Weigeren van het sluiten van het levensboek in het apostolisch genootschap

[Alexander]

In het apostolisch genootschap placht men na het overlijden van een lidmaat het ritueel van het sluiten van het levensboek te voltrekken. Het spreekwoordelijke levensboek bevat alle ervaringen van de overledene. Als nabestaande wil je juist herinneringen blijven ophalen, dat is bladeren in het levensboek. Hoe zo sluiten van een levensboek? Ik kan niet anders zeggen: het is een leeg ritueel. En aan lege rituelen heb ik geen behoefte.

Wat schetst mijn verbazing is dat het genootschap de nadrukkelijke wens van de familie dat om het ritueel van het sluiten van het levensboek van mijn moeder, naast zich neer durft te leggen. De reactie vanuit het genootschap was: “We nemen dit mee”. Naderhand bleek tijdens een dienst dat men vond dat we als familie “hier niet over gaan”. Wat een gedraai; wat een gebrek aan respect voor de wens van de familie. Even doorvragen dan had het genootschap geweten dat dit ook de wens van mijn moeder was. Maar, nee zo zorgvuldig is het genootschap niet. En ons informeren dat er aandacht zou worden besteed in een dienst aan het overlijden van mijn moeder: no way.

In een extra mededeling verspreidde het genootschap een bericht rondom het overlijden van mijn moeder. Deze bevatte echter fouten: de initiaal was fout, de leeftijd van overlijden was fout en de dag van overlijden was fout. En over het sluiten van het levensboek zou nadere informatie volgen terwijl we als familie eerder hadden aangegeven dit niet te willen. Het genootschap wilde kennelijk wens van de familie overrulen. Waar is de aandacht, de zorgvuldigheid en het respect gebleven?

Ik ben uit mijn vel gesprongen van boosheid. Het noopte om in de week waarin we als naaste familie de uitvaart aan het voorbereiden waren het genootschap flink de les te lezen, nogmaals aangeven dat het niet sluiten van het levensboek de wens van mijn moeder was – deze was de laatste jaren volledigheid afgehaakt en het genootschap had haar niets meer te zeggen - en een correctie te eisen en daar ook een kopie van te krijgen. Het vertrouwen was tot een dieptepunt gezakt. Een kopie van het correctiebericht werd mij in eerste instantie geweigerd zonder reden. Waarom dergelijke geheimzinnigheid? Na nogmaals daar nadrukkelijk om te verzoeken, kreeg ik het alsnog. Het genootschap vond achteraf de communicatie "naar", maar dat was allemaal niet nodig geweest als het genootschap zorgvuldig en respectvol had geopereerd. Ik hoop dat het genootschap hier een les uit trekt hoe het vooral NIET moet.

Alexander

[TjerkB]

@Alexander

Zo’n pijnlijk voorval laat zien hoe doodkalm de gewoonte wordt gevolgd. In de kerk die ikzelf verliet, overkwam mij meermalen iets soortgelijks - als onverhoopte emotionele granaatinslagen.

Ten tijde van CO­VID-19 stemde ik af op een video-uitzending, waarin de voorganger vertelde dat er familie te gast was van een overleden gemeentelid. Het levensboek van betrokkene zou tegen het einde van de dienst worden gesloten. Ik verbaasde mij erover wat voor een troosteloze formele vertoning dit toen werd. Bepaald geen hartverwarmende hul­de aan iemands na­ge­dach­te­nis. Voor personen van vermeend aanzien wordt op dit punt vast net zo doodkalm een uitzondering gemaakt. Echter; ik zou er niet van opkijken als bij het ApGen het “levensboek” stilaan wordt uitgefaseerd, zoals eerder onder meer al het rituele “eigenen” en überhaupt het apostolaat werden prijsgegeven.

Laten wij onze eigen verantwoordelijkheden maar blijven koesteren en waarmaken. In het apostolische werk waren sommigen onterecht in de gelegenheid daarmee lelijk aan de haal te gaan.

