Wohin soll ich mich wenden (Franz Schubert) - opnieuw 'kalibreren' of...? Opmerkelijke vragen?

[zefyr]

@allen,

Eén jaar of twee jaar geleden hoorde ik een nieuw-apostolische priester, tijdens een dienst, dat werd uitgezonden in Nederland, zeggen: 'Apostolisch-zijn is een gevoel.". Uiteraard wil ik niet uitvlakken, dat in het christen-zijn - specifieker: in het apostolisch-zijn - gevoel een rol meespeelt, maar of dit de enige grondslag is betwijfel ik in ernstige mate. Het is een te eenzijdige benadering. Je gevoel kan zich namelijk laten misleiden - met alle kwalijke gevolgen van dien. Denken, nadenken en gevoel horen bij elkaar en mogen niet tegen elkaar worden uitgespeeld. Valse tegenstellingen verduisteren het Licht.

Aan het christen-zijn - nogmaals, specifieker: in het apostolisch-zijn - ligt ten diepste een keus ten grondslag. In zekere zin dringt de vraag zich op: op wie oriënteer ik mij? Wohin soll ich mich wenden? Franz Schubert heeft deze keus in de Deutsche Messe fenomenaal muzikaal vertolkt - naar m'n onbescheiden mening.

https://www.youtube.com/watch?v=cSxKfh3kHkQ

In m'n toenmalige moedergemeente dirigeerde m'n dierbare oom H.P. - volgende maand is het 35 jaar geleden dat hij op 59-jarige leeftijd is ontslapen - een paar maanden voor z'n dood het koor, dat dit lied van Franz Schubert zong. Hij leidde dit in met de woorden: "Laten wij ons opnieuw 'kalibreren?!".

Het is een open deur intrappen om op te merken, dat het christendom in Europa zich thans in een diepe crisis bevindt. Indringende vragen - opmerkelijke vragen? - werden vanochtend tijdens een preek door pastoor Henk Schoon (priester van het aartsbisdom Utrecht) in de oud-katholieke kathedrale kerk te Utrecht gesteld (zie onderstaande link, te beluisteren vanaf ongeveer de 34ste minuut).

https://www.youtube.com/watch?v=9OUaiqdrXOc

De relevantie van deze (terechte!) vragen reiken tot ver over de oud-katholieke kerkmuren. Als de bereidheid afwezig is zich met deze vragen bezig te houden, is het definitief gedaan met de Kerk in Nederland en elders in Europa... Geen beleidsplan, mediacampagne of wat dan ook heeft zin, als deze vragen niet worden gesteld en er geen poging in het werk wordt gesteld om te zoeken naar antwoorden. Ook al is dit stamelend en tastend.

[TjerkB]

@zefyr

Bij wat je schreef over de innerlijke bewogenheid van jouw oom en hoe hij bij dit lied vooraf spontaan zijn hart liet spreken, zie ik hem dit doen. Praktisch apostolisch-zijn en du moment, wanneer het ertoe doet, ervan getuigen trouw te willen blijven aan Zijn zending; dat spreekt toch aan?

Dankjewel!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@zefyr
@all

Vanochtend herinnerde ik mij een gesprek "op de C.A.", onder collega's, eind jaren '90, toen ik nog voor de kerk in loondienst werkzaam was. Het ging erover dat een destijds allang noodzakelijk gebleken herziening van de bekende "Vragen en Antwoorden" veel voeten in de aarde had. Op dat moment viel de opmerking dat bij wat er dringend moet veranderen, de vrees bestaat dat uit onvrede meer dan 100.000 leden afhaken. Ik weet nog dat ik in al mijn onschuld (!) dacht: wat raar als er zó veel broeders en zusters zijn die de waarheid niet onder ogen wensen te zien. Want: het was ook mij inmiddels wel duidelijk dat een aantal teksten beslist inhoudelijk zorgvuldiger en juister moesten worden samengesteld.

Zonder bij mij zo'n kijk op de zaak nu te willen projecteren op hoe anderen zoiets zouden beluisteren, besef ik uiteindelijk toch wel dat er, "op bestuursniveau" zeg maar, vaak heel veel méér (schokkends) aan de orde was dan wat zich liet delen met alle... "onwetenden" op de kerkvloer. Bij welk niet-pluis gevoel ook en ongeacht iemands schroom om erover te praten; élke kwestie werd áltijd gesust en dat lijkt mij níet veranderd. Telkens opnieuw moest je in de gemeenschap zelf maar weer een manier vinden om zonder antwoorden brandende vragen ergens te parkeren. Achteraf bezien werd hiermee de afstand alsmaar groter tussen wie bekend waren met misstanden of onrecht en tegenover hen de onwetenden.

Feitelijk werd eenieder met die kwalijk bevoogdende aanpak niet in de laatste plaats ook waarheid omtrent beschadigende leugens onthouden.

Het werkelijk moedwillig in de communicatie aan de gelovigen berokkende eenrichtingverkeer heeft zó veel vertrouwen geschonden, dat ik dit als verreweg de belangrijkste oorzaak zie van de omstandigheid dat zielen het niet meer kunnen opbrengen aan zo'n regime (!) trouw te blijven.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Ik weet nog dat ik in al mijn onschuld (!) dacht: wat raar als er zó veel broeders en zusters zijn die de waarheid niet onder ogen wensen te zien.

(...)

@all

Het is nu ongeveer 25 jaar nadien. Gedurende deze gehele tussenliggende periode kwam bij mij vaak nog dezelfde gedachte op, namelijk door telkens vergelijkbare gebeurtenissen en aanleidingen:

Wat raar als er zó veel broeders en zusters zijn die de waarheid niet onder ogen wensen te zien!

De nieuw-apostolische "kerkelijke autoriteit" oefende zich ondertussen helaas niet bepaald in "liefde, gerechtigheid en een voorbeeldig gedrag". Veeleer gaf men in sommige gevallen er tot in het absurde schaamteloos blijk van een onmetelijk belang te hebben bij de schijn van heiligheid. Hoewel het mij aanvankelijk deed schrikken, snap ik dat de vroegere apostel Gerrit Sepers achteraf sprak van een "geestelijk concentratiekamp". Ook ik ben daaraan op enig moment weliswaar ontkomen, maar beslist niet zonder kleerscheuren - al heeft de zittende magistratuur daaraan géén boodschap, noch kennelijk vele broeders en zusters die hieromtrent geïnformeerd zijn. Wensen zij deze waarheid niet onder ogen te zien?

