Wohin soll ich mich wenden (Franz Schubert) - opnieuw 'kalibreren' of...? Opmerkelijke vragen?

[TjerkB]

@all

De Bijbelse dagteksten voor vandaag (bij de Evangelische Broedergemeente):

• Hij geneest wie gebroken zijn
  en verzorgt hun diepe wonden.
  
  Uit: Psalm 147: 3 (NBV21)

• ... Door zijn striemen bent u genezen.
  
  Uit: 1 Petrus 2: 24 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

In aansluiting aan mijn vorige bericht - de Bijbelse dagteksten (bij de Evangelische Broedergemeente) voor déze nieuwe dag:

• U omsluit mij, van achter en van voren,
  U legt uw hand op mij.
  
  Uit: Psalm 139: 5 (NBV21)

• [27] Het was Gods bedoeling dat ze Hem zouden zoeken en Hem al tastend zouden kunnen vinden, aangezien Hij van niemand van ons ver weg is. [28] Want in Hem leven wij, bewegen wij en zijn wij...
  
  Uit: Handelingen 17 (NBV21)

Graag licht ik toe om welke reden ik mij aangesproken voelde door wat ik gisteren las en nu ook vandaag. Als je soms vanuit de (invallende) duisternis weer op zoek bent naar het licht, kun je wel even een handreiking gebruiken, zo is mijn ervaring. Wat mij opviel, is, dat het in Psalm 147 handelt over "gebroken zijn" en "diepe wonden". Daar ging de aandacht dus naar uit; lang geleden. Toen al! Door een ansichtkaart met daarop een Bijbeltekst (in 1975 viel mijn oog daarop, in een boekwinkel), herinner ik mij in deze zelfde samenhang ook nog altijd Ezechiël 34:

• [15] Ikzelf zal mijn schapen weiden en ze laten rusten – spreekt God, de HEER. [16] Ik zal naar verdwaalde dieren op zoek gaan, verjaagde dieren terughalen, gewonde dieren verbinden, zieke dieren gezond maken (...) Ik zal ze weiden zoals het moet.

En nog vaker komt dit bemoedigend in de Bijbel terug. Voor mij is er géén ander Evangelie (vgl. Galaten 1: 7). Ik had gehoopt dat het in mijn kerk in de kern juist hierom zou mogen gaan en dat wij eerst maar eens aan de slag gingen met de liefde van God. Preciezer nog: ik zag geen belangrijker "dagwerk voor de Heiland" als méér "de moeite waard". Ik kon het werkelijk NIET verdragen als in mijn kerk naasten NIET voor vol werden aangezien; door nota bene "dienaren" die zich zelfs zegenaars lieten noemen, van wie er in de verste verte geen zegen te bekennen viel.

Oprecht op zoek naar lichtpuntjes heb ik, soms ook dwalend "ver van Zijn huis", in forumbijdragen verslag gedaan van talrijke omzwervingen. Kalibrerend kwam er veel bruikbaars op mijn pad. Hoe houden wij het vol op de geloofsweg? Laat het volgende een geruststelling mogen zijn:

• Maar het fundament dat God gelegd heeft, ligt onwrikbaar vast en draagt het opschrift: ‘De Heer weet wie Hem toebehoren’ en ‘Laat ieder die de naam van de Heer noemt, onrecht uit de weg gaan’.
  
  Uit: 2 Timoteüs 2: 19 (NBV21)

Veel ingewikkelder is het niet: "Zijn w'oprecht in onze wegen, dan ons pad verlicht steeds is" (uit het 4e couplet van lied 501, NAK-gezangboek)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Sinds ik het niet meer uithield om in mijn kerk te fungeren als een soort van op afstand bestuurbaar decorstuk, viel er nogal wat te "kalibreren". Ondertussen had ik trouwens helemaal geen reden om mijn geloof aan de wilgen te hangen. Ik had alleen níets aan de verwarring die er volgens mij was ontstaan. Maar waar zat hem dat in? Daarover heb ik de laatste dagen nog eens goed nagedacht. Zo kwam ik uit bij déze schriftlezing...