Groet,
TjerkB

[Alexander]

Als aanvulling:

Achter de rug van de directe familie om toch proberen het sluiten van het levensboek door te drukken, is niet alleen niet transparant maar ook niet respectvol en is achterbaks. Met de mededeling op woensdag dat er over het sluiten van het levensboek nadere informatie volgde, wist ik genoeg. Ze zijn aan het draaien, en dat terwijl we de maandag ervoor hadden aangegeven dat we het als familie niet wilden en het genootschap aangaf "dit mee te nemen". Ik was woest. Niet alleen vanwege het signaal dat men het sluiten van het levensboek wilde doordrukken, maar ook omdat de leeftijd van mam onjuist was, de datum van overlijden onjuist was en haar voorletter.

Dit noopte tot een email waarin ik duidelijk heb aangegeven dat ik hier boos over was en dat dit niet in lijn is met de waarden die het genootschap hoog probeert te houden. Ik heb dan ook dringend verzocht om een correctiebericht en mij daarvan een kopie te sturen. Het vertrouwen was namelijk tot een dieptepunt gezakt. Verder heb ik aangegeven dat het levensboek sluiten niet de wens van mijn moeder was - daar had het genootschap zelfs niet naar gevraagd - en dat het genootschap een officiele klacht zou krijgen als ze toch het levensboek van mijn moeder zouden sluiten en dat ik dit ook wereldkundig zou maken. In de reactie van het genootschap waren er wel excuses maar verschool men zich achter anderen die fouten hadden gemaakt en nam men niet de volle verantwoordelijkheid; het gevraagde correctiebericht zou ik niet krijgen. Waarom werd niet vermeld. Hoezo is het genootschap open en transparant? Ik heb daarop gereageerd dat ik deze geheimzinnigheid niet begreep en verwezen naar Lucas 8:17. De correctiemail bleek achteraf op donderdag te zijn verstuurd, een dag voor de uitvaart.

Als klap op de vuurpijl was de zondagsdienst. In deze dienst op 7 juli 2024 werd er aandacht aan het overlijden van mijn moeder besteed. Dat ze dit zouden gaan doen, daar hebben ze mij vooraf niet aangegeven. Tijdens deze dienst kwam de aap uit de mouw: waar de reactie eerst was ze de wens van geen sluiten van het levensboek "gingen meenemen", wilde men de wens van de familie overrulen want "daar ging de familie niet over". Waarom niet meteen helder zijn; waarom dit achterbakse gedrag, dit gedraai achter onze rug om? In het eerste gesprek over het overlijden hadden we meteen kunnen aangeven dat mijn moeder geen sluiten van het levensboek wilde, maar vragen naar wat mam wilde daar was geen sprake van. En dan krijg je als zoon van de overledenen nog de trap na dat het emailverkeer "naar" was en dat hij zich daarbij "mild uitdrukte".

Wat "naar" was, was het gedrag van het genootschap. In het jargon noemen we dit "blame the victim" en dat is een voorbeeld van het sektarische gedrag waarvan het genootschap zich nog steeds bedient. En in de correctiemail stond dat men eerder had gemeld dat het overlijdens op vrijdag had plaatsgevonden terwijl men eerder meldde dat dit op zondag was. Dit getuigt allemaal niet van aandacht, zorgvuldigheid en respect van de kant van het genootschap. Ik hoop dat het genootschap de les trekt hoe het vooral NIET moet...

Alexander

[TjerkB]

@Alexander
@all

Buitenstaanders meldden ten aanzien van het Apostolisch Genootschap in 1995 o.a. het volgende:

• EREDIENST. In de zondagse erediensten biedt de wekelijkse brief van de
  Apostel het centrale thema. Het gaat daarbij vooral om het voeden van ieders
  bewustwording bestemd te zijn om de liefdemacht van God in het eigen mens-
  zijn en in het samengaan met medemensen dichterbij te brengen. Muziek en
  zang spelen in de eredienst een belangrijke rol. Daarin vinden - wanneer daartoe
  aanleiding is - tevens de ‘heilshandelingen’ zoals de doop, de confirmatie, de
  huwelijksbevestiging en het ‘sluiten van het levensboek’ van de overledenen.
  Heilshandelingen zijn volgens Het Apostolisch Genootschap ‘eenvoudige
  symbolische handelingen, waarin zichtbaar wordt gemaakt dat men in
  verbinding is gebracht met het Vaderwezen Gods, zoals men dit in de Apostel
  mag kennen’. Deze en de vrijspraak - ook ten opzichte van elkaar - worden in
  iedere eredienst zichtbaar bevestigd in een rondgang voor het ontvangen van
  het ‘verbondteken’: een ouwel gedrenkt in wijn. De eredienst eindigt met een
  dankgebed, waarin een ieder tevens de opdracht krijgt zorg te dragen voor de
  menselijke beleefbare nabijheid Gods.