Wat ikzelf heb gedaan, om te kalibreren, is, in het kort gezegd, nagaan: waar begon ten opzichte van mijn geloof wellicht een zeker bijgeloof? Het antwoord dat ik hierop vond, opende gaandeweg een bevrijdend perspectief. Tal van bemoedigende inzichten dienden zich daardoor aan. Heel wat keren deelde ik wat ik belangrijk vond in een forumbijdrage. Meer dan eens kwam bij nader inzien de strekking van berichten overeen, zoals bij wat ik inhoudelijk schreef over Jopie Huisman, mijn grootvader, Vincent van Gogh, Jacob van Maerlant en onlangs nog over Jan Ligthart. Het goddelijke heil komt van boven, niet van beneden. Zie hierbij ook het bericht op "wo 21 dec 2022, 06:59", in de thread "Teken van leven... "

Ten slotte nu:

(...)
Het is niet goed als in Zijn werk de hoofdzaak niet de hoofdzaak mag zijn. Dan zal het ontbreken aan zegen! Dan dienen er vragen te worden gesteld in plaats van antwoorden ingeslikt. Dan moet er alarm (!) worden geslagen als zielen het Vaderhuis ontvluchten door zinloos geestelijk geweld. "Getrouwheid zal Hij kronen" - níet: lauwheid. Heus: er is in Zijn werk geen plaats voor rangen en standen, niet voor klassenjustitie en ook zeker niet voor manipulatie en intimidatie.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "16 feb 2011, 22:23", in de thread "Levend geloof"

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Het is een open deur intrappen om op te merken, dat het christendom in Europa zich thans in een diepe crisis bevindt. Indringende vragen - opmerkelijke vragen? - werden vanochtend tijdens een preek door pastoor Henk Schoon (priester van het aartsbisdom Utrecht) in de oud-katholieke kathedrale kerk te Utrecht gesteld (zie onderstaande link, te beluisteren vanaf ongeveer de 34ste minuut).

https://www.youtube.com/watch?v=9OUaiqdrXOc

De relevantie van deze (terechte!) vragen reiken tot ver over de oud-katholieke kerkmuren. Als de bereidheid afwezig is zich met deze vragen bezig te houden, is het definitief gedaan met de Kerk in Nederland en elders in Europa... Geen beleidsplan, mediacampagne of wat dan ook heeft zin, als deze vragen niet worden gesteld en er geen poging in het werk wordt gesteld om te zoeken naar antwoorden. Ook al is dit stamelend en tastend.

@zefyr
@all

De vragen ten aanzien waarvan pastoor Schoon in overweging gaf het daarover in een afzonderlijke bijeenkomst nog eens met elkaar te hebben, raken ons persoonlijke geloof - en dat is toch inderdaad iets wat onderling deelbaar zou mogen zijn!

• Wat brengt jou hier, in dit gebouw,
  wat brengt jou ertoe, ooit,
  om te hebben gekozen om erbij te horen,
  bij die gemeenschap, bij het volk van God;
  om één van die leerlingen, van die discipelen te zijn,
  en om dan,
  want dat is de vervolgvraag,
  om,
  als je dat besluit hebt genomen,
  daar gedurig duurzaam mee bezig te zijn,
  niet één enkele keer, maar een hele lange weg...
  
  (...)
  
  Wat brengt jou hier,
  brengt je bij die momenten van dat je ontdekte
  dat God in jouw leven betekent: licht en bemoediging,
  en rust en vrede, en ook vreugde.
  Maar de vervolgvraag, de vraag die daarop volgt,
  moet zijn: kun jij dat ook volhouden?

Het bovenstaande deed mij denken aan de Hebreeuwse uitdrukking waarover ik in een oude forumbijdrage dít nog terugvond:

(...)
In dit bericht wil ik het hebben over het "vredesberaad" tussen de Nieuw-Apostolische Kerk en de Gemeenschap van Apostolische Christenen, waarover NAK-woordvoerder Van Markus op 31 oktober 2012 een stuk in de krant had gezet. "Apostolischen moeten meer vernieuwen" stond erboven. Deze krasse uitspraak, afkomstig van priester Van Markus in Hoorn, deed mij denken aan de manier waarop in Israël de mensen elkaar soms begroeten, namelijk met een Hebreeuwse uitdrukking met ongeveer de betekenis "Wat heeft God vandaag in uw leven kunnen vernieuwen?" Toen mij dit eens werd verteld, dacht ik: het zal maar opeens in werkelijkheid zo aan je worden gevraagd! Misschien bezorgt het je nog net geen hartverlamming (!), maar zou het anderzijds geen zeldzaam voorrecht zijn om op zo'n impliciet gestelde vraag -omdat je je door de Allerhoogste gezegend weet (!)- heel spontaan een -voor degene met wie je in gesprek kwam- hartverwarmende reactie te kunnen geven? Niet ingestudeerd; volgens een catechismus, of zo, maar van hart tot hart.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "13 jan 2013, 12:38", in de thread "NAK-catechismus en info-avond 4 december 2012"

Wat heeft God vandaag in uw leven kunnen vernieuwen?

Niet ingestudeerd; volgens een catechismus, of zo, maar van hart tot hart!


Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 14:00 ur]

(...)
Wat heeft God vandaag in uw leven kunnen vernieuwen?

Niet ingestudeerd; volgens een catechismus, of zo, maar van hart tot hart!


(...)