1. Het wangedrag van de zonen van Eli
   [12] De zonen van Eli waren mannen die nergens voor terugdeinsden. Ze trokken zich niets van de HEER aan [13] en maakten misbruik van het recht dat priesters hadden op een deel van de offergaven. Wanneer iemand een offerdier liet slachten, dan kwam er als het vlees gaar was een priesterknecht met een drietandige vork. [14] Daarmee prikte hij in de pot, de pan, de ketel of de schaal, en alles wat aan de vork bleef hangen, eigende de priester zich toe. Zo verging het alle Israëlieten die in Silo kwamen offeren. [15] Sterker nog, soms kwam de priesterknecht al voor er rook van het vet opsteeg eisen: ‘Geef het vlees aan de priester om het te roosteren. Maar wel rauw; bereid vlees wil hij niet!’ [16] Als dan degene die aan het offeren was antwoordde: ‘Wacht tenminste tot er rook van het vet komt, dan kunt u nemen wat u hebben wilt,’ zei de knecht: ‘Geef op! Anders neem ik het met geweld!’ [17] De HEER nam het wangedrag van Eli’s zonen zeer hoog op; ze toonden geen eerbied voor de gaven die de HEER toekwamen.
   
   Uit: 1 Samuël 2 (NBV21)
   .
2. [7] Israël is de wijngaard van de HEER van de hemelse machten,
   de gekoesterde planten zijn de inwoners van Juda.
   Hij verwachtte recht, maar oogstte onrecht,
   Hij zocht rechtsbetrachting, maar vond rechtsverkrachting.
   
   Uit: Jesaja 5 (NBV21)
   .
3. [16] Dit zegt de HEER:
   Je staat op een kruispunt, kijk goed!
   Vraag na hoe de oude wegen liepen.
   Welke weg leidt naar het goede?
   Sla die in, en vind rust.
   Maar zij zeggen: “Dat doen wij niet.”
   [17] Ik stel wachters over jullie aan,
   let op het geluid van hun ramshoorn.
   Zij zeggen: “Dat doen wij niet.”
   
   Uit: Jeremia 6 (NBV21)
   .
4. [34] Dan zal de koning tegen de groep aan zijn rechterzijde zeggen: “Jullie zijn door mijn Vader gezegend, kom en neem deel aan het koninkrijk dat al sinds de grondvesting van de wereld voor jullie bestemd is. [35] Want Ik had honger en jullie gaven Mij te eten, Ik had dorst en jullie gaven Mij te drinken. Ik was een vreemdeling en jullie namen Mij op, [36] Ik was naakt en jullie kleedden Mij. Ik was ziek en jullie bezochten Mij, Ik zat gevangen en jullie kwamen naar Mij toe.” [37] Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden: “Heer, wanneer hebben wij U hongerig gezien en U te eten gegeven, of dorstig en U te drinken gegeven? [38] Wanneer hebben wij U als vreemdeling gezien en opgenomen, U naakt gezien en gekleed? [39] Wanneer hebben wij gezien dat U ziek was of in de gevangenis zat en zijn we naar U toe gekomen?” [40] En de koning zal hun antwoorden: “Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de geringsten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan.”
   
   Uit: Matteüs 25 (NBV21)
   .
5. [7] (...) Om te verhinderen dat ik mezelf zou verheffen, werd mij een doorn in het vlees gestoken: ik word gekweld door een engel van Satan. [8] Ik heb de Heer driemaal gesmeekt ervoor te zorgen dat hij bij me wegging. [9] Zijn antwoord was: ‘Je hebt genoeg aan mijn genade, want mijn kracht openbaart zich juist ten volle wanneer iemand zwak is.’
   
   Uit: 2 Korintiërs 12 (NBV21)
   .
6. Geloven en doen
   [19] Geliefde broeders en zusters, onthoud dit goed: ieder mens moet zich haasten om te luisteren, maar traag zijn om te spreken, traag ook in het kwaad worden. [20] Want de woede van een mens brengt niets voort dat in Gods ogen rechtvaardig is. [21] Wees daarom zachtmoedig en leg alle verdorvenheid en elk denkbaar wangedrag af. En aanvaard zo de boodschap die in u is geplant en die u kan redden. [22] Vergis u niet: alleen horen is niet genoeg, u moet wat u gehoord hebt ook doen. [23] Want wie de boodschap hoort maar er niets mee doet, is als iemand die het gezicht waarmee hij is geboren in de spiegel bekijkt: [24] hij ziet zichzelf, maar zodra hij wegloopt is hij vergeten hoe hij eruitzag.
   
   Uit: Jakobus 1 (NBV21)
   .
7. [9] Hierna zag ik dit: een onafzienbare menigte, die niemand tellen kon, uit alle landen en volken, van elke stam en taal. In het wit gekleed en met palmtakken in hun hand stonden ze voor de troon en voor het lam. [10] Luid riepen ze: ‘De redding komt van onze God, die op de troon zit, en van het lam!’ [11] Alle engelen stonden om de troon en de oudsten en de vier wezens heen. Ze wierpen zich neer voor de troon en aanbaden God [12] met de woorden: ‘Amen! Lof, majesteit en wijsheid, dank en eer en macht en kracht komen onze God toe, tot in eeuwigheid. Amen.’
   
