Apostolisch genootschap zonder Apostel

[ZwartSchaap]

J.L Zondag is tijdens een dienst, gehouden door Apostel Bert Wiegman bekend gemaakt
dat hij op 17 April in de rust zal gaan, zonder dat er een nieuwe Apostel zal worden aangewezen.
De leiding zal worden overgedragen aan een drietal leiders man/vrouw.
Sinds jaren reeds is dit onderwerp ter sprake geweest en krijgt haar beslag.
De erg gespannen en nerveuze Wiegman maakte dit bekend met veel inleidende woorden in de gemeente
met een aantal vooraf geselecteerde bezoekers.
Sedert de Scheuring van 1946 en oprichting in 1951 is het Apostelambt sterk bejubeld in het genootschap.
De eerste middels een notaris ingezette Apostel L. Slok kon zich vrijwel alles permitteren en benoemde
zichzelf tot God en de Christus van zijn tijd.
In een filmopname van begin jaren tachtig komt de Opziener Scheeper in een zichzelf overschreeuwend betoog tot de
uitspraak, MENSEN KOMEN, MENSEN GAAN, MAAR DE APOSTEL BLIJFT.
Na L. Slok hebben nog drie opvolgende Apostelen de leiding gehad in het genootschap.
In 2020 is het indrukwekkende boek " APOSTELKIND " uitgebracht en heeft geleid tot een schokgolf onder de leden en leiding.
Het sterk gereduceerde ledenaantal gaat verder in werk, geen kerk, met een gigantisch financieel vermogen.

[TjerkB]

J.L Zondag is tijdens een dienst, gehouden door Apostel Bert Wiegman bekend gemaakt
dat hij op 17 April in de rust zal gaan, zonder dat er een nieuwe Apostel zal worden aangewezen.
De leiding zal worden overgedragen aan een drietal leiders man/vrouw.
Sinds jaren reeds is dit onderwerp ter sprake geweest en krijgt haar beslag.
De erg gespannen en nerveuze Wiegman maakte dit bekend met veel inleidende woorden in de gemeente
met een aantal vooraf geselecteerde bezoekers.

(...)

@Zwartschaap

Ook mij kwam zoiets ter ore. Een ware doorbraak: "het ApGen reinvented". Heb je geld, dan doe je won­de­ren; heb je ’t niet, dan is ’t don­de­ren.

• Adviseur verandercommunicatie 28-32uur, Baarn
  
  Ben jij een ervaren communicatieadviseur die alle facetten van verandercommunicatie beheerst?
  Beschik jij over een hands-on mentaliteit, creativiteit en wil je ook in je werk betekenis geven? Dan
  is deze uitdaging iets voor jou!
  
  Over je rol
  Als communicatieadviseur van het Apostolisch Genootschap verzorg je de communicatie van de
  veranderingen van het genootschap. Je stimuleert en creëert samenhang, eerlijkheid en openheid in
  de communicatie binnen en over het genootschap. Je zorgt voor communicatie die verbindend en
  begrijpelijk is: dit doe je door je goed te verplaatsen in de leden en sympathisanten van het
  genootschap, het bestuur en je collega’s en hun werk.
  
  Waar kom je te werken?
  Het Apostolisch Genootschap is een plaats voor religieus-humanistische zingeving met ca. 14.000
  leden en sympathisanten die een plek wil bieden aan mensen die elkaar inspireren om betekenisvol
  te leven. Hiertoe is de organisatie voortdurend in beweging en heeft diverse
  zingevingsprogramma’s. Je gaat aan de slag op het Dienstencentrum en bent onderdeel van het
  team Marketing en Communicatie. Dit team levert op basis van landelijk beleid
  marketingcommunicatieadviezen en crossmediale en landelijke communicatiemiddelen (internet,
  intranet, drukwerk, audiovisueel, PR). Je bent specifiek verantwoordelijk voor de communicatie
  van het programma Zichtbaar bewegen.
  
  Wat ga je doen?
  Als adviseur verandercommunicatie
  • Ben je verantwoordelijk voor het opstellen en uitvoeren van een strategisch
    verandercommunicatieplan in lijn met de beweging van de organisatie;
  • Stel je vanuit dit plan een begroting op en bewaak je de uitvoer daarvan;
  • Werk je het beleid uit naar activiteiten, processen en instrumenten die aansluiten bij de
    behoefte van de organisatie. Je coördineert, maar bent ook hands-on;
  • Adviseer je vanuit jouw expertise het bestuur, het functioneel overleg en de
    programmagroep Zichtbaar bewegen en stemt goed af met deze stakeholders;
  • Bied je hoogwaardige PR-ondersteuning aan de landelijke organisatie en treed je indien
    nodig op als woordvoerder;
  • Werk je nauw samen met het hoofd marketing en communicatie.

(...)


Bron: https://www.apgen.nl/vacatures/

Helaas werd het nu aangesproken reclamebudget opgebouwd in een tijd waarin het geld bij de gelovigen brutaal uit de zakken werd geklopt. Als ik het goed begrijp, transformeert men zich met a.h.w. Het Beste uit Reader's Digest tot een soort van charitatieve "feelgood" community. De ophef naar aanleiding van het boek "Apostelkind" van Renske Doorenspleet lijkt op dit resultaat een aanjagende uitwerking te hebben gehad.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• Adviseur verandercommunicatie 28-32uur, Baarn
  
  (...)
  
  
  Bron: https://www.apgen.nl/vacatures/

@all

Over verandercommunicatie gesproken; ik herinner mij de onderstaande gedachtewisseling...

(...)
De Vrije Universiteit alsook mevrouw Alma hebben schijnbaar in ruil voor de goudstaven bij het ApGen over één nacht ijs willen gaan. Nu moet het meer dan vage "gedachtegoed" in het publieke domein wetenschappelijk worden witgewassen want voor wat, hoort wat:

Amsterdam – Het College van Bestuur van de Vrije Universiteit heeft met ingang van 1 april 2020 prof. dr. Hans Alma benoemd tot bijzonder hoogleraar op de leerstoel Religieus Humanisme en Compassie aan de Faculteit Religie en Theologie (FRT). Deze leerstoel is ingesteld op verzoek van het Apostolisch Genootschap en biedt de mogelijkheid de religieus-humanistische traditie beter te bestuderen, wetenschappelijk te publiceren en docenten en studenten kennis te laten maken met het gedachtegoed van het genootschap.

Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/actueel/h ... nootschap/

Altijd heb ik mij er heel bewust tegen verzet om cynisch te worden, maar ik vind deze verdachte geldtransactie ronduit zorgwekkend.