@all

"Licht in de duis­ter­nis bren­gen" is natuurlijk níet hetzelfde als "duisternis brengen in het licht" ... Toch is dit laatste wel degelijk wat niet alleen mijzelf in kerkelijk verband is overkomen (of juister wellicht zelfs: werd aangedaan), doch werkelijk overal én sinds jaar en dag, ontelbaar velen. Ook gisteren las ik in die samenhang weer een verontrustend artikel in de krant. Steeds valt er een soortgelijk patroon te ontdekken: iemand werpt zich op als bovenbaas en prompt staat het leven van de sluw beroofde gelovigen verstikkend in het teken van "to pray, to obey en to pay". Beroofd, bovenal van ieders hoogst persoonlijke autonomie. Wij hebben ons verstand toch niet gekregen om het vervolgens weer af te staan?! Eerder heb ik wel eens verontwaardigd de opmerking gemaakt: ons vermogen om soms óók te kunnen twijfelen is juist een geschenk van God! Maar wie zoiets destijds ten overstaan van "d'apostel" voorzichtig te berde bracht, was in mijn kerk nog niet jarig:

(...)
... tijdens een jeugdavond in Venlo-Blerick:

(...)
In de Bijbel ben ik eerlijk gezegd nog niet tegengekomen dat er staat dat, als in kringen van hoge geestelijken iemand zondigt; je dan daarin mee moet gaan. Ik herinner mij een maandagochtend op "de C.A." De toenmalige districtsapostel Pos sprak er schande van dat op een informele jeugdbijeenkomst een belhamel had durven opmerken: "Apostel, als de stamapostel in de sloot springt, springt u er dan achteraan?" In alle ernst had de districtsapostel geantwoord: "Als de stamapostel in het water springt, zal hij iemand willen redden. Dus spring ik hem achterna!" Met een trillende onderkin hield hij ons voor hoe het jeugdlid hiermee terecht was gewezen. Op mij, trouwens niet alléén toen op mij, maakte deze vertoning niet bepaald de meeste indruk. In ons werk hadden wij er namelijk al enige ervaring mee opgedaan dat ook "hogere dienaren" best wel zo hier en daar hun (klein)menselijke beperkingen kunnen hebben. Al dienen ze "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" te worden opgehemeld als heiligen; enig voorbehoud daarbij misstaat niet.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Zo 14 Jul 2013, 12:24", in de thread "Versöhnung jetzt!"

(...)


Uit: Bericht op "za 18 feb 2017, 16:40", in de thread " 'Houd stand!' - strijdlied als troostlied?"

Het meest belastende -in de dictatoriale nieuw-apostolische geloofspraktijk- was voor mij persoonlijk dat alles maar dan ook werkelijk áltijd álles werd weggewuifd met Geest(!)dodende banaliteiten als: alles dient tot onze vorming. Anders gezegd: zeur niet, zeur niet, zeur niet. Punt. Wie in de particuliere beleving van "d'apostel" iets onwelgevalligs naar voren bracht of jegens hem tekortschoot in "aanbiddende aanbieding"; die riskeerde in mijn kerk voor het leven diskwalificerend getekend te zijn. Direct lag je er al half uit en daarna, als je niet uitkeek: endgültig. Kortom, je had kaf en je had koren. Ziedaar een angstcultuur, een schrikbewind; een verdelgingswerk (!!) - in plaats van een verlossingswerk. Wie dat ontvluchtte, ontbeerde volgens achterblijvers de moed om te overwinnen. Dan kon je zeker niet vergeven; je wilde de minste niet zijn.

Op zo'n manier werden gelovigen bejegend, onderworpen aan ongeschreven codes en (gedrags)voorschriften; vermurwd, geïsoleerd en kapot gemaakt. Ternauwernood ontkwam ik eraan.

Wat heeft God vandaag in uw leven kunnen vernieuwen?


Onder verwijzing naar mijn forumbijdrage op "di 19 aug 2014, 13:45" in de thread "Hendrik Appels zingt Rienzi: Allmächt'ger Vater", denk ik aan lied 184 en lied 213 in de liederenbundel voor de zangkoren van de Nieuw-Apostolische Kerk. De kern hiervan (vgl. 2 Kor. 12: 9) raakt ook datgene waarmee indertijd stamapostel in ruste Richard Fehr diens "Betrachtungen eines Ruheständlers" (ISBN 978-3-839-15312-3) besloot.

Op pagina 41 van deze "Betrachtungen" (uitgekomen in 2010; na ambtsrust van betrokkene in 2005) las ik trouwens iets opmerkelijks, namelijk:

"In einem Gottesdienst äusserte ich mal den Gedanken: Wenn jeder nur immer das Erlösungswerk Gottes und nie seine Person in den Mittelpunkt seines Handelns gestellt hätte, so würde unsere Kirche heute wohl nicht elf, sondern zwanzig Millionen Mitglieder zählen."


Verderop, op pagina 152 en 153, las ik nog het onderstaande:

• "Leider ist die Zahl rückläufig, unbestritten. 'Wie das den nun wohl weiter geht'? Ich beschränke mich dazu auf das Zitat aus einem alten Lied:
  
  Die Sach' ist dein, Herr Jesus Christ,
  die Sach', an der wir steh'n!
  Und weil es deine Sache ist
  Kann sie nicht untergeh'n!
  
  Ich erlebte manchmal in meiner 44jährigen Amtstätigkeit, dass Gott auf gar keinen Menschen angewiesen ist. Er hat, wenn nötig, immer neue Wege und Ersatz. Aber wie schön ist es, wenn jeder Mitarbeitende denkt und entsprechend handelt: Der Herr brauchte mich nicht, aber weil er mir gerufen hat, so diene ich mit Freuden."

In het Nederlands kennen wij het bewuste lied uiteraard als " 't Is, Heer, Uw werk, van U alleen, het werk waarin wij staan. Daar, Heer Gij zelf de bouwer zijt, kan 't nimmermeer vergaan." Bezorgd vroeg ik mij door de jaren heen vele malen af of sommigen de inhoud niet naar hun hand hadden gezet door ervan te maken " 't is heer, ons werk (...) waarin gij staat" want daar was het voor mij (in 2007) onverhoopt op neergekomen.