   Uit: Openbaring 7 (NBV21)

Groet,
TjerkB


P.S.
Voorafgaande aan de (tweede) Europese Informatieavond op 4 december 2007 was jarenlang en allerwegen er indringend voor gepleit alsnog compassie te hebben met zielen van wie de nieuw-apostolische kerkleiding zich in het verleden genadeloos in haar registers had ontdaan! Ook ik had mij (op 6 januari 2006) hierover tot het bestuur gewend, echt met een handreiking. Elke reactie bleef uit, zelfs nadat ik eraan herinnerde. Kort voordat het bedoelde evenement ontaardde in een "Desinformatieavond", koos ik ervoor het onderstaande publiekelijk kenbaar te maken:

De reden ervan dat ik dit nu nog eens aanhaal is eenvoudig dat verantwoordelijken werkelijk níet thuisgaven, juist als het ging om zielzorg.

[TjerkB]

@all

Laat ik geen uitvluchten zoeken want ik heb mijn gezin tekortgedaan en niet in de laatste plaats ben ik ook dank verschuldigd aan Gerrit Sepers:

Laten wij allen maar in liefde blijven kalibreren!

Groet,
TjerkB


P.S.

[TjerkB]

• Leef volgens de wil van God
  [1] Broeders en zusters, met een beroep op Gods barmhartigheid vraag ik u om uzelf als een levend, heilig en God welgevallig offer in zijn dienst te stellen. Dat is de ware eredienst die van u wordt gevraagd. [2] U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar u veranderen door uw gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God wil en wat goed, volmaakt en Hem welgevallig is.
  
  Uit: Romeinen 12 (NBV21)

@all

Nog in aansluiting aan mijn bericht van gisteren...

Het is volgend jaar zo'n 40 jaar geleden dat ik in mijn kerk werd geattendeerd op een functie bij de boekhouding op de Centrale Administratie, "de C.A.". Ik nam die baan toen aan omdat het mij nuttig werk toeleek en het arbeidsklimaat zou vast niet tegenvallen! Toch pakte het anders uit want als ik naga hoe het mij is vergaan, vielen er nogal wat ongerijmdheden te verstouwen, op mijn werk maar tegelijk ook constant in de kerk. Als op beslissende momenten die ook naasten raken een gerechtvaardigd vertrouwen op goed werkgeverschap onderuit wordt gehaald en/of op herderlijke verzorging in een kerkgemeente, moet je namelijk nog steeds zélf blijven nadenken. Ik had domweg niet onbeholpen moeten blijven voortploeteren. Leeggezogen stopte ik te laat met dat werk, net als met de kerk. IJdele hoop en dweilen met de kraan open werden dure lessen. Zielzorg in deze kerk houdt helaas in dat lagere dienaren hogeren napraten en dat iedereen doorkrijgt en doet wat al deze "zegenaars" zeggen. Dát werd de m.i. verdorven realiteit van wat fanatiek ontaardde in een kil businessplan voor de benauwende nieuw-apostolische geloofspraktijk. Verantwoordelijken die het ongemak kunnen helpen wegnemen waarmee slachtoffers worden opgezadeld, keken geërgerd weg en deden niets. De bedoelde tragedie bezorgde mij dus een woestijntocht. Ik had mijn gezin tegen de mensonterende impact ervan willen, móeten beschermen.

Hier valt geen vrome pose aan te nemen. Ik heb Gerrit Sepers genoemd omdat hij loskwam van het bedrog en daarbij oog had voor mijn mi­sè­re.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Als op beslissende momenten die ook naasten raken een gerechtvaardigd vertrouwen op goed werkgeverschap onderuit wordt gehaald en/of op herderlijke verzorging in een kerkgemeente, moet je namelijk nog steeds zélf blijven nadenken.

(...)

@all

Bij het Apostolisch Genootschap speelde vrijwel hetzelfde ziekmakende venijn, met werkelijk alarmerende consequenties. Zo herinner ik mij dít:

(...)
Al in vele forumbijdragen vestigde ik er de aandacht op en ik herhaal het opnieuw: hier speelt serieuze psychiatrie en personenschade!!