(...)

(...)
Het apostolische gedachtegoed heeft de diepgang van een bord soep; neem een duik en je loopt een dwarslaesie op. in het eerder genoemd geheim rapport is het apostolische gedachtegoed reeds failliet verklaard. Er valt aan de VU Amsterdam simpelweg niets te witwassen. Hooguit kan men de schone schijn ophangen met (pseudo-)academische abracadabra en luchtfietserij. Ik citeer uit het gewraakte rapport:

• "Het apostolaat zoals ik het mij voorstelde zou functioneren vanuit een soort apostolisch academisch studiecentrum dat banden zou kunnen onderhouden met universiteiten. Het zou zelfs mogelijk zijn om dan ook publicaties te laten verschijnen die mee kunnen doen in het hedendaagse discours over levensbeschouwing en religie. Vanuit dit idee zou dit betekenen dat niet alleen dit college over kennis en kunde diende te beschikken (en daarvoor eerst opgeleid diende te worden); ook de plaatselijke verzorgers zouden (desnoods betaald) bijscholing dienen te ontvangen. (...), ik heb mij vergist. Want een dergelijke idee veronderstelt dat er in Baarn een zeker geloofselan dient te zijn om een dergelijke nieuwe en zeer inhoudelijke weg in te slaan. Ook in het genootschap dient er draagvlak te zijn om een dergelijk avontuur aan te gaan. In beide gevallen heb ik gemerkt dat die voorwaarden daartoe ontbreken. Een belangrijke reden voor mijn verkeerde inschatting is gelegen in het feit dat ik niet heb gezien dat het genootschap nog steeds niet klaar is met de verwerking van de periode '46-'84. Hierdoor is men nog niet toegekomen aan een realistisch perspectief over haar eigen identiteitsontwikkeling. Want nog steeds beschouwt men het eigen geloof - als het er op aan komt - niet als een geestelijke oriëntatie die in gelijke mate gestoeld dient te zijn op componenten 'cognitie', 'geloof' (transcendentie) en 'emotie', maar prevaleert het laatste boven de andere twee die nog onderontwikkeld zijn. Deze emotionele belevingssfeer ziet men nog steeds aan voor religiositeit (men spreekt in dit verband soms zelfs van 'geestelijke verdieping'), maar is dit ten enen male niet." (p30-31)

Deze vernietigende conclusie dateert van twee jaar geleden. Waarschijnlijk is het nog steeds actueel...

Ik haal dit nu aan omdat mij werd verteld dat in sommige geledingen bij het ApGen er verontwaardigd is gereageerd op wat er gaat veranderen. Overigens bleef het voor mij een wazig verhaal. Moet het ambt van apostel Wiegman aanstonds opgaan in een soort van drie-enig leiderschap? Er zouden via YouTube summiere mededelingen zijn gedaan bij een besloten "Jahresauftakt" en ergens in huiselijke kring onder het "natafelen".

Al heb ik, zij het op afstand, de ontwikkelingen bij het ApGen de laatste jaren wel gevolgd; wat een persoonlijke indruk betreft, kom ik niet veel verder dan dat ambities en pretenties verder reiken dan wat er op de kerkvloer leeft, wat in lijn is met de informatie die Zefyr in 2020 aanreikte. Het vaak mystiek aandoende taalgebruik bij het ApGen met de allures van een parallel universum bezorgt mij trouwens geregeld hoofdbrekens! Suave bewoordingen suggereren verheven ideologische sferen en men geeft hoog op van "de macht der liefde", doch... slachtoffers vangen bot.

Vorig jaar bestond het ApGen 70 jaar. De kerkleiding ziet hierbij liefst terug op een glorietijd en zij houdt de schaduwzijde ervan voor gezien. Met superlatieven worden enkelingen geprezen die het genootschap met vermeende goddelijke gaven tot grote bloei zouden hebben gebracht. Afgemeten naar geld en goed valt hier misschien weinig op af te dingen, maar de vraag komt op hoe "menselijk kapitaal" wordt gewaardeerd. De hemelhoog vereerde apostel L. Slok zag zichzelf eerst nog als een gezant aan Christus' plaats, maar aan christenen had hij geen boodschap. Die moesten niet in Christus geloven, doch in plaats daarvan het stuur aan hém uit handen geven. Vervolgens zou bij hem 't meer nooit vol zijn. Gaandeweg voelden zielen zich hierdoor emotioneel (en financieel) overvraagd. Dit leidde tot interne polarisatie en het ledental implodeert nu.

Bij het ApGen kan men wel een alsmaar mooiere wereld nastreven, maar het is bedroevend hoe men ondertussen zielen bejegent die overboord zijn geslagen doordat in het verleden voor menigeen de lat veel te hoog was gelegd. Fanatici waanden zich tegenover deze naasten(!) superieur, terwijl degenen die nú bij het ApGen de voorhoede belichamen kennelijk de liefde ontberen om de vertoonde onhebbelijkheden goed te maken. Zoiets komt neer op doorrijden na een ongeval, maar is het niet hoogst gê­nant om er geen zin in te hebben hulp te bieden aan onschuldige slachtoffers? Zoek en vind zin, zou ik willen zeggen en maak daarvan een liefhebberij. Pas hierna kun je als "liefhebber" "zinzoekers" bedienen! Geen woorden maar daden want het zullen die daden moeten zijn die ieders voornemen om een liefdevol mens te zijn, uiteindelijk bevestigen.

Dit is bij het ApGen, voorafgaande aan een kansrijke transitie, de lakmoesproef ten aanzien waarvan het voor een herkansing nog niet te laat is.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

"Veranderingsmanagement" blijkt bij het ApGen hoog op de agenda te staan. Wat kan hieraan constructief bijdragen? - en dan werkelijk vastberaden op basis van voortbewegen zónder schijn­ma­noeu­vres. Dus: door "met hart en hersenen" eerlijk en oprecht te werk te gaan.

Laat het vertrekpunt van de verkenningen die ons vooruithelpen de onderstaande opmerking zijn van prof.dr. Hans Alma, zo heb ik bedacht:

• “Ik zie in het genootschap het vermogen tot verandering, bijvoorbeeld in het loslaten van een naar binnen gekeerde houding om echt betekenisvol te kunnen zijn voor de samenleving. Die veranderingen hebben plaatsgevonden met behoud van de onderlinge verbondenheid. Dit moet breder bekend worden. Ik vind het heel leuk daarin een rol te kunnen spelen. Ik heb echt zin in deze functie.”

Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/actueel/i ... e-functie/

Binnenkort geef ik een voorzet. In­clu­si­vi­teit versus exclusiviteit. "Het belang van brandnetels" zette mij aan het denken... Wordt vervolgd.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• “Ik zie in het genootschap het vermogen tot verandering, bijvoorbeeld in het loslaten van een naar binnen gekeerde houding om echt betekenisvol te kunnen zijn voor de samenleving. Die veranderingen hebben plaatsgevonden met behoud van de onderlinge verbondenheid. Dit moet breder bekend worden. Ik vind het heel leuk daarin een rol te kunnen spelen. Ik heb echt zin in deze functie.”

Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/actueel/i ... e-functie/

@all

Het was in het najaar van 2020, toen de quote hierboven over professionele hulp van buitenaf mij opviel, Wow, dacht ik: dat is geen half werk! Wel bleef bij mij de grammofoonnaald op de langspeelplaat steken in de groef met de woorden "met behoud van de onderlinge verbondenheid" want door het boek Apostelkind en door de vele reacties daarop wist ik hoezeer juist de onderlinge verbondenheid een heel gevoelig item was. Aan bakboord waren er bij wijze van spreken door de jaren heen tallozen overboord geslagen, maar was dat aan stuurboord niet opgevallen?

Van de van oorsprong Surinaamse schrijfster Ellen Louise Ombre is het citaat: "Een en­ke­ling is een dren­ke­ling en in je een­tje kun je in Su­ri­na­me niets ver­an­de­ren, dat wordt wa­ter naar zee dra­gen." Nu vroeg ik mij af: waren het bij het ApGen brekebenen, sukkels en waaghalzen die aan bakboord het water in kieperden en hadden die dus het onheil wat ze trof aan zichzelf te wijten, of ligt het bij deze strapatsen genuanceerder? Terwijl in de media de berichtgeving over het boek Apostelkind amper was uitgeraasd, cho­queer­de apostel Bert Wiegman mij met déze passage:

• (...)
  
  Gebroken wereld
  Binnenkort zal er als opmaat naar het jubileumjaar van het Apostolisch Genootschap een boek verschijnen, dat als titel heeft Leven in liefde. Het voorwoord is geschreven door de Engelse theologe Karen Armstrong. Zij schrijft onder meer: ‘We staan voor ongekende uitdagingen. (…) Onze enige hoop is om onze krachten te bundelen, elkaar op te zoeken en onze inzichten te delen om erger te voorkomen. Wat we vooral nodig hebben, is mededogen – het vermogen om ons in te leven in de ander; we moeten de pijn kunnen voelen van onze zogenaamde vijanden en van de aarde die we dagelijks verwonden. Tegelijk lijken onze huidige problemen zo immens dat ze ons kunnen verlammen. Kiezen we voor de moed die ruimte geeft of voor de angst die verlamt?’
  
  (...)

Bron: "Elkaar willen verstaan", wekelijkse inspiratie door Bert Wiegman - 4 oktober 2020

Onze zogenaamde vijanden! - dat zijn toch hopelijk niet onze broeders en zusters die het "in de gemeenschap" niet meer konden bolwerken? De nieuw-apostolische kerkleiding schroomde voorheen namelijk niet om bij "andersdenkenden" te spreken van vijanden en tegenstanders...

Stel echter, dat er in deze samenhang geen enkele negatieve connotatie op zijn plaats is; op welke welgemeende liefdevolle handreiking mogen dan al onze naasten rekenen, die zich vanuit het Apostolisch Genootschap desondanks beschadigd weten door "grensoverschrijdend gedrag"? Dit is wat mij nog altijd bezighoudt, sinds het kerkbestuur in november 2020 in de Meldpuntregeling voor slachtoffers een drempel opwierp en men om onbekende redenen afzag van het aanvankelijk uitdrukkelijk toegezegde onafhankelijke onderzoek naar de vermeende misdragingen.

In twee berichten die nog volgen zal ik een idee opperen om "het gebrokene te verbinden" met als uitgangsgedachte "Wat zou dé Liefde doen?"

Groet,
TjerkB

[zefyr]

@TjerkB,

Het gevaar bij o.a. het Apostolisch Genootschap (en dat geldt in zekere mate ook voor de Nieuw-Apostolische Kerk!) is, dat er een sfeer wordt geschapen van 'geënsceneerde geborgenheid' (deze woorden zijn gemunt door Henk van Os, geboren op 28 februari 1938 te Harderwijk, in 'Zien is genoeg', Amsterdam 2003). Met de hoog aangeprezen apostolische cultuur, waarvan de fundamenten zijn gelegd door 'apostel' Lambertus Slok, wordt voorbij gegaan aan de valkuilen van ongelijke machtsverhoudingen en de schone schijn van de 'macht der liefde'. De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. In het afgelopen (anderhalf) jaar heb ik vele diensten en bijeenkomsten onder leiding van 'apostel' Lambertus Slok beluisterd. Ik stond dikwijls versteld (o.a. van het gezwollen taalgebruik). Ik herinner me, dat hij eens de spits afbeet door op te merken: 'Ik kom even met u babbelen.' Deze vreemde 'apostel' was inderdaad een babbelaar, die ik (dis)kwalificeer als een usurpator en proleet. Het is de 'zegen van de twijfel', als de arbeidsnaam 'apostel' binnenkort verdwijnt uit het Apostolisch Genootschap. Het is echter jammer én inconsequent, dat vooralsnog het Apostolisch Genootschap geen naamswijziging ondergaat...en dat de apostolische babbelaars, die veelal een onsamenhangend betoog houden, niet worden verruild door eloquente sprekers.

[TjerkB]

@zefyr

Over apostolische babbelaars en eloquente sprekers gesproken... Door het boek Apostelkind kwamen wij te weten hoezeer bij het Apostolisch Genootschap selectief sommige luiken open waren gezet en andere juist niet. Daarbij speelde m.i. eerder ge­raf­fi­neerd­heid een rol dan naï­vi­teit.

Ook mij frappeerde het dat de naam niet wordt veranderd, maar is het daarvoor niet ergens ook al te laat? Volgens mij is bij het ApGen een jaar of tien geleden het plan opgevat om de organisatie een boost te geven teneinde deze in het publieke domein te laten shinen. Misschien kwam dit wel vooral voort uit een enorm sterke behoefte om zich te zuiveren van de blaam die uitging van wat in het verleden sektarische toestanden waren. Niet weinigen hebben immers tekortgeschoten toen anderen het mikpunt werden van een welhaast fas­cis­toï­de verdeel- en heerspolitiek.