Groet,
TjerkB


P.S.
Nog déze aanvulling... Wat ik pas achteraf doorkreeg, is, hoe véél (!) ik in de gemeenschap, als kind, alleen al door de muziek, tóch meekreeg. Bijna elke dag komt er bij mij wel een mooi lied op met een aansprekende tekst, waar ik wat aan heb, zoals vorige week: "Zie, hoe in Bethesda's hallen zich de bronne zacht beweegt. Zeg 't de zieken, moeden, allen, ja, wie stille beden heeft. Kom, kom in, — kom, kom in, hier wordt gij verlost van pijn. Kom, kom in, — kom, kom in, hier toch zult gij zalig zijn." Eerder heb ik daarom ook niet nagelaten er blijk van te geven dat ik mijn broeders en zusters, destijds in Leeuwarden, eeuwig dankbaar kan zijn voor wat zij in opbouwende zin, gelovig en uit liefde, verklankten! Tegelijkertijd blijft het vanzelf een hoogst bedroevende zaak dat de kerkleiding, kort door de bocht gesteld, in de verkeerde psychologische reflex schoot door tijdens de noodlottige "Desinformatieavond" van 4 december 2007, géén genade te tonen jegens slachtoffers van wanbeleid. Ik zag het min of meer aankomen en waarschuwde ook al ver van tevoren. Allerminst zoek ik hiermee nu trouwens mijn gelijk. Na 2007 deden zich nog meerdere "herkansingen" voor, maar die bleven pijnlijk onbenut. In vrijwel alle opzichten leidde dit tot een neergaande lijn, tot en met een verbeten strijd tegen vermeende "Feinde und Gegner", in weerwil ook van de veelzeggende woorden uit Exodus 14: " ‘(...) De HEER zal voor u strijden, u hoeft zelf niets te doen.’ " Door jarenlange kille repressie vanuit "het ambtslichaam" werden gelovigen her en der uiteengedreven. Vaak kon ik mijn eigen ogen daarbij niet geloven. Nietsvermoedend was ik terechtgekomen in ongelofelijke rol­ler­coas­ter van ongerijmdheden.

• [11] ‘Kom naar buiten,’ zei de HEER, ‘en treed hier op de berg voor Mij aan.’ En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar in die windvlaag bevond de HEER zich niet. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar in die aardbeving bevond de HEER zich niet. [12] Na de aardbeving was er vuur, maar in dat vuur bevond de HEER zich niet. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. [13] Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht.
  
  Uit: 1 Koningen 19 (NBV21)

[zefyr]

TjerkB,

Het verslag over de Filipijnse 'Zoon van God' staat in schril contrast met de gedragslijn van de bisschoppen van de Filipijnse zusterkerk van de Oud-Katholieke Kerk van Nederland. Bisschop Alberto Ramento is in 2006 door een doodseskader van het leven beroofd, omdat hij geen blad voor de mond nam teneinde sociale onrechtvaardigheid, economische uitbuiting, schending van mensenrechten en politieke onderdrukking - onomwonden - aan de kaak te stellen. Politieke en economische machthebbers in de Filipijnen duldden én dulden geen openlijke tegenspraak. Voor nadere informatie verwijs ik naar onderstaande links.

https://oudkatholiek.nl/nieuws/2007/03/ ... tribunaal/

https://oudkatholiek.nl/nieuws/2012/10/ ... o-ramento/

https://oudkatholiek.nl/nieuws/2016/10/ ... p-ramento/

https://oudkatholiek.nl/nieuws/2019/03/ ... ilipijnen/

https://oudkatholiek.nl/nieuws/2015/06/ ... se-kerken/

[TjerkB]

1. (...)
   De vragen ten aanzien waarvan pastoor Schoon in overweging gaf het daarover in een afzonderlijke bijeenkomst nog eens met elkaar te hebben, raken ons persoonlijke geloof - en dat is toch inderdaad iets wat onderling deelbaar zou mogen zijn!
   
   (...)

2. (...)
   

   • "(...)
     
     Ich erlebte manchmal in meiner 44jährigen Amtstätigkeit, dass Gott auf gar keinen Menschen angewiesen ist. Er hat, wenn nötig, immer neue Wege und Ersatz. (...)"

   (...)
   Door jarenlange kille repressie vanuit "het ambtslichaam" werden gelovigen her en der uiteengedreven. Vaak kon ik mijn eigen ogen daarbij niet geloven. Nietsvermoedend was ik terechtgekomen in ongelofelijke rol­ler­coas­ter van ongerijmdheden.
   
   (...)

@zefyr
@all

Pastoor Schoon verwees in het bijzonder naar Jozua. Dat vond ik fijn door wat ik mij daardoor kon herinneren van een forumbijdrage in 2021. De inhoud hiervan was echter de uitkomst... van eindeloos geworstel met verwarrende gevoelens van vertwijfeling, wanhoop en ontreddering. Dat schreef ik er toen niet bij, maar wat ik -sinds 2005- langs allerlei voor anderen wellicht "onsympathieke wegen" ook kenbaar maakte; niets keerde zich ten goede. Tegenover de nieuw-apostolische kerkleiding bleef ik al die tijd "een open boek" want ik verschool mij nergens achter. Men kende mijn zorgen en wist van mij elke nickname. Wanneer ik soms een oplossing zag, reikte ik die aan. Onvermoeibaar heb ik dat gedaan. De verantwoordelijken verkozen zich te hullen in stilzwijgen. Geen enkele zegenaar toonde zich tot dienen bereid. Je zult het maar meemaken!

In hoeverre stamapostel Fehr, toen hij opmerkte "... dass Gott auf gar keinen Menschen angewiesen ist. Er hat, wenn nötig, immer neue Wege und Ersatz", óók al rekening hield met zegeningen "ausserhalb der neuapostolischen Kirche", weet ik uiteraard niet, maar goddank zijn die er:

• Na afloop plaatste Samuel tussen Mispa en Sen een steen en noemde die Eben-Haëzer. ‘Want,’ verklaarde hij, ‘tot hiertoe heeft de HEER ons geholpen.’
  
  Uit: 1 Samuël 7: 12 (NBV21)

Groet,
TjerkB


N.B.
Onverkort volgt hieronder de bovenbedoelde forumbijdrage:

[Bijgewerkt: 12:00 uur]

(...)
De historische feiten liegen er niet om: ten faveure van zichzelf hebben leidinggevenden soms statutenwijzigingen gerealiseerd en zij gingen het bestek te buiten door met offerontvangsten uit welbegrepen eigenbelang het beloop van de gebeurtenissen te beïnvloeden. Niet langer was Christus "het licht der we­reld" (vgl. Matth. 5: 14), doch machtsfiguren in de kerk claimden voor zichzelf diens gezag.