Bron: "Wegwijs in religieus en levensbeschouwelijk Nederland" van Gerard Hoekstra en Rien Ipenburg (2e druk, 1995; Kok, Kampen)

Zie ook het bericht op "vr 04 dec 2020, 16:30", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)"

Wie daarop inzoomde, zou erachter komen dat het bedoelde Vaderwezen -verbazend- veel voeten in de aarde had. Ik belichtte dit een keer zó:

(...)
Als God ooit een vinger gaf, namen sprekers in kerkelijk verband menigmaal de hele hand en "dienaren" werden... grootwaardigheidsbekleders. Allengs werden er krachttermen gebezigd als "Godsgezant", "dienaar en zegenaar", "Oberhirte" en "geistliches Oberhaupt aller neuapostolischen Christen", "Kirchenpräsident und Stammapostel" of elders "onze dierbare Levensvriend, geestelijke (of Geliefde) Leidsman, eigentijdse Christus, Gezalfde Gods, God als Apostel, Grootmacht der Liefde, Heiland der Mensheid, Inspirator, Levende Norm, Levensgids, Levensvoorbeeld, Man Gods, Mond Gods van deze tijd, Raadsman, Startpunt, Vader, Zegenaar, Zaaier, Zielenbruidegom en Zielenhelper en Zielenminnaar". Enzovoort. Goddank echter hebben velen, aan wie op deze manier het goddelijke heil werd onthouden, het toch maar geriskeerd om zichzelf te herpakken.

(...)


Uit: Bericht op "zo 14 aug 2022, 10:50", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder..."

Net zo min als ik het begrijp hoe men in de kerk van Rome omgaat met een enkele leidinggevende die tevens onschendbaar wordt gewaand, kon ik er niet over uit dat een leerling nu met alle gebezigde superlatieven boven zijn meester moest staan (vgl. Mat. 10: 24) want bovendien:

• Wee de schriftgeleerden en de farizeeën
  [1] Daarna richtte Jezus zich tot de menigte en tot zijn leerlingen [2] en zei: ‘De schriftgeleerden en de farizeeën hebben plaatsgenomen op de stoel van Mozes. [3] Houd je dus aan alles wat ze jullie zeggen en handel daarnaar; maar handel niet naar hun daden, want ze doen zelf niet wat ze jullie voorhouden. [4] Ze bundelen alle voorschriften tot een zware last en leggen die de mensen op de schouders, terwijl ze zelf geen vinger uitsteken om die te verlichten. [5] Al hun daden zijn erop gericht om door de mensen gezien te worden. Ze verbreden immers hun gebedsriemen en maken de kwastjes aan hun kleren langer, [6] ze verlangen een ereplaats bij feestmaaltijden en in synagogen, [7] en hechten eraan op het marktplein eerbiedig begroet te worden en door de mensen rabbi genoemd te worden. [8] Jullie moeten je niet rabbi laten noemen, want jullie hebben maar één meester, en jullie zijn elkaars broeders en zusters. [9] En noem niemand op aarde vader, want jullie hebben maar één vader, de Vader in de hemel. [10] Laat je ook geen leraar noemen, want jullie hebben maar één leraar, de messias. [11] De belangrijkste onder jullie zal jullie dienaar zijn. [12] Wie zichzelf verhoogt zal worden vernederd, en wie zichzelf vernedert zal worden verhoogd.
  [13] Wee jullie, schriftgeleerden en farizeeën, huichelaars, jullie versperren de mensen de toegang tot het koninkrijk van de hemel. Zelf gaan jullie er niet binnen, maar jullie houden ook degenen die er willen binnengaan tegen.
  