Robin Brouwer verwoordde het in diens laatste verhandeling buitengewoon treffend:

• Men is gewired, net zoals ik, en voelt op basis van die bedrading, op basis van die die dressuur die allen van ons eerder ondergaan hebben. We kunnen hier volgens mij in psychische zin spreken van ‘dissociatie’: van het buitenwerking treden van bepaalde waarnemingen, gevoelens en gedachten. Iemand uit het genootschap waar ik veelvuldig mee samenwerkte, merkte na vergaderingen wel eens op dat hij niet bij machte was om verslag te doen wat er op de vergadering precies gezegd was omdat hij in die ervaringsdimensie was getreden. Bepaalde ervaringen, waarnemingen en gedachten, werden als het ware uitgezet. Of, om een metafoor te gebruiken; menigeen is tijdens een dergelijke vergadering als een konijntje dat in de koplampen van de auto staart. Men is in de positieve modus gezet. Al het andere valt buiten het waarnemingsveld.

(...)


Uit: Bericht op "zo 09 mei 2021, 21:09", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)"

Wie weinig afweet van psychiatrie of wie bij (achterblijvende) naasten geen acht sloeg op hun psychische, geestelijke nood, kan natuurlijk in het Nederlands vele antwoorden geven die in het Duits wellicht neerkomen op "Wir haben es nicht gewußt!", maar hoe empathisch is zoiets feitelijk?

Zoals ook wijlen Robin Brouwer dit volgens mij heeft willen doen, heb ikzelf mijn uiterste best ervoor gedaan om machinaties (!!) te duiden die onaanvaardbare gezondheidsrisico's (!!) meebrengen. Ik wist namelijk wat er op het spel kan staan indien verantwoordelijken hiervan wegkijken.

Spijtig genoeg is men in de Nieuw-Apostolische Kerk er in de regel niet van gediend als bij wijze van spreken een duisternis wordt aangelicht, zelfs niet als dit gebeurt om te wijzen op zielen die lijden onder de gevolgen van emotionele verwaarlozing (!!), middenin de gemeenschap.

De verdrukten, de vertrapten kwijnen hulpeloos weg, terwijl de geloofskaravaan met een laconieke noodgang op het he­mels Ka­naän afstevent...

Lambertus Slok en diens opvolgers zullen hun ambtsvoorganger Van Oosbree wel telkens de hemel in hebben geprezen, zoals Gijsbert Pos en nagezonden hooggeplaatsten zich steevast quasi-nederig verschuil(d)en achter een dierbare stamapostel, maar heimelijk werd dienen: heersen.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Zo'n 20 jaar geleden dreigde het kerkgenootschap, althans in Europa, als een sekte langzaam maar zeker ten onder te gaan. Uit alle macht heeft de kerkleiding zich sindsdien daartegen verzet. Maar is dat dan geen positieve ontwikkeling? O ja, hoor; ook ik zou niet graag ergens bij horen waar de samenleving laatdunkend over spreekt en op neerkijkt. Het probleem in de Nieuw-Apostolische Kerk is echter, dat niemand er wat te zeggen heeft behalve de meest invloedrijken onder de machtigen. Immers, dit kerkgenootschap wordt bestuurd door een kleine groep van met allerhande kunstgrepen gelauwerde mannen met hun persoonlijke vrienden en (schoon)zonen, welke van alles ter discussie stelt behalve ieders eigen status in de organisatie. In het echte werk van God zijn er immers helemaal geen bazen en bovenbazen, en in Zijn werk is er juist veel gerechtigheid, en bovenal: ware liefde.

(...)


Uit: Bericht op vr 21 okt 2016, 20:37", in de thread "Transparantie of zelfbevlekking?"

@all

De quote hierboven verklaart naar mijn vaste overtuiging het hellend vlak waarop leidslieden zich bevinden, indien dienen ontaardt in heersen:

(...)
Spijtig genoeg is men in de Nieuw-Apostolische Kerk er in de regel niet van gediend als bij wijze van spreken een duisternis wordt aangelicht, zelfs niet als het dit gebeurt om te wijzen op zielen die lijden onder de gevolgen van emotionele verwaarlozing (!!), middenin de gemeenschap.

De verdrukten, de vertrapten kwijnen hulpeloos weg, terwijl de geloofskaravaan met een laconieke noodgang op het he­mels Ka­naän afstevent...

(...)

Ondanks dat nu al jarenlang velen naar buiten toe informatie deelden als de nieuw-apostolische kerkelijke autoriteit zich hardvochtig opstelde, lijkt het wel alsof er op de kerkvloer nog helemaal nergens plaats is voor het besef wat juist leidslieden gelovigen aandoen (hebben aangedaan).