Terwijl menige gelovige amper de eindjes aan elkaar kon knopen, werd er vanuit het geïnstitutionaliseerde apostolaat van hun "tienden" met geld gesmeten. Apostel Van Oosbree gaf een dure auto cadeau aan stamapostel Niehaus en apostel M. Kraus aan stamapostel Fehr. Niets menselijks is de betrokkenen vreemd. Zij voeren geen heer­schap­pij over hun harts­toch­ten doch over hun geknechte volgelingen.

(...)

@all

Zojuist las ik iets na in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)" en viel mijn oog op het bovenstaande. Net als onlangs vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk werd vorig jaar immers ook bij het Apostolisch Genootschap te kennen gegeven dat voorheen niet alle bestuurders even gewetensvol te werk gingen waardoor broeders en zusters onrecht en verdriet kan zijn aangedaan. Volgens de huidige bestuurders had dat niet mogen gebeuren en men toonde zich bereid de betrokkenen hierover te woord te staan. Bij het Apostolisch Genootschap ging men op dit punt zelfs alvast een stap verder door toe te zeggen belanghebbenden recht te doen.

Van het Bijbelhoofdstuk Jozua 24 dat handelt over een volksvergadering in Sichem, herinner ik mij de uitspraak van Jozua in vers 15:

Maar ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen! (NBG51)

Wat was er gebeurd? Zie onder:

• Volksvergadering in Sichem
  [1]Jozua riep alle stammen van Israël bijeen in Sichem. Nadat hij de oudsten, stamhoofden, rechters en griffiers zich ten overstaan van God had laten opstellen, [2] sprak hij tot het volk: (...)
  [13] Ik heb jullie een land gegeven waarvoor jullie niets hebben hoeven te doen, steden die jullie niet hebben gebouwd en waarin jullie zomaar konden gaan wonen, wijngaarden en olijfbomen die jullie niet hebben geplant en waarvan jullie zomaar kunnen eten.
  
  [14] Nu dan,’ vervolgde Jozua, ‘eerbiedig de HEER, dien Hem met onvoorwaardelijke trouw en doe de goden weg die uw voorouders ten oosten van de Eufraat en in Egypte hebben gediend. Dien alleen de HEER. [15] Als u daar niet toe bereid bent, kies dan nu wie u wel wilt dienen: de goden van uw voorouders ten oosten van de Eufraat of de goden van de Amorieten, van wie u nu het land bewoont. Ikzelf en mijn familie zullen de HEER dienen.’
  [16] Hierop antwoordde het volk: ‘Het is verre van ons de HEER te verlaten om andere goden te dienen. [17] Hij is het, de HEER, onze God, die ons en onze voorouders uit de slavernij in Egypte heeft bevrijd. Hij heeft grote wonderen voor ons verricht; dat hebben we met eigen ogen gezien. Hij heeft ons op onze hele tocht beschermd tegen alle volken waarvan we het gebied doortrokken.
  
  Uit: Jozua 24 (NBV21)

Is dat niet indrukwekkend? Nadat Jozua de oudsten, stamhoofden, rechters en griffiers zich ten overstaan van God had laten opstellen...

Ik dacht: als er nu kerkleiders zijn die de stelling betrekken dat in hun organisatie naasten (!) emotioneel onder de voet zijn gelopen; hoe kom je dan eerst nader tot elkaar? Anders gezegd: hoe zuiver is de intentie om de onderdrukten een hart onder de riem te steken?

Groet,
TjerkB


P.S.
Uit mijn jeugd herinner ik mij dat er in de Nieuw-Apostolische Kerk wel over Jezus werd gesproken doch vooral over de stamapostel - als "de Eliëzer van deze, onze tijd". Ook aan de hand van "waardevolle woorden van onze Stamapostel" die in de ledenbladen werden gepubliceerd, was het de bedoeling dat eenieder zich richtte naar het via hem geopenbaarde "tijdovereenkomstige" "Woord van God". Wat wij onder "de gewerkte arbeid" te weten kwamen, was "een afgebeden zaak". Daar moest niemand aan twijfelen. Er telde maar één ding, namelijk trouw te blijven "in de navolging" en "de dienaren die ons daarin voorgaan" waren "ten nauwste" met elkaar verbonden. Het doorslaggevende verschil met alle andere geloofsrichtingen was, zo werd ons verteld, "dat wij levende apostelen hebben" die door handoplegging de Heilige Geest "afdragen". Juist dat was de enige manier om kind van God te worden en "mede-erfgenamen" te zijn. Elders werd er wel OVER Christus Jezus gesproken, maar bij ons sprak Hij door Zijn gezanten zélf. Het moest voor ons allen een heilige opdracht zijn hiervan te getuigen, de oude Adam af te leggen en dankbaar en blij ál onze gaven en krachten in Zijn dienst te stellen.

Wat is nu ten diepste de reden ervan dat zielen zich inwendig gebroken voelen doordat zij meegingen in deze voorstelling van zaken? Ik denk dat dit hem zit in het volgende:

• Met een beroep op de genade die mij geschonken is, zeg ik u allen dat u zichzelf niet hoger moet aanslaan dan u kunt verantwoorden. U moet verstandig over uzelf denken, in overeenstemming met het geloof, de maatstaf die God ieder van u geschonken heeft.
  
  Uit: Romeinen 12: 3 (NBV21)

Wat er al in de Bijbel stond, was voor de kerkleiders namelijk niet genoeg. IJverig vaardigden ze aanvullende regels en voorschriften uit. Dat menigeen hierdoor werd overvraagd, wenste men zich niet te realiseren. Toch was juist ook deze valkuil in de Bijbel al beschreven:

• Waarom wilt u God dan trotseren door op de schouders van deze leerlingen een juk te leggen dat onze voorouders noch wijzelf konden dragen?
  
  Uit: Handelingen 15: 10 (NBV21)

Wat dat betreft, hoeft het aan duidelijkheid niet te ontbreken:

• Christus heeft ons bevrijd opdat wij in vrijheid zouden leven; houd dus stand en laat u niet opnieuw een slavenjuk opleggen.
  