  Uit: Matteüs 23 (NBV21)

Voor de duidelijkheid wilde ik hierboven de context niet weglaten. (...) Wat ik wilde zeggen, is: leven onze ouders niet ook voort in onszelf? Niet graag zou ik hun nog altijd zo betekenisvolle inbreng in mijn eigen leven ooit over het hoofd willen zien. Voor mij blíjft dat een godsgeschenk, hoewel wij allen wel degelijk gebaat zijn met een reëel beeld van onze opvoeding: sommige ex­pe­riën­ties misstaan ten enenmale in élke etalage.

Groet,
TjerkB


P.S.
Het woord "ervaringen" vond ik bij nader inzien te kort door de bocht en ondervinding hoeft werkelijk níet per se de beste leermeester te zijn. In een opvoedingssituatie is het lang niet altijd zonder meer het gezag van heiligen, waaraan kinderen zijn toevertrouwd. Serieus: valt er voor wie zich op een kerkvloer dan onbekommerd met een hoofdletter Vader laat noemen, te marchanderen met de beschermwaardigheid van één Kind? Wat wij in de apostolische beweging onder ogen hebben te zien bij Kinderen die daarin opgroeiden, zijn bepaald niet enkel "krassen op de ziel". Autoriteiten oordeelden "dat er uit het verleden is geleerd", maar mochten Kinderen-Van-De-Rekening al "de gezindheid van Christus" ervaren?

[TjerkB]

(...)
In het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet passeert o.a. het fenomeen 'gaslighting' de revue. Vandaag opende het dagblad Trouw bij de rubriek boekrecensie met de ronkende kop 'Eindelijk een boek dat goed uitlegt was 'gaslighting' is': Gaslighting van Kate Abramson, Horizon, 224 blz., EUR 22,94

(...)


Uit: Bericht op "wo 03 jul 2024, 23:52", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)"

@Alexander
@all

"Gaslighting is niet iets wat de sociale structuren doen, maar iets wat mensen doen met die sociale structuren", las ik zojuist op pagina 77 van dit -inderdaad ook omtrent de bij tijd en wijle hoogst verraderlijk gebleken machtsmechanismen in het apostolische werk- verhelderende boek. Al zal ik het minstens twee keer moeten lezen; ook ik vind het nú het al een aanrader.

• Sirach 37
  
  [1] Elke vriend zal zeggen: ‘Ik ben je vriend,’
  maar sommige zijn het alleen in naam.
  [2] Is het geen dodelijk verdriet
  als een boezemvriend in een vijand verandert?
  [3] Verdorven gezindheid, waar kom je vandaan,
  jij die de aarde bedekt met bedrog?
  [4] De ene vriend verheugt zich over de vreugde van zijn vriend,
  maar in tijden van tegenspoed keert hij zich tegen hem.
  [5] De andere vriend zwoegt samen met zijn vriend voor voedsel,
  en in tijden van oorlog verdedigt hij hem met zijn schild.
  [6] Houd een vriend altijd in gedachten,
  vergeet hem niet in tijden van voorspoed.
  [7] Elke raadgever prijst zijn eigen raad,
  maar sommige denken alleen aan zichzelf.
  [8] Wees op je hoede voor iemand die raad geeft,
  ga eerst na wat zijn belang is;
  zijn raad kan ook op eigen voordeel zijn gericht.
  Geef je lot niet in handen van iemand die tegen je zegt:
  [9] ‘Je bent op de goede weg,’
  maar die enkel toekijkt als je wat overkomt.
  [10] Vraag geen raad aan wie jou niet recht in de ogen kijkt,
  geef geen raad aan wie jaloers op je is.
  
  (...)
  