Wat voor mij persoonlijk altijd onbegrijpelijk was, is, dat waar men sprak van "het werk Gods"; dat dan niet de bijbehorende maatstaven golden. In theorie uiteraard wél en voluit conform alle relevante Bijbelse aanbevelingen, maar in de geloofspraktijk, zelfs na veel aandringen, juist NIET.

Dat kan toch niet wáár zijn, dacht ik, naïeveling, (dus) onophoudelijk - toen ik nog niet doorhad dat ik ge­gas­light was, bedrogen en geminacht. Echter:

• [28] Weet je het niet? Heb je het niet gehoord?
  Een eeuwige God is de HEER,
  schepper van de einden der aarde.
  Hij wordt niet moe, Hij raakt niet uitgeput,
  zijn inzicht is niet te doorgronden.
  [29] Hij geeft de vermoeide kracht,
  de machteloze geeft Hij macht in overvloed.
  
  Uit: Jesaja 40 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 09-09-2024, 09:00 uur]

(...)
Zielzorg in deze kerk houdt helaas in dat lagere dienaren hogeren napraten en dat iedereen doorkrijgt en doet wat al deze "zegenaars" zeggen.

(...)

@all

• 
  
  
  Bron: NAK-Observer

In "de gemeenschap" kwam je samen, zo althans heb ik het leren waarderen, om vóór aanvang van de dienst van het koor een hartverwarmend lied te mogen beluisteren als Trek toch uwe schoenen uit, want de plaats waar gij staat, is heilig!, of: Heer, hoe mint ons hart de plaatsen Uwer woning. In mijn bericht "vr 13 jan 2017, 14:42" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder..." schreef ik hier al méér over, en met name hoe dan bijvoorbeeld naar 1 Korintiërs 12 vers 7 wordt bewaarheid... dat in iedereen de Geest zichtbaar aan het werk is, ten bate van de gemeente:

• O, zalig 't huis, waar allen, die daar dienen,
  doordrongen zijn van hun zo grootse taak.
  En al hun werk met liefd' en trouw verrichten,
  dit steeds beschouwend als een heil'ge zaak.
  Waar oud en jong elkaar als huisgenoten,
  als kind'ren Gods erkennend, achting bien;
  in wederzijdse liefde en waardering
  het wezen van de Vader wordt gezien.

Waar dit in de praktijk mogelijk was, kon na afloop menigeen als een gezegende, bemoedigd en vertroost thuis of elders in het leven de draad weer oppakken. Wie het ooit heeft bedacht om het gemeenteleven vervolgens te willen mechaniseren en standaardiseren, reguleren en wat dies meer zij, weet ik niet, maar er is weinig goeds van terechtgekomen. "Het werk des Heren laat zich niet exploiteren!", heb ik dan ook wel eens vertwijfeld uitgeroepen. Slechts zelden vond ik in dat opzicht enige weerklank. Het was alsof ieder maar gewoon liet gebeuren wat er gebeurde.

Wie niet het volste vertrouwen had in "de gegeven hand van leiding in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren" en in wat er van hun kant soms werkelijk zorgwekkend (zakelijk) werd ver­or­don­neerd, en wie zich dan daarover oprecht bezwaard voelde, zag zich tegenover de opgetuigde nieuw-apostolische kerkelijke autoriteit echter gepositioneerd als een meelijwekkend probleemgeval. En voor wie dan zijn of haar geweten niet in slaap liet sussen, gold: laat diegene maar opkrassen! Dít is wat velen en ook mijzelf is overkomen.


Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Wie niet het volste vertrouwen had in "de gegeven hand van leiding in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren" en in wat er van hun kant soms werkelijk zorgwekkend (zakelijk) werd ver­or­don­neerd, en wie zich dan daarover oprecht bezwaard voelde, zag zich tegenover de opgetuigde nieuw-apostolische kerkelijke autoriteit echter gepositioneerd als een meelijwekkend probleemgeval. En voor wie dan zijn of haar geweten niet in slaap liet sussen, gold: laat diegene maar opkrassen! Dít is wat velen en ook mijzelf is overkomen.

(...)

@all

Is dat niet ergens heel ráár als zoiets gebeurt in een kerk, onder "kroondragers" die dan ook nog zingen over... liefhebbend voorthelpen, en zo?

Vraagt er zich nooit iemand af: wat zijn we nu toch eigenlijk aan het doen, hier?

Of: wat kunnen wij, "helpers aan Christus' plaats", nou écht bij zulk -middenin de gemeenschap opgeroepen- lijden (!), om iemand bij te staan?

