarom verwijs ik graag naar het onderstaande forumbericht uit 2013 én naar 2 Korintiërs 3: 17 (NBV21):

BakEenEi schreef:@all

"Ich wünsche euch beim Studium der Aussagen unseres Stammapostels viel Freude", zo las ik in het Monatsrundschreiben des BezAp an die AT des Bezirks NRW/Deutschland für Oktober 2013 van districtsapostel Armin Brinkmann. In het daarbij gevoegde schrijven d.d. 12-09-2013 van apostel Wolfgang Schug hield deze de kerkelijke ambtsdragers op zijn beurt al het volgende voor: "Die „Workshop-Schleife“ beginnend mit der Vorsteherversammlung über die Brüderstunde bis zur Bezirksveranstaltung ist ab 2014 viermal im Kalenderjahr vorgesehen und widmet sich ständig neuen Themen zu den einzelnen Kapiteln des Katechismus. Insgesamt sind 13 Themen vorgesehen. Das Projekt endet von daher voraussichtlich im Frühjahr 2017. (...) Habt sehr herzlichen Dank für eure Unterstützung und Mithilfe bei diesem umfangreichen Projekt, das sich zum Segen für die Seelsorge in unserer Gebietskirche auswirken möge."

Zó werkt het in een verstandshuwelijk, heb ik gedacht. De betreffende catechismus werd samengesteld op gezag van de persoon, die statutair de functie vervult van bestuursvoorzitter bij de internationale Nieuw-Apostolische Kerk - en daarmee in deze kerk het ambt van stamapostel. Hieraan gaat vooraf dat de statuten voorschrijven dat betrokkene zo mogelijk door diens ambtsvoorganger wordt uitgekozen, zulks in navolging van Friedrich Krebs, die -opvallend genoeg- zomaar zichzelf heeft benoemd als de eerste stamapostel met stilaan het oppergezag zoals dat ook tegenwoordig nog "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" dient te worden geëerbiedigd. Wat (goddelijk) gezag inhoudt, of zielzorg of zegen is in deze kerk ter beoordeling en vaststelling voorbehouden aan de statutaire internationale bestuursvoorzitter. Vanuit dit denksysteem ontstond er nu een catechismus; dus níet vanuit het evangelie van Jezus Christus.

Kenmerkend voor het evangelie van Jezus Christus is daarentegen, dat het begint met de liefde van God en het geloof dat Hij schenkt; met de "verschillende gaven, onderscheiden naar de genade die ons geschonken is" (naar Romeinen 12: 6) en met de gaven van de Heilige Geest (naar 1 Korintiërs 12: 4-11). Zie tevens mijn bericht op "Wo 02 Okt 2013, 21:51" in de thread "Langzaam krijgt de NAK-geschiedenis een gezicht!". Alleen dán kan er een spontaan verlangen opkomen om Hem uit wederliefde te dienen; niet door -in opdracht van hooggeplaatsten op een zogenaamde ambtsladder- voor naasten de dienst uit te maken, doch door eerlijk en oprecht deze gaven en krachten in Zijn dienst te willen stellen, zodat goddelijk leven kan ontluiken en opbloeien. Aldus verschaffen wij met Zijn hulp aan elkaar veiligheid en geborgenheid in Jezus' armen. Buiten elke catechismus om. Dát is zielzorg. Dát is zegen. Voor het overige: Soli Deo Gloria!

Groet,
BakEenEi


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Do 17 Okt 2013, 19:32", in de thread "op verzoek uittreding bekend gemaakt"

N.B.

• [18] ‘De Geest van de Heer rust op Mij,
  want Hij heeft Mij gezalfd.
  Om aan armen het goede nieuws te brengen
  heeft Hij Mij gezonden,
  om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken
  en aan blinden het herstel van hun zicht,
  om onderdrukten hun vrijheid te geven,
  [19] om een genadejaar van de Heer uit te roepen.’
  
  Uit: Lucas 4 (NBV21)