Omdat wij in de Nieuw-Apostolische Kerk deels met hetzelfde venijn in aanraking kwamen, herkennen wij de fnuikende machtsmechanismen. Niet zonder schroom hebben wij daar telkens opnieuw de aandacht voor gevraagd. Toch veroorzaken misstanden in sekten (!) veel onzichtbaar leed. Wat hieromtrent bij het Apostolisch Genootschap naar buiten kwam naar aanleiding van het boek Apostelkind, is echter zó schokkend dat het charmeoffensief, wat men er in gang zette, in mijn beleving elk doel voorbijschiet. De volgorde waarin men te werk gaat klopt gewoon niet.

Ik begrijp wel dat men not amused is omdat de losgemaakte publieke onrust de nagestreefde euforie tempert, maar van hoeveel karaat is bij het Apostolisch Genootschap feitelijk dé Liefde?! Voor velen was het inlevingsvermogen vanuit het ApGen op beslissende momenten van klatergoud! Mij valt het op dat woordvoerders sindsdien wel onvermoeibaar allerhande uitspraken doen, doch wat overheerst is "berouw voor de bühne" en het helpt níet om grensoverschrijdend gedrag na 1951 en passant relativerend te verdunnen in het licht van tweeduizend jaar apostolisch-zijn. Niemand is gebaat met vermijdingsgedrag ten aanzien van de bestuurlijke verantwoordelijkheid voor misselijkmakende intimidatiepraktijken.

Het bestuur wens ik toe de zaken niet mooier voor te stellen dan ze onverhoopt zijn. Echter: nodigen mooie woorden niet uit tot mooie daden?

Overigens schreef ik vorig jaar het volgende...

(...)
Eerder wist ik bitter weinig van het Genootschap en doordat ik niet ben opgevoed met vooroordelen, had ik er alle vertrouwen in dat de leidinggevenden vol­strekt be­trouw­baar zouden zijn. Voor zover ik gemeenteleden kende, vond ik ieder uitgesproken sympathiek. Ondertussen vond ik het al lastig genoeg dat in mijn eigen kerk het soms zowat een dictatuur was... Oók daar was het ongepast om kritisch te zijn. Als de apostel iets beslist, is dat "een afgebeden zaak". Punt. Uit zelfbehoud hield ik na verloop van tijd maar mijn mond want het was duidelijk dat met kritiek, hoe spontaan en goed bedoeld ook, ik mijn eigen graf groef. Nog altijd was het op de werkvloer niet tot mij doorgedrongen dat er met een soort van verdeel- en heerspolitiek werd geregeerd en hoe fnuikend dit was. Net als bij het Genootschap duurden deze intimidatiepraktijken jarenlang voort. Velen (!) gingen eronderdoor.

Dan mag het later wel zo zijn, dat bij ambtsopvolgers de scherpe randjes er geleidelijk aan vanaf gaan, maar het leed is geschied. Als diezelfde ambtsopvolgers vervolgens uitdrukkelijk degenen in bescherming nemen die ze in het zadel hielpen, klopt er iets niet. Dat is unfair; onchristelijk. Spijtig genoeg is dit precies wat er onverhoopt -met de gedoogsteun van de loyalisten- óók nog kan gebeuren. Een doorgewinterde onderzoeksjournalist prikt hier misschien doorheen, maar bij het Meldpunt zijn volgens mij de leden erin getuind.

(...)

... en in mijn forumbijdrage op "di 20 jul 2021, 18:14" in de thread "Jeroen Griekspoor: Op het tapijt gebracht - Misstanden in een gesloten geloofsgemeenschap (2021)" lichtte ik dit nog zo goed mogelijk toe.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
In twee berichten die nog volgen zal ik een idee opperen om "het gebrokene te verbinden" met als uitgangsgedachte "Wat zou dé Liefde doen?"

(...)

@all

Ter afronding van de Operatie Brandnetel: ijverig werd er argeloos onkruid gewied met als gevolg "het verraad" van weerloze apostelkinderen. Waarom ontvielen zij het Apostolisch Genootschap en daarmee niet zelden ook hun naasten? Ik kan er niets anders van maken dan dat er wel gedurig mooi werd gesproken maar er werd niet fraai naar gehandeld. Ik vond een "brandnetel", rijk onder andere aan oprechte warme liefde. Niemand nota bene zou worden bezeerd:

• (...)
  Wat steeds opnieuw als een zielehunkering uit de woorden van onze Apostel naar voren komt, is het vormen van een échte Gemeenschap met onderlinge verhoudingen die getuigen van waarachtige liefde en waardering, bij de meest uiteenlopende karaktereigenschappen. Rivaliteit, jaloersheid en dadendrang mogen allemaal blijven, mits er sprake is van een gezonde grondslag. Men mag aanbieden wat men aan capaciteiten heeft, mits het Werk ermee gediend en . . . niemand erdoor bezeerd wordt. En dat betekent in dit geval: geef het Apostolische Volk wat het nódig heeft! Wat is er meer nodig dan rust en vertrouwen? Welnu, gééf dan rust en vertrouwen, broeders-verzorgers, door zèlf voor honderd procent rust en vertrouwen uit te stralen! Dat is het proces van vereenzelviging, van groei-door-bevruchting. Alleen zó ontstaat er een eenheid, waarin de schone verscheidenheid van de mensheid volkomen gevaarloos is terug te vinden. Naarmate ieder mens zich uitstrekt naar deze wezensverhoging, zal ook Zijn wijze van denken en zullen Zijn maatstaven bij de beoordeling van het leven worden verhoogd. En naargelang de menselijke gedachten van hoger niveau worden, verwijdt zich zijn gezichtsveld en komt hij in de onbegrensde ruimte van Levenstaak op de grondslag van Liefde! Dit is de bestemming van de mens! Alleen zó raakt de mens bevrijd van zijn zucht tot zeurderig doordrammen op gebieden waar Zijn uitzicht te beperkt is.
  
  Wij zouden het zo kunnen samenvatten: wij zijn met onze Apostel een ontdekkingsreis aangevangen naar een nog nooit geëxploreerde schoonheid van de mens met Zijn specifieke gevoelens en eigenschappen van geloof, hoop, liefde, verlangen, sentiment, vertrouwen, overleggingen, vreugde, ontroering, redeneerzin, verdriet en nog zoveel meer. Gevoelens en eigenschappen waarvan er zovele traditioneel zijn verknoopt met het ongewenste, met de 'zonde', waardoor de mens zich kronkelt onder de ontstemde blikken van de zelfbedachte, rechtzinnige God. . , terwijl de milde God 'zag dat het goed was' en Zich wil verwerkelijken in Zijn Schepping, waar alles veilig is, omdat het in de juiste proporties is gedoseerd. Dát is de schoonheid van de onbeperkt goddelijke Mens!
  