Elders op dit Forum schreef ik bijvoorbeeld een keer dít:

(...)
Wat ik nu hiermee wil zeggen, is, dat het helaas zo is, dat als ik mij wel eens uitsprak over iets wat er voor mij werkelijk toe deed, "de dienaren die ons voorgaan" wel steevast met hun hoofd knikten van ja, dat begrijp ik en zij wat ik dan had opgemerkt ook wel echt leken te waarderen; maar nooit, nee nóóit werd er daarna wat mee gedaan; zelfs niet de weinige keren dat er -tot mijn verbazing- naar mijn mening was gevraagd. Sterker nog, als ik van tevoren vroeg "Mag de automatische piloot UIT?", ook dan nog niet. Let wel: ik heb het nu over een periode van 50 jaar!

Dan is het toch niet verwonderlijk dat ik mij later wel eens uitsprak over Geest-dodend eenrichtingverkeer in het nieuw-apostolische godswerk?

Het deed er zeker niet toe wat ik dacht, hoe ik mij voelde of wie ik überhaupt was! Het enige wat telde was dat ik meedeed én meebetaalde; en bovenal waarschijnlijk dat ook ik "trouw en vast aaneengesloten" (vgl. lied 165, NAK-gezangboek) "de dienaren die ons voorgaan"... navolgde. Als je dát deed in de Nieuw-Apostolische Kerk; nou, dan was alles okay en dan kwam je er wel. Dan wachtte vast ook jou "het rein witte kleed".

(...)


Uit: Bericht op "do 22 dec 2022, 17:59", in de thread "Geen woorden maar daden"

Of, in vervlogen tijden, ook het onderstaande:

@all

Samen... trokken wij met elkaar op, toen de hoofdzaak nog centraal stond. Wij kwamen in de gemeenschap om "het goddelijke" met elkaar te delen; om te ervaren hoe Hij kan zegenen waar twee of drie in Zijn naam samen zijn gekomen. Het ging niet om het imposante van menselijk kunnen, om onszelf, om vormen en namen. God zag het hart aan. Het ontbrak ons aan niets. Als broeders en zusters vulden wij elkaar aan. "Krachtig bouwt de Heer, als vrucht van 't kruis, door Zijn trouwe knechten Zijn geheiligd Huis". Dat zongen wij met overtuiging, vooral ook het refrein van dit bekende oude lied: "O, dat is zalig en heerlijk, Jezus maakt ons Zich gelijk; heilstaat voor ieder begeerlijk, Hij maakt ons gelukkig en rijk." Wij kwamen samen, met velen of met weinigen, in kerk of zaal, bij een ziekbed of rond een graf; maar het ging ons om het eeuwige; om "de liefde des Vaders". Ieder was een radertje in Zijn werk; géén "mensenwerk". Wij wisten: " 't Is, Heer, Uw werk, van U alleen, het werk waarin wij staan; daar Heer, Gij zelf de Bouwer zijt, kan't nimmermeer vergaan". Het was dus zeer zeker niet óns werk, waarin Hij "geacht werd" te staan! Veeleer ging het om fijne verhoudingen waarin goddelijk leven kan gedijen. Wij zongen ook: "O, zalig 't huis, waar allen die daar dienen, doordrongen zijn van hun zo grootse taak; en al hun werk met liefd' en trouw verrichten, dit steeds beschouwend als een heil'ge zaak. Waar oud en jong elkaar als huisgenoten, als kind'ren Gods erkennend, achting biên; in wederzijdse liefde en waardering het wezen van de Vader wordt gezien." Zo was de gemeenschap opgebouwd; het Vaderhuis: "uit onbehouwen stenen". "De liefde als fundering, die alles samenhoudt."