  [13] Volg de raad van je eigen verstand,
  er is voor jou geen betrouwbaarder raad.
  [14] Het verstand van een mens heeft soms meer te zeggen
  dan zeven wachters op een uitkijktoren.
  [15] En bid bij dit alles tot de Allerhoogste
  dat Hij je op de juiste weg leidt.
  [16] Ieder werk begint met overleg,
  aan elke daad gaat een plan vooraf.
  [17] Het hart zet verschillende sporen uit,
  [18] vier dingen rijzen eruit op:
  goed en kwaad, leven en dood,
  maar altijd weer is het de tong die beslist.
  [19] Er zijn slimme mannen die velen onderwijzen,
  maar zichzelf niet tot nut zijn.
  
  (...)

Hoewel handelend over een geheel ander "dreigingsniveau", wil ik toch ook nog noemen "... trotzdem Ja zum Leben sagen" van Viktor E. Frankl.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
In een opvoedingssituatie is het lang niet altijd zonder meer het gezag van heiligen, waaraan kinderen zijn toevertrouwd.

(...)

@Alexander
@all

Over opvoeden gesproken - op de laatste pagina vanochtend viel mijn oog in de krant op een prachtig stukje proza. Met een hink-stap-sprong:

• Ik dacht altijd dat opvoeden zo'n beetje vanzelf ging. Je zegt drie keer 'stop, dat mag niet' en de vierde keer weten ze het en hoef je niets meer te zeggen.
  
  (...)
  Die kinderen weten ook wel dat als ze zich in winkels en restaurants net zo zouden gedragen als thuis, niemand het meer in zijn hoofd zou halen om aan kinderen te beginnen. Dus houden ze zich in en bewaren hun smerige praktijkjes voor thuis.
  
  (...)
  Er zijn een heleboel dingen die je als ouder niet moet doen: waarschuwen, adviseren, steekhoudende argumenten aanvoeren en dat soort heel voor de hand liggende opvoedgereedschappen waarvan weldenkende mensen zich al honderden jaren bedienen. In plaats daarvan interpreteer je.
  
  (...)

Bron: De Volkskrant 11 juli 2024 | Pagina 48

Echter, mijn gedachten dwaalden af naar het onderstaande...

(...)
Wat schetst mijn verbazing is dat het genootschap de nadrukkelijke wens van de familie dat om het ritueel van het sluiten van het levensboek van mijn moeder, naast zich neer durft te leggen. De reactie vanuit het genootschap was: “We nemen dit mee”. Naderhand bleek tijdens een dienst dat men vond dat we als familie “hier niet over gaan”.

(...)
Ik ben uit mijn vel gesprongen van boosheid.

(...)
Ik hoop dat het genootschap hier een les uit trekt hoe het vooral NIET moet.

(...)

Een en ander combinerend, kwam ik uit bij wat ik las in het boek over Gaslighting: "Als je van iemand houdt, wil je zijn/haar pijn verlichten."


Het raakte mij namelijk, toen ik erover nadacht wat er in de afgelopen week toch écht was gebeurd:

(...)
Ik was woest. Niet alleen vanwege het signaal dat men het sluiten van het levensboek wilde doordrukken, maar ook omdat de leeftijd van mam onjuist was, de datum van overlijden onjuist was en haar voorletter.

Dit noopte tot een email waarin ik duidelijk heb aangegeven dat ik hier boos over was en dat dit niet in lijn is met de waarden die het genootschap hoog probeert te houden.

(...)
In de reactie van het genootschap waren er wel excuses maar verschool men zich achter anderen die fouten hadden gemaakt en nam men niet de volle verantwoordelijkheid; het gevraagde correctiebericht zou ik niet krijgen.

(...)
En dan krijg je als zoon van de overledenen nog de trap na dat het emailverkeer "naar" was en dat hij zich daarbij "mild uitdrukte".

(...)

Natuurlijk kennen wij nu vast niet elk detail, maar wat een contrast tussen praktisch apostolisch-zijn en alle hoogdravende theorieën eromheen: iemand lijdt pijn, uit onverwachte hoek komt daar een mokerslag overheen en dan slaat vanuit diezelfde hoek ook nog de machtsdynamiek toe!

Is dat niet gewoon kwadratisch onnadenkend en verkeerd? Op de een of andere manier regeert er dan een rare (branche)vreemde mogendheid. Dan kun je vervolgens wel weer meteen sorry zeggen en dat het zo niet was bedoeld, maar iedereen geeft zich over aan een systemisch defect.