  
  (…)
  Een 'liefdesverhouding' die aanleiding zou kúnnen geven tot een voorkeurssituatie, tot het kopen van sympathie door naar de mond te praten of zwart wit te noemen, is in volkomen tegenspraak met het karakter van onze Apostel. Vanaf het begin is zijn hunkering om met zijn Volk tot een verhouding van volledige liefdesovergave te komen, dan ook gebaseerd geweest op een eerlijke aanpak van alle problemen. Het was en is nog altijd: 'Ik zal U liefdevol, doch wel ronduit aantonen wat er mis is en waar de oorzaak van Uw moeilijkheden ligt. Als U dan ontzet van Uzelf, zal ik bij U zijn om U in Uw benauwdheid bij te staan. Ik zal Uw tranen drogen, ik zal U een nieuwe weg tonen, ik zal U in staat stellen die als vrij mens te betreden én ik zal in oprechte, warme liefde U voortdurend terzijde staan, hoe vaak U ook opnieuw zult falen. Denk niet dat ik anders ben en vanaf een hoogte spreek; ik ben Uw broeder!'
  
  (...)

Uit: De zegen van de twijfel, hoofdstuk "VI. Christus weer onder ons/6. De trossen los... goede vaart!" (pag. 155-157)

Kortom, maak recht wat krom is!

Groet,
TjerkB


N.B.
Graag een opmerking terzijde: het is ge­mak­ke­lijk raad te ge­ven of kri­tiek uit te oe­fe­nen, wan­neer je een kar­wei niet zelf hoeft uit te voe­ren. Aan de andere kant: bij "dienen" valt hopelijk te denken aan het zich on­der­ge­schikt ma­ken aan een col­lec­tief be­lang, niet aan "de dienst uitmaken". Desondanks zijn in het apostolische werk juist hierbij nogal eens grenzen overschreden en hebben zielen daardoor veel leed ondervonden. Als echter níet de Liefde leidend is, worden niet zelden un­fai­re mid­de­len gebruikt om iets te be­rei­ken, of zelfs om car­ri­è­re te ma­ken. Uiteraard zou in kerkelijk verband nimmer de organisatie daartoe mogen uitnodigen en vanuit de Bijbel is er al helemáál geen reden andermans goedheid te misbruiken. Toch kan zich "in de gemeenschap" onheil aandienen. Geldt dan het recht van de sterkste en staan wij er alleen voor, of is er hulp?

Dat dit onderwerp mij nog eens aan het schrijven zou zetten omdat het alom "in het midden der gemeenschap" onherbergzaam was geworden, is wel het laatste wat ik vroeger voor mogelijk hield: "in het Vaderhuis" is de kust toch veilig? Spijtig genoeg had ik dat verkeerd aangevoeld. Ik ben bekend geworden met ontluisterende feiten en omstandigheden, en met zulke ongezonde machtsverhoudingen, dat voor mij het doek viel. Elders op dit Forum en op het voormalige Forum van Bauke Moesker heb ik hierover al veel verteld. In déze forumbijdrage handelt het niet over de Nieuw-Apostolische Kerk die ik verliet, maar over het Apostolisch Genootschap. Ik ga in op hoe er nu wordt omgegaan met zielen die vragen hebben en/of hulp zoeken door wat herkenbaar voor ze was in het boek Apostelkind en door de ophef daaromheen. Misschien lost dit iets op.

Het is vaak energieverslindend als een situatie ons ontregelt en verwart. Liefhebbende mensen om ons heen zullen daar niet graag een schep bovenop doen en wie zich verantwoordelijk voelt voor de saamhorigheid op een kerkvloer, zal waken voor de belangen van de gemeenteleden. Als plaatselijke ambtsdragers eerst en vooral worden geacht loyaal te zijn jegens meerderen in een hiërarchische organisatie, gaat het hier mis. Het is eenvoudig vragen om moeilijkheden als een kerkbestuur het nut niet inziet van dienend leiderschap. Berg je dan maar als goedgelovige, zeker indien er geen hulp kan worden gezocht bij een onafhankelijke vertrouwenspersoon en/of het ontbreekt aan een solide klachtenregeling. Ook als bestuurders onvoldoende transparant te werk gaan, moet het de aangesloten leden worden ontraden dezen blindelings te vertrouwen.

Wie samenkomsten meemaakt bij het Apostolisch Genootschap zal het opvallen dat men ervan houdt zich minzaam met elkaar te onderhouden: fijn dat je er bent want je mag er zijn; wat fijn ook dat we ons ontwikkelen door te blijven "bewegen" want wij kijken niet om maar juist vooruit; wij koesteren namelijk het eigenaarschap van ons ideaal, een mooiere wereld, en dan is kniezen over een achterhaald godsbeeld tijdverspilling; onze apostel inspireert ons vanuit een gezindheid die het zuurdesem is voor onze samenleving; laat wie zingeving zoekt, zich hierin verdiepen; dan zullen wij elkaar verwonderend ontmoeten. Und so weiter und so fort, doch steevast in welluidend vocaal en termen van ge­lij­ke strek­king. Dat de buitenwacht met een zeker ongemak aankijkt tegen kennelijk aloude rituelen en gebezigd apostolisch idioom, schijnt niemand te deren.

Nadat ikzelf het boek Apostelkind ook had gelezen, raakte ik onder de indruk van honderden spontane reacties op Facebook van andere lezers. Snel werd het mij duidelijk, dat er bij het Apostolisch Genootschap gedurende een lange reeks van jaren met de knoet was geregeerd en dat dit nogal wat slachtoffers had gemaakt. Omdat de volwassenen moesten zorgen voor brood op de plank en jongeren leerplichtig waren, stond men weliswaar nog met één been in de maatschappij, maar voor de rest waren ieders gaven en krachten "in de gemeenschap" gewijd aan de apostel. Doordat men bijeenkwam in min of meer besloten samenkomsten aangezien de kerkleiding nog geen licht zag in openbare erediensten, kregen buitenstaanders er geen besef van hoezeer er toen al sprake was van psychische onderdrukking, emotionele verwaarlozing en wat dies meer zij.