En dan klinkt er als het ware vanuit de verte trompetgeschal: de machtigen maken hun opwachting. De groten der aarde zijn in aantocht. De hogeren, de verantwoordelijken, de leidinggevenden. Een "Oberhirte", een "geistliches Oberhaupt aller neuapostolischen Christen", een "Kirchenpräsident und Stammapostel". Maar zongen wij niet: "Sion, wil de poort verhogen. Zie, uw Koning komt met vreê. Geef Gods Zoon de hoogste ere, Hij brengt 's Vaders zegen mee."? Nu echter verschenen er opeens "hoge dienaren" alsof zij speciale afgezanten waren van hoge vertegenwoordigers van het koninkrijk der hemelen, en zij allen wensten als zodanig met de meeste hoogachting heiligheid en onschendbaarheid te genieten! Het lied "Waar Apost'len staan, breekt Gods Geest zich baan, worden alle dingen 'nieuw' gemaakt" kreeg een volkomen andere betekenis. Zij wezen namelijk níet de weg "waarop Jezus reeds is vóórgegaan"! Echter, wij waren met een geheel ander verlangen naar Zijn huis gekomen... zoals het klinkt in het lied "Komt tot Mij, komt; kom herwaarts, komt!" Biddend en indachtig aan... "Aan des Heilands voeten worden door Zijn woord al mijn stille beden openlijk verhoord. Ja, Zijn liefd' in woord en daad voert mijn ziel in zaal'ge staat. Aan des Heilands voeten is mijn liev'lingsoord. 'k Mag daar gaarne toeven, luist'rend naar Zijn woord." Zíjn woord! Was het wel Zíjn woord wat ons nu te verstaan werd gegeven? " 'k Heb gestreden, veel gebeden, vreemde ogen zagen 't niet. Toch heb 'k immer U beleden, U, die meer het hart aanziet." (...) "Jezus, Heiland mijner ziele, 'k roep U aan in bange nood", want deze "hoge dienaren" dienen niet; zij heersen. Samen... terug naar Gods ordeningen!

Groet,
BakEenEi


Bron: Bericht -op het voormalige Froum van wijlen Bauke Moesker- op "01 jan 2011, 14:56", in de thread "Samen... "

Ik eindigde toen dus met wat Bauke Moesker al vaak had opgemerkt: terug naar Gods ordeningen!


Wat is nu mijn punt? Moet er iemand in de hoek staan?

Tja, liefde kun je niet opeisen, respect laat zich niet afdwingen en woede; zit er in de energie (!) van woede niet een kracht tot collectief herstel?

Want dát is mijn punt!

Mensen hebben soms een soort taal, cultuur met elkaar, óók in kerken; en hoe zit dat nou - als je erdoorheen zit?

Door de jaren heen heb ik daar van alles over beschreven.


Valt er dan alleen nog maar te bidden, en te hopen? "Ongenoegen en ontevredenheid" waren in mijn kerk al uit den boze, laat staan: BOOSHEID. Voorheen kon je dan rekenen op een excommunicatie en later werd je alleen nog maar straal genegeerd. (...) In mijn kerk, inderdaad. "Het werk Gods." Ik heb thuis al heel lang een boekwerkje, nu binnen handbereik zelfs, met de titel "Medische macht en medische ethiek". Moeten wij met de hierboven aangeduide taal en cultuur, met zó'n geloofspraktijk; nu snappen dat dát de norm is voor "religieuze macht" en "religieuze ethiek"?


Kan het een doodenkele keer níet gebeuren dat niet alleen een enkeling maar meerderen van dezen tezamen, heerlijk euforisch afdwalen, in een gedachtegang bijvoorbeeld, en dat er dan na verloop van tijd een tegengeluid opkomt, waarop onder al die enkelingen, níemand zat te wachten?

Stel, het is je eigen kind dat zegt: kunnen wij hier of daar niet alsnog even -niet biomedisch, maar- "biohumaan" naar kijken? Negeer je dat dan?

Als persoonlijk "helper aan Christus' plaats" waan je je toch niet superieur aan één enkel kind? Om precies te zijn: aan één enkel koninklijk kind!

In Duitsland kwamen er gaandeweg zogeheten Selbsthilfegruppen op want "wounded healing" bleek uitkomst te bieden, bij blunders; in kerken.

Een hoogleraar wees er recentelijk op dat elk mens een "unieke ontwikkelingsconfiguratie" heeft "op geleide van de omgeving". Dit laatste kan, denk ik, het best níet buiten beschouwing blijven, mocht een enkeling eens "blijk geven van een fijn ontwikkeld gevoel van betekenisverlening". Concreet: indien één van ons allen overduidelijk pijn lijdt, daartegen nog niet een eigen weerbaarheid heeft ontwikkeld en "de vrede verstoort".

Welke vrede?


Ikzelf moest hierbij denken aan het volgende:

• [1] Broeders en zusters, ik hoef u niet te schrijven over het moment waarop dit zal gebeuren, [2] want u weet zelf maar al te goed dat de dag van de Heer komt als een dief in de nacht. [3] Als de mensen zeggen dat er vrede en veiligheid is, worden ze plotseling getroffen door de ondergang, zoals een zwangere vrouw door barensweeën. Vluchten is dan onmogelijk. [4] Maar u, broeders en zusters, u leeft niet in de duisternis, zodat de dag van de Heer u zou kunnen overvallen als een dief, [5] want u bent allen kinderen van het licht en van de dag. Wij behoren niet toe aan de nacht en de duisternis, [6] dus laten we niet slapen, zoals anderen, maar waken en op onze hoede zijn.
  