In mijn eigen geloofsgemeenschap destijds heb ik juist voor dit soort van volstrekt overbodige en ronduit verwoestende ellende váák aandacht gevraagd, maar telkens opnieuw botste ik op een muur met prikkeldraad van verpletterend eenrichtingverkeer, én: de arrogantie van de macht.

Naar mijn vaste overtuiging is het met name ook tegen die achtergrond dat in het apostolische werk tallozen van elkaar vervreemd zijn geraakt.


Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
... verpletterend eenrichtingverkeer, én: de arrogantie van de macht.

Naar mijn vaste overtuiging is het met name ook tegen die achtergrond dat in het apostolische werk tallozen van elkaar vervreemd zijn geraakt.


(...)

@Alexander
@all

In de Van Dale valt het volgende na te lezen:

• zich ver­vreem­den (van …)
  lang­za­mer­hand een gees­te­lij­ke af­stand (tot zijn om­ge­ving, zijn vrien­den) doen ont­staan, waar­door iem. geen be­trok­ken­heid meer voelt met zijn om­ge­ving, zijn vrien­den

Het zal maar je ouders betreffen, je kinderen of je broers en zussen! Toen ik ooit het onderstaande te weten kwam, kon ik het amper geloven:

• Gott hat Wege in der Wüste
  Gott hat Wege in der Wüste - Die verstoßenen Kinder der Neuapostolischen Kirche. Eine Dokumentation der Abspaltungen der Neuapostolischen Kirche (1863 - 2000) ist der Titel eines Buches von Hans-Eduard Winter.
  
  Inhaltsverzeichnis
  1. Inhalt
  2. Autor
  3. Auflagen
  4. Kritik
  
  Inhalt
  Winter führt in dem Buch über 120 Abspaltungen bzw. Trennungen von der Neuapostolischen Kirche bzw. Allgemeinen christlich apostolischen Mission auf. Das Buch gilt als Standardwerk über die apostolischen Gemeinschaften und Vereinigungen.
  
  (...)

Bron: https://www.apostolische-geschichte.de/ ... W%C3%BCste

In nog geen 150 jaar ruim 120 afsplitsingen en scheuringen! Wat dát met mensen heeft gedaan, laat zich volgens mij met geen pen beschrijven.

Niettemin, in een vrij bekend naslagwerk over kerken in Nederland berichtten de auteurs in 1995 over het Apostolisch Genootschap als volgt:

Apostolisch Genootschap, Het, werd in 1951 opgericht als een vernieuwde
voortzetting van het apostolische werk, dat in 1863 in Nederland was begonnen.
Het is een religieus geïnspireerde werkgemeenschap die zich ten doel stelt voort
te bouwen op de grondslag, die door Jezus van Nazareth werd gelegd. Het
Apostolisch Genootschap beweegt zich in de traditie van de *apostolischen,
waaruit het als een van de vele geloofsgemeenschappen is ontstaan, hoewel het
wel op een aantal punten met deze verschilt.

Het Apostolisch Genootschap beschouwt zich als de legitieme voortzetting van
apostel F.W. Schwartz (1815-1895), die de grondlegger is van het apostolische
werk in Nederland. Apostel Lambertus Slok (1904-1984) was oorspronkelijk
districtsoudste van de *HAZEA (Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de
Eenheid der Apostelen). Apostel J.H. van Oosbree (1862-1946) wees in zijn
testament Slok tot zijn opvolger aan. Stamapostel J.G. Bischoff ging hier echter
niet mee akkoord en benoemde J. Jochems tot apostel. Een langdurige
rechtsprocedure kwam op gang. Tenslotte besloot de Hoge Raad in 1951 dat
Slok niet rechtsgeldig was benoemd. Evenwel bleven 25.000 van de 30.000
leden van de HAZEA Slok trouw, traden uit en stichtten Het Apostolisch
Genootschap. Na zijn dood werd hij opgevolgd door zijn zoon J.L. Slok. De
eigenlijke achtergrond van het conflict lag in het toenemende verschil in
geloofsopvatting tussen de apostolischen in Nederland en Duitsland. De voor
die tijd zeer vooruitstrevende opvattingen en werkwijze van apostel J.H. van
Oosbree speelden hierbij een belangrijke rol, terwijl de apostolischen in
Duitsland meer vasthielden aan de traditionele opvattingen uit het verleden:
Jezus zou spoedig en op bovennatuurlijke wijze op aarde komen; de
apostolischen zouden als een uitverkoren volk zijn komst moeten voorbereiden.
In Nederland hechtte men daarentegen veel waarde aan de oorspronkelijke
bezieling en pleitte men voor op de praktijk van het leven gericht geloof van
de eerste christengemeenten.