  Uit: Galaten 5: 1 (NBV21)

Wat grieft is echter dat degenen, die zich uitgaven voor boodschappers aan Christus' plaats, aan Zíjn boodschap (!) verraad pleegden:

• [28] Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven. [29] Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, [30] want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’
  
  Uit: Matteüs 11 (NBV21)

Bron: Bericht op "wo 03 nov 2021, 10:13", in de thread "Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek?"

[TjerkB]

(...)

• Wat brengt jou hier, in dit gebouw,
  
  (...)
  
  Wat brengt jou hier,
  brengt je bij die momenten van dat je ontdekte
  dat God in jouw leven betekent: licht en bemoediging,
  en rust en vrede, en ook vreugde.
  Maar de vervolgvraag, de vraag die daarop volgt,
  moet zijn: kun jij dat ook volhouden?

(...)

@all

Alleen al omdat er in mijn eigen situatie met de kerkleiding over "het ware evangelie" (vgl. Galaten 1: 6-12) vrijwel niet inhoudelijk te spreken viel, waardoor ik in 2013 bijvoorbeeld het onderstaande kenbaar maakte,

(...)
Als ik niet velen had leren kennen die in de Nieuw-Apostolische Kerk tot de slotsom kwamen voor de "Godsgezanten" enkel te hebben gediend als een (weerbarstig) beheersobject, terwijl er in Zijn werk (!) sprake had mogen zijn van topklinische zorg op het vlak van de "verschillende gaven, onderscheiden naar de genade die ons geschonken is" (vgl. Romeinen 12: 6), was ik op dit Forum misschien wel nooit in de pen geklommen.

Wanneer zielen "de gemeenschap" verlaten doordat er geen liefdevolle betrokkenheid uitgaat van de "dienaren", door anderszins wanorde of een bureaucreatie die er wordt aangericht terwijl het gaat om zielzorg, zijn dat heel andere omstandigheden dan die, welke samen te vatten zijn onder de noemer secularisering. Welnu, in de Nieuw-Apostolische Kerk wensen bestuurders in dit opzicht nauwelijks op hun verantwoordelijkheid te worden aangesproken, zo leert het menigeen de ervaring. Dat komt doordat bestuurders willen dat de aangesloten leden geloven dat God ze heeft aangesteld en dat alleen Hij sindsdien hun doen en laten bepaalt. Met andere woorden: bent u tevreden, zeg het ons - heeft u een klacht, wend u tot God. Omdat de overige "dienaren" in deze kerk helpers zijn van de bestuursleden, worden gelovigen al snel aan hun lot overgelaten.

Ziedaar het werk Gods op de kop. Op deze manier is het een piramidaal genootschap geworden... Tegen de ambtelijke top zou ik willen zeggen: draai de zaak maar eens om. Het zal ongetwijfeld zegenrijk uitwerken.

(...)


Uit: Mijn bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Di 17 Sep 2013, 21:06", in de thread "NAK-catechismus en info-avond 4 december 2012"

... was het voor mij verrassend dat pastoor Schoon voorstelde om tóch maar eens bijeen te komen om samen vrijuit van gedachten te wisselen. In elk geval hield ik het, in mijn eigen kerk destijds, niet meer uit. We moesten daar alleen maar "stille sein, aufschauen, nachfolgen", enzovoort.

Eerder -in 2013- schreef ik daarover dít:

(...)
Vorige week sprak ik districtsapostel Brinkmann. Ik vroeg hem waarom hij (op 23 december 2009) het volgende aan mij had geschreven: "Es ist schade, dass Ereignisse in der Vergangenheit dazu geführt haben, dass Sie sich von dem Werk Gottes distanzierten und sogar aus der Neuapostolischen Kirche ausgetreten sind." Hij antwoordde met een wedervraag: "U heeft in de jaren dat u nieuw-apostolisch was toch wel geloofd dat de Nieuw-Apostolische Kerk het werk Gods is?" Ik zei: "Nee, hoor; voor mij is het werk Gods altijd veel groter geweest! (...) "

(...)


Uit: Mijn bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Za 02 Mrt 2013, 18:07", in de thread Job: "Het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan."

De open vragen die pastoor Schoon aankaartte, houden mijzelf al heel lang bezig. Zie het bericht hieronder waaruit ik onlangs al iets aanhaalde:

"Een" kerk of Zijn werk? (2)

@all

Waar komt het nu op aan? Ik denk: op de bede "Dat ik mag blijven in 't Huis van mijn Heer". Is dat "Huis" de bij notariële akte opgerichte Nieuw-Apostolische Kerk (in Nederland)? Welnee!! De "hooggeplaatsten" zouden het wel willen: gevolmachtigde ministers te zijn van het Koninkrijk der Hemelen en uit dien hoofde, zogenaamd uit naam van de Vader, als farao's en tollenaars de rest van de mensheid in gijzeling te houden...

Er is -sinds de eerste mensen over een "kostgrondje" beschikten- niet veel nieuws onder de zon. Natuurlijk, wij hebben tegenwoordig witteboordencriminaliteit (in de kerk), hoge en lage dienaren (in de kerk), blaffende honden en nog enkele schapen (in de kerk), briefpapier met een embleem er op (in de kerk), enzovoort. Op zulk briefpapier kun je bijvoorbeeld noteren dat iemand in het register van de kerk (níet: Zijn werk) is uitgeschreven wegens excommunicatie.

Vrijwel elke dag bezoek ik een mytylschool. Hier gaan kinderen naartoe met een lichamelijke beperking en kinderen die langdurig ziek zijn. Het speciaal onderwijs dat ze wordt aangeboden is "op maat", dat wil zeggen: niet het aanbod bepaalt de vraag, doch de vraag bepaalt het aanbod. Elk kind krijgt de persoonlijke aandacht die het nodig heeft, zodat zo veel mogelijk al zijn of haar vaardigheden tot ontwikkeling komen. Vaak denk ik hierbij aan het werk Gods...