Er werd veel te veel van ieders krachten gevergd, nog los van alle offers die men bracht in tijd en geld. Dit leidde tot roofbouw op gezondheid en persoonlijke relaties kwamen onder druk te staan. Ondertussen echter werd men in muzikale vervoering gebracht en waanden de gelovigen zich als uitverkorenen op hemelse hoogten. Met een plechtige toezegging aan de apostel werd deze ervan verzekerd dat ouders hun kinderen tot en met hun achttiende levensjaar zouden opvoeden met inachtneming van alles wat naar apostolische maatstaven tot hun zielenheil kon dienen. Het werd de kinderen ingeprent dat er buiten het apostolische werk om geen welbesteed leven denkbaar was. Afvalligen waren dan ook reddeloos verloren. Onbewust ontwikkelde eenieder twee afzonderlijke identiteiten: die van "geliefd apostelkind" naast die van... wereldburger.

Na de dood in 1984 van de idolaat vereerde apostel L. Slok was het gezag van de zoon die hem opvolgde, apostel J.L. Slok, minder autoritair dan het onverbiddelijke gezag zoals dat voorheen werd uitgeoefend. De veranderende samenleving met tevens de opkomst van het internet hielp er vervolgens aan mee dat geleidelijk aan de luiken opengingen, zoals men dat zelf meestal verwoordt. Mijn indruk is nu dat met name hoger opgeleide gemeenteleden in de negentiger jaren tot het inzicht kwamen dat de kerk beschamend als een sekte ten onder zou gaan indien men niet alsnog kans zou zien op enigerlei wijze in het publieke domein aanzien te verwerven. Aan financiële middelen geen gebrek. Waar men kennelijk op afkoerst is een instituut voor zingeving, van wereldformaat en academische allure op basis van een ca­fe­taria­mo­del voor zinzoekers.

Terwijl alles daartoe in stelling werd gebracht, sloeg Covid-19 toe en verscheen van Renske Doorenspleet het boek Apostelkind. Zowel het een als het ander kwam slecht uit, ook omdat bij het door het Apostolisch Genootschap gefinancierde en al bijna afgeronde promotieonderzoek van Frederique Demeijer niet aan de spraakmakende inhoud kon worden voorbijgegaan. Verder bracht de aandacht in de media voor het boek de kerkleiding nogal in verlegenheid door veelal ongezouten kritieken. Reflexmatig schoot men hierna soms al te zeer in de verdediging, wat bij slachtoffers van het onthulde grensoverschrijdende gedrag, wat voornamelijk had plaatsgegrepen in de tijd van apostel L. Slok, het ongenoegen aanwakkerde. Het was ook beslist onverstandig, dat het bestuur na een aanvankelijke toezegging afzag van een extern deskundigenonderzoek.

Met een gedegen onafhankelijk onderzoek naar de vermeende misstanden was niet nodeloos vooraf ook de integriteit van het huidige bestuur al in het geding gekomen. De geloofwaardigheid van de betrokkenen ging er trouwens ook niet op vooruit door de zogeheten Meldpuntregeling want daarmee werden de mogelijke ernst van het berokkende leed en de aan te reiken faciliteiten voor slachtofferhulp op voorhand angstvallig, driest en tegenover de te benoemen deskundige adviescommissieleden denigrerend afgekaderd. Gelijk de waard is, vertrouwt hij zijn gasten! Als er door toedoen van bestuurlijke ambtsvoorgangers in een kerkgenootschap zielen zijn beschadigd, ga je niet zó liefdeloos met dezen om. Schijnbaar vond het bestuur stiekem dat er oude koeien uit de sloot werden gehaald, voelde men zich tegengewerkt en reageerde men aldus.

Inmiddels werd het duidelijk dat bij het Apostolisch Genootschap het kerkelijke ambt van apostel komt te vervallen. Ik denk dat niemand een profeet hoefde te zijn om dit te zien aankomen. De laatste apostel die men gekend zal hebben, Bert Wiegman, zag zichzelf als "boodschapper van een gezindheid". Overigens had diens illustere ambtsvoorganger Lambertus Slok op zijn beurt al afscheid genomen van de gezindheid die Christus Jezus had (vgl. Filippenzen 2: 5). Wat volgens mij bij het Apostolisch Genootschap amper wordt begrepen, is, dat de strekking van het gebod "Heb uw naaste lief als uzelf" (vgl. Marcus 12: 31) juist ook is, dat eenieder in zichzelf dient te geloven. Daar begint het (bijna) mee voor christenen! Hoe dan ook, het zal wel altijd een netelige zaak blijven om levensvragen naar ieders tevredenheid correct beantwoord te krijgen.

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 12:15 uur]

1. • (...)
     
     Gebroken wereld
     Binnenkort zal er als opmaat naar het jubileumjaar van het Apostolisch Genootschap een boek verschijnen, dat als titel heeft Leven in liefde. Het voorwoord is geschreven door de Engelse theologe Karen Armstrong. Zij schrijft onder meer: ‘We staan voor ongekende uitdagingen. (…) Onze enige hoop is om onze krachten te bundelen, elkaar op te zoeken en onze inzichten te delen om erger te voorkomen. Wat we vooral nodig hebben, is mededogen – het vermogen om ons in te leven in de ander; we moeten de pijn kunnen voelen van onze zogenaamde vijanden en van de aarde die we dagelijks verwonden. Tegelijk lijken onze huidige problemen zo immens dat ze ons kunnen verlammen. Kiezen we voor de moed die ruimte geeft of voor de angst die verlamt?’
     
     (...)

   
   Bron: "Elkaar willen verstaan", wekelijkse inspiratie door Bert Wiegman - 4 oktober 2020

2. (...)
   Voordat het boek uitkwam, meldde een belangstellende zich met de onderstaande vraag:
   

   • Het belangrijkste is de vraag waarom de een getraumatiseerd is en de ander zielsgelukkig. Waarin verschillen die mensen. Daar valt wel iets uit te leren.

   
   Bron: Reactie op 16 mei, 2021 om 12:05 n.a.v. de aankondiging van het boek "Op het tapijt gebracht" van Jeroen Griekspoor

   
   Griekspoor laat de betrokkene hieromtrent niet in het ongewisse:
   
   

   • De apostelkinderen die in verzet kwamen of weggingen - iets dat zeer moeilijk was en veel moed vereiste - werd het extra moeilijk gemaakt. Ze werden met de nek aangekeken (‘Want je laat de Man Gods in de steek’) en hen werd te verstaan gegeven dat het aan henzelf lag, aan hun emotionele instabiliteit en gebrek aan erkenning. Waarbij de slachtoffers dus de schuld in de schoenen werd geschoven (‘blame the victim’). Een vorm van spiritueel misbruik dat ervoor zorgde dat je op zijn minst aan jezelf ging twijfelen. (p206)

   
   Volgens het apostolische gedachtegoed ben je dus een mislukkeling als je de gepropageerde heilzame uitwerking ervan niet verdraagt.
   