  Uit: 1 Tessalonicenzen 5 (NBV21)

Vrij vertaald:

• Voor degene in een schuilhoek achter glas
  Voor degene met de dichtbeslagen ramen
  Voor degene die dacht dat-ie alleen was
  Moet nu weten, we zijn allemaal samen
  
  Voor degene met 't dichtgeslagen boek
  Voor degene met de snelvergeten namen
  Voor degene die 't vruchteloze zoeken
  Moet nu weten, we zijn allemaal samen
  
  refrein:
  Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
  Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
  Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
  Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
  Niet zonder ons
  
  Voor degene met de slapeloze nacht
  Voor degene die 't geluk niet kan beamen
  Voor degene die niets doet, die alleen maar wacht
  Moet nu weten, we zijn allemaal samen
  
  Voor degene met z'n mateloze trots
  In z'n risicoloze hoge toren
  Op z'n risicoloze hoge rots
  Moet nu weten, zo zijn we niet geboren
  
  refrein
  
  Voor degene met 't open gezicht
  Voor degene met 't naakte lichaam
  Voor degene in 't witte licht
  Voor degene die weet, we komen samen
  
  refrein
  
  Niet zonder ons (15x)

Groet,
TjerkB


P.S.
Vandaag in de Volkskrant (op pagina 2):

Op het digibord staat een plaatje van een fiets. 'Deze
fiets heeft twee wielen', zeg ik tegen mijn groep 6.
'Steek je hand op als je denkt dat mijn bewering
klopt.' Alle handen vliegen direct de lucht in. Behalve
een, die van Tom. 'Het klopt niet, juf', zegt hij. 'Die fiets
heeft drie wielen, u bent het tandwiel vergeten.'

[TjerkB]

1. (...)
   Het bedrieglijke van sektes, zoals de NAK, is, dat de kerkleiding suggereert - op een zeer geraffineerde wijze! - dat ideaal en werkelijkheid samenvalt. Mocht je dit (op jonge leeftijd) hebben geinternaliseerd, dan is de 'landing' (kei)hard, bij gebrek aan een deugdelijke 'parachute'.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "07 mar 2013, 01:23", in de thread "Job: 'Het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.' "
   Zie ook het bericht op "di 10 sep 2024, 14:21", in de thread "Nog eenmaal hemelse klanken met orgelbegeleiding vanuit de NAK Leeuwarden aan de Emmakade 1-bis Noordzijde"

2. (...)
   De kern hiervan (vgl. 2 Kor. 12: 9) raakt ook datgene waarmee indertijd stamapostel in ruste Richard Fehr diens "Betrachtungen eines Ruheständlers" (ISBN 978-3-839-15312-3) besloot.
   
   Op pagina 41 van deze "Betrachtungen" (uitgekomen in 2010; na ambtsrust van betrokkene in 2005) las ik trouwens iets opmerkelijks, namelijk:
   
   "In einem Gottesdienst äusserte ich mal den Gedanken: Wenn jeder nur immer das Erlösungswerk Gottes und nie seine Person in den Mittelpunkt seines Handelns gestellt hätte, so würde unsere Kirche heute wohl nicht elf, sondern zwanzig Millionen Mitglieder zählen."
   
   
   (...)

@all

Dat laatste betekent nogal wat: "... so würde unsere Kirche heute wohl nicht elf, sondern zwanzig Millionen Mitglieder zählen." Eerder namelijk sprak stamapostel Fehr al eens van miljoenen gelovigen, voor wie "het Vaderhuis" onvindbaar werd door wat er was voorgevallen in de jaren '50.

Per ultimo december 2023 betreft het overigens negen miljoen "privileged members". Laten zulke cijfers niet tevens zien dat dezen wel wat méér oog mochten hebben voor hun naasten? Twintig miljoen is toch ruim tweemaal negen miljoen? Of... kent juist de Heer de Zijnen het best!

Bron: Kinderliederen NAK (uitgave september 1962)

Zo immers kregen wij het al op jonge leeftijd mee! Ook voor mij was het een niet te de­fi­nië­ren ge­waar­wor­ding toen ik er niet meer omheen kon dat in mijn kerk de focus ergens anders lag: in volgorde van belangrijkheid op de ambtsladder moest je toegewijd zijn aan "hoger geplaatsten".

Groet,
TjerkB