Het Apostolisch Genootschap telt 22.981 (1994) ingeschreven leden, verspreid
over geheel Nederland met ca. 90 gemeenten.

(...)


Bron: "Wegwijs in religieus en levensbeschouwelijk Nederland" van Gerard Hoekstra en Rien Ipenburg (2e druk, 1995; Kok, Kampen)

Zie ook het bericht op "vr 04 dec 2020, 16:30", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)"

De via het Apostolisch Genootschap kennelijk ingewonnen informatie bracht dus de "vaststelling" mee: "In Nederland hechtte men daarentegen veel waarde aan de oorspronkelijke bezieling en pleitte men voor op de praktijk van het leven gericht geloof van de eerste christengemeenten."

Nadat er van dat naslagwerk later nog een herziene druk verschenen was, meldde men vanuit de Raad van Kerken en passant het onderstaande:

648 Kerken
Gepubliceerd op 13 maart 2008

Nederland telt meer dan 648 kerken en kerkelijke genootschappen. Althans: zoveel kerken staan opgesomd in het onlangs verschenen Handboek Christelijk Nederland. De vele kerken zijn uiting van het verlangen om het evangelie in de eigen (sub)cultuur een plaats te geven, meent de algemeen secretaris van de Raad van Kerken [drs. ing. Klaas van der Kam; TB]. De kracht daarvan is het authentieke geluid. De zwakte het verlies aan eenheid en gevoel voor identiteit die men kan ontlenen aan de gemeenschap.

——————————–

OVER TRENDS IN NEDERLAND BIJ 648 KERKEN

Het verhaal gaat van een drenkeling die op een onbewoond eiland terecht kwam. Hij bouwde er drie hutten. Na verloop van tijd werd hij ontdekt door zeelieden, die hem redden. “Waar zijn die hutten voor”, vroegen ze de drenkeling. “Nou”, zei de man, “die ene hut is mijn woonhuis en de andere hut is mijn kerk.” “En waar is die derde hut dan voor”, vroegen de zeelieden. “Wel”, zei de man, “dat was mijn kerk voordat ik samenkomsten ben gaan beleggen in die nieuwe kerk.” Kerkscheuringen lijken de Nederlander in het bloed te zitten. Hoe dicht de anekdote bij de waarheid zit, ontdekte ik, toen ik van de auteurs van Handboek Christelijk Nederland vernam dat er inderdaad een eenmanskerk schijnt te bestaan in de buurt van Den Helder. Achteraf begrijpelijk: Verschillende geseculariseerde christenen in Nederland hebben weliswaar hun ouderlijke kerk de rug toegekeerd, maar zijn toch niet ongelovig of onkerkelijk geworden. Ze geloven op hun eigen manier in hun eigen eenpersoonskerk. Wij in het Westen hebben de neiging om ‘eenheid’ te associëren met ‘alleenheid’, om er daarna het label op te plakken van ‘vrijheid’.

Toen de uitgever mij inzage gaf in het Handboek Christelijk Nederland wist ik niet of ik er blij mee moest zijn of eerder teleurgesteld. Het is een mooi boek geworden. Het laat zich doorbladeren zoals je internetpagina’s afstruint. Tegelijk schrik je als je ziet hoeveel kerken er genoemd worden. Ik telde er 648.

(...)