   (...)

3. (...)
   Omdat wij in de Nieuw-Apostolische Kerk deels met hetzelfde venijn in aanraking kwamen, herkennen wij de fnuikende machtsmechanismen. Niet zonder schroom hebben wij daar telkens opnieuw de aandacht voor gevraagd. Toch veroorzaken misstanden in sekten (!) veel onzichtbaar leed. Wat hieromtrent bij het Apostolisch Genootschap naar buiten kwam naar aanleiding van het boek Apostelkind, is echter zó schokkend dat het charmeoffensief, wat men er in gang zette, in mijn beleving elk doel voorbijschiet. De volgorde waarin men te werk gaat klopt gewoon niet.
   
   Ik begrijp wel dat men not amused is omdat de losgemaakte publieke onrust de nagestreefde euforie tempert, maar van hoeveel karaat is bij het Apostolisch Genootschap feitelijk dé Liefde?!
   
   (...)

@all

De vetgedrukte tekst in de drie quotes hierboven wil ik graag nog een keer in herinnering brengen want: hoe valt daar chocola van te maken?

• we moeten de pijn kunnen voelen
• ‘blame the victim’
• fnuikende machtsmechanismen

Mogelijk denkt men bij het ApGen intussen: kan het onderhand niet eens klaar zijn met alle kritiek? Wij zijn toch een keurig nette organisatie? En toch, en toch... wringt híer de schoen want keurig nette mensen hebben zich telkens opnieuw keurig netjes onopvallend kunnen misdragen. Nog steeds! Lambertus van Enkhuizen bezoedelde de goede naam van Jezus van Nazareth zó onopvallend dat niemand het doorhad of ingreep.

Enkele zinsneden uit de aan jonge kinderen opgelegde dictaten:

• We worden ongenietbare en onbruikbare mensen als we door welke oorzaak ook, verbitteren of ons afsluiten.
• Als wij luisteren naar Onze Apostel, kunnen wij verbittering en teleurstellingen beter verwerken. Dan ontstaan mooie verhoudingen. Thuis, in de gemeenschap en in de samenleving.
• Wij zijn de naaste voor een ieder die we ontmoeten. Vaak weten we dat we kunnen helpen maar doen dit niet.

Zowel "babbelaars" als "eloquente sprekers" lieten zich door apostel L. Slok om de vinger winden en men vond zelfs dat hij zijn tijd vooruit was. In werkelijkheid liep betrokkene zo'n tweeduizend jaar achter:

• [33] Ze kwamen in Kafarnaüm. Toen ze in huis waren, vroeg Hij hun: ‘Waarover waren jullie onderweg aan het redetwisten?’ [34] Ze zwegen, want ze hadden onderweg met elkaar getwist over de vraag wie van hen de belangrijkste was. [35] Hij ging zitten en riep de twaalf bij zich. Hij zei tegen hen: ‘Wie de belangrijkste wil zijn, moet de minste van allemaal zijn en ieders dienaar.’ [36] Hij pakte een kind op en zette het in hun midden neer; Hij sloeg zijn arm eromheen en zei tegen hen: [37] ‘Wie in mijn naam één zo’n kind ontvangt, ontvangt Mij; en wie Mij ontvangt, ontvangt niet Mij, maar Hem die Mij gezonden heeft.’
  
  [38] Johannes zei tegen Hem: ‘Meester, we hebben iemand gezien die in uw naam demonen uitdreef en we hebben geprobeerd hem dat te beletten omdat hij zich niet bij ons wilde aansluiten.’ [39] Jezus zei: ‘Belet het hem niet. Want iemand die een wonder verricht in mijn naam kan onmogelijk het volgende moment kwaad van Mij spreken. [40] Wie niet tegen ons is, is voor ons. [41] Ik verzeker je: wie jullie een beker water te drinken geeft omdat jullie bij Christus horen, die zal zeker beloond worden.
  
  [42] Wie een van de geringe mensen die in Mij geloven ten val brengt, zou beter af zijn als hij met een molensteen om zijn nek in zee gegooid werd.
  
  Uit: Marcus 9 (NBV21)

Mij lijken het dus holle frasen: "we moeten de pijn kunnen voelen van onze zogenaamde vijanden en van de aarde die we dagelijks verwonden." Goed voorbeeld doet goed volgen!

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Wat echter de onderliggende meldpuntregeling (versie 27 november 2020) betreft, vraag ik mij af hoe deskundigen op het vlak van het personenschaderecht daar tegenaan kijken:

1. Artikel 6
   Door het indienen van de aanvraag geeft de aanvrager aan akkoord te gaan met de inhoud van deze regeling.

2. Artikel 44
   De interpretatie van deze regeling is voorbehouden aan het bestuur.

3. Artikel 46
   Tegen beslissingen van het bestuur op grond van deze regeling staat geen bezwaar of beroep open.

4. Artikel 47
   Er bestaat voor de aanvrager geen aanspraak op vergoeding van kosten van rechtsbijstand.

Mij persoonlijk valt het o.m. tegen dat het kerkbestuur gekozen heeft voor een m.i. magere bezetting van de zgn. adviescommissie:

Procedure bij de adviescommissie
Artikel 11
De adviescommissie bestaat uit een door het bestuur te bepalen oneven aantal externe en onafhankelijke leden: een voorzitter, een deskundige op het gebied van de gedragswetenschappen, zoals een BIG-geregistreerd psycholoog of psychiater, als gewoon lid en een mediator of herstelcoach als gewoon lid.

Ik ben vooral niet gelukkig met de formulering "een deskundige op het gebied van de gedragswetenschappen". Dat lijkt mij te mager, gelet op de ernst van het inmiddels door talrijke getuigenverklaringen bekend geworden sektarische geweld bij dit kerkgenootschap.

(...)

P.S.

(...)
Dankzij het apostolaat, of dat nu belichaamd was in de apostelen Van Oosbree en Lambertus Slok sr. of in het nieuw-apostolische oppergezag, hoefden "wijzelf" geen onderscheidingsvermogen meer te hebben want de "Godsmannen" wisten wel wat goed voor "ons" was. How relaxed! Ik herinner mij dat er tegen ons als 14, 15-jarige confirmanten destijds werd gezegd: "Jullie beseffen wat wíj mogen bezitten, maar anderen beseffen niet wat zíj missen". Weliswaar waren wij niet béter dan die anderen, maar -uit genade- wél beter af.