In de Nieuw-Apostolische Kerk daarentegen wordt er allerminst rekening gehouden met beperkingen van zielen die de verzorgende dienaren uitsluitend behoefden te omstellen met de verwarmende liefde van de Almachtige. Nee, als er een pakket met Duitstalige leerstellingen wordt afgekondigd, ontwikkeld door "breinbazen" op wie de 10 geboden kennelijk te weinig indruk maakten, wordt dat aan een ieder, draagkracht of geen draagkracht, ongenaakbaar opgedrongen.

Hier is dus sprake van onderdrukking. Maar in Zijn werk ging het er juist om dat goddelijk leven kan gedijen. Ik kan daarom nog maar één ding aanraden: neem afstand van het ambtelijke geweld waarmee functionarissen van een "kerk" de scepter zwaaien in een organisatie die beslist het eeuwige leven níet zal hebben. De organisatie had ten dienste moeten staan van het organisme. Níet andersom! Maar zo werkt het momenteel wel in de... Nieuw-Apostolische Kerk.

Het is niet goed als in Zijn werk de hoofdzaak niet de hoofdzaak mag zijn. Dan zal het ontbreken aan zegen! Dan dienen er vragen te worden gesteld in plaats van antwoorden ingeslikt. Dan moet er alarm (!) worden geslagen als zielen het Vaderhuis ontvluchten door zinloos geestelijk geweld. "Getrouwheid zal Hij kronen" - níet: lauwheid. Heus: er is in Zijn werk geen plaats voor rangen en standen, niet voor klassenjustitie en ook zeker niet voor manipulatie en intimidatie.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Wo 16 Feb 2011, 23:23", in de thread " Levend geloof".
Zie ook het bericht op "za 26 nov 2016, 23:55", in de thread "Akte Peter Kuhlen"

Het dilemma was onverhoopt: hoe kom ik los van de belastende verwarring die er op zo'n manier ontstaat (lees: wordt aangericht)? Verwarring, welbeschouwd, in de zin van:

• [21] Want het zal een tijd van grote verdrukking zijn, zoals er niet geweest is sinds het ontstaan van de wereld tot nu toe, en ook niet meer zal komen. [22] En als die tijd niet verkort zou worden, zou geen enkel mens worden gered; maar omwille van de uitverkorenen zal die tijd worden verkort. [23] Als iemand dan tegen jullie zegt: “Kijk, hier is de messias,” of: “Daar is hij,” geloof dat dan niet. [24] Want er zullen valse messiassen en valse profeten komen, die indrukwekkende tekenen en wonderen zullen verrichten om zo mogelijk zelfs Gods uitverkorenen te misleiden. [25] Let op, Ik heb jullie dit van tevoren gezegd.
  
  Uit: Matteüs 24 (NBV21)

Immers - zongen wij niet juist met overtuiging het onderstaande?

(...)

• 1
  Hier is Jezus, vol genade!
  kom nu naar de levensstroom!
  Hij toch effent u de paden,
  kom, o kom tot deze stroom!
  Hier welt toch de bron der genade,
  zijn ook uw zonden bloedrood;
  kom, wieg' ook zijt, Zijn genade
  schenkt u hier leven voor dood.
  
  2
  Hier is Jezus; wilt gij vrijheid,
  vrij zijn van de zondelast?
  Jezus schenkt u ware Vrijheid,
  ga tot Hem met heel uw last.
  Hier welt toch de bron der genade,
  zijn ook uw zonden bloedrood;
  kom, wieg' ook zijt, Zijn genade
  schenkt u hier leven voor dood.
  
  3
  Hier is Jezus; wilt gij reinheid,
  Vrij thans zijn van Satans macht?
  Ga tot Jezus, de verlosser,
  Hij maakt vrij u door Zijn kracht.
  Hier welt toch de bron der genade,
  zijn ook uw zonden bloedrood;
  kom, wieg' ook zijt, Zijn genade
  schenkt u hier leven voor dood.
  
  4
  Hier is Jezus; wilt gij vrede,
  vrede voor uw zondig hart?
  Hier is Jezus, uw verlosser,
  die u heelt van pijn en smart.
  Hier welt toch de bron der genade,
  zijn ook uw zonden bloedrood;
  kom, wieg' ook zijt, Zijn genade
  schenkt u hier leven voor dood.
  
  
  Bron: Lied 166, NAK-gezangboek

(...)


Uit: Bericht op "do 30 okt 2014, 13:16", in de thread "Twee voor twaalf"

Ik vond dat er niets anders op zat dan voor mijzelf na te gaan waar precies de verkeerde verwarring ooit vernietigend (!) had kunnen beginnen:

(...)
Een belangrijk motief om "in de pen te klimmen" is voor mij altijd geweest: het wegnemen van onnodige verwarring. Ooit zette een opmerking van de psycholoog René Diekstra mij hierbij aan het denken. "Verwarring maakt mensen ziek," zei hij, "en op die regel is er eigenlijk maar één 'gunstige' uitzondering, namelijk de verwarring die je voelt wanneer je verliefd bent geworden". Ik realiseerde mij hoe ongelukkig ik kon zijn met de verwarring die allerhande zaken in de kerk gedurig bij mij opriep. Doodziek werd ik daarvan! En nú moet dat maar eens he-le-maal afgelopen zijn, zo nam ik mij voor. Het zal zo'n veertien jaar geleden zijn, inmiddels. Het werd een ware zoektocht! Wat is er aan de hand, zo vroeg ik mij destijds af, waardoor deze kerk mijn krachten sloopt?! (...) Daar ben ik nu wel achter. In het achterliggende halfjaar heb ik de oorzaken ervan op dit Forum als het ware blootgelegd. Dit heb ik gedaan als een soort van handreiking voor anderen die zich misschien nog wel steeds afvragen hoe het komt dat men alsmaar worstelt men een niet te duiden aanhoudend gevoel van onwel-bevinden. Dat het met "de kerk" van doen heeft, weet men meestal wel, maar niet: op welke manier. Een bijkomende moeilijkheid om dit gaandeweg reëel onder ogen te zien is namelijk dat het juist onverhoopt (!) met "de kerk" van doen heeft want als dáár nota bene de oorzaak ligt; wat betekent dat dan voor "mijn geloof', en sterker nog: voor "mijn eeuwige leven"? (...) Als ik het héél kort moet samenvatten, dan is het zó, dat deze problematiek zuiver gelegen is in "dienen en leiding geven". In mijn laatste bericht (van vanmiddag) komt dit dan ook opnieuw naar voren.