Bron: https://www.raadvankerken.nl/nieuws/2008/03/648-kerken/

Uiteindelijk kun je je dus altijd nog aansluiten bij de Raad: eenheid in verscheidenheid en samen staan we sterk tegenover de andersdenkenden.

De andersdenkenden - zijn dat degenen die het nog niet zouden begrijpen? Moet al dezen nog worden bijgebracht wat Liefde! daadwerkelijk is?

Maar: hadden wij in het apostolische werk eigenlijk zélf de Liefde!, "de liefde des Vaders" wel te verstaan, al zaligmakend genoeg onder de knie?

Van het Apostolisch Genootschap wist ik destijds vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk alléén... "dat men zich had afgewend van de Stamapostel". Dat leek mij onverstandig:

• Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten.
  
  Uit: 1 Korintiërs 13: 11 (NBV21)

Terwijl ik aannam dat "de dienaren die ons voorgaan" in Liefde! en met het diepst mogelijke ontzag voor de werkzaamheid van de Heilige Geest alles onderzochten en daarvan in "de gemeenschap" het goede met ons deelden (vgl. 1 Tes. 5: 21), kwamen er bij mij, zoals ook in het tv-programma "Keuringsdienst van Waarde", gaandeweg spontaan doch alsmaar méér brandende vragen op over de aangereikte -geestelijke- kost. Dus nog volledig los ervan hoe sommigen eigenzinnig omgingen met offergaven door auto's te schenken, een "rusthuis" te bouwen, enzovoort.

Bij alles wat ik te weten kwam, twijfelde ik bij voorkeur eerst nog heel lang aan mijzelf want voor al deze "dienaren" had ik oprecht véél respect.

Net als wat er naar voren kwam in het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet, zag ik het echter telkens verkeerd; volgens véle "dienaren". (...) Wie dienden zij feitelijk? Mij werd duidelijk: l’histoire se répète. Blijkbaar moet de mensheid eerst fouten maken om daarna pas iets te leren.

Groet,
TjerkB

[kwiebuz]

@alexander allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Wat een nare ervaring juist in de tijd dat je je zou moeten kunnen bezighouden met het afscheid nemen en het doorleven van rouw. Het geeft een gebrek aan empathie weer waar het apgen zo de mond vol van heeft. Het is een misplaatst morele verhevenheid dat nog steeds rondspookt in het apgen. Men denkt nog steeds het monopolie op het "juiste" te bezitten en heeft de les van reflectie waar men zichzelf echt ter discussie durft te stellen helaas nog steeds niet geleerd. En dat is treurig om te constateren zeker na al het "gedoe" van de afgelopen jaren. Ik ben benieuwd of je nog verdere stappen van plan bent om te nemen. Dank voor het delen van je persoonlijke verhaal, in mijn ogen is het in openbaarheid brengen van misstanden in het apgen de enige manier om verandering te forceren binnen het apgen. Weg met die mantel der liefde!

Hartelijke groet!

[Alexander]

@kwiebuz en anderen:

Ik ga het hierbij niet laten.Dit kan ik niet over mijn kant laten gaan Ik heb de vertrouwenspersoon geconsulteerd en ga met haar de mogelijke stappen bespreken.

Alexander

[Baldwins51]

Inderdaad een hele nare ervaring in een tijd dat je wel wat anders aan je hoofd hebt dan strijd met het ApGen. De woorden "daar gaat de familie niet over" hebben mij aan het denken gezet. Wellicht is het te verdedigen dat men binnen het genootschap zélf kan bepalen óf en hoe men een overleden gemeentelid wil herdenken. Maar daarnaast is iets anders volgens mij veel belangrijker: Als je je mond vol hebt van "de liefde" en "in liefde werken aan een menswaardige wereld" verheven hebt tot motto, is het natuurlijk van groot belang hoe liefdevol en respectvol je omgaat met de nabestaanden van je gemeentelid. Praatje en plaatje moeten overeen stemmen! Volgens mij heb je als ApGen gewoon de (laatste) wens van je gemeentelid en de nabestaanden te respecteren. Dat laatste moet n.m.m. altijd prevaleren boven het eventuele gelijk van "daar gaat u niet over".