Als ik nu een wens mocht doen, wat zou dat dan zijn? Ik vernam dat apostel Wiegman in diens laatste weekbrief in het ApGen ertoe had opgeroepen nu toch maar gezamenlijk onder ogen te zien, waarom zich vanuit de media onaangename gevolgen hebben aangediend. Hij sprak daarbij zelfs van slapende honden (die je normaal gesproken niet wakker maakt), zo begreep ik. Tegelijkertijd besefte ik dat (ook) hij eerder er geen kwaad in had gezien dat via de "high society" binnen zijn kerk sommigen zodanig buitenmate worden ge­fê­teerd, dat nota bene vanuit de gesponsorde academische wereld de schone schijn zo mogelijk een ultieme dienst zou worden bewezen.

Mijn wens is dat wij allen kunnen snappen dat het verknipt is om met het ene oog te huilen en tegelijkertijd met het andere te lachen:

(...)
"Hypocrisie is een van de sterkste voorspellers van afvalligheid", zo las ik op 4 april jl. in de Volkskrant, in een interview met David Maij, voorafgaande aan diens promotie (op 6 april jl. aan de Universiteit van Amsterdam) op de grondslagen van geloof in het bovennatuurlijke (titel proefschrift: Sensing supernatural agency).

(...)

Omdat ikzelf maar al te goed wéét door wat voor een hel je dán gaat, wanneer de doffe ellende je uit een droom helpt, merk ik dit op.

(...)

[TjerkB]

(...)
Het grondthema van ons "forumberaad" is volgens mij al sinds jaar en dag: verwarring. En telkens weer is er een nieuwe aanleiding...

(...)
Ooit zette een opmerking van de psycholoog René Diekstra mij hierbij aan het denken. "Verwarring maakt mensen ziek," zei hij, "en op die regel is er eigenlijk maar één 'gunstige' uitzondering, namelijk de verwarring die je voelt wanneer je verliefd bent geworden". Ik realiseerde mij hoe ongelukkig ik kon zijn met de verwarring die allerhande zaken in de kerk gedurig bij mij opriep. Doodziek werd ik daarvan! En nú moet dat maar eens he-le-maal afgelopen zijn, zo nam ik mij voor.

(...)

Dat was dus ruim negen jaar geleden. Op weg naar gezonde autonomie en liefde wacht menigeen het grimmige noodlot dat men bevrijding behoeft van trauma, angst en onmacht. Echter: waarom raken mensen eerst zo ver van huis, dat dít hun realiteit wordt?

Waarom zou je je door opdringerige types in "een (kerk)gebouw" eerst psychisch moeten willen laten verbouwen (lees: vernielen) om daarna tot het inzicht te komen dat het "gebakken lucht" was, waarmee ze je tijd en geld, je kostbare gezondheid en misschien zelfs wel de nauwelijks op de juiste waarde te schatten harmonie in je gezin hebben afgepakt? Wat waren dat voor boeven en bandieten?!

(...)

@all

Over verwarring gesproken; zou het ApGen beter af zijn met "eloquente sprekers" dan met "babbelaars", of is dit in de verste verte niet de crux?

Ik denk nog wel eens terug aan de muzikale ontmoeting op zondag 5 september 2004, waarbij de gemeenschap Amersfoort van het Apostolisch Genootschap te gast was bij de gemeenschap Amersfoort van de Nieuw-Apostolische Kerk. Foto’s hiervan staan op dit Forum. Van tevoren was er al in alle harmonie onderling overleg geweest en de koren hadden gezamenlijk gerepeteerd. Geen moment handelde het over een verschil in geloofsopvattingen, maar wat centraal stond waren onze gemeenschappelijke roots in het apostolische werk, voor sommigen bij het ApGen juist ook in het kerkgebouw aan de Utrechtseweg. Het zal niemand verbazen dat met name ook "Maak, maak u op!" werd gezongen. Niet eerder had ik dit prachtige lied met zó veel kracht en overtuiging horen zingen. Wij reikten elkaar de hand en apostel Riemers sprak verwarmende woorden. In zoverre herken ik mij erin hoe Truus Bouman-Komen de vraag beantwoordde "Hoe apostolisch is het Apostolisch Genootschap anno 2021?"

Dat er tegelijkertijd nog altijd hartzeer was over hoe in het verleden tegenstellingen soms waren beslecht, heb ikzelf pas later beter begrepen, maar wie dan te weten komt hoe in de gemeenten macht soms functioneert, hoe familieverbanden of andere loyaliteiten rond machtsposities tot misstanden kunnen leiden, komt er helaas ook achter dat het klopt: "Wie ken­nis ver­meer­dert, ver­meer­dert smart" (Prediker 1:18). Linksom of rechtsom worden wij allen ervaringen rijker, illusies armer. Dat kan héél ver gaan. "Het nieuwe fascisme zal zichzelf anti-fascisme noemen", zo haalde Gerard Reve al eens een leermeester aan. Onverhoopt kan opeens het dilemma zijn: hoe bevrijd ik mijzelf van ideologische dwingelandij? Niemand wil een labyrint in worden geloodst en verdwalen. Van het bestuur bij het ApGen valt het mij tegen dat men "kinderen van de rekening" niet zonder dralen voluit het voordeel van de twijfel gunde. Kleinmenselijk verviel men bij de Meldpuntregeling wezelachtig in mitsen en maren.

Heus, hoe verhoudt die vermaledijde Meldpuntregeling zich nu toch feitelijk tot 1 Korintiërs 13, tot "U bid ik aan, o Macht der liefde" én tot...

(...)

• • Zijn wij nog bruikbaar?
    
    Wij waren de zwijgende getuigen van slechte daden, wij zijn door de wol geverfd, wij leerden de kunst te veinzen en te spreken met dubbele tong, ervaring maakte ons wantrouwig tegenover de mensen, we konden hun vaak niet vrijuit de waarheid zeggen, zware conflicten maakten ons murw, misschien zelfs cynisch - zijn wij nog bruikbaar? Geen geniale, cynische, hautaine of geraffineerde, maar ongekunstelde, eenvoudige en eerlijke mensen zullen we nodig hebben. Zal onze innerlijke weerstand tegen alles wat ons werd opgedrongen nog sterk genoeg zijn, zal de oprechtheid tegenover onszelf nog radicaal genoeg zijn, om weer de weg te vinden naar eenvoud en eerlijkheid?
  Bron:
  Dietrich Bonhoeffer - Verzet en overgave, brieven en aantekeningen uit de gevangenis. Herziene uitgave, derde druk 2014 (ISBN 978 90 435 2411 7), Uitgeverij Kok.

(...)

Nee, het is níet stoer om aan de goede kant van de geschiedenis te willen staan door alvast "met terugwerkende kracht" in het verzet te zitten.

Groet,
TjerkB