Wat ik daaraan nog kan toevoegen, is dit:

• Laat ieder van u de gave die hij van God gekregen heeft, gebruiken om de anderen daarmee te helpen, zoals het goede beheerders van Gods veelsoortige gaven betaamt.
  1 Petrus 4: 10 (NBV)

Die benadering spreekt mij aan!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Za 12 Mrt 2011, 19:20", in de thread Deining in Duitsland over "Kirchenverständnis"

Terugkomend nu op de vragen "Wat brengt jou hier?" en "Kun jij dat ook volhouden?", verwijs ik nog graag naar het Bijbelhoofdstuk 1 Petrus 1.


Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Terugkomend nu op de vragen "Wat brengt jou hier?" en "Kun jij dat ook volhouden?", verwijs ik nog graag naar het Bijbelhoofdstuk 1 Petrus 1.


(...)

@all

Het moge duidelijk zijn dat niet alleen ikzelf maar met mij vele anderen het in de Nieuw-Apostolische Kerk níet volhielden. De geloofspraktijk schaadde bij menigeen de gezondheid. Zoals bij het Apostolisch Genootschap zelfs een medicus in het bestuur dit laconiek relativeerde door te refereren aan een in zijn vak schijnbaar algemeen aanvaard statistisch risico, vertrekt in voorkomende gevallen ook bij de nieuw-apostolische kerkleiding van ieders gelaat niemand een spier. Liever betrekt men stelling door zich publiekelijk op te werpen als "de mond der dankbaren" en hun zender (zónder hoofdletter) te prijzen voor ieders genaderijke persoonlijke uitverkiezing en de "oogst", hoe gehavend deze zich ook toont:

(...)
Eerder herken ik in zo'n schijnvertoning de hypocrisie, zoals Multatuli die typeerde in combinatie met een citaat van Hendrik Tollens:

Toen liep Saïdjah eenige soldaten tegemoet, die met geveld geweer de laatstlevende opstandelingen in 't vuur dreven van de brandende huizen. Hy omvademde de breede zwaardbajonetten, drukte zich voorwaarts met kracht, en drong nog de soldaten terug met een laatste inspanning toen de gevesten stuitten tegen zyn borst.
 
En weinig tyds later was er te Batavia groot gejubel over de nieuwe overwinning die weer zooveel lauweren had gevoegd by de lauweren van 't nederlandsch-indisch leger. En de Landvoogd schreef naar 't Moederland dat de rust in de Lampongs hersteld was. En de Koning van Nederland, voorgelicht door zyn Staatsdienaren, beloonde wederom zooveel heldenmoed met vele ridderkruisen.
En waarschynlyk stegen er in zondagskerk of bidstond uit de harten der vromen dankgebeden ten-hemel, by 't vernemen dat ‘de Heer der heirscharen’ weer had meegestreden onder de banier van Nederland...

‘Maar God, met zooveel wee begaan,
Nam de offers van dien dag niet aan!'

Uittreksel van: Multatuli. 'Max Havelaar of De koffiveilingen der Nederlandsche Handelmaatschappy'.

(...)

Uit: Bericht op "di 26 mei 2020, 22:25", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)"

Zie in deze samenhang ook eventueel mijn bericht d.d. heden, "ma 02 sep 2024, 12:20", in de thread "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?"

Hoe valt onze pelgrimsreis dan tóch te vervolgen? De waardevolle inhoud van het Bijbelhoofdstuk 1 Petrus 1 kan hier écht bij helpen, denk ik. Mogelijk tevens het onderstaande:

• [14] Schrijf aan de engel van de gemeente in Laodicea:
  “Dit zegt Amen, de trouwe en betrouwbare getuige, het begin van Gods schepping: [15] Ik weet wat u doet, hoe u niet koud bent en niet warm. Was u maar koud of warm! [16] Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal Ik u uitspuwen. [17] U zegt dat u rijk bent, dat u alles hebt wat u wilt en niets meer nodig hebt. U beseft niet hoe ongelukkig u bent, hoe armzalig, berooid, blind en naakt. [18] Daarom raad Ik u aan: koop van Mij goud dat in het vuur gelouterd is, en u zult rijk zijn; witte kleren om u te kleden en uw naaktheid te bedekken, zodat u zich niet meer hoeft te schamen; zalf voor uw ogen, zodat u weer kunt zien. [19] Iedereen die Ik liefheb wijs Ik terecht en bestraf Ik. Zet u dus volledig in en kom tot inkeer. [20] Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik binnenkomen, en we zullen samen eten, Ik met hem en hij met Mij.
  [21] Wie overwint zal samen met Mij op mijn troon zitten, net zoals Ik zelf overwonnen heb en samen met mijn Vader op zijn troon zit. 22Wie oren heeft, moet horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt.”’
  
  Uit: Openbaring 3 (NBV21)

• [38] Johannes zei tegen Hem: ‘Meester, we hebben iemand gezien die in uw naam demonen uitdreef en we hebben geprobeerd hem dat te beletten omdat hij zich niet bij ons wilde aansluiten.’ [39] Jezus zei: ‘Belet het hem niet. Want iemand die een wonder verricht in mijn naam kan onmogelijk het volgende moment kwaad van Mij spreken. [40] Wie niet tegen ons is, is voor ons. [41] Ik verzeker je: wie jullie een beker water te drinken geeft omdat jullie bij Christus horen, die zal zeker beloond worden.
  
  Uit: Marcus 9 (NBV21)

• O, wil toch van het Levenswoord
  geen hoorders zijn alleen.
  Of't al dan niet uw zin bekoort,
  gaat om te doen eerst heen.
  Dan komt er vrede in uw huis
  en blijheid in 't gemoed.
  Dan vindt gij kracht om zelfs uw kruis
  te dragen welgemoed.
  
  Bron: Eerste couplet van lied 113 (gezangboek HAGEA, 1953)

Groet,
TjerkB